Semua Bab บ่วงรักสัญญาร้าย: Bab 231 - Bab 240

นับตั้งแต่สายโทรศัพท์นั้นโทรเข้ามาผมก็แทบไม่ได้ออกจากบริษัทตัวเองเลย จนกระทั่งเมื่อข่าวเกี่ยวกับเธอถูกส่งมาโดยป้าของผมอีกครั้ง นั่นจึงทำให้ผมยิ่งร้อนใจและไม่ว่ายังไงผมคงต้องรีบกลับไปจัดการอะไรบางอย่างให้ถูกต้องเสียที...ผมจัดการปิดโทรศัพท์แล้วบึ่งรถมายังจุดมุ่งหมายที่ปลายทางมีคนที่ผมรักอยู่ แม้ว่าใจจะทะยานพุ่งไปหาเธอตั้งนานแล้ว แต่ด้วยสภาพร่างกายอันเหนื่อยล้าที่โหมงานในตลอดหลายวันที่ผ่านมาอีกทั้งสภาพรถที่ไม่ได้เป็นรถสปอร์ตหรูดีกรีความแรงระดับประเทศเหมือนใครเขา นั่นจึงทำให้ผมได้แต่พยายามขับไปให้เร็วที่สุดเท่าที่สมรรถภาพของร่างกายและเครื่องยนต์จะเอื้ออำนวยกระทั่งเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพักใหญ่ ๆ ผมก็ได้พาร่างอันเหนื่อยล้ามายังจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ และทันทีที่ผมได้เห็นร่างของเจ้าตัวเล็กกับผู้หญิงที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่ปรากฏตัว ความรู้สึกอบอุ่นและสบายใจก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างทันทีจากนั้นเหตุการณ์ทุกอย่างก็เป็นไปเหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้นับตั้งแต่ที่ผมมาถึงบ้านป้านี กระทั่งเมื่อประจวบเหมาะที่ผมกลั้นใจถามสิ่งที่ค้างคาในใจออกไปและได้รับคำตอบที่พึงพอใจแล้ว ผมก็มั่นใจมากพอที่จะทำในสิ่งที่

พรึ่บ...!!ฉันที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการหอบเหนื่อยเหมือนกับเพิ่งผ่านการฝันร้ายมา ก่อนที่สายตาจะกวาดไปมองทั่วห้องแล้วพบว่านี่เป็นเวลาค่ำแล้ว“ลูก...!!” ฉันอุทานเอามือทาบอกด้วยความตกใจ ก่อนที่ขาเรียวยาวจะรีบสาวเปิดประตูห้องออกไปด้วยความร้อนรนใจทันทีตึง...ตึงๆๆฉันวิ่งวนไปทั่วเหมือนคนที่ทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่พี่รามที่นั่งเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่นจะลุกขึ้นมาดูฉันด้วยความตกใจ“น้องลิน...เป็นอะไรครับ” พี่รามวิ่งมาจับฉันที่เดินไปมาเหมือนหนูติดจั่น“ลูก...ลินต้องไปรับลูกค่ะ” ฉันตอบพลางมองไปยังนอกบ้านที่บ่งบอกว่าเวลานี้เลยเวลาที่โรงเรียนเลิกไปนานมากแล้ว“ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับน้องลิน ลูกกลับมาบ้านแล้วตอนนี้นอนหลับไปพร้อมกับป้านีแล้ว” พี่รามบอกอย่างใจเย็นพร้อมกับยกยิ้มเพื่อให้ฉันสบายใจ“ฟู่ววววววว ~~” ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนแขนขาอ่อนแรงทันที โดยมีพี่รามตามลงมานั่งย่อง ๆ ดูอาการฉันด้วยความเป็นห่วงและในวินาทีเดียวกันนั้น ด้วยความโล่งใจที่เกิดขึ้นก็พลันให้มีความรู้สึกผิดแทรกเข้ามา...“ฮึก...ฮึก...”“นะ...น้องลิน น้องเป็นอะไรร้องไห้ทำไม” พี่รามมีสีหน้าตกใจ

ร่างบางสั่นไหวนั่งน้ำตานองหน้าตัวโยกโยนด้วยกลัวเหลือเกินว่าเจ้าหน้าที่ด้านในจะเดินออกมาบอกว่าร่างที่เพิ่งเข้าไปได้ไร้ลมหายใจแล้ว และด้วยความคิดนั้นจึงทำให้ฉันได้แต่ภาวนาขอให้เขากลับมาอยู่กับฉันและลูกอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่เสียเวลากับเรื่องไร้สาระอีกต่อไปแล้ว“ฮือออออ ~~ พี่ดีนกลับมาหาลูกกับลินให้ได้นะ ลินให้อภัยพี่แล้ว พี่ต้องมาฟังคำยกโทษของลินก่อนซิ” ฉันพร่ำพูดพร้อมกับมองไปยังปากทางห้องฉุกเฉิน ก่อนที่มือหนาของผู้ชายอีกคนที่ฉันเผลอลืมไปจะแตะลงมาเบา ๆ ยังบ่าฉันอย่างต้องการปลอบโยน“ไม่เป็นไรนะน้องลิน...คุณดีแลนถึงมือหมอแล้วนะ เขาต้องปลอดภัย” เสียงปลอบโยนที่ทุ้มละมุน แต่ระคนไปด้วยเสียงสั่นเครือ ทำให้ฉันที่กำลังร้องไห้จำต้องปาดน้ำตาทิ้งไปแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายอีกคนด้วยความรู้สึกผิดที่เต็มดวงตาสวย“พะ...พี่ราม...ฮึก...ลิน...ลินขะ...โทษนะคะ” ฉันมองเขาด้วยแววตาเศร้าสร้อยพร้อมกับเอ่ยปากขอโทษเขาออกไป ก่อนจะหลุบตาต่ำลงด้วยไม่กล้าเผชิญหน้าเขานานจากนั้นพี่รามที่ได้ลงมานั่งข้าง ๆ ฉัน เขาที่ไม่เคยจะทำให้ฉันลำบากใจหรือรู้สึกไม่สบายใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว ก็ได้เอ่ยปากพูดกับฉันอย่างตรง

จากนั้นเมื่อฉันจัดการให้คุณดีนกินอาหารเช้าจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาที่ฉันจะเช็ดตัวให้เขา และเมื่อผู้ช่วยพยาบาลได้เข้ามาถึง ในขณะที่พวกเขากำลังปรับเตียงยกคนป่วยให้ตั้งขึ้นมาเพื่อที่จะได้ทำความสะอาดได้สะดวก สร้อยคอที่เขาเคยหยิบให้ฉันดูก่อนหน้านี้ก็พลันตกลงมาให้ฉันเห็นเต็มตา ก่อนที่ฉันจะนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เขาหยิบขึ้นมาหมายจะให้ฉันแต่เขาดันสลบไปก่อน“อ่ะ...สร้อย แต่เอ๊ะ! เมื่อวานตอนเย็บแผลไม่ได้ถอดออกไปเหรอคะ” ฉันเกิดอาการสงสัย ก่อนจะหันไปหาคำตอบจากพยาบาลที่ยื่นด้านข้างและด้วยอากัปกิริยาของพยาบาลสาวที่แสดงออกมาว่ารู้สึกอึดอัดที่จะพูด ก็ทำให้ฉันต้องพูดเบิกทางออกไป“ไม่เป็นไรค่ะ เชิญพูดได้เลย” ฉันส่งยิ้มละมุนไปให้เพื่อให้คนที่เล่าได้มั่นใจ“ความจริงก็ต้องถอดออกนั่นแหละค่ะเพื่อความสะอาดและเพื่อความสะดวกต่อการรักษา เพียงแต่ว่าทางคุณดีแลนท่านไม่ยอมให้ถอดออกค่ะ ถึงขั้นที่ขนาดตัวเองสลบอยู่แท้ ๆ แต่พอพยาบาลเอื้อมมือไปจับสร้อยเตรียมจะถอดออกจู่ ๆ ท่านดีแลนก็เบิกตาโพล่งกว้างแล้วคว้าหมับไปที่ข้อแขนของพยาบาลสาวคนนั้นทันที พร้อมกับเอ่ยปากสั่งไว้ว่าห้ามถอด และตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้พยาบาล

ซ่า ~~เสียงหยาดน้ำอุ่นที่สาดกระเซ็นราดรดลงมาบนผิวกายละเอียด ทำให้ความเหนื่อยล้าที่มีมาตลอดหลายวันที่ผ่านมาช่วยบรรเทาเบาบางลงไปได้บ้างจากนั้นฉันที่กำลังปล่อยให้ตัวเองอยู่ใต้สายน้ำอีกสักพัก กลับไม่รู้เลยว่าได้มีบางอย่างกำลังคืบคลานเขามาใกล้ร่างสาวหมับ...!!“ว๊ายยยย ~~” ฉันร้องอุทานลั่นด้วยความตกใจหลังจากที่ร่างกายถูกใครบางคนกอบกุมดึงเข้าแนบอกและทันทีที่ฉันหันหลังไปก็สบตาเข้ากับคนร่างใหญ่ที่คุ้นเคย“พี่ดีน...!! ขะ...เข้ามาได้ไงคะเนี้ย” (O///O) ฉันพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าตกใจ“ก็เข้ามาหาเมียไงครับ เห็นเมียหายเข้ามานานรู้ไหมว่าผัวคิดถึ๊ง...คิดถึง” คนตัวโตป้อคำหวานอีกทั้งยังส่งสายตาแวววาวมีเลศนัยมาให้“อะ...ออกไปเลยนะ เอ๊ะ! แล้วนี่แผล...โดนน้ำหมดแล้วเนี้ย” ฉันที่ตอนแรกเขินอายต่อสิ่งที่เขาทำ แต่พอนึกได้ว่าเขากำลังบาดเจ็บอยู่ก็รีบปิดฝักบัวแล้วดูแผลเขาทันที“ไม่เป็นไรหรอกพี่ไม่เจ็บแล้วล่ะ...” ส่วนคนตัวโตที่เห็นฉันออกอาการร้อนรน ก็รีบเอ่ยบอกพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับมือของฉันเอาไว้“ไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะค่ะ...เดี๋ยวมันจะอักเสบเอา...อุ๊บ ~~”และในจังหวะที่ฉันไม่ยินยอมเนื่องด้วยห่วงถ้าหากแผลเกิดติดเช