บททั้งหมดของ ข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย: บทที่ 91 - บทที่ 95

หลังจากส่งคนจากแดนเหนือกลับไปได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ ลู่ชิงกับครอบครัวก็ได้ฤกษ์ย้ายเข้าบ้านใหม่ตรงกับวันหยุดพอดี จึงไม่ต้องกังวลเรื่องร้านอาหารมากเท่าไหร่นัก ทุกคนต่างลงความเห็นว่าทำพิธีตามธรรมเนียมก็พอ ไม่ต้องจัดงานเลี้ยงอะไรให้ยิ่งใหญ่แบบคนอื่นทุกคนเพียงช่วยกันทำอาหารและนำไปแจกจ่ายให้ชาวบ้าน หากต้องจัดงานเลี้ยงเชิญผู้คนมากมายยังต้องเหนื่อยอีกหลายวัน แค่ทำงานทุกคนก็เหนื่อยทุกวันอยู่แล้วเพราะเหตุนี้ครอบครัวลู่ชิงจึงย้ายเข้าบ้านใหม่อย่างเรียบง่ายที่สุด แต่ถึงอย่างไรตัวบ้านหลังนี้ก็ตั้งโดดเด่นอยู่บนเนินเขา ก่อนถึงท้ายหมู่บ้านเวลาที่ทุกคนอยู่บนชั้นสอง สามารถมองเห็นได้ทั่วทั้งหมู่บ้านอันผิงเชียวล่ะ ที่สำคัญลู่ชิงไม่ลืมให้นายช่างหานทำห้องพักเพิ่ม สำหรับพวกเจียวมิ่งอยู่ด้านข้างตัวบ้านห้องพักนี้เป็นแถวยาวมีทั้งหมดหกห้องลู่ชิงทำเผื่อเอาไว้ หากครอบครัวของตนอยากจะมีบ่าวรับใช้สักสองสามคน ก็ให้มาพักที่นี่นั่นเองทุกคนพากันเดินสำรวจรอบ ๆ บริเวณบ้านกันอย่างสนุกสนาน แต่ลู่ชิงกำลังนั่งคิดทบทวนเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับร้านก๋วยเตี๋ยว ที่กำลังจะเปิดสาขาเพิ่มที่เมืองหย่งเหอและเมืองหย่งเฉิง ลู่เวินเดินลงมาจ

เมื่อใต้เท้าเยี่ยกับใต้เท้าเมิ่งรู้สึกตัวก็พบว่าตนนั้นอยู่ที่จวนแล้ว การนั่งคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากฮ่องเต้ไม่เป็นผล แม้จะไม่อยากให้บุตรสาวอันเป็นที่รักต้องเดินทางไกล แต่ไม่อาจขัดราชโองการได้จำต้องจัดเตรียมสินเดิมและคนคุ้มกันบุตรสาวอย่างเยี่ยหลิงถิง เดินทางร่วมกับขบวนเจ้าสาวไปส่งให้ถึงแดนใต้อย่างปลอดภัยกัวฮูหยินเป็นลมไปแล้วหลายรอบเพราะสามีขอร้องฮ่องเต้ไม่สำเร็จ บุตรสาวต้องจากไปไกลตาส่วนบุตรชายยังต้องรับอนุเพิ่มอีก ยิ่งตอนนี้พระสนมเยี่ยเกิดล้มป่วยจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ พวกเขาไม่มีใครที่จะออกหน้าให้ความช่วยเหลืออีกแล้วเช่นเดียวกับจวนใต้เท้าเมิ่งบุตรสาวที่ท่าทางเรียบร้อยอ่อนหวาน บัดนี้กลับกลายเป็นดั่งนางปีศาจกำลังอาละวาด ขว้างปาข้าวของจนบ่าวไพร่วิ่งหลบกันให้จ้าล่ะหวั่นทั่วเรือน ไหนจะเสียงกรีดร้องจนไม่มีผู้ใดอยากเข้าใกล้แม้แต่มารดาอย่างถูเซิงหนี่ยังทำได้เพียงยืนมองอยู่ไกล ๆ เพราะนางรู้ถึงความเอาแต่ใจและอารมณ์ร้ายกาจของบุตรสาว เมิ่งเจียวลู่คาดหวังว่าจะได้เป็นชายารองของรัชทายาทอย่างมาก นางพยายามฝึกควบคุมอารมณ์และการแสดงออกทางสีหน้า จนได้รับคำชมจากอาจารย์ผู้สอนทั้งการวางตัวการนั่ง

เมื่อกลับมาถึงบ้านของเยวี๋ยนจิ้งห้าวก่อนดวงอาทิตย์จะตกดิน หลี่เฉียงกับสหายจึงอาสาจัดการทำความสะอาดหมูป่า โดยให้อาฉงเป็นคนก่อไฟและตักน้ำใส่ถังไว้รอ เยวี๋ยนจิ้งห้าวเห็นทุกคนแบ่งงานกันทำไปหมดแล้ว จึงยอมเดินเข้าบ้านเพื่อเขียนจดหมายส่งถึงลู่ชิงเรื่องต้นเฉ่าเหมยส่วนที่ดินติดเชิงเขาอย่างที่เซียวหนิงหลงต้องการ ทั้งหมดจำนวนห้าสิบหมู่ค่อยพาหลี่เฉียงไปสอบถามหัวหน้าหมู่บ้านในวันพรุ่งนี้ ซึ่งจะได้ดูพื้นที่จริง ๆ ก่อนจะตัดสินใจซื้อเอาไว้ และแล้วอาหารแสนอร่อยตามสูตรของลู่ชิง ก็ถูกเยวี๋ยนจิ้งห้าวรังสรรค์ออกมาเป็นเนื้อหมูย่างกับน้ำจิ้มรสเด็ด อาฉงแบ่งกลับไปให้ครอบครัวส่วนหนึ่ง และเขาก็กลับมานั่งร่วมกินเนื้อหมูย่างกับคนอื่นต่อหลี่เฉียงถึงกับคิดเอาไว้ในใจแล้วว่าเขาจะไม่ยอมพลาด เมื่อไหร่ที่ร้านอาหารของลู่ชิงเปิดขายที่แดนเหนือ เขาจะชวนสหายไปนั่งทานที่นั่นทุกวันแน่นอนยามเฉินของวันต่อมาหลี่เฉียงมาพบเยวี๋ยนจิ้งห้าวเพียงคนเดียว ส่วนหลี่เหลียงและหลี่เมิ่งต้องไปตรวจการฝึกซ้อมของทหาร เมื่อมาถึงบ้านของเหมิงกุ่ยหรานผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ก็พบกับเจี่ยงซื่อที่กำลังกวาดลานบ้านอยู่“ท่านป้าเจี่ยงท่านลุงกุ่ยหรานอยู่บ