All Chapters of ภารกิจอ้อนรัก❤️นายสายฟ้า: Chapter 31 - Chapter 40

ช่วงเช้าของวันใหม่ขณะที่สายฟ้าผู้ตื่นก่อนคู่หมั้นสาว ร่างหนาจัดการอาบน้ำแต่งตัวส่วมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงยีนส์ผ้าหนาสีเข้ม ก่อนจะสาวเท้าไปที่เตียงนอนไปหาคนตัวเล็กที่ยังไม่ตื่นนอน ริมฝีปากหนาประทับจูบลงพ่วงแก้มเนียนใสก่อนที่จะเลื่อนจูบที่หน้าผากขยับลงมาที่จมูกและขยับลงมาจูบกลีบปากบางที่ปิดสนิทขณะม่านน้ำที่รับรู้ถึงอะไรบ้างอย่างกำลังยุ่งย่ามบริเวณใบหน้า มือบางปัดปายสิ่งนั้นออกทันที แต่เหมือนกับไม่เป็นผลเมื่อม่านน้ำพยายามปัดสิ่งนั้นออกเท่าไหร่ สิ่งนั้นก็ไม่หลุดออกไปเสียที "อืม...อย่ากวน"เสียงแหบพร่าของคนที่ยังไม่ตื่นนอนเอ่ยขึ้น ก่อนจะพลิกตัวนอนตะแครงเพืี่อหลบหนีสิ่งนั้น แต่ทว่าสายฟ้านั้นมีปฏิกิริยาที่เร็วกว่ารีบคว้าร่างบางของคู่หมั้นสาวมากอดไว้ในวงแขนกำยำ ขณะร่างเล็กตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของสายฟ้าในท่าทางกึ่งนั่งกึ่งนอนแผ่นหลังขาวเนียนแนบชิดเนื้ออกกำยำจนไม่มีแม้ช่องว่างให้อากาศเล็ดลอดออกมาได้ "ขี้เซาจัง ตื่นเถอะพี่กำลังจะออกไปข้างนอก"เสียงทุ้มกระซิบลงข้างใบหูอย่างแผ่วเบา ขณะที่ม่านน้ำได้ยินดั่งนั้นดวงตาคู่สวยเปิดเปลือกตาขึ้นก่อนกระพริบตาปริบ ๆ มองคนรักที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดูเรียบง

สายฟ้ารีบสาวเท้าเข้ามายังห้องของตัวเองเมืี่อคิดได้ว่าคนตัวเล็กที่เขาคิดถึงต้องรอเขาในห้องนอนแน่ ๆ ก่อนฝ่ามือหนาจะดันประตูไม้สีขาวเข้าไปในห้อง แต่กับพบกับความว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาคนที่เขาคิดถึง ขณะสายตาก็พยายามกวาดส่องจ้องมองไปที่รอบ ๆ ห้องเขาสำรวจจนมั่นใจดีแล้วว่าคนที่เขาคิดถึงไม่อยู่ที่ห้องจริง แม้แต่ในห้องน้ำเขายังเปิดเข้าไปดู "ไปไหนนะ"เสียทุ้มเข้มครางขึ้นพึ่มพ่ำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะสาวเท้าออกจากห้องนอน หรือคนตัวเล็กอาจจะลงไปรอเขาที่ห้องทำงานก่อนก็ได้ เขาได้แต่คิดในใจแต่สิ่งที่เห็นกับช่างตรงกันข้าม เมื่อเขาดันประตูเข้าไปดูภายในห้องกับพบแต่ความวางเปล่า "ห้องทำงานก็ไม่อยู่"สายฟ้าบ่นพึ่มพ่ำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะคิดได้ว่าหรืออยู่ในห้องทำงานของพ่อแม่ เร็วเท่าความคิดสายฟ้าปิดประตูก่อนจะรีบเดินไปห้องทำงานของพ่อและแม่ในทันที "พ่อครับแม่ครับเห็นน้องม่านน้ำหรือเปล่า เมื่อกี้ผมไปที่ห้องตัวเองไม่เจอน้อง ไปดูที่ห้องทำงานก็ไม่เห็นเหมือนกัน"สายฟ้าดันประตูห้องทำงานของพ่อและแม่กับพบกับความว่างเปล่าของคนตัวเล็กที่คิดถึง สายฟ้ารีบเอ่ยถามคนเป็นพ่อและแม่ทันที ขณะที่ท่านทั้งสองเสยใบหน้าขึ้นมามองลูก

ด้านสายฟ้า ย้อนไปเมื่อหลายชั่วโมงหลังจากสายฟ้าเช็คจนแน่ใจแล้วคนตัวเล็กหอบลูกตัวเองที่ยังอยู่ในท้องหนีเขาไป สายฟ้าไม่รอช้ารีบต่อสายหาเพื่อนทั้งสองคนด้วยอาการร้อนใจทันที "ไอ้เป้มึงกับไอ้นิกอยู่ด้วยกันไหมกูงานเข้าแล้ว"ทันทีที่เพื่อนรับสายโทรศัพท์สายฟ้ารีบเอ่ยถามเพื่อนถึงสิ่งที่อยากรู้ในทันที [อยู่ด้วยกันมึงมีอะไรมึงรีบพูดมาไอ้สายฟ้า อย่าบอกนะว่าเมียมึงหอบลูกมึงหนีไปแล้ว] เป้พูดแบบลอย ๆ แต่ไม่คิดว่าถ้อยคำที่เพื่อนพูดมันกับทำให้สายฟ้าสะอึกพูดอะไรไม่ออก แต่เป้ผู้ที่พูดอะไรส่งเดทไม่ได้คิดอะไรเยอะแยะเขาพูดแค่เพียงแหย่เพื่อนเล่นเฉย ๆ แต่พอเห็นเพื่อนเงียบเสียงไป ทำให้เขาเริ่มที่จะรู้ว่าหรือสิ่งที่เขาพูดเล่น ๆ อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ ระหว่างนั้นเขาเปิดสปีคโฟลเพื่อให้เพื่อนอีกคนได้รับรู้ไปด้วยกัน ขณะสายฟ้าเงียบไปสักพักจนมีเสียงเรียกจากปลายสายทำให้สายฟ้าได้สติและพูดต่อด้วยความร้อนใจ [สายฟ้ามึงมีอะไรทำไม้งียบไป มึงยังอยู่หรือเปล่า] สายฟ้าสะดุ้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนเอ่ยเรียกก่อนที่สายฟ้าจะรวบรวมข้อมูลทุกอย่างบอกเพื่อนตามสายโทรศัพท์ "อืม...น้องม่านน้ำขี่มอเตอร์ไซค์หนีกูไปแล้ว ไปไหนก็ไม่

สายฟ้าที่เข้ามาในห้องโดยมีเพื่อนทั้งสองอย่างนิกเป้เดินตามมาติด ๆ เขาใช้สายตาคู่คมพยายามสอดส่องมองไปทั่วบริเวณห้อง กับต้องมาสะดุดกับรองเท้าที่ถูกถอดวางทิ้งไว้ที่ชั้นไม้สีน้ำตาลที่ใช้สำหรับวางรองเท้าเขาจำได้ดีว่ารองเท้าคู่นี้นั้นเป็นของใคร มุมปากยกยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจเมื่อรู้สึกว่าความหวังอันริบหรี่ในตอนแรกเริ่มปรากฎให้เขาได้เห็นอีกครั้ง และอีกไม่เพียงอึดใจในภายภาคหน้าเขาจะได้เห็นหน้าคนตัวเล็กแล้ว (ถ้าน้องให้เจอ) "พี่สายฟ้า"เสียงทั้งสามสาวร้องอุทานออกมาประสานกัน พร้อมกับทำสายตาเลิ่กลั่กแสดงออกถึงการมีพิรุธ จนสายฟ้าสามารถจับความผิดปกตินั้นได้ "ฮ่าาา....พวกพี่มาได้ไงคะ"ขณะที่ดาวยกมือขึ้นป้องปากพร้อมกับหัวเราะกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้แฟนของเพื่อนจับพิรุธได้แต่ด้วยความเป็นคนช่างสังเกตุของสายฟ้าทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเพื่อนสนิทของเมียรักที่แสดงออกมานั้น 'เฟซ สุด ๆ' "พี่ก็เดินขึ้นมา ม่านน้ำอยู่ที่นี่ใช่ไหม"สายฟ้าตอบขณะพยายามสอดส่องสายตามองไปรอบห้องกับไม่พบแม้แต่เงาของเมียรัก หัวคิ้วตีกันยุ่งก่อนจะสาวเท้าเดินไปดูด้านหลังระเบียงห้อง และมาหยุดที่ประตูไม้สีขาวคาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของเจ้าของห้อง มือ

ช่วงเช้าของวัน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จผมพาคนตัวเล็กมาฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในตัวจังหวัดตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เราสองใช้เวลาตรวจ รับยา รอบัตรนัดครั้งต่อไปกว่าจะเสร็จทุกขั้นตอนก็กินเวลาไปเกือบครึ่งวัน และเมื่อเราสองคนขึ้นมาบนรถยนต์ตอนแรกผมคิดว่าจะพาคนตัวเล็กกลับรีสอร์ท แต่เมื่อสายตาของผมไปประทะกับตัวเลขที่โชว์เวลาที่หน้าปัดด้านหน้าคอนโซลรถอีกแค่ครึ่งชั่วโมงก็จะเที่ยงแล้ว และคาดการว่าเวลาในไม่ช้าคนที่นั่งข้าง ๆ ต้องมีอาการอยากอาหารแน่ ๆ เพราะเมื่อเช้าเราสองคนทานเพียงข้าวต้มกุ้งแค่ถ้วยเดียวก่อนออกมาโรงพยาบาล ฉับพลันคำพูดของคุณหมอสาวก็ลอยแวบขึ้นมาในหัว "ช่วงนี้คุณแม่อาจจะหิวบ่อยนะคะ ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าปล่อยให้คุณแม่หิวหรือคุณพ่อจะหาซื้อพวกแครกเกอร์ติดไว้ก็ได้ ถึงมันจะช่วยไม่ได้มาก แต่มันก็ยังช่วยในระดับหนึ่งคุณแม่จะได้ไม่เหวี่ยงวีน ตามอารมณ์ที่แปรปรวนง่าย ๆ " และนี่คือคำพูดที่คุณหมอสาวเอ่ยบอกผมตอบรับคำในทันที ถึงว่าช่วงนี้อารมณ์ของคนตัวเล็กถึงขึ้น ๆ ลง ๆ คงเป็นเพราะฮอร์โมนของคนท้องนี่เอง ผมจึงไม่รอเวลาให้เนิ่นนานรีบหันไปถามคนที่นั่งข้าง ๆ ในทันที "ใกล้จะเที่ยงแล้ว หนู