All Chapters of เพลิงรักเมียนอกหัวใจ: Chapter 11 - Chapter 20

จิณไม่ได้เข้าไปตามแม่ตัวดีในห้องนอนของผู้เป็นพ่อ เขาเลือกที่จะกลับมารอหล่อนที่บ้าน และเฝ้ารออย่างใจเย็น คาดหวังว่าอีกคนจะรีบกลับมาหาทันทีที่ถึงเวลาเลิกงานแต่ก็เปล่าเลย กว่าหล่อนจะโผล่หัวกลับมาเวลาก็ล่วงเลยมาเกือบเย็น นั่นทำให้ความโกรธหนักมากขึ้น “ไปอ้อนอะไรพ่อฉันมาอีก!” เสียงตวาดที่ดังขึ้นทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านทำให้คณานางค์สะดุ้งอย่างตกใจ “นางเปล่านะคะ” “ผู้หญิงอย่างเธอมันหน้าซื่อใจสกปรก หรือกำลังคิดว่าถ้าพลาดจากฉันจะหันไปซบอกคนแก่ราวพ่อ” คำสบประหม่านั้นรุนแรงจนอีกคนเริ่มทนไม่ไหว เขาจะดูถูกเธออย่างไรเธอไม่ว่า แต่เขาไม่ควรดูถูกพ่อของตัวเองแบบนั้น ไม่ควรคิดหรือพูดไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังท่าน! “เงียบทำไม หรือกำลังคิดหาข้อแก้ตัว ไม่จำเป็นเพราะต่อให้เธอจะหาคำพูดสวยหรูแค่ไหนมาพูด ฉันก็ไม่มีวันเชื่อผู้หญิงอย่างเธอ!” “คุณจิณ!” “ทำไม! พูดความจริงแค่นี้ทำเป็นกระแดะรับไม่ได้! อย่าฝันไปเลย อย่างมากพ่อฉันก็แค่เอาเล่นๆ ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอใครที่ไหนจะอยากได้ไปทำเมีย!” สิ้นคำใบหน้าคมคายก็สะบัดไปตามแรงตบ

เหตุการณ์ในครั้งทำให้คณานางค์ป่วยหนักอยู่หลายวัน แต่ละวันนั้นมีเพียงคนจากบ้านใหญ่เท่านั้นที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาดูแล ขณะที่พ่อของลูกนั้นกลับหนีหาย เธอรู้แค่ว่าเขาจะแวะมายืนมองอยู่เงียบๆ ในช่วงที่เธอหลับอยู่เท่านั้น นั่นทำให้รู้ว่าเขาคงไม่อยากเจอหน้าในเวลาที่เธอมีสติ ซึ่งเธอเองก็ไม่อยากเจอหน้าเขาเช่นกัน เพราะยังรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ ที่จริงแล้วเขาควรปล่อยให้เธอตายไปเสีย มันจะได้สาแก่ใจเขา! “ผมได้ข่าวว่าคุณนางไม่สบายเลยแวะมาเยี่ยม แม่ฝากของโปรดของคุณมาให้ด้วยนะครับ” เป็นภวินทร์ที่แวะมาเยี่ยมและไม่ลืมนำของฝากจากมารดามาให้การมาของเขาทำให้คนป่วยยิ้มได้ในรอบหลายวัน “ขอบคุณมากนะคะคุณภาม คุณป้าสบายดีนะคะ” “ครับ ท่านบ่นคิดถึงคุณด้วยนะ ไว้ว่างๆ คุณนางแวะไปหาท่านบ้างสิครับ” ใช่จะมีเพียงมารดาเท่านั้นที่คิดถึง เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ยิ่งได้มาเห็นด้วยตาตัวเองยิ่งทำให้รู้สึกสับสนว่าเขาคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่ปล่อยให้คณานางค์มาอยู่ที่นี่กับเพื่อนรัก เพราะไม่ว่าจะมองยังไงเขาก็เห็นเพียงแต่ความเศร้าในแววตาคู่สวยของเธอเท่านั้

คณานางค์หันไปมองภวินทร์อีกครั้งเหมือนอยากจะกล่าวขอโทษ ซึ่งเขาก็พยักหน้าเหมือนจะรู้ใจ เธอจึงเดินออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่ที่บริเวณหน้าบ้าน เฝ้ารออยู่ครู่คนใจร้ายก็ตามมาสมทบก่อนที่เขาจะขับมันออกไปด้วยความเร็ว ราวกับจะลืมไปว่าในท้องของเธอมีลูกเขาอยู่ จนเมื่อถึงที่หมายเธอก็ไม่รีรอที่จะรีบพาตัวเองเดินลงจากรถ หวังจะพาตัวเองกลับเข้าไปในห้องให้เร็วที่สุดแต่ทุกสิ่งก็เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้นเพราะทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในห้องรับแขกคนใจร้ายที่เดินตามกันเข้ามาติดๆ ก็กระชากต้นแขนของเธอไว้ได้ทัน ก่อนที่เขาจะบีบมันแน่น ราวกับจะบอกให้ได้รู้ว่าเขากำลังโกรธมากแค่ไหนก็ไม่ผิด “ปล่อยนาง นางเจ็บ!” เธอร้องบอกพยายามบิดต้นแขนให้หลุดพ้นแต่เหมือนยิ่งพยายามก็ยิ่งสุญเปล่าเพราะนอกจากเขาจะไม่ยอมปล่อยแล้วนั้น แรงบีบที่ต้นแขนกลับยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ “ไปนอนกับมันมาแล้วใช่ไหม!” “คุณจิณ!” “ถามก็ตอบสิ!” คำถามที่ต้องการคำตอบทำให้จิณยิ่งหงุดหงิดเมื่ออีกคนเอาแต่เงียบทั้งๆ ที่คำถามของเขามันไม่ใช่คำถามที่ยากอะไร “ฉันชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าเด็ก

เย็นนี้จิณไม่ได้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านใหญ่เพราะมีบางเรื่องต้องจัดการ บางเรื่องที่จะทำได้ก็ต่อเมื่อทุกคนในบ้านเข้านอนแล้วเท่านั้น “จับดีๆ สิวะ!” เสียงเข้มหันกลับไปตวาดลูกน้องคนสนิทเพียงหนึ่งเดียวที่เขาไว้ใจให้ทำเรื่องบัดซบที่กำลังเดินหน้าอยู่อย่างเอาเรื่องเมื่อบันไดลิงที่กำลังใช้ปีนขึ้นไปยังหน้าต่างห้องนอนของใครบางคนนั้นสั่นไหวอย่างน่ากลัว “นี่ก็ดีสุดแล้วนะนาย” คนถูกสั่งตอบรับและไม่ลืมหันไปดูต้นทางให้ผู้เป็นนาย ด้วยกลัวว่าถ้ามีใครมาเห็นตัวเองจะเดือดร้อนไปด้วย จนเมื่อส่งผู้เป็นนายถึงจุดหมายถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกส่วนที่เหลือก็แค่รอให้คนในห้องลุกขึ้นมาเปิดหน้าต่างให้เท่านั้น “คุณจิณ! ไม่ได้นะคะเดี๋ยวคุณท่านรู้!” คณานางค์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อพบเข้ากับร่างคุ้นตาของใครบางคนเข้าที่หน้าต่างห้องนอน เพราะกลัวว่าเขาจะตกลงไปได้รับบาดเจ็บเธอถึงได้รีบปรี่เดินเข้าไปปลดล็อค และนั่นทำให้เขาสามารถกระโดดเข้ามาในห้องนอนของเธอทันทีที่สบโอกาส “อย่าเข้าใจผิดคิดว่าฉันพิศวาส ฉันแค่อยากนอนกับลูกก็เท่านั้น” คนปากหนักเอ่ยสวนกลับไปทั

คืนนั้นที่ต้องปล่อยลูกสาวคนเล็กออกจากบ้านไปมันเป็นคืนที่เขานอนไม่หลับ ภาพคณานางค์ที่ค่อยๆ หายลับสายตาไปนั้นยังคงฝังแน่นอยู่ในหัว ในขณะที่พ่ออย่างเขาทำได้แค่มองดูผ่านหน้าต่างห้องนอนเท่านั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้เขาได้แต่เพียงขอโทษภรรยาผู้จากไป ผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก ถึงวันนี้ก็ยังรักอยู่ ต่างจากภรรยาหลวงที่ต้องจำใจแต่งงานด้วยเพราะถูกทางบ้านบังคับ เขาไม่รู้หรอกว่าคำขอโทษจะส่งไปถึงคนไกลคนนั้นไหม แต่เขาอยากให้เธอรู้ว่าเขาเสียใจที่ไม่อาจดูแล ปกป้องหรือแม้แต่แสดงความรักต่อลูกอย่างที่เคยได้ให้คำมั่นสัญญาเอาไว้ ทั้งๆ ที่มันเป็นคำขอสุดท้ายของเธอ แต่เขาก็ทำให้ไม่ได้ “ดวงโกรธน้องไหมลูก เรื่องจิณ” “โกรธค่ะ แต่ดวงโกรธตัวเองมากกว่าที่ทำร้ายน้องทั้งๆ ที่เคยสัญญาไว้ว่าเป็นคนจะปกป้อง ดูแล พ่อว่านางจะให้อภัยเราสองคนไหมคะ” เธอถามก่อนจะคิดทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยมีเลยสักครั้งที่คณานางค์จะทำให้เธอต้องเสียใจ เด็กคนนี้มีแต่ความรักความเทิดทูนให้เธอในฐานะพี่สาวมาโดยตลอด แล้วมันเกิดอะไรขึ้น อะไรทำให้เธอพาตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ จุดที่ทำร้ายน้