All Chapters of ดวงใจราม: Chapter 11 - Chapter 20

“อ้อนไม่อยากให้ใครมองคุณรามไม่ดีค่ะ” ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นทำให้เธอกลัวใจตัวเองที่นับวันยิ่งเต้นแรง และคงเตลิดไปไกลกว่านี้แล้วถ้าข่าวลือ ที่เกิดขึ้นไม่รู้มาถึงหูเธอเข้าเสียก่อนในวันนี้ความเป็นจริงทำให้เธอถึงขั้นตาสว่างไปจนถึงได้สติ ว่าคนอย่างเขาคงไม่มีวันลดตัวมาสนใจผู้หญิงที่มีแต่ตัวอย่างเธอแน่ ความไม่เหมาะสมนี้เองที่ทำให้รู้ตัวเอง ว่าไม่ควรปล่อยใจไปกับสิ่งดีๆ ที่เขามอบให้ตรงหน้า เพราะท้ายที่สุดแล้วคนที่จะเจ็บปวดเจียนตายถ้าเผลอเกิดรักเขาขึ้นมา จะไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากตัวเธอเองชีวิตที่ผ่านมาเธอเคยมีแฟนนับครั้งได้ แต่นั่นมันก็เป็นช่วงก่อนเข้ามหาลัย ซึ่งในตอนนั้นเธอเด็กมากเกินกว่าจะเข้าใจความรักอีกอย่างพ่อแม่ของเธอเองก็อยากให้เธอทุ่มเทกับการเรียนมากกว่าเรื่องอื่น ซึ่งเธอเชื่อพวกท่าน สี่ปีในรั้วมหาลัยของเธอจึงเต็มไปด้วยการเรียน และเรียน เธอแทบไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผู้ชายคนไหนเข้าถึงตัวอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ การได้มาอยู่ที่นี่ ซ้ำยังมีโอกาสใกล้ชิดกับเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยจนบางครั้งก็เกือบจะลืมไปว่าเขาเป็นใคร และตัวเธอเป็นใครด้วยสถานะที่เป็นอยู่เลยทำให้ได้สติ ที่สำคัญไปมากกว่านั้น ถ้าวันหน

“โตแล้วยังไง ถ้าตราบใดที่เธอยังอยู่ที่นี่ กินเงินเดือนฉันอยู่ ฉันไม่อนุญาตให้เธอคบใครทั้งนั้น! นี่เป็นคำสั่ง!” ถ้าอยากคบก็มีแค่คนเดียวที่เขาจะอนุญาต ซึ่งคนๆ นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลที่ไหนแต่เป็นเขาเอง ความรู้สึกอยากครอบครองที่เกิดขึ้นหลัง จูบ ทำให้ยิ่งรู้สึกมั่นใจว่านี่มันไม่ใช่ความรู้สึกเรื่อยเปื่อย ที่จะเกิดขึ้นกับใครได้ง่ายๆ ที่แม่ของเขาเคยเตือนไว้ก่อนหน้านี้คงจะเกิดขึ้นจริงก็คราวนี้’ตอนนี้เขา...หลงเด็กน้อยหลงทางของท่าน’ เข้าแล้วจริงๆอย่าว่าแต่แก้วเจ้าจอมเลยที่ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น คเชนทร์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นลงไป ซ้ำยังกระทำในที่สาธารณะอีก เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ร้ายแค่ไหนก็ตอนที่ได้เห็นริมฝีปากบวมช้ำของ‘น้อง’ หลังจากอุ้มอีกฝ่ายลงจากหลังม้าท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของใครหลายคนที่กำลังมองมา ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาห้ามไม่ให้เกิดขึ้นไม่ได้“คุยกันก่อน...” เพราะอีกฝ่ายเอาแต่เงียบและตั้งท่าจะเดินหนีกันท่าเดียวเขาเลยต้องรั้งต้นแขนเธอเอาไว้ อย่างไรก็ต้องคุยกัน“เพราะอ้อนไม่มีใครใช่ไหมคะ! คุณรามถึงคิดจะทำยังไงกับอ้อน

“สีเดิมมันเก่าแล้ว ทาใหม่ก็ดี ว่าแต่ช่วยคิดหน่อยสิ ทาสีอะไรดี” หนนี้เขาร้องขอความคิดเห็น เพราะลำพังตัวเองคงไม่สันทัดในเรื่องพวกนี้ จึงปล่อยให้คนที่มีพรสวรรค์มากกว่าตัดสินใจแทน“เอาเป็นสีเดียวกับวัวดีไหมคะ น่ารักดี ขาวหรือดำก็ได้ ว่าแต่.. คุณรามชอบสีไหนมากกว่ากันคะ ดำหรือขาว” หญิงสาวเสนอความคิด ก่อนจะหันไปถามความชอบของเขาเพื่อนำมาตัดสินใจ“ดำค่ะ...” แม้จะเป็นคำตอบที่ถูก แต่นั่นมันกลับไม่ใช่เสียงของเขาแต่อย่างใด...”รามชอบสีดำ” กระทั่งเจ้าของเสียงเอ่ยขึ้นอีกครั้งเขาถึงได้หันไปมองก่อนจะพบเข้ากับภาพที่ไม่คาดฝันจะได้เห็น นับแต่วันนั้นวันที่เธอทิ้งกันไปเพื่อแต่งงานกับผู้ชายอีกคน คนที่คิดว่าดีพร้อมมากกว่า ซึ่งเขาก็ยอมรับการตัดสินใจในครั้งนั้น ยอมปล่อยมือแต่โดยดี เพื่อให้เธอได้ไปเจอคนที่คิดว่าดีว่า ส่วนตัวเองก็ทุรนทุรายอยู่เกือบขวบปี มาตั้งสติได้ก็ตอนที่พ่อ จากไปอย่างไม่มีวันกลับ“นลิน...”หลังจากหายตกใจ คเชนทร์ถึงได้พาทั้งสองสาวขึ้นรถมาที่ห้องอาหารของภูวเดชเพื่อนสนิท โดยปล่อยให้เลขารอที่รถเพราะไม่ต้องการให้แก้วเจ้าจอมมานั่งฟัง เรื่องที่เขากับอดีตคนรักคุยกันซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่

สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่ต่างฝ่ายจะพากันวิ่งเข้าไปดูคนของตัวเองที่พากันวิ่งสะดุดล้ม แต่ดูเหมือนคนเจ็บจะมีแค่แก้วเจ้าจอมคนเดียว โชคดีที่เธอพอมีสติ ถึงได้คว้าตัวหนูน้อยเจนนี่เข้ามากอดได้ทัน ในจังหวะที่สะดุดกอหญ้าพากันล้มกลิ้งลงไปทั้งคู่“อ้อนขอโทษค่ะ น้องเจ็บตรงไหนไหมคะ” เป็นอีกครั้งแล้วที่คนในปกครองเลือกที่จะแสดงความห่วงใยคนอื่นก่อนตัวเองให้เห็น“ไม่ค่ะ น้องไม่เจ็บ ขอบคุณนะคะน้องอ้อน” นลินจำต้องขอบคุณอย่างเสียไม่ได้ โชคดีที่อีกฝ่ายคว้าตัวลูกเธอไปกอดไว้ เลยทำให้แม่ตัวจอมซนไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนด้วยซ้ำ“เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกันนะครับนลิน ผมขอพาคนของผมไปหาหมอก่อน”เป็นคเชนทร์ที่เอ่ยขึ้นก่อนจะช้อนอุ้มคนเจ็บขึ้นแนบอก“คุณราม! แผลแค่นี้ทำเองที่บ้านก็ได้ค่ะ ไม่ไปหาหมอนะคะ” เธอไม่ชอบโรงพยาบาล ไม่ชอบกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ลอยคละไปทั่วมันทำให้เธอคิดถึงวันที่ต้องเสียทั้งพ่อและแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับ เธอไม่อยากกลับไปยังสถานที่ที่มีบรรยากาศแบบนั้นอีก!“ไม่ได้! เกิดแผลติดเชื้อขึ้นมาว่าจะว่าไง! ไปให้หมอดูก่อน...” อาจเพราะเสียงดุๆ ของเขา หรือเพราะสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็น

คเชนทร์เป็นคนแรกที่ตื่นขึ้น โดยมีร่างนุ่มนิ่มของคนข้างกายให้ได้กอดคลายหนาว เขาใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการแอบมองใบหน้ากระจ่างใจของคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘เมีย’ ยิ่งมองก็ยิ่งเพลินจนไม่อยากลุกไปไหน กระทั่งเมื่อเห็นว่าสายมากแล้วจึงค่อยๆ ขยับลุกก่อนออกจากห้องก็ไม่ลืมห่มผ้าให้คนบนเตียงเบาๆ เพราะอยากให้เธอนอนหลับไปอีกหน่อย ไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าตามเขาก็ได้“ตื่นเช้าจังเลยค่ะคุณราม นี่ป้าเพิ่งจะหุงข้าวไปเอง หิวไหมคะ ถ้าหิวเดี๋ยวป้าปิ้งขนมปังให้รองท้องไปก่อน” นางฟางถามขึ้นอย่างตกใจ ด้วยไม่คิดว่านายน้อยของนางจะตื่นเช้ากว่าทุกวันเลยทำให้อะไรๆ ดูวุ่นวายไปหมดในเช้านี้“ผมรอได้ครับ ป้ามีอะไรไปทำก็ไปเถอะ” แต่เมื่อเจ้าของบ้านว่าตอบมาแบบนั้นสถานการณ์ภายในเลยค่อยๆกลับคืนสู่ปกติ“ว่าแต่คุณอ้อนยังไม่ตื่นเหรอคะ” เพราะไม่เห็นคนที่มักตื่นเช้าอยู่ทุกวันเลยอดถามถึงไม่ได้ เผื่อป่วยไข้มาจะได้เรียกหมอมาดู“ครับ ยังไม่ต้องให้ใครขึ้นไปปลุกเขานะครับ ปล่อยให้นอนไปก่อน สายๆ ค่อยให้เด็กขึ้นไปดู” คำตอบที่ได้กลับมานั้นทำเอาคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนถึงกลับลอยยิ้ม เห็นทีนางคงต้องจัดไข่ลวกให้คุณรามเสียหน่อย เผื่อว่าจะได้อุ