All Chapters of เพลิงเสน่หามายาสีรุ้ง: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่31.“เรนโบว์รอที่นี่ก่อนนะ เวย์ขอไปซื้อดอกไม้ตรงร้านหัวมุมโน่นแป๊บเดียว”“จ้ะ ไม่ต้องรีบก็ได้นะคะ ตามสบายเลยค่ะ” สายรุ้งบอกอย่างเกรงใจเมื่อวันนี้เวเนสซ่าเป็นผู้นำเที่ยวชอปปิงที่ดีเลยทีเดียวและวันนี้เธอได้อะไรหลายอย่างที่จะเอากลับไปฝากเพื่อนๆ ที่เมืองไทยเวเนสซ่าพยักหน้ายิ้มน้อยๆ ในแบบของเธอแล้วเดินไปยังร้านขายดอกไม้ร่างระหงเดินเข้าไปในร้านอย่างคุ้นเคย สายรุ้งมองตามอย่างชื่นชมเมื่อเวเนสซ่าดูงามสง่าและเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วจนเธอลืมความรู้สึกแรกพบเมื่อเธอเห็นหญิงสาวคนนี้ไปสิ้นสายรุ้งหันมามองข้าวของมากมายที่เธอได้มาในวันนี้อย่างตื่นเต้น เธอไม่เคยซื้อของมากมายขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอมีโอกาสใช้เงินแบบนี้ แต่พอคิดๆ ไปเธอก็รู้สึกเสียดายไม่น้อยที่รูดบัตรเครดิตของจัสไปเสียมากมายเพราะต้องการประชดเขาที่ทำเป็นใจดีให้เธอใช้ซื้อของได้ตามที่ต้องการ แต่พอซื้อมาเธอก็ไม่ค่อยสบายใจเลย“แม่หนู... ยายนั่งด้วยได้มั้ย” เสียงเรียกค่อนข้างแหบพร่าเบาหวิวของหญิงชราแต่งกายซอมซ่อดังขึ้น ทำให้สายรุ้งเงยหน้ามองผู้มาใหม่ แล้วก็ทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบปรับสีหน้ากลัวว่านางจะเสียใจหร

ตอนที่33.“วันนี้ไม่มีอารมณ์จะดูแล้วเรากลับกันเถอะ รุ้งต้องพักผ่อนเยอะๆ นะรู้มั้ย” เขากล่าวอย่างใส่ใจประคองเธออกไปอย่างอ่อนโยน และท่าทางที่เขาปฏิบัติต่อสายรุ้งทำให้เวเนสซ่ามองตามอย่างขุ่นเคือง...แพทริเซียมองหน้าของเวเนสซ่าอย่งหมิ่นแคลนเมื่อเวเนสซ่าเข้ามาหาเธอพร้อมทั้งระบายความอัดอั้นว่าถูกสายรุ้งข่มเหงใช้ราวกับทาสยามอยู่ลับหลังจัสติน และยังบอกอีกว่าสายรุ้งนั้นร้ายกาจแสร้งทำเป็นคนดีไม่คิดจะจับจัสตินแต่จริงๆ แล้วสายรุ้งนั้นพยายามจับจัสตินและตอนนี้จัสตินดูจะหลงสายรุ้งมาก และหากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างของโอคอลแนลจะต้องตกเป็นของสายรุ้งและเธอก็คงถูกสายรุ้งรังแกแน่ๆ“เวย์น่ะอึดอัดนะคะ ที่ต้องพยายามเก็บความรู้สึกแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วค่ะคุณแพท เวย์เหนื่อย คุณย่าก็เห็นสายรุ้งเป็นเหมือนนางฟ้า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร คุณย่าก็เชื่อหมด เวย์เหมือนหมาหัวเน่าค่ะตอนนี้” เวเนสซ่าถอนหายใจอย่างหดหู่ทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้“นี่เธอต้องการอะไรกันแน่ล่ะถึงได้มาพูดแบบนี้จะหลอกใช้ฉันรึไง”“เปล่านะคะ เวย์ไม่เคยคิดแบบนั้น ถึงอย่างไรเวย์ก็เป็นน้องได้รับการอุปการะจากคุณย่าคุณพ่อคุณแม่ก็นับว่าเป็นบุญคุณล้นเหลือแล้วค่ะ” หญิงส

ตอนที่ 35.“อุ๊ย.. รถอาหมอยางแบน ถ้าอย่างนั้นให้เวย์ไปส่งนะคะ” หญิงสาวออกมาส่งคุณหมอที่หน้าคฤหาสน์แต่ปรากฏว่าล้อของรถคันงามแบนไปสองล้อโดยไม่รู้สาเหตุ“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนูเวย์”“ไม่เป็นไรไม่ได้ค่ะ คุณอาหมออุตส่าห์มาถึงนี่หากเวย์ไม่ไปส่งสิคะเป็นการเสียมารยาท มาเถอะค่ะเวย์ช่วยถือของ” เมื่อหญิงสาวยืนยันเช่นนั้นคุณหมอก็จึงเดินตามหญิงสาวไปขึ้นรถ“เรนโบว์ไปเป็นเพื่อนเวย์หน่อยสิคะ เผื่อขากลับจะได้แวะซื้ออาหารมาสดมาทำอะไรทานกัน พี่จัสตินน่าจะกลับมาทันมื้อเย็น” เวเนสซ่าชวนด้วยน้ำเสียงสดใสและสายรุ้งก็ไม่ปฏิเสธรถคันงามของเวเนสซ่าเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังงามไปโดยมีสายตาของหญิงชราจรจัดซึ่งสายรุ้งเคยได้เจอมองตามรถไปจนลับตา ดวงตาหนึ่งข้างที่ไม่บอดแต่ทว่าฝ้าฟางจากการถูกไฟคลอกมีน้ำตาไหลออกมาแต่ไม่รู้ว่ามันคือน้ำตาของความรู้สึกใดระหว่างรักกับเกลียด...จัสตินรีบบึ่งรถไปยังทิศทางที่เจเรมีบอกเขาว่าแพทริเซียลักพาตัวสายรุ้งไปจากซุปเปอร์มาเกตซึ่งเวเนสซ่าพาเธอมาซื้ออาหาร ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ง่ายดายเพราะมีคนเป็นใจ ร่างสูงก้าวออกมาจากรถแล้วปิดประตูดังปังจนทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้นหันมามองชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แ

ตอนที่ 37.จัสตินชะงักเมื่อพบว่าคุณย่าแอนนากับเจ้าไคเซอร์ยืนรออยู่กลางห้องโถงโอ่อ่า เมื่อเห็นแววตาของผู้สูงวัยเขาก็รู้ดีว่าคุณย่าจะพูดอะไรกับเขา ร่างสูงจึงจงใจเดินเลี่ยงไปและเจ้าไคเซอร์ก็เห่าโฮ่งๆ เหมือนร้องเรียกเขาให้หยุด“หยุดนะจัสติน คุยกับย่าให้รู้เรื่องก่อน”“แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยนี่ครับคุณย่า”“แน่ใจเหรอว่าไม่มี”“ครับแน่ใจ” จัสตินกล่าวอย่างมั่นใจ ทำให้ผู้สูงวัยมองหน้าเขาอย่างผิดหวัง แล้วพยักหน้าช้าๆ“ย่าเข้าใจแล้ว ต่อไปนี้จัสตินคงไม่ต้องการย่าแล้วสินะ”“โธ่ คุณย่าครับผมก็ยังคงรักและต้องการคุณย่าสิครับ ทำไมคุณย่าพูดแบบนี้ล่ะครับ”“เรื่องเรากับเวย์มันเป็นอย่างไร ที่หายไปสามวันเนี่ยไปอยู่ที่ไหนมาล่ะพ่อคุณ”“เอ่อ ผม...” จัสตินพูดไม่ออกเขาลืมไปว่าต้องเตรียมตัวตอบคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย ชายหนุ่มอ้ำอึ้งลืมคำพูดที่เตรียมไว้จนหมด โธ่เอ๊ย ลืมได้อย่างไรกันนะ... จัสตินว่าตัวเองในใจแต่เมื่อเห็นสายรุ้งเดินมาเขาจึงแกล้งพูดเสียงดัง“ผมไปเที่ยวกับเวย์มาครับเราสองคนไปเที่ยวที่เกาะส่วนตัวของผมกันมาสนุกมากเลย แต่ตอนนี้ผมเหนื่อยจัง ขอตัวก่อนนะครับคุณย่า” ชายหนุ่มกล่าวจบก็เดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง

ตอนที่ 39.“เธอไม่น่าจะให้คุณย่าลำบากตามเธอไปด้วยนะ” จัสตินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห่างเหินแต่ในใจแสนเจ็บปวดเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอ เขารู้ว่าสายรุ้งเกิดอาการแพ้อย่างหนักมาหลายวันแล้วทั้งที่ก่อนหน้านั้นเธอไม่มีอาการแพ้เลย เขาแอบได้ยินคุณวิลล์คุยกับคุณหมอเรื่องอาการของสายรุ้งที่เกิดอาการแพ้รุนแรงเพราะมีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจและยังเจอเหตุการณ์ไม่สู้ดีกับคุณย่าด้วยทำให้ร่างกายอ่อนแอและเครียดซึ่งทุกคนจะทำเหมือนว่าจะปิดบังเขาเรื่องลูกโดยไม่รู้ว่าเขารู้ว่าสายรุ้งท้องมานานแล้ว... ลูกพ่อ อดทนอีกนิดนะลูก พ่อรักลูกนะครับ...“ก็แล้วแต่คุณย่าค่ะ ฉันไม่ได้มีอำนาจอะไรห้ามใครได้”“แต่เธอบอกคุณย่าได้นี่นา”“อย่ามาวุ่นวายกับพวกเราจัสตินการที่ย่าจะไปกับเรนโบว์ก็เพราะย่าอยากจะไปเองไม่มีใครบังคับหรือขู่เข็ญให้ไป เอาล่ะคุณวิลล์ คามีลเอาของไปที่รถเราจะไปกันแล้ว ต่อไปนี้ฉันไม่มีหลานที่ชื่อจัสติน..”“คุณย่า...”“ช่างเถอะค่ะพี่จัสติน ปล่อยให้คุณย่าไปเถอะค่ะ ก็ดีนะคะ ที่นี่จะได้มีแค่เรา” เวเนสซ่าพูดขึ้นอย่างไม่ปิดบังท่าทีและความรู้สึกอีกต่อไป หญิงชราปรายตามองหญิงสาวที่นางเห็นมาตั้งแต่เล็กๆ อย่างไม่อยากเชื่อ