All Chapters of ยัยเลขาที่รัก: Chapter 31 - Chapter 40

ค่ำคืนท่ามกลางบรรยากาศที่แสนโรแมนติกกับเตียงนอนขนาดคิงไซส์เสียงจักจั่นร้อนร่ำไรช่วยขับกล่อมให้คืนนี้ช่างโรแมนติกมากยิ่งขึ้นคนตัวเล็กนอนสอดกายเข้ามาอยู่ในผ้าห่มหนา เอาหัวซบลงที่หน้าอกแกร่งของคนที่นอนข้าง ๆ แขนของคนตัวใหญ่โอบกอดคนตัวเล็กเพื่อให้ความอบอุ่นยามค่ำคืน เนื้อแนบเนื้อที่ได้รับจากคนตัวเล็ก ทำให้ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวที่จะล่วงเกิน พยายามขยับมือมาลูบไล้ที่แผ่นหลัง ลูบไล้ลงมาเรื่อย ๆ จนถึงสะโพกงามงอน ฝามือใหญ่บีบขยำ ก้นที่แต่งตึงเต็มไม้เต็มมือ"พี่เหนือ...อย่าคะ"ฉันเอ๋ยกระเส้าออกมาด้วยแผ่วเบา ใบหน้าที่เห่อร้อนขึ้นมาเรื่อย ๆ ดีที่ภายในห้องมือสลัวมีเพียงแค่แสงจากพระจันทร์นวลสาดส่องเข้ามาในห้องให้แสงสว่างเท่านั้น"พี่ขอได้ไหมคนดี"ผมกระซิบลงข้างหูด้วยเสียงแผ่วเบา ขอคนที่นอนกอดข้าง ๆ แต่มือยังคงทำหน้าที่ บีบเค้นก้นงามงอน แล้วเลื่อนลงมาลูบไล้ หยอกเย้าน้องสาวสุดที่รักของน้องขวัญ ปลายนิ้วเขี่ยลงที่ติ่งสาวเบา ๆ จนคนตัวเริ่มส่งเสียงครางหวานออกมา"อืม...พี่เหนือน้องไม่ทำได้ไหมคะ"มือน้อยที่กอดคนตัวใหญ่อยู่ตอนแรกตอนนี้เริ่มขยับเข้ามาเพื่อดันอกแกร่งออกจากตัว"ให้พี่เถอะนะคนดี พี่ขอแค่รอบเดียวเองแล

@ผับ A&Z"พวกมึงมาถึงนานยัง"ผมก้าวเข้ามาหาเพื่อนในผับ เดินมาที่โต๊ะที่เพื่อนจองไว้ในโซนวีไอพี ที่มีความเป็นส่วนตัวสูง"ก็สักพักแล้ว ช่วงนี้เป็นไงไม่เห็นมาหาพวกกูเลย งานยุ่งเหรอวะหรือ มึงมีแฟน"เจแปนเอ๋ยถามน้ำเหนือทันที่ ที่น้ำเหนือเดินมาถึงโต๊ะเรียบร้อยแล้วพร้อมกับนั่งลงเกาอี่ตรงข้ามเพื่อนทั้งสองคน"งานไม่ค่อยยุ่งหรอกก็เรื่อย ๆ "ผมเอ๋ยบอกเพื่อนที่ตามความจริง"แสดงว่ามึงมีแฟน"ออกัสเอ๋ยถามผมพร้อมกับส่งแก้วเหล้าสีอำพันมาให้ผม ผมก็รับไว้แล้วนำมาว่างด้านหน้าผม"อืม"ผมตอบเพื่อนเพราะผมไม่มีความลับอะไรกับเพื่อนอยู่แล้ว เพราะพวกเราคบกันมานานเลยไม่ค่อยมีความลับต่อกัน"ทำไม ไม่พามาด้วยล่ะ"เป็นเจแปนที่ถามขึ้นมาพร้อมกับแกว่งแก้วเหล้าในมืหมุนเล่นเป็นวงกลม"ชวนแล้วแต่เขาไม่มาวันหลังนะพวกมึง"ผมตอบเพื่อนพร้อมกับยกแก้วเหล้าเข้าปากจนเหล้าเกือบหมด"ใครวะที่ทำให้ไอ้เหนือผู้ที่ไม่เคยชายตามองสาวที่ไหนไขว้เขวได้ อยากเห็นหน้าแล้วสิว่าจะสวยขนาดไหน"ออกัสเอ๋ยแซวยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย"พอเถอะพวกมึง นัดกูมากินเหล้าหรือนัดกูมาซักฟอกกันวะ"ผมเริ่มเบรกพวกมันเพราะรู้สึกว่าพวกมันเริ่มที่จะถามมากเกินไปแล้ว"อ้าวไอ้นี่กู

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานภายในบริษัท ในหัวคิดเรื่องราวคืนนั่น พยายามคิดทบทวนทุกอย่างค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์ ผมจำได้ว่าหลังจากดื่มน้ำที่นีน่าให้ดื่มทำให้ผมง่วงผิดปกติ ใช่แล้วมันต้องเป็นน้ำขวดนั้นแน่ ๆ เมื่อผมคิดได้เช่นนั้นผมลนลานออกจากห้องทำงานเพื่อไปหาขวดน้ำที่ผมดื่มไป ภาวนาให้อยู่ในรถอย่าเอาไปไหนเลย มือผมเปิดประตูห้องทำงานพรวดพราดออกไป เห็นคนตัวเล็กนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องเสยหน้ามองมาที่ผมเราทั้งสองประสานตากัน"พี่เหนือมีอะไรหรือเปล่าคะ"ฉันเสยหน้ามองพี่เหนือที่พรวดพราดออกมา จากห้องทำงานด้วยสีหน้าที่กระวนกระวายใจ"กระเป๋าตังค์ไม่รู้อยู่ไหน พี่ว่าจะลงไปหาในรถ ไม่รู้พี่หลงลืมทิ้งเอาไว้ในรถหรือเปล่า"ผมโกหกคนตัวเล็กด้วยใจที่รู้สึกผิด แต่ทำไงได้เพราะผมต้องหาคำตอบเรื่องนี้เหมือนกัน"คะ ให้ขวัญไปช่วยหาไหมคะ"ฉันเสนอตัวถ้าช่วยกันหาอีกแรงน่าจะเจอเร็วกว่า"ไม่เป็นไรครับ"ผมปฎิเสธคนตัวเล็กแล้วรีบสาวเท้ายาวไปหน้าลิฟท์เพื่อจะลงไปดูขวดน้ำในรถอย่างเร่งรีบผมเริ่มหาดูทุกซอกทุกมุมขอรถจนเจอขวดน้ำขวดเล็กที่วางทิ้งไว้ที่พักเท้าด้านข้างคนขับ ผมเริ่มใจชื่นขึ้น คิดได้ว่าญาติของเจแปนเป็นหมอเขาน่าจะตรวจหาสา

ใครว่าฉันยังนอนหลับหละได้ยินทุกอย่างที่เพื่อนทั้งสองพูดคุยกับมือเรียวบางหยิบ สมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาปลายนิ้วสัมผัสลงหน้าจอปลายนิ้วเลื่อนหาแอพสีเขียว เปิดหาชื่อน้องชายที่คิดว่าตอนนี้น่าจะอยู่คอนโดใกล้มหาลัยพิมพ์บอกให้น้องชายมารับที่คอนโดของเพื่อนระหว่างที่อยู่บนรถน้องชายตัวดีถึงกับทำหน้าฉงนสงสัยว่าทำไมถึงโทรมาให้รับกลางดึกแบบนี้ คิ้วทั้งสองย่นเข้าหากัน"เจ้ทำไมให้ผมมารับดึกขนาดนี้นะ แล้วพรุ่งนี้ไม่ทำงานเหรอ"ต้นไม้ที่เอ๋ยถามฉันขณะที่สายตาจ้องมองไปตามท้องถนน"คิดถึงบ้าน อยากกลับบ้าน คิดถึงพ่อคิดถึงแม่ เลยลางาน"ฉันเอ๋ยบอกน้องชายไปด้วยเสียงสั่นเครือพยายามจะสะกดกลั้นไม่ให้มีพิรุธแต่ดูเหมือนต้นไม้น้องชายฉันก็ยังซักไซ้ไม่เลิก"เจ้เป็นไรหรือเปล่า ทำไมน้ำเสียงฟังดูแปลก ๆ เหมือนคนกำลังจะร้องไห้เลย"ต้นไม้ที่เห็นความผิดปกติของพี่สาวเอ๋ยถามขึ้น ถึงแม้สายตาจะจ้องไปยังทางถนนท้องแต่น้ำเสียงที่พี่สาวเอ๋ยบอกตนนั้นกลับเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ใจแวบขึ้นมาเป็นห่วงพี่สาวทันที"เปล่าพี่ไม่ได้เป็นไร"ต้นไม้มองหน้าพี่สาวคำว่าไม่เป็นไรแต่ทำไมน้ำตาถึงไหลออกจากนันย์ตาคู่สวยลงมาที่แก้วนวลใส มือเรียวสวยยกขึ้นปาดน้ำต

@คอนโดนีน่าผมมารอออกัสตามนัดหมายหน้าคอนโดของนีน่า เจแปนก็ตามมาด้วยเพราะอยากรู้ความจริงเหมือนกัน ออกัสพาผมเข้าไปยังห้องทำงานของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เพื่อมาขอดูกล้องวงจรปิด ผมก็พึ่งจะรู้วันนี้เองว่าเจ้าของคอนโดนี้เป็นของลูกพี่ลูกน้องของออกัส ทำให้พวกเราสามารถขอดูกล้องวงจรปิดได้อย่างง่ายผมกำหมัดแน่นเมื่อภาพที่เห็นอยู่หน้าจอแสดงขึ้น เป็นภาพผู้หญิงกับผู้ชายช่วยกันพาผมขึ้นห้องนีน่า "พี่ครับ ช่วยซูมหน้าผู้ชายคนนั้นให้ผมดูหน่อยครับ"ด้วยว่าผู้ชายที่กำลังพยุงผมออกจากรถหน้าช่างคุ้นเลยของให้เจ้าหน้าซูบเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อดูหน้าให้ชัดยิ่งขึ้น"เชี่ย ! ว่าแล้วหน้าคุ้น ๆ " ผมสบถคำออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นหน้าผู้ชายที่อยู่หน้าจอมอนิเตอร์อย่างชัดเจน"ใครวะ มึงรู้จักเหรอ"เสียงของออกัสเอ๋ยถามผมด้วยความสงสัย จ้องมองไปทางหน้าจอเพื่อดูให้แน่ชัดว่าตัวเองรู้จักหรือเปล่า"อ๋อ ใครวะ หน้าไม่คุ้นเลย"เจแปนพูดขึ้นอีกคน "แฟนเก่าแฟนกู"ผมตอบพวกมันทั้งสองด้วยอารมณ์ คุกรุ่นภายในจิตใจ พวกมันทั้งสองก็ทำหน้างงยิ่งขึ้น อย่าว่ามันทั้งสองจะงงเลยผมก็งงเหมือนกันไม่คิดว่านีน่าจะรู้จักแฟนเก่าของแฟนผมได้"พี่ครับ ผมของด