บททั้งหมดของ ภารกิจอ้อนรัก❤️นายสายฟ้า: บทที่ 21 - บทที่ 30

เช้าวันเสาร์ สายฟ้าพลิกตะแครงหันไปกอดร่างบางที่เมื่อคืนเขาตั้งใจสาดความรักเข้าใส่แบบทะลุทะลวง ก่อนจะย่นคิ้วเมื่อพื้นที่ด้านข้างกับไร้เหงาของคนรัก"ไปไหนยังเช้าอยู่เลย"เสียงทุ้มพึมพำเบา ๆ เมื่อหยิบโทรศัพท์เพื่อดูเวลาตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้า สายฟ้าไม่เก็บความสงสัยไว้นานรีบวาดเท้าลงจากเตียงก่อนจะสาวเท้าออกจากห้องเดินลงตามทางเดินจนถึงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ สายตาคมกับเห็นร่างบางที่เดินเคียงคู่มากับชายรูปร่างสูงที่ดูคุ้นตาแต่เมื่ออยู่ในระยะไกลทำให้เห็นใบหน้าชายคนนั้นไม่ชัดนัก ทว่าเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ทำให้เห็นหน้าชายคนนั้นชัดเจนขึ้น "ไอ้พิพัฒน์มันมาได้ไง" เสียงทุ้มครางขึ้นมาในลำคอก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปหาคนตัวเล็กทันทีด้วยอารมณ์เดือดดาล "ไปไหนกันมา"มือหนากระชากแขนของคนตัวเล็กจนร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวลอยเข้ามาประทะกับอกแกร่ง ดีนะของในมือที่ม่านน้ำถือเอาไว้ไม่ตกลงไปกองกับพื้น "ไปใส่บาตรมาคะ"เสียงหวานบอกพร้อมกับเสยมองใบหน้าหล่อที่ตอนนี้คนตัวสูงชักสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน "แล้วทำไมไม่ปลุกพี่ แล้วทำไมถึงมากับมันได้"เสียงเข้มเอ่ยถามขณะสายฟ้ามองไปที่มือของคู่หมั้นสาวที่ยังถือถาดเปล่าไว้

ร่างหนาเดินทอดกายไปตามทางเดินตรงไปยังทิศทางห้องพักส่วนตัวของตัวเองด้วยอาการหัวเสีย ที่โดนอดีตเพื่อนรักปั่นหัวให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตลอดทุกการย่างก้าวในหัวสมองกับคิดหาวิธีการให้คนตัวเล็กอยู่ห่างหรือไม่ต้องพบเจอกับอดีตเพื่อนรักไปเลยยิ่งดี แล้ววิธีไหนละถึงจะเหมาะสม ขณะสมองที่กำลังประมวลผลคิดหาวิธีการต่าง ๆ อยู่นั้นกับมีเสียงหวานที่เอ่ยเรียกเขาในระยะกระชั้นชิด "สายฟ้า สายฟ้าจริง ๆ ด้วยดีใจจังเราไม่ได้เจอสายฟ้ามาตั้งหลายปี"ใบหน้าคมหันไปตามทิศทางเสียงก่อนสายตาจะไปสะดุดกับร่างบอบบางของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขายังจำได้ฝั่งใจว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร...แนน ! เสียงเข้มได้แต่พึมพำเบา ๆ ผ่านลำคอเท่านั้น ขณะสาวร่างบางอดีตคนรักเก่ากับพุ่งตัวเข้ามาหาก่อนจะยกมือเกี่ยวแขนของสายฟ้าเอาไว้แน่นราวกับปลาหมึก "แนนเอง จำได้ไหม สายฟ้ายังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ แนนได้ยินว่าสายฟ้าไม่ทำงานที่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอแล้วนี่มาเที่ยวเหรอแล้วจะกลับต่างประเทศวันไหน"เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจพร้อมยิงคำถามมากมายเข้ามาแบบเป็นชุดแต่คำถามมากมายที่ส่งเข้ามากับไม่เข้ามาในสมองของสายฟ้าเลยแม้แต่คำถามเดียวเพราะตอนนี้ในหัวสมองมีแต่ควา

มือหนาช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นวางบนโต๊ะทำงานก่อนจะถลกกระโปรงนักศึกษาร่นขึ้นกองอยู่ที่เอวคอดกิ่ว สองสายตาสบประสานกันขณะที่ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ หัวใจเต้นสั่นไหวเลือดในกายสูบฉีดบังเกิดความรู้สึกตื่นเต้นวาบหวาม เขาก็รู้สึกไม่ต่างกับเธอเลยยิ่งมองสบตาคนตัวเล็กเขายิ่งรู้สึกเร่าร้อนเหมือนคนตัวเล็กปลุกปั่นอารมณ์ปราถนาให้ลุกโชนขึ้นไปอีก "พี่สายฟ้าอย่าคะ ห้องทำงานนะค่ะ"ปากหนายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อได้ยินเสียงหวานเอ่ยห้ามแต่ไม่สามารถหยุดการกระทำของคนตัวสูงได้เมื่อเรียวนิ้วเกี่ยวแพทตี้สีหวานออกจากพ่วงเกสรสวรรค์จนเผลอให้เห็นความงานของพ่วงกลีบดอกไม้ที่มีหญ้าปกคลุมบางเบาเท่านั้น "พี่ขอนะ พี่ไม่ไหวแล้วก็น้องมายั่วพี่เอง"ใบหน้าคมโน้มองศาเข้ามาใกล้กระซิบลงข้างใบหูอีกทั้งพ่นลมหายใจอุ่นไอร้อนประทะลงผิวบอบบางอย่างแผ่าเบาส่งผลให้จิตใจสั่นไหวไรขนอ่อนในกายชันลุกตั้งขึ้นทว่าเสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกก่อนปลายนิ้วเกลี่ยลูบไล้ร่องรักสีสวยอย่างแผ่วเบาคนตัวเล็กเม้นปากแน่น หัวใจสั่นสะท้านเมื่อโดนปลุกอารมณ์ปราถนาที่เริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ "อ่าสส์ อย่าคะเดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น"ร่างบางสั่นสะท้านยามเรียวนิ้วลูบไล้ขึ้นลง

ณ.ห้างสรรพสินค้า สองชายหญิงที่เดินเคียงคู่อยู่ในห้างดังของตัวจังหวัดขณะที่มือใหญ่ถือถุงแบรนด์ดังอยู่หลายถุง ส่วนอีกมือกุมมือเล็กไว้ไม่ยอมปล่อย ทั้งสองเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้จนคนตัวเล็กเริ่มปวดขา "พี่เหนื่อยแล้วเมื่อไหร่จะกลับคะ"มือบางฉุดรั้งต้นแขนกำยำของคนตัวสูงให้หยุดเดินพร้อมช้อนสายตาจ้องมองใบหน้าคมก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "ไปซื้อเสื้อผ้าอีกร้านเดียวเดี๋ยวเราไปหาอะไรกินแล้วกลับเนอะ"สายฟ้าเอ่ยบอกพร้อมลากจูงคนตัวเล็กมาตามทางเดินของห้างเรื่อย ๆ คนตัวเล็กไม่ได้กล่าวอะไรให้ยืดเยื้อยอมเดินไปตามแรงลากจูงเพราะอยากจะรีบซื้อและหาอะไรกินแล้วจะได้กลับไปพักผ่อนเสียที 'เหนื่อยเต็มทน' ทั้งสองมาหยุดที่หน้าร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่งซึ่งภายในร้านมีแต่ชุดและเครื่องแบบนักเรียนและนักศึกษาหลาย สถาบันแขวงอยู่ที่มีตั้งแต่ไซส์เล็กยังไซส์ใหญ่ "พี่สายฟ้า จะซื้อชุดนักศึกษาให้ใครคะ"สายตาคู่สวยมองเข้าไปในร้านที่มีชุดนักศึกษาหลายแบบหลายขนาดแขวนอยู่อดจะถามคู่หมั้นหนุ่มไม่ได้ด้วยความสงสัยมึนงง ขณะที่สายฟ้ารีบตอบทันควันมองชุดนักศึกษาที่คนตัวเล็กใส่อยู่ด้วยความหงุดหงิดใจเมื่อมองยังสาปเสื้อระหว่างร่องกระดุ

ม่านน้ำลืมตาขึ้นเมื่อรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติที่มา ยุ่งยามช่วงเรียวขาก่อนเปลือกตาจะเบิกกว้างกว่าเก่าเมื่อเห็นชายปริศนาที่นั่งอยู่ช่วงปลายเตียงและชายคนนั้นกำลังส่งมือมาลูบไล้ช่วงเรียวขาของตัวเอง วินาทีนั้นเองม่านน้ำค่อย ๆ ตั้งสติก่อนพร้อมคิดหาวิธีทางเอาตัวรอดให้พ้นจากสถานการณ์ตอนนี้ ร่างบอบบางพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะนิ่งได้ พร้อมหรี่ตาดูหน้าผู้ชายคนนั้นให้เด่นชัดว่า คนนั้นเป็นใครกันแน่แต่ด้วยความมืดบวกกับเขานั่งก้มหน้าสายตาเขาจอจ่ออยู่ช่วงเรียวขาของฉันเพราะแบบนี้แหละฉันถึงมองเขาไม่เห็นถนัก แต่รูปร่างและทรงผมของผู้ชายคนนั้นเหมือนกับฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ฉันพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออกว่าฉันเคยเจอเขาที่ไหนกันนะ แต่วินาทีนั้นเขาเสยหน้าขึ้นมามองฉันทำให้ฉันรีบปิดเปลือกตาลง และพยายามประคองสติไม่ให้เขารู้ว่าฉันรู้สึกตัวแล้ว ขณะที่เขามองมาที่เมื่อเห็นว่าฉันยังหลับอยู่มือของเขาค่อย ๆ ลูบไล้ตั้งแต่เรียวขา ไล่ขึ้นมาผ่านสะโพกและลูบตามสีข้างของฉันขึ้นมาเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดลูบวนที่ต้นแขนฉันอย่างแผ่วเบา ในขณะที่ฉันพยายามหลับตาและทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะนิ่งได้ ฉันได้ยินเสียงเขาพ่นลมหายใจอ