All Chapters of บ่วงรักสัญญาร้าย: Chapter 211 - Chapter 220

ฉันไม่อาจเก็บความตื้นตันใจเอาไว้กับตัวได้อีกแล้ว ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาแห่งความสุขหลั่งไหลออกมาพร้อมกับจ้องมองจอมอนิเตอร์ตาไม่กะพริบ ก่อนที่การกระทำของคุณหมอให้ลำดับต่อไปจะทำให้ฉันหัวใจพองโตมากกว่าเดิม“คุณแม่พร้อมฟังเสียงหัวใจของเจ้าตัวเล็กแล้วหรือยังค่ะ” (^-^) ใบหน้ายิ้มแย้มเปี่ยมไปด้วยความมีเมตตาเอ่ยถาม โดยที่ฉันทำได้เพียงแต่พยักหน้าเพราะกำลังกลั้นก้อนสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกไปตึกๆๆๆๆๆเสียงหัวใจที่ดังระรัวไม่ต่างจากเสียงที่อยู่ในอกของฉัน และด้วยเสียงนั้นยิ่งเร่งเร้าปฏิกิริยาความอ่อนไหวที่อยู่ข้างไหนให้พรั่งพรูออกมาไม่หยุด“ฮึก...ฮึก...พะ...เพราะจังเลยค่ะคุณหมอ ไพเราะมากเลยค่ะ ฮือออออ ~~” น้ำเสียงสั่นที่คละเคล้าไปด้วยเสียงสะอื้นที่ไม่อาจกักกลั้นเอาไว้ได้อีกแล้วถูกส่งออกมาด้วยความตื้นตันใจ จนทำให้คุณหมอได้แต่ยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู“เพราะมากเลยใช่ไหมคะ แล้วคุณแม่ก็ไม่ต้องกังวลน้าว่าเสียงที่เร็วจะเป็นเพราะความผิดปกติ เป็นธรรมดาของทารกที่อยู่ในครรภ์นะคะ” คุณหมอยิ้มอีกทั้งยังชิงบอกถึงสิ่งที่ฉันสงสัยอยู่ในใจ ก่อนที่ฉันจะได้แต่พยักหน้ารับทั้งที่น้ำตายังคงอาบแก้มนวลจากนั้นหลังจากการตรวจได้เส

เมื่อภาพตรงหน้าได้ปรากฏภาพร่างของหญิงสาวแสนคุ้นเคย คนที่ผมเฝ้าตามหามาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา หัวใจที่เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะระคนไปด้วยทั้งความตื่นเต้นและดีใจอย่างปิดไม่มิด จนถึงกับเรียกน้ำตาที่มักจะหลั่งไหลออกมายามคิดถึงเธอให้พลันเอ่ยคลอจนทำให้ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีมือหนาที่กำลังกำพวงมาลัยแน่นสั่นระริกพร้อมกับตัวที่สั่นสะท้าน อีกทั้งดวงตายังเบิกกว้างพยายามไม่กะพริบปิดปรือด้วยกลัวว่าภาพตรงหน้าจะกลายเป็นแค่ภาพลวงตาแล้วอันตรธานหายไปยามที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และก่อนสมองที่อื้ออึงทำอะไรไม่ถูกจะพลันค่อย ๆ กลับฟื้นคืนสติขึ้นมาแล้วพบว่า...สิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ภาพลวงตา...แต่ทว่า...มันคือเรื่องจริง!!และทันทีที่สมองประมวลผลได้ดังนั้น ร่างโรยแรงก่อนหน้านี้ก็กลับมีพลังขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ มือหนาที่สะเปะสะปะปัดป่ายด้วยทำอะไรไม่ถูกอยู่ในรถนั้นก็รีบเอื้อมไปเปิดประตูรถด้วยอาการลนลานทันทีขายาวรีบก้าวลงจากรถสปอร์ตสุดหรูก่อนจะส่งแรงกึ่งเดินกึ่งวิ่งมุ่งตรงไปหาร่างที่แสนคุ้นเคย พร้อมกับปากที่ละล่ำละลักร้องเรียกชื่อที่เฝ้าเพียรเรียกหามาตลอดหลายปีที่ผ่านมา...“ลิน...!!”--- ลลิน Talk ---วันนี้

หลังจากที่ฉันจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ตรงดิ่งกลับเข้าห้องนอนของตัวเองไปทันทีพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก และถึงแม้ว่ามือบางกับหัวใจจะสั่นระรัวด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ถาโถมอัดแน่นมาเต็มอกก็ตาม แต่ทว่า...เหนือความรู้สึกอื่นใดฉันกลับรู้สึกกลัวว่าเขาจะใช้อำนาจมาพรากลูกไปจากฉันมากกว่าตลอดเวลานับตั้งแต่เช้าจรดบ่ายฉันที่ไม่ยอมย่างกายออกไปจากห้องนอนของตัวเองเลย ด้วยเพราะไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับเขาคนนั้น จนกระทั่งเมื่อถึงเวลาที่ลูกชายของฉันเลิกเรียนกลับมาถึงบ้านโดยมีรถประจำโรงเรียนมาส่ง เนื่องจากพี่รามเองหลังจากที่เขาไปส่งลูกชายฉันแล้วเขาต้องตีรถกลับไปทำงานเลยทันที เพราะโดยปกติแล้วพี่รามมักจะมาค้างบ้านป้านีในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ ส่วนฉันเองที่รับงานเอกสารการแปลมาทำอยู่กับบ้าน นั่นจึงทำให้บางครั้งฉันเลือกที่จะใช้บริการรถรับส่งของโรงเรียนในเวลาที่มีเหตุฉุกเฉินเหมือนเช่นวันนี้“แม่คร้าบบบบ...พี่แดนกลับมาแล้วคร้าบบบ วันนี้ที่โรงเรียนสนุกมากเลยคร้าบบบบ...” เสียงเจื้อยแจ้ว ของเจ้าตัวแสบร้องตะโกนลั่นเหมือนเฉกเช่นที่เคยทำทุกวัน และในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูออกไปนั้น คำพูดของเด็กน้อยที่พู

คนตัวโตเริ่มเล่าถึงเรื่องราวที่เขาไม่ได้บอกให้หญิงสายได้รู้ถึงแผนสองที่เขาเตรียมรองรับเอาไว้เผื่อสถานการณ์ฉุกเฉิน เนื่องจากเขาที่พอจะมองออกว่าหญิงสาวคงไม่อาศัยอยู่ที่บ้านของเขานาน โดยแผนที่รองรับของเขานั่นก็คือ เขาได้จ้างคนให้คอยติดตามลลินอยู่ห่าง ๆ โดยไม่ได้บอกให้ใครได้รู้จวบจนกระทั่งเมื่อเหตุการณ์ที่ลลินหนีออกจากบ้านยามค่ำคืนมาถึง คนที่เขาให้เฝ้ารออยู่ก็ได้ติดตามเธอไปจนพบว่า เธอกลับไปยังบ้านเก่าที่เป็นบ้านเดิมของพ่อแม่เธอแต่ด้วยบ้านหลังนั้นได้ถูกขายไปนานแล้วและได้มีเจ้าของใหม่เข้ามาอยู่แล้ว ดังนั้นความตั้งใจแรกจริง ๆ ของลลินเลยนั่นก็คือการกลับไปอยู่บ้านของป้านี เพียงแต่ว่าบ้านของป้านีเองก็มีลูกน้องของดีแลนเฝ้าอยู่เหมือนกัน นั่นจึงทำให้ลลินเลือกที่จะแอบไปหลบยังหมู่บ้านข้าง ๆ แทนและน่าจะปักหลักอยู่จนกระทั่งคลอด“ถ้าอย่างนั้นเราจะทำยังไงกันดีล่ะ ฉันเป็นห่วงน้องลินเหลือเกิน” น้ำค้างที่ยังคงมีความกังวลใจอยู่ไม่น้อยเอ่ยถามคนตัวโตด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก“ไม่ต้องห่วง...น๊าาาาน้ำค้าง น้ำค้างลืมไปหรือเปล่าว่าเจ้านายเราเป็นใคร” กิตพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างคนใจเย็น“จริงด้วยคุณเซบาสเธียกับเอ

เวลาผ่านเลยไปจนกระทั่งเวลาค่ำคืนมาถึง เสียงเจ้าตัวแสบที่เอ่ยอ้อนฉันตั้งแต่เมื่อหัวค่ำหลังทานข้าวกันเสร็จก็ได้ดังขึ้นมาเพื่อเอ่ยทวงสัญญาอีกครั้ง“แม่คร้าบบบ...วันนี้พี่แดนขอไปนอนห้องป้าค้างนะคร้าบบบบ...” เจ้าก้อนกลมเอ่ยพูดหลังกำลังช่วยฉันติดกระดุมเสื้อตัวเองอยู่“ไปนอนกับป้าน้ำค้างก็อย่าไปดื้อไปซนนะครับลูกแล้วก็ห้ามงอแงรบกวนป้าน้ำค้างกับลุงกิตด้วยรู้ไหม” ฉันเอ่ยย้ำเตือนลูกชายหนักแน่น เนื่องด้วยทุกครั้งที่พี่น้ำค้างมาพักบ้านป้านีเจ้าตัวแสบลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็มักจะขอไปนอนด้วยกันกับพี่น้ำค้างแทบทุกครั้ง และทันทีที่สิ้นคำอนุญาตเด็กน้อยหน้าตาแป้นแล่นก็ยิ้มเริงร่าอย่างดีใจเพราะสาเหตุใหญ่นอกจากจะคิดถึงป้ากับลุงทั้งสองแล้ว เจ้าก้อนกลมยังอยากจะไปเล่นของเล่นที่ป้ากับลุงเตรียมมาให้อีก“คร้าบบบบบ...แม่...พี่แดนโตแย้วพี่แดนไม่ดื้อพี่แดนไม่งอแงเด็ดขาด” เจ้าก้อนกลมตกปากรับคำขันแข็ง ก่อนจะรีบวิ่งหนีหายเข้าไปในห้องของพี่น้ำค้างด้วยความเร็วแสงกระทั่งเมื่อความเงียบเหงาเข้าเกาะกุมหัวใจฉันอีกครั้งยามที่ไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าตัวน้อยคอยไล่ความเหงาที่อยู่ข้างใน น้ำตาที่ไม่ไหลมานานก็พลันเอ่อคลอออกมารอบ