All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 141 - Chapter 150

"คุณหนูหลิน ผมเอง เฉินจิ่นครับ""มีเรื่องอะไรคะ?" หลินจืออี้ถามพลันกลั้นความเจ็บปวด"คุณชายสามให้คุณไปหาสักครู่ครับ"ไปหาเหรอ?ไปทําอะไรที่นั่น?ดูสนามรบหลังเหตุการณ์ระหว่างเขากับซ่งหว่านชิวหรือไง?หลินจืออี้โมโห โพล่งออกมาว่า "ฉันพักผ่อนแล้ว คุณบอกอาเล็กว่า ถ้ามีเวลาว่างมาหาฉัน ไม่สู้ดูแลตัวเองให้ดี วันหลังดื่มซุปบํารุงให้มากหน่อยนะคะ"พูดจบเธอก็กลับไปนอนบนเตียงนอกประตู เฉินจิ่นถูกปฏิเสธอย่างงงงวย ได้แต่หันตัวไปที่ห้องหนังสือที่ประธานอวี๋จัดไว้ให้กงเฉินชั่วคราว"คุณชายสาม คุณหนูหลินบอกว่าหลับแล้วครับ""นายเชื่อคำพูดเหลวไหลของเธอเหรอ?"กงเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เนื้อแข็งที่ริมหน้าต่าง ขายาวซ้อนกัน มือหนึ่งเท้าคาง อีกมือหนึ่งพลิกสัญญาในมือ"เธอ... เธออาจจะเหนื่อยจริงๆ แต่เธอก็ยังเป็นห่วงคุณชายสามมาก” เฉินจิ่นกล่าว"โอ้?"น่าแปลกจริงๆ เธอยังจะเป็นห่วงเขาอีกเหรอ?ผู้ชายคนเดียวที่เธอห่วงใยคือกงเยี่ยนให้กงเยี่ยนเดินทางไปทำงานนอกสถานที่ ก็เกลียดเขาแล้วเฉินจิ่นก้าวไปข้างหน้าและรายงานตามความจริง "เธอกําชับให้คุณดื่มซุปบํารุงมากขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอเป็นห่วงคุณหรือครับ?"กงเฉ

“มานี่สิ”หลินจืออี้เม้มปาก เดาความคิดของเขาไม่ออกแต่เธอก็ออกไปไม่ได้ ได้แต่เดินไปเท่านั้นพอนั่งลง มือที่บาดเจ็บก็ถูกเขาดึงไปเขาหยิบครีมทาแผลออกมาจากกระเป๋าแล้วทาลงบนแผลของหลินจืออี้หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย เขารู้ได้ยังไง?ความรู้สึกเย็นเข้ามาแทนที่ความสงสัยของเธออย่างรวดเร็ว ทําให้ร่างกายของเธอผ่อนคลายตามสัญชาตญาณและด้วยกลิ่นของอโรมาที่จุดขึ้นมา ทําให้เธอสดใสขึ้นเยอะเลยกงเฉินก้มหน้ามองสีหน้าไม่ชัด พูดเสียงเรียบว่า "เธอรู้เรื่องประธานอวี๋ได้ยังไง? นั่นเป็นข่าวเมื่อสิบปีก่อน หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ประธานอวี๋ก็ให้คนถอนข้อมูลออกไป”ได้ยินดังนั้น ร่างกายที่เดิมทีผ่อนคลายของหลินจืออี้ก็ตึงเครียดอีกครั้ง นิ้วมือขดอย่างอดไม่ได้เธอมองไปที่กงเฉินและยิ้มอย่างขมขื่นในใจนี่ยังต้องขอบคุณเขาชาติก่อน ข้อมูลที่ขาดๆ หายๆ มากมายของเธอล้วนได้ยินจากนอกประตูของกงเฉินแม้จะฟังได้ไม่ชัดแต่เธอตรวจสอบไปตามเวลา ก็ไม่ยากเลยแม้ว่าประธานอวี๋จะลบข่าวเกี่ยวกับสามีของเธอ แต่ข้อมูลอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ซ่อนชื่อของเธอไม่ได้ถูกลบออกอย่างสมบูรณ์ยังไงก็ตาม เธอไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับก

เกือบจะทันทีที่เธอลุกจากเตียง ประตูก็ถูกเปิดออกแล้วฝูงคนกรูกันเข้ามาไม่น้อยนอกจากซ่งหว่านชิวและเสิ่นเยียนแล้ว ยังมีเฉินฮวนและพ่อบ้าน แม้กระทั่งในฝูงชนยังมีผู้ชายหลายคนยืนอยู่ซ่งหว่านชิววิ่งนําหน้าสุด สายตากวาดมองทุกตารางนิ้วของห้องหลินจืออี้มองพ่อบ้านอย่างไม่พอใจ "พวกคุณทําอะไร? นี่ก็คือวิธีการต้อนรับแขกของรีสอร์ทหรือ? ถ้าฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าจะทํายังไง?”พ่อบ้านตกตะลึงและมองไปที่ซ่งหว่านชิวโดยไม่รู้ตัว เธอเป็นคู่หมั้นของกงเฉิน เธอยืนกรานที่จะเปิดประตู เขาจะกล้าขัดเธอได้ยังไง?พ่อบ้านกลอกตาและพูดอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ว่า "คุณหลิน ผมขอโทษจริงๆ คุณซ่งบอกว่าคุณไม่เคยตอบเธอเลย เธอเป็นห่วงว่าคุณจะเป็นอะไร ก็เลยให้ผมเปิดประตูให้ครับ"หลินจืออี้ชําเลืองมองเวลาแวบหนึ่ง "เจ็ดโมงกว่า ฉันไม่ตอบนอกจากนอนแล้วจะทําอะไรได้อีก? ถึงจะเป็นห่วงฉันก็โทรมาได้ใช่ไหม?”ซ่งหว่านชิวถอนสายตาจากการค้นหาและกัดฟันพูดว่า "จืออี้ ฉันลืมเร็วเกินไป แต่ว่า...พอเราเปิดประตู เธอก็ตื่นแล้ว เธอคงไม่ได้ตั้งใจไม่เปิดประตูใช่ไหม? หรือว่าห้องนี้มีอะไรที่พวกเราไม่สามารถเห็นได้ซ่อนอยู่?”พูดไปเธอชําเลืองมองเสิ่นเยียนไ

ซ่งหว่านชิวควงแขนและเน้นเสียงต่ำว่า "เมื่อวานฉันกับคุณชายสามเข้ากันได้ดีแค่ไหนแล้ว เธอยังไม่ได้ขึ้นเตียงก็ต้องการฉันแล้ว เสียงในโทรศัพท์เป็นเพียงความสนุกสนานเท่านั้น คนอย่างเธอที่ต้องพึ่งพายาไปปีนเตียงย่อมไม่เข้าใจแน่นอน"หลินจืออี้ยิ้มหยัน "ถ้ามีเวลาว่างก็ตุ๋นซุปบํารุงให้อาเล็กเยอะๆ หน่อยนะ""แก..."หลินจืออี้ขี้เกียจจะสนใจเธอ จึงดึงมือจากเธอแล้วเข้าไปในห้องซ่งหว่านชิวก็คือคนที่ใส่ร้ายคนไม่สำเร็จยังโดนกัดคืนอยากจับชู้แต่กลับขายหน้าตัวเองซะงั้นแต่ประธานอวี๋รู้ได้ยังไงว่าโทรศัพท์ของซ่งหว่านชิวมีสิ่งนี้...ใต้ระเบียงทางเดินประธานอวี๋เดินอย่างสง่างามและยิ้มที่มุมปาก "คุณชายสาม การแสดงของฉันเมื่อกี้ยังพอใจอยู่ไหม? แต่ทําให้คู่หมั้นเธอขายหน้าขนาดนี้ คุณไม่โกรธเหรอ?”เมื่อวานเธอคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วอยากจะกลับไปคุยรายละเอียดสัญญากับกงเฉินสักหน่อย พอมาถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องของซ่งหว่านชิวเดิมทีเธอคิดว่าไม่สะดวกที่จะรบกวน แต่ใครจะรู้ว่าพอหันหลังกลับไปก็พบกับกงเฉินที่เดินมาจากห้องรับแขก เธอเข้าใจกลลวงของซ่งหว่านชิวทันทีเดิมทีเธอขี้เกียจที่จะโต้เถียงกับซ่งหว่านชิว

ซ่งหว่านชิวมีอะไรดีกันแน่ แกกับเจ้าสาม...""แม่! อย่าพูดเหลวไหล! ฉันยุ่งแล้ว แม่ไปพักผ่อนเถอะ หลินจืออี้จ้องมองเธออย่างตักเตือนหลิ่วเหอกัดริมฝีปาก ถอนหายใจแรงๆ แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไปหลินจืออี้ก้มหน้าวาดร่างการออกแบบต่อ แต่คิดอยู่นานก็ไม่มีความคิดใดๆ เธอลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างและจ้องมองท้องฟ้า...สามวันต่อมาในที่สุดหลินจืออี้ก็ออกแบบเครื่องประดับที่น่าพอใจเสร็จวันนี้ประธานอวี๋จะมาที่สตูดิโอเพื่อสรุปต้นฉบับด้วยพอคิดว่านี่เป็นลูกค้าคนแรกในชีวิตของเธอ หลินจืออี้ทั้งตื่นเต้นและดีใจเธอเพิ่งเข้าไปในสตูดิโอ ก็มีเงาร่างหนึ่งเดินตามเธอเข้าไปในออฟฟิศอย่างรวดเร็วเป็นเสิ่นเยียน"จืออี้ ดีใจขนาดนี้หรือ? ดูเหมือนว่าเธอจะต้องมั่นใจมากในการออกแบบของประธานอวี๋นะ”เสิ่นเยียนขึ้นเสียงสูง ดึงดูดความสนใจของเพื่อนร่วมงานไม่น้อยแต่สายตาของเธอไม่เคยละไปจากกระดานวาดภาพในมือของหลินจืออี้เลยดวงตาของหลินจืออี้ขยับเล็กน้อย เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที "แน่นอน ฉันมั่นใจมาก ครั้งนี้ต้องได้แน่"เสิ่นเยียนได้ยินแล้ว ดวงตาฉายแววอิจฉาริษยา แต่ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจ"ว้าว! จื