All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 171 - Chapter 180

หลินจืออี้เดินเข้าประตูมาก็พบว่าเสิ่นเยียนที่ตามตนไปเมื่อสักครู่หายไปแล้วน่าจะกลัวต้องเผชิญหน้ากัน ดังนั้นเสิ่นเยียนจึงเล่นหายไปเลยรอเมื่อสิ่งที่ควรเกิดขึ้นเกิดขึ้นแล้ว เสิ่นเยียนในฐานะเพื่อนที่ดีของเธอก็ออกมาโยนความผิด ทำเอาเธอตายสนิทคาที่ได้แต่เสิ่นเยียนมองข้ามไปเรื่องหนึ่ง เธอไม่อยู่ หลินจืออี้จะพูดยังไงก็ได้หลินจืออี้ยิ้มให้สามีของเซวียมั่นอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ แต่ฉันคิดว่าฉันควรอธิบายสักหน่อยค่ะ”สามีของเซวียมั่นเหลือบมองด้านข้างโดยไม่รู้ตัวและรีบขัดจังหวะ "เธอไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันเชื่อเธอ"คําพูดนี้ยากที่จะไม่ให้คนอื่นคิดเพ้อเจ้อได้“ไม่ ฉันไม่ได้จะอธิบายให้คุณฟังค่ะ แต่อธิบายให้ประธานเซวียฟัง ที่ฉันใส่คือ... สินค้าก๊อปปี้เกรดเอ" แก้มของหลินจืออี้แดงเล็กน้อย มองเซวียมั่นอย่างอายๆ “ประธานเซวียคะ ขอโทษที่ทําให้คุณเข้าใจผิดนะคะ ฉันชื่นชมคุณมาตลอด เลยเลียนแบบการแต่งตัวของคุณโดยไม่รู้ตัว คุณก็รู้ว่าฉันเป็นแค่เด็กฝึกงาน ไม่มีเงินมากขนาดนั้น ฉันก็เลยหาของถุกๆ มาแทนน่ะค่ะ”พูดไปเธอก็ดึงคอเสื้อ ไม่มีป้ายแท็กป้ายแท็กของแบรนด์นี้มีสิทธิบัตร สินค้าก๊อปปี้เกรดเอ ทั่วๆ ไปไม่สามาร

หลินจืออี้ตกใจกับการกระทําของกงเฉินแต่ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่ อารมณ์ของผู้ชายก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้นในที่สุดชุดกี่เพ้าก็ร่วงหล่นจากไหล่ของเธอ เธอหมายจะกอดตัวเองไว้อย่างตื่นตระหนก แต่กลับถูกผู้ชายจับข้อมือด้วยมือเดียวและยกขึ้นเหนือศีรษะมืออีกข้างหนึ่งของเขาบีบคางเธอเบาๆ จูบลงมาอย่างไม่หนักไม่เบาเธอรู้สึกคันอย่างบอกไม่ถูกหลินจืออี้ไม่สามารถควบคุมเสียงครางเบาๆ ที่ออกมาจากริมฝีปากได้ ถึงตอนนี้เธอก็ยังกัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมให้เขาเข้าไปก้าวก่ายอีกเมื่อผู้ชายได้ยินเสียงที่ควบคุมอารมณ์ของเธอ เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้ มองดูความอ่อนหวานตรงหน้า แล้วเขาก็กัดริมฝีปากของเธอเธอตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะถูกพรากลมหายใจทั้งหมดไปเขาสัมผัสผิวที่ขาวเนียนของเธอผ่านร่างในชุดสูท มันไม่เพียงพอ ไม่เพียงพอเลย...หลินจืออี้หายใจลําบาก พละกําลังยิ่งต่างกันอย่างไม่ต้องสงสัยกงเฉินเห็นเธอขมวดคิ้ว สติสัมปชัญญะค่อยๆ กลับมา“ยังให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้อีกไหม?”“...” หลินจืออี้ถลึงตาใส่เขาโดยไม่พูดอะไร“ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันพูดยังไม่ชัดเจนพอนะ” กงก้มหน้าลง"ไม่แล้ว พอหรือยัง!” หลินจืออี้กัดฟันพูด แต่สายต

หลินจืออี้ขดตัวอยู่หลังประตู มองความเคลื่อนไหวที่นอกประตูผ่านตาแมวเซวียมั่นเดินนําหน้าสุดและหยุดที่หน้าห้องรับรองเบอร์ ‘6’อย่างอุกอาจเมื่อยกมือขึ้นเตรียมจะเคาะประตู ซ่งหว่านชิวก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อขัดจังหวะทันทีเธอลดเสียงลงและพูดว่า "ประธานเซวียคะ คุณเคาะประตูแบบนี้จะทำให้พวกเขามีเวลาเตรียมตัวนะคะ ถึงเวลานั้นก็ไม่มีหลักฐานแล้ว คุณดีกับหลินจืออี้ขนาดนั้น เขายังทําแบบนี้กับคุณอีก หรือว่าคุณยังจะให้เกียรติเขาอีกเหรอคะ? ฉันอดรู้สึกไม่คุ้มแทนคุณไม่ได้จริงๆ เลยตั้งใจเอากุญแจห้องรับรองมาด้วยค่ะ”พูดจบ ซ่งหว่านชิวก็ยัดกุญแจเข้าไปในมือของเซวียมั่นเซวียมั่นกําลังโกรธอยู่ พอนึกถึงว่าสามีตัวเองกับพนักงานของตัวเองคบกัน ยังเล่นละครต่อหน้าเธออีกสติสัมปชัญญะของเธอก็หายไป เธอหันหลังและเปิดประตูอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งเข้าไปคนที่อยู่ข้างในยังไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลย มีแต่เสียงกรีดร้องที่ดังไม่หยุดหลินจืออี้แนบหูกับประตู แต่กลับไม่ได้ยินเสียงในห้องเลย เธอร้อนรนจะตายอยู่แล้วผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเขาค่อยๆ เข้าใกล้หูของเธอ เสียงทุ้มต่ำเผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ “ยังไม่ไปอีกเหรอ?”หลินจืออี้ตั้งอกต

ทุกคนต่างก็ตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเฉินฮวนรูปร่างหน้าตาและรูปร่างของเฉินฮวนนั้นถือว่าธรรมดาเท่านั้น แทบจะไม่สามารถเทียบได้กับเซวียมั่นที่ได้รับการดูแลอย่างดีได้เลยด้วยซ้ำสามีของเซวียมั่นคิดยังไงกันแน่?เฉินฮวนห่อเสื้อผ้าและร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า "ประธานเซวีย ฉัน ฉันถูกใส่ร้ายนะคะ หลินจืออี้เรียกฉันมาที่ห้องรับรองเบอร์ 6! พอเข้ามาฉันก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัวแล้วฉันก็ไม่รู้อะไรเลย”ทุกคนหูผึ่งกันทันที พล็อตเรื่องนี้กลับตาลปัตรได้ด้วยเหรอ?เซวียมั่นขมวดคิ้วมองหลินจืออี้ “เกิดอะไรขึ้น?”หลินจืออี้ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ “ประธานเซวีย ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทําไมเฉินฮวนถึงพูดแบบนี้ค่ะ ต่อให้ฉันจะให้เขาไปที่ห้องรับรองเบอร์ 6 เพื่อใส่ร้ายเขาจริง แต่นี่เป็นห้องรับรองเบอร์ 9 นะคะ”พูดจบเธอก็ชี้ไปที่ป้ายบนประตูมันเป็นเลข 9ตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มเฉินฮวนจ้องมองตัวเลขอย่างไม่เชื่อสายตา ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างออก จ้องหลินจืออี้เขม็งหลินจืออี้ยกยิ้มที่ริมฝีปากล่าง แสร้งทําเป็นกังวล “เฉินฮวน เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันใส่ร้ายเธอเหรอ? แต่ในห้องนี้ยังมีสามีของประธานเซวียด้วยนะ เธอหมายความว่าฉันสมรู้ร่วมคิดกับเ

บนรถกงเฉินและซ่งหว่านชิวเพิ่งนั่งได้มั่นคนขับรถที่สวมถุงมือสีขาวอยู่แถวหน้าก็หันมามองกงเฉินอย่างประหม่า“คุณผู้ชาย ถ้าไม่ไปบริษัท งั้นผมก็จะไปถนนลี่หัวแล้วนะครับ”“อืม”กงเฉินตอบรับเบาๆ แล้วหลับตาพักผ่อนซ่งหว่านชิวเพิ่งพบว่าคนขับไม่ใช่คนที่คุ้นเคยมาก่อน จึงถามอย่างสงสัยว่า “ทําไมเปลี่ยนคนขับกะทันหันล่ะคะ? ทางก็ไม่คุ้นเคยแล้ว”กงเฉินหลับตาลงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่คุ้นเคยทางขับไปเดี๋ยวก็คุ้นเคยเอง แค่คนที่แยกนายจ้างไม่ออกก็ไม่จําเป็นต้องเก็บไว้แล้ว”ได้ยินดังนั้น หน้าของซ่งหว่านชิวก็เหมือนมีรอยร้าวและเล็บที่เพิ่งทําใหม่ก็จิกลงไปในเบาะหนังแท้โดยตรงแต่ใบหน้าของเธอยังคงยิ้มอยู่ "ค่ะ"จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกพอไปถึงบ้านตระกูลซ่ง ซ่งหว่านชิวไม่กล้ารั้งกงเฉินไว้ พูดคําอําลาแล้วลงจากรถเหมือนวิ่งหนีกงเฉินก็ไม่ได้อยู่ต่อ เขาจากไปทันทีไม่รู้ว่าเธอเก็บกดเกินไปหรือเปล่า ซ่งหว่านชิวรู้สึกหมดแรง กระเพาะอาหารเริ่มปั่นป่วนอีกครั้งเธอผลักคนรับใช้ที่หิ้วชายกระโปรงราตรีให้เธอออก แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและเริ่มอาเจียน"อ้วก... แหวะ...”ในเวลานี้ รถของฉินซวงก็จอดอยู่ที่ปร