บทที่ 11 โกรธ

“อ้อนไม่อยากให้ใครมองคุณรามไม่ดีค่ะ” ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นทำให้เธอกลัวใจตัวเองที่นับวันยิ่งเต้นแรง และคงเตลิดไปไกลกว่านี้แล้วถ้าข่าวลือ ที่เกิดขึ้นไม่รู้มาถึงหูเธอเข้าเสียก่อนในวันนี้

ความเป็นจริงทำให้เธอถึงขั้นตาสว่างไปจนถึงได้สติ ว่าคนอย่างเขาคงไม่มีวันลดตัวมาสนใจผู้หญิงที่มีแต่ตัวอย่างเธอแน่ ความไม่เหมาะสมนี้เองที่ทำให้รู้ตัวเอง ว่าไม่ควรปล่อยใจไปกับสิ่งดีๆ ที่เขามอบให้ตรงหน้า เพราะท้ายที่สุดแล้วคนที่จะเจ็บปวดเจียนตายถ้าเผลอเกิดรักเขาขึ้นมา จะไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากตัวเธอเอง

ชีวิตที่ผ่านมาเธอเคยมีแฟนนับครั้งได้ แต่นั่นมันก็เป็นช่วงก่อนเข้ามหาลัย ซึ่งในตอนนั้นเธอเด็กมากเกินกว่าจะเข้าใจความรักอีกอย่างพ่อแม่ของเธอเองก็อยากให้เธอทุ่มเทกับการเรียนมากกว่าเรื่องอื่น ซึ่งเธอเชื่อพวกท่าน สี่ปีในรั้วมหาลัยของเธอจึงเต็มไปด้วยการเรียน และเรียน เธอแทบไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผู้ชายคนไหนเข้าถึงตัวอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ การได้มาอยู่ที่นี่ ซ้ำยังมีโอกาสใกล้ชิดกับเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยจนบางครั้งก็เกือบจะลืมไปว่าเขาเป็นใคร และตัวเธอเป็นใคร

ด้วยสถานะที่เป็นอยู่เลยทำให้ได้สติ ที่สำคัญไปมากกว่านั้น ถ้าวันหน