All Chapters of ไต้ฝุ่น เมียชั่วคราว Ss2: Chapter 61 - Chapter 70

"วันนี้ลงมาทานข้าวเย็นพร้อมกันนะจ๊ะหนาม" เจ้าขาเห็นว่าหนามเตยกำลังจะเดินขึ้นบ้านก็เลยรีบพูดขึ้นมาก่อน"คือ..หนาม.." อยากจะปฏิเสธใจแทบขาด แต่หญิงสาวจำเป็นต้องได้ตอบตกลงไปเพราะผู้ใหญ่ชวน "ค่ะ" แล้วเธอก็เดินขึ้นบ้านไป โดยที่ไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าเขาคงจะโกรธมาก"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ว่าแล้วชายหนุ่มรีบตามขึ้นไปทันทีแกร่ก! แกร่ก!! เขาไม่ได้ตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง แต่เขามาบิดลูกบิดประตูห้องของเธอ โดยที่ไม่เคาะหรือส่งสัญญาณอะไรก่อนเลยหนามเตยถึงกับสะดุ้งโชคดีที่เข้ามาในห้องแล้วเธอก็ล็อกมันไว้"เปิด!" เสียงตะคอกพร้อมกับพยายามบิดลูกบิดประตูนั้น"ใครจะบ้าไปเปิดให้" หญิงสาวพูดออกมาแค่เบาๆ ไม่กล้าให้เขาได้ยินด้วยหรอก กลัวว่าจะไปกระตุ้นอารมณ์ของเขาเข้าให้อีกด้านหน้าประตูเงียบไปสักพักแล้ว เขาคงจะล่าถอย หนามเตยสบายใจขึ้นมาหน่อย ก็เลยมาเปิดแง้มดู เพราะว่าเธอต้องลงไปข้างล่างได้แล้วแกร่ก~"กรี๊ดด!" คนตัวเล็กตกใจจนสุดขีด พอเธอปลดล็อกจากทางด้านในเท่านั้นแหละ คนที่อยู่ด้านนอกก็รีบผลักประตูเข้ามา "นายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!"เจ้าขุนไม่ปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า เขารีบพาเธอไปที่เตียงแล้วตา

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องในสมัยเด็ก แต่ความทรงจำนั้นมันฝังลึกจนไม่มีวันลืมเลือนไปได้"พี่ขุนหมายความว่ายังไงคะ" พอพูดชื่อผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา มายมิ้นท์ถึงกับหันกลับไปมองหน้าผู้เป็นสามี "มันเกิดอะไรขึ้นคะ" เธอถามเอาความจริงจากเขาบ้าง"ไม่มีอะไรหรอกมันก็แค่เรื่องในอดีต""มันก็แค่เรื่องในอดีตงั้นเหรอ! มึงรู้ไหมว่าสิ่งที่มึงพูดออกไปในวันนั้น มันทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ" ที่เขาทำรุนแรงกับเธอขนาดนั้น เพราะความโมโหให้ไต้ฝุ่น ..และเธอก็เข้ามาได้ถูกจังหวะ ตอนที่เขาต้องการระบายเรื่องนี้กับใครสักคน ซึ่งคนที่ทำให้เขาฝังใจคนแรกก็คือเธอ"ถ้ามึงเป็นลูกผู้ชายพอ..ลงไปคุยกับกูข้างล่าง" ว่าแล้วเจ้าขุนก็หันหลังกลับเดินออกจากห้องนั้นมาเจ้าขุนเดินลงมาที่หน้าคณะด้านล่าง ซึ่งเป็นที่ที่เขาจอดรถไว้เพียงไม่นานไต้ฝุ่นก็เดินตามลงมา และเขาก็มาแค่คนเดียว"มึงบอกความจริงกูมา วันนั้นหนามเตยได้ไปหามึงไหม" เพราะวันนั้นหนามเตยบอกว่าพรุ่งนี้จะไปหาคนที่เธอสนใจ และมันก็เป็นวันเดียวกับที่เธอเสียพ่อแม่ไป พอเช้ามาเธอก็เลยไม่ได้ไปหาใครเลยเพราะต้องได้เดินทางไปต่างประเทศ"แล้วมึงจะมาเค้นเอาความจริงอะไรจากกู

หนามเตยสงสัยว่าเขาทำอะไร ในเมื่อเขาเกลียดเธอจะตาย ทำไมถึงมานั่งข้างแบบนี้ หญิงสาวมองกลับหลังดูว่ามีที่ว่างไหม แต่ห้องนี้ดูเหมือนว่าจะจัดโต๊ะไว้ครบคนพอดีแต่ถ้าขอเปลี่ยนกับใครสักคนก็คงจะพอได้ เธอก็เลยมองไปประสานสายตาเข้ากับผู้หญิงคนที่ออกตัวแรงมากว่าสนใจเขา.. นั่นก็คือยี่หวาหญิงสาวรีบหยิบกระเป๋าสะพายของเธอแล้วลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นอาจารย์ก็เดินเข้ามาก่อน"สวัสดีค่ะนิสิตนักศึกษาปีสุดท้าย ได้ที่นั่งครบกันแล้วใช่ไหมคะ จำที่นั่งของตัวเองไว้ด้วยนะ เป็นไปได้อาจารย์ไม่อยากให้โยกย้าย.." แล้วอาจารย์ก็พูดอะไรอีกหลายต่อหลายอย่าง พร้อมกับแนะนำตัวอะไร?..ฉันจะได้นั่งข้างเขาเป็นปีเลยเหรอ ..อาจจะมีบางวิชาที่ต้องได้ไปเรียนห้องอื่นแต่หลักๆ แล้วต้องเรียนอยู่ห้องนี้เที่ยงวันเดียวกันนั้น.."เราไปทานข้าวกันดีกว่าครับหนาม" กล้าหาญเล็งไว้แล้วว่าจะมาชวนเธอไปทานข้าว พออาจารย์ออกจากห้องเขาก็รีบลุกตรงมา"ได้ค่ะ" หนามเตยลุกขึ้นทันทีโดยไม่ต้องคิด"กูยืมน้ามึงหน่อยนะ" กล้าหาญมองดูคนที่นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ด้านข้าง ก็เลยกล่าวอะไรสักหน่อย ..แต่ก็ไม่มีคำตอบ"เราไปกันเถอะค่ะ" หญิงสาวรีบคว้าเอากระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องเ

ห้องพยาบาลของทางมหาวิทยาลัย"เพื่อนเราเหรอจ๊ะ" อาจารย์หมอเห็นมายมิ้นท์ก็นึกขำ เพราะจำได้แม่น"ไม่ใช่เพื่อนค่ะ รุ่นพี่ที่คณะ" หญิงสาวตอบออกไปแบบเอียงอาย เพราะหลายครั้งที่เธอได้มาใช้บริการห้องนี้อาจารย์หมอตรวจดูอาการอยู่พักหนึ่งวัดความดัน และตรวจคลื่นหัวใจ"คงเป็นเพราะความเครียดพักผ่อนไม่เพียงพอ เดี๋ยวรอให้เพื่อนฟื้นก่อนนะ" เพราะว่าตอนนี้หนามเตยยังไม่ได้สติ แต่ชีพจรของเธอก็ปกติ อาจารย์หมอก็เลยไม่เป็นห่วงเท่าไรเวลาเข้าเรียน.."รู้หรือยังว่าหนามเตยเป็นลมตอนนี้อยู่ห้องพยาบาล" เพื่อนที่รู้ข่าวเข้ามาพูดกันอยู่ในห้อง"เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ?!" เจ้าขุนรีบหันกลับไปมอง และตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้ามาในห้อง ที่เขาไม่รู้เรื่องเพราะวันนี้ไม่ได้ไปทานข้าวที่โรงอาหาร"ก็น้าของมึงน่ะสิอยู่ห้องพยาบาลโน่น" ได้ยินแค่นั้นแหละ เจ้าขุนก็รีบวิ่งออกจากห้องไป ซึ่งมีกล้าหาญวิ่งตามมาติดๆ"หนาม.." พอเจ้าขุนมาถึงก็เห็นเธอนั่งอยู่บนเตียง ซึ่งมีไต้ฝุ่น และมายมิ้นท์อยู่ในห้องนั้นด้วย "เธอเป็นอะไรครับ" เจ้าขุนถามอาจารย์หมอที่นั่งอยู่โต๊ะประจำของห้องนี้ทุกคนในห้องต่างก็มองหน้ากันไปมา ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคน ..มันยิ่งทำให้

ก๊อก ก๊อก หลังจากที่เจ้าขุนออกจากห้องไปได้เพียงไม่นาน ก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตูเรียกที่หน้าห้องหญิงสาวเงียบฟังว่าเป็นใครที่มาเคาะ"หนามจ๊ะ""คะ" หนามเตยรีบมาเปิดประตู"แม่ทำข้าวต้มร้อนๆ ขึ้นมาให้จะได้มีอะไรรองท้องก่อนนอนบ้าง" เมื่อประตูเปิดออกนางก็ได้ถือข้าวต้มเดินเข้าไปในห้อง"คุณแม่ไม่ต้องลำบากก็ได้ค่ะ หนามยังไม่หิว""ไม่หิวก็ต้องกิน" เจ้าขาดูแล้วเธอคงจะยังไม่ทานข้าวเย็น และตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วด้วย"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวไหว้พร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ จะทานได้หรือไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที เพราะตอนนี้แค่ได้กลิ่นก็ชวนให้อาเจียนแล้ว"ว่าไงครับแม่" เจ้าขุนถามขึ้นทันทีที่เห็นแม่ออกมาจากห้องนั้น เขายืนรออยู่ด้านหน้าแบบเงียบๆ แถมยังหลบด้วยเพราะกลัวเธอมองออกมาเห็น"แม่ว่าลูกก็ไปพักผ่อนได้แล้วดึกแล้วนะ"แม่ตอบผมก่อนสิครับ"จะให้แม่ตอบอะไร""เธอจะกินข้าวไหมครับ""แม่ไม่รู้""ทำไมแม่ไม่อยู่รอจนกว่าเธอจะกินล่ะครับ""ลูกก็ไปรอเองสิ" เจ้าขาแค่พูดอยากจะเห็นกิริยาของลูกชายพอแม่กลับเข้าห้อง เจ้าขุนก็เดินกลับมาที่หน้าห้องของเธอ แนบหูฟัง ว่ามีเสียงช้อนกระทบกับถ้วยไหม"อ้วกกกกก""หนาม" แต่เสียงที่ได้ยินก็คือเส