All Chapters of อาจารย์ขอรับ ศิษย์ล่วงเกินแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

ฉากตัดย้อนกลับไปที่ถ้ำเก่าทรุดโทรม เจียงอันเหอถอนหายใจยาวออกมา ไม่ว่าอย่างไรฉากที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดแบบนี้ก็กวนใจเขาไปไม่น้อยเขาจัดการอารมณ์ตนเอง ฉากเมื่อครู่ทำให้เขาสัมผัสถึงสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องได้อย่างเห็นได้ชัด ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่พิสูจน์ในเส้นทางภารกิจของเขาแล้วว่าได้เดินมาในทางบำเพ็ญเซียนแน่แล้ว คิดมาถึงตรงนี้ เจียงอันเหอจึงเปิดระบบขึ้นเตรียมตรวจสอบภารกิจในเวลานี้ ประตูถ้ำที่เปิดอยู่มีเสียงนกประหลาดร้องออกมาเจียงอันเหอมองไปตามเสียง เห็นสัตว์ที่คล้ายนกกระเรียนมงกุฎแดงตัวหนึ่ง หากแต่เป็นนกสีเขียวที่มีขาเดียวกระโดดโหยงเหยงเข้าไปในถ้ำ นกตัวนั้นก็มองเห็นเจียงอันเหอด้วย มันเอียงหัว แล้วพ่นควันขาวก้อนหนึ่งออกมาจากจะงอยปากมาทางเขาหลังจากที่เจียงอันเหอโดนไล่ล่าจากวิหคซ่างฟู่ เขาก็มีเงามืดเกี่ยวกับนกอยู่ในใจ ในตอนที่เขาเห็นนกตัวนี้ก็เกิดความระแวดระวังขึ้นในใจ จึงรีบหมอบกลิ้งลงไปบนพื้น หลบควันสีขาวก้อนนั้นกลุ่มควันคละคลุ้งอยู่ตามผนังถ้ำ ราวกับว่าก่อเกิดมนตร์คาถาอันใดอันหนึ่งขึ้น ล่องลอยผ่านแสงสว่างวาบแสงหนึ่งไป โดยที่ไม่ได้ทำลายผนังประตูถูกนกเขียวขวางเอาไว้ เจียงอันเหอจึงได้แต่ห

ด้านหน้าสายตาเจียงอันเหอมืดดำไปหมด พอเขาได้สติ ก็เห็นว่าตัวเองถูกส่งไปยังไม้คาน ไกลออกไปเป็นสิ่งปลูกสร้างสลับซับซ้อนเป็นชั้นๆ ด้านหลังเป็นป่าไม้เงียบสงบร่มรื่น ใต้เท้าเป็นพื้นดินที่อยู่ไกลออกไปเขากลืนน้ำลาย กำเชือกที่อยู่บนคานแน่น รู้สึกราวกับว่าคานไม้นี้พร้อมจะหักลงมาได้ทุกเมื่อเจียงอันเหอทำใจอยู่ครู่หนึ่งก็เดินขึ้นหน้าช้าๆ พอเห็นว่าสิ่งปลูกสร้างใกล้เข้ามาทุกที ถึงได้มองเห็นชัดว่ามันเป็นอาคารสูงซ้อนกันเป็นชั้นๆ ประหนึ่งครีบปลา กระเบื้องสีแดงชาดส่องสะท้อนภายใต้แสงแดดเป็นประกายจางๆ บนหลังคาแกะสลักรูปอสูรไว้ ดูมีชีวิตชีวาราวกับมีชีวิตหลังจากที่เดินลงสะพาน ตึกที่อยู่ใกล้ที่สุดก็อยู่เพียงคืบ เจียงอันเหอเพิ่งจะถอนหายใจ เด็กชายที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ถือกระบี่สำริดเดินเข้ามา “ผู้ ผู้มาช้าก่อน! ขอถามหน่อย ท่าน ท่าน ท่านมีธุระอะไร” เด็กชายอายจนหน้าแดงก่ำ พูดจาตะกุกตะกัก แม้ว่าน้ำเสียงจะค่อนข้างดุ แต่เจียงอันเหอมองเด็กชายที่สูงกว่าตัวเองไม่มากเท่าไหร่คนนี้ ก็รู้สึกอยากหัวเราะเขาหยิบด้ามกระบี่ออกมา รีบพูดตอนที่เด็กชายชักสีหน้า “ข้าถูกผู้รับช่วงส่งมาที่นี่ เขาบอกว่

ทัศนียภาพสวงามยมักอยู่ไม่นาน สองคนเดินอยู่หนึ่งชั่วยามก็ยังไม่ถึงหอตานชิง หลินอิงเหมิงไม่เพียงแต่เพียงพูดจนน้ำลายแห้ง แถมยังสงสัยและแล้วไม่ทันรอให้หลินอิงเหมิงฉีกหน้าเจียงอันเหอ ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงเบาละมุนมาแต่ไกล “เอ๋ นี่เป็นศิษย์คนใหม่ที่เพิ่งเข้าสำนักนี่นา ดึกดื่นป่านนี้เหตุใดจึงไม่พักผ่อน”คนคนนั้นหัวเราะทีหนึ่ง เจียงอันเหอเหลือบตาขึ้นเห็นเฉินจื่อเยว่กำลังเดินออกมาจากหอหนึ่งพอดี เขาลูบคลำหน้าตัวเอง ดูท่าการเปลี่ยนแปลงของรูปหน้าไม่ได้มีผลต่อ NPC เท่าไหร่ หรือบางทีในสายตาอีกฝ่าย เขาอาจจะเป็นแค่ชุดตัวเลขหนึ่งก็ได้พอเฉินจื่อเยว่เห็นเจียงอันเหอคารวะให้เขาในฐานะศิษย์ และสาวน้อยข้างกายคิดจะทำตาม จึงรีบหลบไปยังทิศทางที่สาวน้อยคารวะ “แม่นางที่มาเองโดยมิได้เชื้อเชิญ มิจำเป็นต้องคารวะด้วยมารยาทใหญ่โต”เจียงอันเหอเห็นเจ้าสำนักรู้สถานภาพสาวน้อยทะลุปรุโปร่ง จึงได้ทีขี่แพะไล่ “ว่าอย่างไรนะ! เจ้ามิใช่คนในสำนักพวกเราหรอกหรือ?!” จากนั้นจึงคิดจะก้าวขาเดินไปทางเจ้าสำนักของตัวเองคิดไม่ถึงว่าพอหลินอิ่งเหมิงเห็นเฉินจื่อเยว่ก็สังหรณ์ไม่ค่อยดีแล้ว จึงเตรียมตัวไว้แต่แรก พอเห็นเจียงอันเหอจะคิดหนี จึงหยิ

หลังจากผ่านพ้นหนึ่งคืนเต็ม เจียงอันเหอค้นพบประสิทธิภาพในการดูดซึมพลังลมปราณของตนเองสูงขึ้นอีกหน่อย พลังลมปราณที่ค่อยๆ หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกาย กำลังแผ่ซ่านไปทั่วทุกเส้นชีพจร ตอนนี้เขายังปรับทิศทางการไหลเวียนของพลังปราณตามชีพจรไม่ได้ ความรู้สึกที่โดนพลังปราณครอบคลุมนั้นช่างยอดเยี่ยมเสียเหลือเกิน ดีจนกระทั่งเจียงอันเหอรู้สึกว่าเพียงแค่หลับตา คืนหนึ่งก็ผ่านพ้นไปแล้วโชคไม่ดีคือ แผนภาพชีพจรที่เจียงอันเหอท่องอยู่ครึ่งค่อนวัน หายวับไปจากหัวเขาจนเกือบหมด เขาพยายามนึกอย่างไรก็นึกออกเพียงแค่ไม่กี่ข้อเรื่องแบบนี้ฝืนไม่ได้หรอก เจียงอันเหอจึงวางลงก่อน แล้วไปเข้าเรียนที่ห้องบรรยายคนที่บรรยายให้เขาฟังวันนี้เป็นศิษย์พี่ที่ค่อนข้างเคร่งขรึม เอาแต่จ้องเขาตอนเรียนเขม็ง ทำให้เจียงอันเหอตึงเครียดเหมือนกับนั่งอยู่บนเข็มทั้งคาบ อย่างกับได้ทบทวนความรู้สึกที่โดนอาจารย์ถามตอนเรียนหนังสือในปีเก่าๆ ศิษย์พี่เน้นบรรยายความสำคัญของการขับเคลื่อนพลังลมปราณ พอรู้ว่าเมื่อวานเจียงอันเหอได้ไปฝึกฝนพลังลมปราณจนสำเร็จ ศิษย์พี่จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ใช้แววตาเยียบเย็นจ้องมองเจียงอันเหอตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่สองสามรอบ

ภารกิจ NPC จากสำนักตึกรังหงส์คือไปพบเหอเหนียนที่พาเจียงอันเหอไปพบเจ้าสำนัก เขามองดูกระดาษที่เขียนภารกิจอยู่เต็มหน้า เลือกอยู่เป็นนานสองนานกว่าจะได้ภารกิจในช่วงฝึกพลังปราณ“ช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ว่าศิษย์พี่ไม่ดูแลเจ้า ลูกศิษย์ที่มาฝึกพลังปราณมีค่อนข้างมาก ภารกิจก็มีเพียงไม่กี่อย่างนี้ จะให้เจ้ารับภารกิจใหญ่ก็ไม่ได้เสียด้วย มันค่อนข้างอันตรายเกินไป” เหอเหนียนหยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง พร้อมกับตราประทับหยกส่งยื่นให้เขา “เอ้า ฉบับนี้แหละง่ายมาก เอาตราประทับหยกนี่ยื่นให้เจ้าสำนักก็พอ"ศิษย์พี่ ข้าชื่นชมท่านเหลือเกินวันนี้เฉินจื่อเยว่เปลี่ยนมาใส่ชุดคลุมสีดำ และกำลังตั้งอกตั้งใจใช้พู่กันขนแกะวาดภาพดอกเหมยหมึกลงบนกระดาษสาในตอนที่เจียงอันเหอมาถึง เขากำลังตวัดกลีบดอกสุดท้ายพอดี“คารวะเจ้าสำนัก นี่คือตราประทับหยกที่ศิษย์พี่เหอเหนียนให้ข้านำมา” พอเจียงอันเหอคารวะเรียบร้อย จึงยื่นตราประทับหยกให้กับเฉินจื่อเยว่เฉินจื่อเยว่รับตราประทับหยกไปวางลงบนโต๊ะ แล้วทักทายเขาว่า “ได้ยินว่าเจ้าลงเรียนคาบตานชิง เช่นนั้นเจ้ามาดูภาพวาดดอกเหมยหมึกที่ข้าวาดวันนี้”เจียงอันเหอขยับเข้าไปใกล้ การใช้เส้นของภาพวาดนี้เรียบง