All Chapters of คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ: Chapter 141 - Chapter 150

ฉือหว่านมาถึงหลังเวที เมื่อครู่นี้เธอสั่งให้หลินจื้อหย่วนเคลียร์พื้นที่ ทำให้ตอนนี้มีเพียงเธอคนเดียว เธอนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง มัดผมดำขลับเป็นหางม้าต่ำ เผยให้เห็นลำคอระหงราวกับหงส์ จากนั้นก็แต่งหน้าอ่อนๆ อย่างประณีต ทาปากสีแดงสด เธอแทบไม่แต่งหน้าเลย ปกติใบหน้าของเธอก็ขาวใสบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้า แต่พอแต่งแต้มลงไปเล็กน้อย ก็ยิ่งเผยให้เห็นถึงความงามที่แท้จริง ขณะนั้นเอง เสียงของท่านหลินก็ดังขึ้นจากด้านนอก "อรุณสวัสดิ์ทุกท่าน" ฉือหว่านลุกขึ้น เธอเอื้อมมือไปเปิดม่านหน้าเวทีออกเล็กน้อย มองไปยังห้องเลคเชอร์ขนาดมหึมา ที่นั่นเต็มไปด้วยผู้คน ไม่มีที่นั่งว่างแม้แต่ที่เดียว “แชะ! แชะ!” ช่างภาพจากหลายสำนักข่าวกำลังจับภาพบรรยากาศ ท่านหลินยืนอยู่ที่โพเดียม เอ่ยขึ้นผ่านไมโครโฟน "ทุกท่าน วันนี้พวกเรามารวมตัวกันเพื่อ..." เสียงตะโกนของผู้เข้าร่วมประชุมดังขึ้นพร้อมกันว่า "เทพ C!" ท่านหลินยิ้ม "ใช่ วันนี้เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เราได้เชิญเทพ C มาบรรยายที่มหาวิทยาลัย C" ฉือหว่านกวาดสายตาไปทั่วเวทีและก็เห็นฮั่วซือหานนั่งอยู่บนที่นั่งหลักของแถวหน้า เขานั่งด้วยท่าทางสูงส่ง สง่างาม สี

ฉือหว่านตกใจกลัวจริงๆ ผู้หญิงทุกคนเมื่อเผชิญกับการล่วงละเมิดทางร่างกาย ย่อมไม่สามารถตั้งสติได้ เธอเองก็เช่นกัน“ปล่อยฉัน! ไปให้พ้น! อ้า!”ฉือหว่านพยายามหาทางช่วยตัวเอง แต่ในขณะนั้นเอง "ปัง!" ประตูห้องก็ถูกถีบเปิดออกอย่างแรงฮั่วซือหานมาถึงแล้วฮั่วซือหานก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขายื่นมือไปคว้าโจวเจิ้นอวี่ และกระชากตัวเขาออกจากฉือหว่านอย่างแรง จากนั้นหมัดหนักๆ ก็ซัดเข้าที่หน้าของโจวเจิ้นอวี่ทันทีโจวเจิ้นอวี่ล้มลงอย่างน่าสังเวช ฮั่วซือหานต่อยเขาซ้ำเป็นหมัดที่สอง หมัดที่สาม…โจวเจิ้นอวี่ถูกชกจนเลือดอาบหน้าฉือหว่านพยุงตัวขึ้นนั่ง “ฮั่วซือหาน...ฮั่วซือหาน...”เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาฮั่วซือหานปล่อยโจวเจิ้นอวี่ทันที แล้วรีบตรงไปหาเธอ ร่างของฉือหว่านสั่นเทาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเขามองเห็นรอยฝ่ามือที่แก้มขวาของเธอ มันบวมแดงจากการถูกตบ กระโปรงของเธอก็ถูกดึงขึ้นสูงจนเผยให้เห็นต้นขาขาวสะอาด ด้านในเต็มไปด้วยรอยช้ำแดงจากการถูกโจวเจิ้นอวี่บีบอย่างแรง สภาพของเธอราวกับถูกย่ำยีอย่างน่าสงสารเมื่อครู่นี้ตอนที่เขาพุ่งเข้ามาในห้อง เขาเห็นโจวเจิ้นอวี่กดเธอลงกับเตียง ขาของเธอถูกแยกออก ภาพนั้นทำให้เ

ร่างสูงของฮั่วซือหานยืนอยู่ริมหน้าต่างกระจกสูงโปร่ง ดวงตาคู่นั้นเย็นชาราวกับหมึกดำที่สาดกระจาย ทั้งเฉยเมยและอันตราย “เรื่องนี้คิดว่าแค่พูดขอโทษคำเดียวแล้วจะจบได้เหรอ พวกคุณกลับไปเถอะ”จงลี่ฮว๋าร้อนใจจนหยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม เธออ้อนวอนว่า “ซือหาน ถือว่าอาสะใภ้โจวขอร้องเธอ ตอนที่เธอยังเด็ก อาโจวและอาสะใภ้โจวก็เคยอุ้มเธอมาก่อน ตระกูลโจวของเรามีลูกชายแค่คนเดียว เธอปล่อยเจิ้นอวี่ไปเถอะนะ ต่อไปเราจะสั่งสอนเขาให้ดีแน่นอน”แต่ฮั่วซือหานยังคงเฉยเมย น้ำเสียงของเขาขณะออกคำสั่งเย็นชามาก “เลขาจ้าว ส่งแขก”เลขาจ้าวรีบทำท่าทาง "เชิญ" ทันที และกล่าวว่า "ประธานโจว คุณนายโจว เชิญทางนี้ครับ"โจวต๋าหน้าถอดสี “ฮั่วซือหาน เธอจะใจดำขนาดนี้จริงๆ เหรอ เพราะนังฉือหว่านคนนั้น? ฉันสืบมาแล้ว ผู้หญิงนั่นก็แค่เด็กบ้านนอกที่เรียนห่วยแตกคนหนึ่ง เธอมีค่าขนาดนั้นเลย? นายจะยอมฉีกหน้าตระกูลฮั่วกับตระกูลโจวของเรา ทำให้สองตระกูลต้องผิดใจกัน เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวจริงๆ?”ฮั่วซือหานไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่เหลือบตามองเลขาจ้าวเลขาจ้าว "ประธานโจว คุณนายโจว พวกคุณจะเดินออกไปเอง หรือให้ผมสั่งคนมาพาคุณออกไป?"โจวต๋าโก

พูดจบ ฉือเจียวก็ย่างเท้าบนรองเท้าส้นสูงคริสตัลเข้าไปในห้องหนังสือฉือหว่านยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิมเพียงลำพังฉือหว่าน เธอช่างน่าสงสารที่ไม่มีใครรักประโยคนั้นยังคงก้องสะท้อนอยู่ในโสตประสาทของเธอฉือหว่านรู้ดีว่าฉือเจียวดูถูกเธอ ในสายตาของฉือเจียว เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด ผู้ที่แอบหมายปองแม่ของฉือเจียว แอบหมายปองฮั่วซือหานของฉือเจียว ในขณะที่เธอไม่มีอะไรเลยและไม่มีใครรัก ฉือเจียวคิดว่าเธอน่าสงสารฉือหว่านรู้สึกเหมือนหัวใจถูกเข็มแทง เจ็บปวดลึกจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ ความรู้สึกตลกร้ายจู่โจมเธอ... แม่ของฉือเจียว ฮั่วซือหานของฉือเจียว ที่จริงแล้วทั้งหมดนั้นเคยเป็นของเธอ!ฉือหว่านมองไปยังประตูห้องหนังสือที่ปิดสนิท ฉือเจียวเข้าไปขอร้องเขา เขาจะยอมปล่อยโจวเจิ้นอวี่หรือเปล่า?ฉือเจียวบอกให้เธอไปแอบฟังที่หน้าประตู แต่ตอนนี้เธอกลับสูญเสียความกล้าเธอไม่กล้าฟังหัวใจที่เคยอบอุ่นค่อยๆ เย็นลงทีละนิด เธอไม่ควรคาดหวังอะไรจากฮั่วซือหานตั้งแต่แรกเพราะหากไม่มีความหวังก็จะไม่มีความผิดหวัง และจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไปสาวใช้ถือถาดน้ำแข็งเดินเข้ามา “คุณผู้หญิง คุณใช้ถุงน้ำแข็งประคบหน

หอพักหญิง "ซี๊ด...เจ็บจัง...ฮวนเอ่อร์เบามือหน่อย..." ฉือหว่านกลับมาที่หอพักหญิงจากวิลล่าซีย่วนแล้ว เยี่ยฮวนเอ่อร์กำลังใช้ถุงน้ำแข็งประคบหน้าของเธอ พอเห็นฉือหว่านร้องด้วยความเจ็บ เยี่ยฮวนเอ่อร์ก็สบถออกมา "โจวเจิ้นอวี่ไอ้เดรัจฉาน! กล้าทำรุนแรงกับเธอแบบนี้ได้ยังไง! แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?! หว่านหว่าน ทำไมเธอกลับมาคนเดียว?" ตอนที่เยี่ยฮวนเอ่อร์เปิดประตู แล้วเห็นฉือหว่านเดินกลับมาพร้อมรอยฝ่ามือแดงบวมบนใบหน้า บนแขนและขาของฉือหว่านก็เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดงจากการบีบเค้น บ่งบอกชัดว่าเธอถูกทำร้ายมา ดึกขนาดนี้ ฉือหว่านที่เต็มไปด้วยบาดแผลกลับมาคนเดียว เยี่ยฮวนเอ่อร์เจ็บปวดแทนเธอเหลือเกิน ตอนนี้โจวเจิ้นอวี่อยู่ที่ไหนน่ะเหรอ? เมื่อสักครู่นี้ฉือเจียวไปหาฮั่วซือหาน ตอนนี้โจวเจิ้นอวี่ก็คงถูกปล่อยตัวแล้ว ฉือหว่านขนตาสั่นระริก ก่อนจะยื่นมือออกไปกอดร่างอบอุ่นของเยี่ยฮวนเอ่อร์ "ฮวนเอ่อร์ ฉันเจ็บหน้า ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น" "โอเคๆ ฉันไม่ถามแล้ว...มาเถอะ มาดูกันว่ามีตรงไหนที่เจ็บอีก ทายาเยอะๆ พรุ่งนี้หวานหว่านคนสวยก็จะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว..." แสงไฟสีเหลืองนวลสาดส่อง หอพักหญิงอบอ