Semua Bab Unstoppable Desire : Bab 141 - Bab 150

Jessica’s POVMalungkot akong nakatingin kay Nick habang hawak hawak ang kanyang kamay. Sana magising na siya. Tsaka lang ako magiging ok kung makita ko siyang gising. Every Now and then tinitignan ko ang heart rate niya kung gumagalaw ba. Though sinabi naman ng Doctor na successful ang operation niya, ngunit nag alala pa rin ako. “ “Papasok ka ba mamaya sa trabaho Jes” tanong ni Carly. Napatigil ako. Alam ko kailangan kong pumasok sa trabaho lalo na at ang daming problema sa opisina. Ngunit, alam ko rin na di ko magagampanan ang aking trabaho dahil sa pag aalala kay Nick.“ No, I will file a leave, hindi ko maiwan si Nick. Kailangan niya ako. Gusto ko na ako ang makita niya sa pagmulat niya” Tumango tango ito. “ Uwi muna ako Jes to get your things. Para may pamalit ka habang nandito sa ospital. “ I look at her with a thankful heart.“ I am so thankful na andito kayo ni George Carly. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala kayo. Maraming salamat talaga”“ Ano ka ba! What are

Jessica’s POVWalang tigil ang pagtulo ng aking mga luha. Masaya ako na nagising na si Nick, pero kasabay ng saya ay isang matalim na kirot sa puso ko. Napakasakit na makalimutan ka ng taong mahal mo. Hindi ko maintindihan kung bakit nangyari ito, at lalong hindi ko matanggap na nangyari nga ito sa amin ni Nick.Parang wala ako sa sarili habang naglalakad palabas ng kwarto. Pinili kong umalis. Kahit mahirap. Dahil ayokong sumakit ang ulo ni Nick. Ayokong may mangyari sa kanya, lalo na’t kakaopera pa lang niya. Kaya kahit mabigat sa loob ko, mas pinili kong magparaya.“Jes!! Be careful!” Biglang hinila ako ni Scarlett. Napapikit ako sa takot nang marinig ko ang mabilis na tunog ng paparating na sasakyan, halos muntik na akong masagasaan. Napatingin ako sa paligid, nasa labas na pala ako ng ospital.“Doon kami sa kabila nag-park ni George,” sabi ni Scarlett habang maingat akong hinihila palayo sa kalsada. Hinayaan ko na lang siyang akayin ako. Parang wala na akong lakas na kumilos.“J

Andrea’s POVHalos lumipad ang kotse ko kagabi sa sobrang bilis ng pagmamaneho ko nang mabalitaan ko ang nangyari kay Nick. Nanginginig ang mga kamay ko sa manibela, at ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko na parang sasabog anumang sandali. Takot na takot ako habang nasa daan. Hindi pwedeng mawala si Nick, hindi siya pwedeng mamatay. Hindi ko kakayanin.Pagdating ko sa ospital, halos mabuwal ako sa kaba habang tumatakbo sa hallway papunta sa kwarto niya. Nanginginig ang tuhod ko habang binubuksan ang pinto ng kwarto niya. At sa sandaling makita ko na gising at buhay si Nick, para akong nakalunok ng hangin sa sobrang ginhawa. Napahawak ako sa dibdib ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko. Buhay siya. Buhay si Nick.Ngunit ang tunay na kagalakan ay dumaloy sa puso ko nang tawagin niya akong "Hon" at nung hinawakan niya ang aking kamay. Diyos ko, iyon ang tawag niya sa akin noong nasa London pa kami. Matamis na kirot ang sumiksik sa puso ko. Sa wakas, naramdaman ko ulit ang pagmama

Jessica's POVGustong-gusto ko nang ipaglaban ang pagmamahalan namin ni Nick, pero paano kung tama si Ate Andrea? Paano kung sa pagpipilit kong ipaalala sa kanya ang tungkol sa amin ay may masamang mangyari sa kanya? Paano kung sa halip na gumaling siya ay lalo pang lumala ang kalagayan niya? Natatakot ako… nasasaktan… at nalilito.“Huhuhuhu… Nick, patawarin mo ako, pero kailangan kitang palayain… Nick!!!” “Huhuhu…”Akala ko tanggap na ni Ate Andrea na kami na ni Nick, pero nagkamali ako. Dahil sa mga sinabi niya kanina, parang hindi siya ang Ate Andrea na kilala ko. Ang lambing at pagmamalasakit niya ay napalitan ng matalim na pananalita at malamig na titig. Handa pala niyang gawin ang lahat kahit saktan ako para lang hindi bumalik ang pagmamahal ni Nick sa akin. Handa niyang ilayo si Nick sa akin, kahit masaktan ako… kahit masaktan si Nick… kahit masira ang lahat.Napayakap ako sa aking sarili habang patuloy ang pagluha. Ang bigat ng nararamdaman ko. Mahal na mahal ko si Nick… pero

Jessica POV “Ma’am Laviste, nakahanda na po ang lahat. Nasumite ko na po ang mga proposal sa taas. Kailangan na lang po nating hintayin ang feedback mula sa higher-ups sa loob ng isang linggo,” maingat na ulat ng aking secretary. Tumango ako habang abala sa pag-check ng iba’t ibang proyekto at mga bagay na kailangang tapusin. “Okay, thank you. Be ready for the next project. I-prepare mo na rin ang sarili mo para sa meeting,” sabi ko habang patuloy na tumitingin sa mga papeles sa aking mesa. Napansin kong hindi siya kumikilos. Nakayuko ito, parang nahihiya at tila may gustong sabihin pero hindi alam kung paano sisimulan. Napatigil ako sa ginagawa ko at tiningnan siya. Tumaas ang isa kong kilay. “Yes? May problema ba?” tanong ko, medyo matalim ang tono ng boses ko. “Ahm… past 12 PM na po kasi, Ma’am… lunch break na po.” Napakamot siya sa ulo habang sinasabi ito, halatang nag-aalangan. Napatingin ako sa relo sa aking kamay. 12:15 PM. Napabuntong-hininga ako. “Pasensiya na, hindi