All Chapters of ดวงใจราม: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณราม...” ความโกรธทำให้คเชนทร์ตัดสินใจฝังจมูกลงบนแก้มป่องไปฟอดใหญ่ผลที่ได้คือเสียงร้องตกใจของผู้เป็นเจ้าของมัน“คืนนี้จะมีแค่เรื่องของเราเท่านั้น ไม่มีนลิน ไม่มีแม่ฉัน มีแค่เรา และอย่าคิดยกฉันไปให้ใครง่ายๆ แบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นก็จะโดนแบบนี้...” เขาสาธิตวิธีลงโทษให้ดูก่อนจะการก้มลงไปจูบแรงๆ ที่เรียวปากหวานไม่สนแล้วว่าจะได้รับการยินยอมจากอีกฝ่ายรึเปล่า นาทีนี้เขาสนแค่ทำให้เธอรู้ ว่ามีเขาเป็นผัวแล้วต้องมีไปตลอด“อื้อ คุณราม” จูบ...ครั้งที่เท่าไหร่เธอเองก็จำไม่ได้ แต่มันเป็นจูบที่รุนแรงกว่าครั้งไหนๆ เพราะนอกจากเขาสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามามานั้น มือไม้ยังไม่ยอมหยุดอยู่ที่ที่ควรอยู่ มันทำให้ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นฉับพลันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครที่ไหนมาก่อน แม้จะไม่ประสา แต่ก็ไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอไม่หยุดเขาเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่เหมือนนาทีนี้เรียวแรงที่เคยมีไม่รู้ว่าหล่นหายไปไหน อาจเป็นระหว่างที่ถูกอุ้มเข้ามาในห้องหรือที่ไหนสักที่ก็ไม่แน่ใจ...“เปิดปากให้พี่หน่อยครับ คนดี...” คำว่า ‘พี่’ ที่ดังขึ้นตามติดในนาทีต่อมา หล่อหลวมเป็นความเคลิบเคลิ้มขึ้นอย่างไม่รู้เนื้อ

งานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบหกสิบเก้าปีของท่านผู้ว่าประจำจังหวัด ถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติของท่าน ผู้คนมีหน้ามีตามากนับร้อยถูกเชิญให้มาร่วมงานในค่ำคืนนี้กันอย่างหนาหู ซึ่งพอได้มาเห็นก็ทำให้เข้าใจแล้วว่าทำไมคนข้างกายของเธอถึงอยากให้เธอสวมใส่เครื่องเพชรราคาแสนแพงของเขานัก เพราะเครื่องเพชรที่เธอสวมอยู่ แทบจะกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลยเมื่อเทียบกับคุณหญิงคุณนายบ้านอื่นที่ต่างพากันขุดเอาสมบัติของตระกูลมาใส่ หากไม่มีมือหนาจับจูงเธอไว้ข้างกาย เธอเองก็คงวางตัวไม่ถูกไม่น้อย ที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครมากมายขนาดนี้นับตั้งแต่วินาทีแรก ที่ปรากฏตัวพร้อมกันกับเขาในฐานะภรรยา“ตื่นเต้นเหรอ”“นิดหน่อยค่ะ” แม้จะเคยออกงานกับเขามาบ้าง แต่เธอก็ยังทำใจให้ชินกับบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้เสียที อาจเป็นเพราะครั้งนี้ถูกจับตามองมากกว่าครั้งไหน เลยยิ่งทำให้รู้สึกกดดันในทุกย่างก้าว“ไม่ต้องกลัวนะ อยู่ข้างๆ พี่ก็พอ” คเชนทร์ส่งยิ้มให้กำลังใจภรรยา ก่อนจะพาเธอไปหาเจ้าของงานที่กำลังยืนรับแขกอยู่ไม่ไกล“สวัสดีครับท่าน”ซึ่งกว่าจะฝ่าฝูงชนของผู้คนที่ร่วมงานมาถึงตัวท่านได้ เขาก็ต้องนับหนึ่งถึงร้อยไม่ให้ตัวเอ

“มะ...ไม่ได้ค่ะ พี่รามสัญญาแล้วนะคะว่าแค่จูบ ห้ามผิดคำพูดเด็ดขาด ไม่งั้นอ้อนจะโกรธแล้วจริงๆ” นี่คงเป็นความผิดพลาดแรกที่เกิดขึ้นในเช้าวันนี้ ซึ่งมันทำให้เขาหงุดหงิดไปตลอดวันเพราะไม่ได้ทำอะไรต่อมิอะไรที่อยากทำกับเมียอย่างใจต้องการ!เพราะกลัว ‘คนโปรด’ ของป้าฟางจะเป็นโรคกระเพาะ คเชนทร์เลยเลื่อนเวลากลับบ้านเร็วขึ้นหนึ่งชั่วโมง หวังจะกลับมาทำข้าวเย็นกินกันง่ายๆ สองคน แต่แผนที่ว่าต้องพังลงไม่เป็นท่าเพียงแค่ได้เจอ เข้ากับร่างบอบบางในชุดผ้ากันเปื้อนที่วิ่งออกมารับ“นลิน” เขาจำไม่ได้ว่านัดอีกฝ่ายมาที่บ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ จึงค่อนข้างตกใจที่ได้เจอเธอในวันนี้“เรามาทันป้าฟางเข้าครัวทำอาหารเย็นพอดี ก็เลยอาสาขอเป็นลูกมือ เผื่อว่าจะได้ฝากท้องด้วยสักมื้อ เข้ามาก่อนสิคะ วันนี้มีแต่ของโปรดของรามทั้งนั้นเลยนะ”เธอบอกก่อนจะส่งยิ้มกลับไปให้ ทำเหมือนไม่เห็น สายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจของเขากับอีกคน“พี่มารบกวนแบบนี้น้องอ้อนคงไม่ว่าอะไรนะคะ พอดีน้องเจนแกไปค้างที่บ้านคุณตากับคุณยายน่ะค่ะ พี่อยู่เหงาๆ ไม่รู้จะไปไหน...” คำพูดนั้นตรงประเด็นเสียจนคนที่ถูกพูดด้วยไม่รู้จะตอบอะไร จึงเป็นหน้าที่ของเจ้าของบ้านที่ต

แก้วเจ้าจอมที่ได้รับการไหว้วานมาอีกทีจากคนที่กำลังนั่งปวดหัวอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง เคาะประตูห้องเบาๆ สามครั้งก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน พร้อมกับถาดอาหารที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ“คุณรามบอกว่าคุณผิงร้องไห้มาทั้งวันน่าจะปวดหัว อ้อนเลยเอายากับข้าวต้มร้อนๆ มาให้ค่ะ ทานอะไรสักหน่อยนะคะ จะได้มีแรง” ความจริงแล้วเขาพูดน้อยกว่านั้นมากแต่เพราะอยากให้คนตรงหน้ารู้สึกดีขึ้นหลังจากพบเจอแต่เรื่องแย่ๆ มาตลอดทั้งวัน เธอจึงดัดแปลงคำพูดของเขานิดหน่อย แม้จะทำเหมือนไม่สนใจ แต่เธอกลับรู้สึกได้ว่าพี่รามเองก็เป็นห่วงน้องสาวของเขาอยู่ไม่น้อย ไม่อย่างงั้นคงไม่ฝากให้เธอช่วยดูแล ซ้ำยังกำชับให้อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าอีกฝ่ายจะกินข้าวจนหมดแบบนี้ไม่เรียกว่า ‘เป็นห่วง’ ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วจริงๆ“ขอบคุณนะ ชื่ออ้อนใช่ไหม อายุเท่าไหร่ จะได้เรียกถูก” พิรสากล่าวขอบคุณก่อนจะลอบมองคนตรงหน้าด้วยท่าทีพิเคราะห์ เท่าที่แอบเห็น ดูท่าว่าผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนสำคัญของพี่ชายเธอ เธอแอบได้ยินแม่พูดถึงคนชื่อนี้อยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้เจอตัวเป็นๆ เลยสักครั้ง เพราะโอกาสไม่ค่อยจะเอื้ออำนวยสักเท่าไหร่“ยี่สิบสองค่ะ”“

พิรสาโผเข้ากอดพี่ชายทั้งน้ำตาอย่างคนขวัญเสียทันทีที่พบหน้า ซึ่งครั้งนี้คเชนทร์เองก็กอดปลอบน้องสาวเช่นกัน ก่อนจะฝากให้แก้วเจ้าจอมรับช่วยหน้าที่ต่อ ส่วนเขาก็แยกตัวออกมานั่งหารือกับเพื่อนที่ห้องรับแขก ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และไหนจะบทลงโทษยามที่หน้าทางเข้าที่เผลอทำงานหละหลวม จนคนนอกเข้ามาเหยียบจมูกเขาถึงที่ ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหัวหน้าคนงานอีกคนจัดการไป“เขาเป็นไงมั้งวะ” แม้จะเป็นห่วงคนในห้อง แต่ก็ยังต้องรักษาท่าทีเอาไว้ให้มาดมั่น เสียหน้าไม่ว่าแต่เสียฟอร์มนี่สิเรื่องใหญ่ไม่ให้ยอมรับตรงๆ ว่าเป็นห่วงก็กระไรอยู่!“มีแผลถลอกนิดหน่อย นอกนั้นก็ไม่เป็นอะไรมาก โชคดีที่มึงไปช่วยเอาไว้ทัน..” คเชนทร์ตอบกลับไปเท่าที่รู้ เขาเองก็ยังไม่ได้เห็นสภาพของน้องว่าหนักหนาสาหัสแค่ไหน เพราะมอบหน้าที่นี้ให้แก้วเจ้าจอมเป็นคนดูแล ซึ่งอีกฝ่ายก็ออกมาบอกแต่ว่าพิรสาไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากยังคงตกใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ อีกทั้งยังยืนยันเสียงแข็งว่าไม่อยากไปโรงพยาบาล เพราะกลัวจะเป็นข่าวแต่จริงๆ เธอดูออกว่าอีกฝ่ายคงกลัวว่าจะถูกฉุดเอาอีก เลยไม่กล้าออกไปไหน ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องดี และเธอเห็นชอบในเรื่องน