Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 71 - Bab 80

ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร?หลินจืออี้ยิ้มเยาะ หลุบตาลงพูดว่า "คุณตํารวจ พวกคุณก็ได้ยินแล้ว พวกเขาไม่ยอมรับทุกอย่างที่ทําไป นอกจากนี้คุณซ่งก็เป็นพยานแทนพวกเขาด้วย ฉันในฐานะผู้ร้องเรียนขอให้พวกเขาสามคนแสดงหลักฐานออกมา เพื่อโต้แย้งหลักฐานที่ฉันให้ไว้""ใช่แล้ว โดยเฉพาะหลักฐานที่ทั้งสองคนพูดว่าฉันล่อลวงและยั่วยุ""แล้วก็... คุณซ่งให้คํามั่นสัญญาอย่างหนักแน่นว่าฉันจะใช้ทางลัดเพื่อขึ้นครองตําแหน่ง”"พวกคุณเป็นตํารวจ จัดการคดีล้วนต้องเปิดเครื่องบันทึกคดี ตอนนี้พวกเขาสามคนคงเปลี่ยนคําพูดไม่ได้แล้วมั้ง?"พูดจบ ทั้งสามคนก็ตกตะลึงจนตาค้างโดยเฉพาะซ่งหว่านชิว สายตาที่ภาคภูมิใจของเธอเปลี่ยนเป็นตกตะลึงทันทีเดิมทีเธอนั่งนิ่งๆ สบายๆ ไม่ต้องทําอะไรอยู่แล้ว แต่เธอคิดว่าตัวเองฉลาดตอนนี้อย่าคิดจะหนีแม้แต่คนเดียวตํารวจพยักหน้าและพูดว่า "เครื่องบันทึกคดีเปิดอยู่เสมอและสิ่งที่พวกเขาพูดก็ถูกบันทึกไว้แล้ว คุณมีหลักฐานใดๆ ที่จะพิสูจน์สิ่งที่คุณพูดหรือเปล่า?"ซ่งหว่านชิวหาไฟใส่ตัวแท้ๆ ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงได้สติ เธอหันตัวกลับไปนั่งข้างกงเฉิน เอ่ยด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่า "คุณชายสาม ฉันแค่อยากช่วยตระกูลกงให้จัดการเ

แก้มของซ่งหว่านชิวยิ่งแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้าก็ไม่กล้าไหลลงมาแต่เธอไม่กล้าโกรธ พยายามเค้นสายตาคับอกคับใจออกมา ยื่นมือไปดึงกงเฉินกงเฉินยกมือขึ้นจัดแขนเสื้อ หลบมือของเธออย่างไม่ใส่ใจ"คุณชายสาม ฉันเป็นว่าที่ภรรยาของคุณนะ" ซ่งหว่านชิวกล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำกงเฉินชําเลืองตามองเธอแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงเรียบว่า "อืม ก็แค่ว่าที่"สีหน้าของซ่งหว่านชิวเปลี่ยนไปทันทีและยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเขาก้มตัวลงเล็กน้อย "เธอยังเป็นแค่คนนอก แต่หลินจืออี้เป็นคุณหนูรองของตระกูลกงตามกฎหมาย ไม่ว่าจะแย่แค่ไหน ก็ไม่มีทางที่คนนอกจะรังแกได้ ส่วนเรื่องระหว่างเรา เธอและฉันรู้ดีอยู่แก่ใจ”พูดจบ กงเฉินก็ยัดกระดาษหมายเลขใส่มือซ่งหว่านชิว แล้วหันหลังเดินจากไปดวงตาของซ่งหว่านชิวเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เธอลุกขึ้นหมายจะขวางกงเฉินอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ถูกเฉินจิ่นยกมือขึ้นเพื่อปิดกั้นเธอ"คุณซ่ง เชิญนั่งครับ""คุณชายสาม...คุณชายสาม..."ซ่งหว่านชิวไม่สามารถผลักเฉินจิ่นออกไปได้ ได้แต่กัดฟันกลับไปนั่งที่เก้าอี้เธอก้มหัวลงและพบว่ากระดาษหมายเลขนั้นว่างเปล่า!ทำให้เธอต้องมาฝืนทนทรมานอยู่ที่นี่แบบนี้!ซ่งหว่านชิวไม่สามารถควบค

ผมยาวของหลินจืออี้ถูกดันไปด้านหลังหน้าผากอย่างยุ่งเหยิง ใบหน้าเปื้อนน้ำ ขาวๆ ซีดๆ ริมฝีปากสีชมพูที่ปกคลุมด้วยไอน้ำเหมือนองุ่นที่เพิ่งถูกล้างสะอาดหยดน้ำไหลลงมาตามกระแส ทําให้ชุดผู้ป่วยของเธอเปียกชุดผู้ป่วยลายทางสีฟ้าและสีขาวแนบแน่นกับผิวของเธอในสถานที่ที่เธอไม่สามารถมองเห็นได้เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่สวยงามและความอวบอิ่มภายใต้ชุดชั้นในที่มีสีผิวอ่อนหลินจืออี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แค่รู้สึกว่าลมหายใจของชายตรงหน้าหนักขึ้นเธอถอยหลัง เขาก็เข้ามาใกล้สุดท้ายเธอก็ไม่มีทางถอยแล้วเขาอยู่ตรงหน้า สายตาที่เผด็จการอย่างไม่ปิดบัง ราวกับสัตว์ป่ากําลังมองเหยื่ออยู่เขายกมือขึ้น หลินจืออี้หยุดหายใจ กําแหวนในมือแน่นทันใดนั้น ผ้าขนหนูแห้งๆ ผืนหนึ่งก็ตกลงบนศีรษะของเธอ"ไปแล้ว" เสียงของเขาแหบแห้งจนไม่เป็นสําเนียง"อาเล็ก แหวนของอา"หลินจืออี้หยิบแหวนออกมากงเฉินกุมมือของเธอไว้ แล้วยืมมือของเธอสอดแหวนเข้าไปในนิ้วหัวแม่มือของเขาหลินจืออี้ไม่เข้าใจว่านี่หมายความว่าอะไร แค่รู้สึกว่ามีลมพัดผ่านตรงหน้า จากนั้นเสียงปิดประตูก็ดังขึ้นเธอไม่ได้คิดอะไรมาก คลําเข้าไปในห้องอาบน้ำ เมื่อยกมือขึ

หลินจืออี้พูดจบ น้ำตาก็เอ่อคลอเบ้าตาเพื่อนร่วมหอที่เมื่อกี้ยังเต็มไปด้วยความโกรธ เข้าสู่บททันทีซวงซวงสะอึกสะอื้นว่า "จืออี้ เธออย่าเป็นแบบนี้เลย เราร่วมมือกับการรักษาอย่างแข็งขัน จะต้องหายเร็วๆ นี้แน่นอน"“ใช่ หมอที่นี่เก่งมาก เธอต้องเชื่อหมอและตัวเธอเองนะ”ต้าจู้พูดพลางปิดหน้า ราวกับทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอเป็นแบบนี้หลายเอ๋อร์ไม่พูดอะไร แค่เช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ ทุกอย่างสื่อความหมายโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเสิ่นเยียนเห็นพวกเธอมองโลกในแง่ร้ายขนาดนี้ ก็รู้ว่าดวงตาของหลินจืออี้นั้นยากที่จะหายแล้วเธอเป่าผมเบา ๆ ร่างผอมบางของเธอสั่นเทาเล็กน้อย น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา กอดหลินจืออี้อย่างแรง"จืออี้ ฉันไม่เชื่อ! เธอจะต้องไม่เป็นไรแน่นอนนะ! ฮือๆๆ ..."ฉากนี้ ไม่ว่าใครเห็นต่างก็รู้สึกว่าเสิ่นเยียนมีความรู้สึกต่อหลินจืออี้อย่างลึกซึ้งแต่หลินจืออี้รู้ดีว่าที่เสิ่นเยียนกอดเธอไว้ก็เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็นรอยยิ้มยินดีบนความทุกข์ของคนอื่นเท่านั้นและเสิ่นเยียนกําลังยิ้มอยู่จริงๆ นั่นแหละเธอหวังว่าหลินจืออี้จะกลายเป็นคนตาบอดแต่วินาทีต่อมา เสิ่นเยียนก็หัวเราะไม่ออกแล้วหลินจืออี้ตบหลังเสิ่นเ

ตอนที่เพิ่งตื่นขึ้นมา ดวงตาของหลินจืออี้ยังมืดสนิทอยู่จริงๆ นั่นแหละแต่ต่อมาก็ค่อยๆ ปรากฏจุดสีขาวขึ้นตรงหน้าเธอ จากนั้นก็เป็นเงาร่างที่เลือนรางในเวลานี้ เสิ่นเยียนก็มาพอดีตอนนี้เธอมองเห็นผู้คนได้อย่างชัดเจนแล้วเมื่อกี้แค่ล้อเล่นกับเสิ่นเยียนเท่านั้น ใครให้เธอวางยาในนมล่ะหลินจืออี้วางนิ้วชี้ลง แล้วกัดลูกชิ้นปิ้งคําหนึ่ง "พวกเธอไปทํางานเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว""แต่เสิ่นเยียน..." หลายเอ๋อร์ไม่ค่อยวางใจ ชี้ไปที่ประตูอย่างเงียบๆ"ที่นี่เป็นโรงพยาบาล เธอไม่กล้าทําอะไรหรอก""ก็ได้"ทั้งสามคนเก็บข้าวของและลุกออกไปจากห้องผู้ป่วยพอพวกเธอจากไป เสิ่นเยียนก็กลับมา สีหน้ากลับมาเป็นปกติ ซ้ำยังมีรอยยิ้มแปลกๆหลินจืออี้ยังคงแสร้งทําเป็นมองไม่เห็น"จืออี้ ฉันเห็นข้างนอกอากาศดีเป็นพิเศษ ไม่งั้นฉันจะประคองเธอลงไปเดินเล่น อย่างนี้จะได้ผ่อนคลายอารมณ์ได้ ไม่แน่ว่าอาจจะหายเร็วๆ นี้ก็ได้"เสิ่นเยียนเดินไปถึงข้างเตียง เปิดผ้าห่มของหลินจืออี้ออกโดยตรง ถึงขนาดดึงเธอลงไปใต้เตียงโดยไม่สนใจว่าเธอจะมองไม่เห็นหลินจืออี้ก็ไม่ขัดขืน ปล่อยให้เธอลากตัวออกไปจากห้องผู้ป่วย"เสิ่นเยียน เธอช้าลงหน่อย ฉันมอ