All Chapters of ข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย: Chapter 41 - Chapter 50

เมื่อฮูหยินคนนั้นถูกลู่ชิงปฏิเสธ และยังพูดจาดูถูกนางเอาไว้เดินออกไป ครอบครัวสวียังคงแจกจ่ายอาหารกันต่อ เพราะยังมีคนมาต่อแถวกันเรื่อย ๆ จนกระทั่งข้าวถุงสุดท้ายมีคนมารับไปแล้ว พวกเขาจึงช่วยกันเก็บโต๊ะรวมถึงข้าวของอย่างอื่น นำไปวางไว้บนเกวียนเสียก่อน จากนั้นจึงพากันเดินขึ้นบันได เพื่อนำอาหารเจไปถวายไต้ซือที่จำวัดอยู่ด้านบนเขาในที่สุดก็ขึ้นมาถึงวัดต้าซื่อเมี่ยวเสียที ทุกคนพากันไปจุดธูปกราบไหว้ขอพร กับองค์พระพุทธรูปที่ตั้งอยู่ด้านหน้า จากนั้นค่อยไปสอบถามพระลูกวัด เพื่อขออนุญาตนำอาหารเจที่ทำมา เข้าไปถวายกับไต้ซือเจ้าอาวาส ขณะที่กำลังช่วยกันมองหาพระลูกวัดอยู่นั้นก็มีเสียงเรียกดังมาจากอีกด้านหนึ่งพอดี“พวกโยมต้องการนำอาหารเจไปถวายไต้ซือฉีเวยใช่หรือไม่ ตอนนี้ไต้ซือกำลังเข้าฌาน ไม่อาจออกมารับอาหารจากพวกโยมได้”“ใช่แล้วขอรับ พวกเราทำอาหารเจมาเยอะพอสมควร เพื่อถวายแก่ไต้ซือและพระลูกวัดท่านอื่นด้วยขอรับ ในเมื่อไต้ซือไม่สะดวกเช่นนั้นข้าคงต้องรบกวนฝากไว้ที่ท่านแล้วขอรับ” ลู่เวินและทุกคนเมื่อรู้ว่าไต้ซือไม่สะดวกเพราะกำลังเข้าฌาน จึงได้ฝากอาหารเจนี้ไว้กับพระลูกวัดแทน ก่อนจะเดินไปอีกทางที่มีไว้ให้ชาวบ้

เมื่อครอบครัวลู่ชิงกลับจากทำธุระส่วนตัวแล้ว จึงพบว่ามีแขกหน้าตาคุ้นเคยนั่งรออยู่กับลู่ชิง พวกเขาใจชื้นขึ้นมาบ้างที่เห็นว่ามีคนมาช่วยเพิ่มขึ้น“อาเซียว เจ้ามาถึงตั้งแต่เมื่อใดรึ แล้วมากับใครบ้างเล่า” ลู่เวินรีบเดินเข้ามาทักทายเซียวหนิงหลงก่อนคนอื่น“คารวะท่านน้าทั้งสองขอรับ ข้าเพิ่งเดินทางมาถึงได้เกือบหนึ่งเค่อ และพาทหารมาด้วยจำนวนสองพันนายขอรับ”“ท่านพี่ อาเซียวเพิ่งมาถึงคงจะทั้งเหนื่อยและหิวเป็นแน่ อย่างไรก็ทานมื้อเช้ากันก่อนเถิด เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยคุยทีหลังก็ยังทันถมเถไป” ฟางซินดูท่าทางของเซียวหนิงหลงจะอ่อนเพลียอยู่บ้าง จึงพูดตัดบทสนทนาของสามีเสียก่อน“จริงอย่างที่น้องหญิงพูด งั้นพวกเรานั่งลงทานมื้อเช้ากันก่อนเถิด อาเซียวจะได้พักผ่อนให้หายเหนื่อยด้วย มานั่ง ๆ ๆ ข้าวต้มฝีมือชิงเอ๋อร์อร่อยมากเลยนะ เจ้าต้องกินเยอะ ๆ เล่า” ลู่เวินพาเซียวหนิงหลงมานั่งข้าง ๆ ตนเองทุกคนนั่งประจำที่ตรงหน้าก็มีชามข้าวต้ม หน้าตาน่าทานวางอยู่ไหนจะกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหลนั่นอีก และช่วงเวลานี้ไม่มีใครพูดคุยกันแม้ครึ่งคำ เพราะมัวแต่ตักข้าวต้มคำแล้วคำเล่าเข้าปาก เซียวหนิงหลงเติมข้าวต้มไปถึงสองชามเลยทีเดียว ระหว่าง

เมื่อถึงยามเช้ามืดวันต่อมา เสียงขบวนทหารทั้งสองพันนาย ก็ได้เวลาออกเดินทางไปตำบลหย่งฝูแล้ว และผู้ที่ขี่ม้านำทหารไปก็คือเซียวหนิงหลง แม้จะยังเป็นเช้ามืด แต่พวกเขากลับได้รับเสบียงติดตัวไปคนละสองมื้อเพราะก้งเยว่ได้มาแจ้งกับลู่ชิงไว้ว่า เซียวหนิงหลงจะออกเดินทางยามเช้ามืด นางจึงชวนท่านแม่กับพี่ชายอย่างลู่เสียน เข้าไปช่วยกันทำอาหารในมิติ และจัดการห่อเก็บไว้ในตะกร้าไม้ไผ่อันใหญ่ โดยแยกเป็นหมูทอดและไก่ทอด ยามที่แจกจ่ายจะได้ไม่หยิบสลับกันนั่นเองพอใกล้ถึงเวลาที่ทหารมารวมตัวกัน นางยกหน้าที่นำอาหารที่ทำนี้ให้ท่านพ่อและพี่ใหญ่ เป็นคนนำไปมอบให้กับเซียวหนิงหลง ทั้งยังบอกเขาอีกว่ามื้อเย็นจะทำไปส่งให้อีกครั้งเนื่องจากการเดินทางด้วยม้านั้น ทำให้มาถึงตำบลหย่งฝูได้รวดเร็ว พวกเขาใช้เวลากับการเดินทางเพียงหนึ่งเค่อเท่านั้น ก่อนจะขึ้นไปภูเขาด้านหลังหมู่บ้านอันผิง เซียวหนิงหลงให้ทหารแยกกันไปตรวจตราในเขตตำบลเสียก่อน เผื่อจะมีทหารแคว้นตงหนานเข้ามาแอบซ่อนตัวอยู่แถวนี้ เมื่อตรวจสอบแล้วไม่พบว่ามีคนอยู่ที่นี่ จึงนำทหารทุกนายมุ่งไปที่ภูเขาหลังหมู่บ้านอันผิงทันทีเซียวหนิงหลงได้สำรวจรอบหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ก็พบว่า

เซียวหนิงหลงที่ตามลงมาถึงหมู่บ้านอันผิงทีหลัง เพราะต้องคอยควบคุมตัวเชลยจากแคว้นตงหนานที่ยอมแพ้ พอมาถึงในหมู่บ้านได้เห็นว่าคนที่ได้รับบาดเจ็บ ต่างทำแผลกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างมีสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดหลังจากการต่อสู้จบลง เมื่อกลับลงมาถึงหมู่บ้านจึงได้ทานโจ๊กที่พ่อครัวเตรียมไว้ให้ พร้อมกับทานยาที่ครอบครัวของชิงเอ๋อร์ฝากมาเพื่อช่วยรักษาทหารเหล่านี้ ยาที่ฝากมาคงจะมีสรรพคุณ สำหรับการรักษาแผลโดยเฉพาะเป็นแน่ ส่วนเชลยที่พากลับมาจำนวนหนึ่งพันกว่าคนเขาก็เตรียมที่ทางไว้แล้ว และให้ทหารนำโจ๊กไปแจกจนครบด้วยเช่นกันอันที่จริงข่าวที่ชาวบ้านคนนั้นได้ยินมา อาจจะคลาดเคลื่อนไปเล็กน้อยเพราะตอนที่ต่อสู้กันบนเขา เมื่อแยกทหารและชาวบ้านออกจากกัน เขาพบว่าทหารแคว้นตงหนานที่ขึ้นเขามา มีไม่ถึงหนึ่งหมื่นนายชาวบ้านที่ถูกเกณฑ์มาก็เช่นกัน แต่ไม่อาจประมาทได้เซียวหนิงหลงสั่งให้ทหารที่ยังไร้รอยขีดข่วนกินให้อิ่มท้อง และพักผ่อนในคืนนี้เสียก่อน พรุ่งนี้เช้าจะจัดแบ่งกลุ่มใหม่อีกครั้ง เพื่อสลับกันขึ้นไปเฝ้าระวังสถานการณ์บนเขา โดยจะรั้งอยู่ที่นี่จนกว่ากองทัพใกล้จะมาถึงชายแดน เขาจะไม่ถอนกำลังกลับไปทั้งหมดอย่างแน่น

เมื่อแสงของดวงตะวันลาลับขอบฟ้า มีดวงดาวพร่างพราวขึ้นมาอยู่เต็มท้องนภาอันมืดมิด แต่เจียวมิ่งที่อาสามากับก้งเจี้ย เพื่อกลับเข้าไปที่เมืองหย่งจินอีกครั้ง โดยให้ก้งเยว่ดูแลครอบครัวสวีอยู่ที่ตำบลหย่งฝู ทั้งสองคนขี่ม้ามาถึงตัวเมือง และเข้าไปพบเซียวหนิงหลงในห้องพักของโรงเตี๊ยมเหลียนจินซา เพื่อรับฟังคำสั่งทั้งไม่ลืมที่จะถาม เกี่ยวกับการลงโทษคนที่กล้ามาพูดจาดูถูกลู่ชิง ในวันแจกอาหารที่วัดต้าซือเมี่ยวด้วย“ก๊อก ๆ ๆ”“เข้ามาแล้วอย่าลืมปิดประตูให้สนิทด้วย” เซียวหนิงหลงไม่ลืมกำชับคนติดตามของตน“คารวะซื่อจื่อขอรับ”“เจ้าอาสามาแทนก้งเยว่สินะเจียวมิ่ง นางคงบอกพวกเจ้าเรื่องที่ข้าไม่ลงโทษไปแล้วใช่ไหม ทางตำบลหย่งฝูมีอะไรผิดปกติอีกหรือไม่” เขายังถามถึงสถานการณ์ที่ตำบลด้วยยังมีความกังวลใจอยู่เล็กน้อย“ตอนนี้ยังปกติอาจเป็นเพราะผู้คน เพิ่งกลับเข้าบ้านของตนเองขอรับ คงต้องติดตามดูสถานการณ์อย่างใกล้ชิด ไปอีกสักระยะหนึ่ง ขอบคุณซื่อจื่อที่ละเว้นโทษในครั้งนี้ให้กับพวกเรา แต่ว่ายังมีอีกเรื่องที่ไม่ได้รายงานไปในจดหมายให้ท่านทราบขอรับ” เจียวมิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ“ปึก! ยังมีเรื่องอะไรอีก ที่พวกเจ้าลืมบอกก