บททั้งหมดของ ดวงใจราม: บทที่ 31 - บทที่ 40

“แล้วอยากเป็นไหม” ถามไปแล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เขาไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายคิดกับเขาแบบไหน แต่สำหรับเขาแล้วแน่นอนว่าคิดไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การไม่ชอบขี้หน้ามันค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอยากเจอ อยากแหย่ให้เธอประสาทเสียเล่นเพราะหน้างอเง้าที่จะได้เห็นหลังจากนั้น มันน่ารักอย่าบอกใครเชียวเพราะอย่างนี้ถึงได้ชอบแกล้ง ใครเลยจะไปคิดว่าการกระทำแบบนั้นของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด นึกว่าเขาเกลียดขี้หน้าใครจะไปเกลียดคนที่ตัวเองตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นได้ลง...“ไม่! หยุดพูดมากได้แล้วฉันจะนอน!” ให้เธอขึ้นคานไปจนตายเสียยังจะดีกว่า ที่สำคัญ...คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนที่เกลียดขี้หน้ากันมาตั้งเกือบครึ่งชีวิตจู่ๆ จะให้ตกลงปลงใจเป็นสามีภรรยาจริงๆการอยู่ร่วมกันผู้ชายที่เกลียดขี้หน้ามากว่าชีวิตดูเหมือนจะไม่ได้ยากอย่างที่พิรสาคิดเอาไว้ในตอนแรก ถ้าตัดความชอบกวนประสาทไม่เว้นแต่ละวันของเขาออกไปแล้ว ภูมิทัดก็ถือว่าเป็นคนที่ใช้ได้คนหนึ่ง เขาทำอาหารให้เธอกินครบสามมื้อ แถมยังสอนเธอใช้เครื่องซักผ้า และอุปกรณ์อื่นๆ ภายในบ้านจนนอนนี้เธอทำทุกอย่างได้คล่องแคล่วมากขึ้น เว้นก็แต่เครื่องครัวที่เขายังไม่

เพราะสามียืนยันอยากจะเที่ยวเธอเลยต้องเดินเข้างานมากับเขา ซึ่งนี่ก็นับว่าเป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้มางานวัดป่าแบบนี้“อ้อนเพิ่งเคยมาที่แบบนี้ครั้งแรกค่ะ ปกติแล้วพ่อไม่ค่อยยอมให้อ้อนออกไปไหนเท่าไหร่ ท่านกลัวจะเกิดอันตราย” เธอยอมเปิดเผยเรื่องนี้ให้เขารู้ ซึ่งพอได้ฟังก็พอจะเข้าใจได้ เพราะถ้าหากเขามีลูกที่น่ารักแบบแก้วเจ้าจอม เขาเองก็คงหวงจนไม่อยากให้ออกไปไหนเหมือนกัน นี่อาจจะเป็นโชคดีของเขาก็ได้ที่พ่อตาเสียไปก่อน ไม่อย่างนั้นเรื่องที่จะหลอกล่อให้ ‘น้อง’ ยอมจดทะเบียนด้วย คงไม่ง่าย เผลอๆ อาจไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ ได้เดินจับมือเธอแบบนี้“แต่พี่ไม่ใช่พ่ออ้อน เพราะฉะนั้นต่อไปนี้พี่จะพาอ้อนไปทุกที่ที่อยากไป ดีไหม”คนฟังได้แต่ยิ้มรับในคำบอกกล่าวนั้น ไม่รู้ว่าเขาเป็นแบบนี้กับคนอื่นไหม แต่เธอไม่อยากให้เขาไปทำแบบนี้กับใครยอมรับแบบไม่อายเลยคือเธอหวง...“คุณราม! คุณรามจริงๆ ด้วย!” เป็นเสียงของผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ดังแทรกขึ้นมา ทำให้เธอกับสามีต้องหันไปมองผู้มาเยือนซึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาหาพร้อมคำถามที่ดังขึ้น “หมู่นี้ไม่เห็นคุณรามแวะไปอุดหนุนที่ร้านเจ๊เลยนะคะ น้องที่ร้านนี่พากันบ่นคิดถึงระงมเ

‘ลูกชายป้าเขาอาจทำดีกับหนู แต่นั่นมันไม่ใช่แปลว่าป้าจะยอมรับเรื่องนี้ได้หรอกนะจ๊ะ บอกตามตรงว่าป้ามีคนที่อยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้ว และผู้หญิงคนนั้นก็ดีพร้อม เหมาะสมกับตาชินของป้าทุกอย่าง เพราะอย่างนั้นป้าเลยอยากมาหาหนูที่นี่ มาเพื่อพูดกับหนูตรงๆ’ คำพูดของแม่เขายังคงดังก้องอยู่ในจิตใจ แม้แต่วินาทีที่ท่านยื่นข้อเสนอบางอย่างมาให้ เธอก็ยังจำได้ไม่ลืม... “อย่าหาว่าป้าดูถูกเลยนะ แต่ป้ายินดีจ่าย ขอแค่หนูเลิกยุ่งกับลูกชายป้า หนูเป็นคนน่ารัก ป้าเองก็เอ็นดูหนูไม่น้อย แต่ถ้าจะให้ป้ายอมรับหนู ป้าคงต้องบอกตามตรงว่าไม่ได้จริงๆ หนูกับตาชินต่างกันเกินไป” เรื่องในวันนั้นจบลงที่แม่ของเธอออกมาไล่อีกฝ่ายให้ออกจากบ้าน เธอไม่รู้ว่าท่านแอบฟังอยู่นานแค่ไหนแล้ว แต่ที่รู้คือนับตั้งแต่วันนั้นเธอถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปพบเจอพี่ชินอีก เวลาเขามาหาที่บ้านท่านก็คอยออกมารับหน้าแทนให้ด้วยสารพัดคำอ้างที่พอจะนึกออก จนกระทั่งเขาไปเรียนต่อ ตั้งแต่นั้นเธอก็ไม่ได้ข่าวเขาอีกเลย ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้กลับมาพบกันอีก “พี่อาจต้องหมั้นกับผู้หญิงที่ครอบครัวเลือกเอาไว้ให้ ถ้าถึงวันนั้นเมื่อไหร่ อ้อนร

“ไม่มีหรอกค่ะ ผิงก็แค่ดีใจที่แม่มาหาก็เท่านั้นเอง ครั้งนี้แม่อยู่นานไหมคะ ผิงอยากให้แม่อยู่ด้วยนานๆ” ความจริงเธออยากแม่อยู่ที่นี่ตลอดไปได้ยิ่งดี จะได้ไม่ต้องกลับไปเจอกับการกระทำอันมักมากของพ่อที่ทำให้ต้องเจ็บปวดไม่เว้นวัน แม้เธอจะรู้ว่าแม่เข้มแข็ง แต่ก็ไม่อยากเห็นท่านต้องมาพบเจอกับเรื่องบ้าๆ พวกนี้ไม่จบไม่สิ้นอยู่ดี เธออยากให้แม่หักดิบด้วยการตัดใจ เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่คิดว่าพ่อจะคิดได้ มีแต่จะทำร้ายกันหนักข้อมากขึ้นทุกวัน! “แม่รู้ว่าเราเป็นห่วง แต่แม่ยังไหวอยู่” นางรักพ่อของลูกมาก และไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เขาทำร้ายจิตใจกันนางก็ยังเลือกที่จะทนอยู่เพราะหวังว่าสักวันเขาจะคิดได้ สักวันเขาจะรู้ว่าใครกันที่รักเขามาก รักจนยอมทุกอย่าง ยอมให้เขาได้มีใครอีกหลายคนเข้ามาในชีวิต และพยายามดิ้นรนเพื่อเข้ามาเป็นใหญ่ในบ้านแทนที่นาง! แต่สิ่งที่สามีของเขาไม่รู้ คือความรักที่ว่านั้นมันมีขีดจำกัด หากเมื่อไหร่นางหมดสิ้นความรักที่มีต่อแล้ว ทุกอย่างก็คงต้องจบลง“ผิงรู้ว่าแม่เข้มแข็งแล้วก็รักพ่อมาก แต่ผิงกับพี่รามอยากให้แม่รักตัวเองมากกว่า แม่เชื่อพวกเราเถ

“พี่รักอ้อนขนาดนี้ พี่จะไล่อ้อนไปไหนได้ หลงจนโงหัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว ไม่รู้ตัวเลยเหรอ” เป็นอีกครั้งที่เธอส่ายหน้ากลับไปให้“อ้อนไม่กล้าคิดค่ะ เพราะอ้อนไม่มีอะไรคู่ควร...” คเชนทร์จัดการปิดกั้นคำพูดที่เหลือ ด้วยการรั้งใบหน้าอ่อนหวานขึ้นมาจูบมันเป็นจูบที่เปิดเผยทุกความรู้สึกที่เขามีต่อผู้หญิงคนหนึ่งคนธรรมดาที่ไม่ได้วิเศษมาจากไหน แต่กลับเป็นคนที่ทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ซึ่งแค่นี้มันก็มากพอแล้วที่จะทำให้เขารักมากพอแล้วจริงๆ“อย่าดูถูกตัวเองให้พี่ได้ยินอีกนะ บอกตามตรงพี่ไม่ชอบเลย พี่รักอ้อนเพราะอ้อนเป็นอ้อน อ้อนไม่จำเป็นต้องดีพร้อมถึงจะเหมาะสมกับพี่ พี่ขอแค่อ้อนรักพี่ เหมือนที่พี่รักอ้อนเท่านั้น...พี่ขอแค่นี้ อ้อนพอจะทำให้พี่ได้ไหม” มากกว่านี้เธอจะทำให้เขาได้ ขอแค่เขารักเธออย่างที่เธอเป็นเธอ แค่นั้นก็มากพอแล้ว มากพอแล้วจริงๆ“ขออ้อนอยู่กับพี่รามนะคะ อยู่ตลอดไป...” เขายิ้มรับแทนคำตอบ ก่อนจะอาศัยจังหวะเหมาะๆ ช้อนอุ้มภรรยาขึ้นจากพื้น มุ่งตรงไปยังห้องนอนที่ชั้นสองของบ้านเพื่อปรับความเข้าใจกันสองคน“โทษฐานที่เข้าใจพี่ผิด แถมยังคิดจะยกผัวให้คนอื่น คืนนี้อ้อนต้องถูกลงโทษนะครั