เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 0141
บทที่เกี่ยวข้อง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0142
"คุณหนูหลิน ผมเอง เฉินจิ่นครับ""มีเรื่องอะไรคะ?" หลินจืออี้ถามพลันกลั้นความเจ็บปวด"คุณชายสามให้คุณไปหาสักครู่ครับ"ไปหาเหรอ?ไปทําอะไรที่นั่น?ดูสนามรบหลังเหตุการณ์ระหว่างเขากับซ่งหว่านชิวหรือไง?หลินจืออี้โมโห โพล่งออกมาว่า "ฉันพักผ่อนแล้ว คุณบอกอาเล็กว่า ถ้ามีเวลาว่างมาหาฉัน ไม่สู้ดูแลตัวเองให้ดี วันหลังดื่มซุปบํารุงให้มากหน่อยนะคะ"พูดจบเธอก็กลับไปนอนบนเตียงนอกประตู เฉินจิ่นถูกปฏิเสธอย่างงงงวย ได้แต่หันตัวไปที่ห้องหนังสือที่ประธานอวี๋จัดไว้ให้กงเฉินชั่วคราว"คุณชายสาม คุณหนูหลินบอกว่าหลับแล้วครับ""นายเชื่อคำพูดเหลวไหลของเธอเหรอ?"กงเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เนื้อแข็งที่ริมหน้าต่าง ขายาวซ้อนกัน มือหนึ่งเท้าคาง อีกมือหนึ่งพลิกสัญญาในมือ"เธอ... เธออาจจะเหนื่อยจริงๆ แต่เธอก็ยังเป็นห่วงคุณชายสามมาก” เฉินจิ่นกล่าว"โอ้?"น่าแปลกจริงๆ เธอยังจะเป็นห่วงเขาอีกเหรอ?ผู้ชายคนเดียวที่เธอห่วงใยคือกงเยี่ยนให้กงเยี่ยนเดินทางไปทำงานนอกสถานที่ ก็เกลียดเขาแล้วเฉินจิ่นก้าวไปข้างหน้าและรายงานตามความจริง "เธอกําชับให้คุณดื่มซุปบํารุงมากขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอเป็นห่วงคุณหรือครับ?"กงเฉ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0143
"ฮือๆ... ฉันกลัวมาก ฉันกลัวความมืดที่สุด ฉันมองไม่เห็น... อ๊ะ!"เธอดูเหมือนสะดุดกับอะไรบางอย่าง ฝีเท้าของเธอสับสนอย่างเห็นได้ชัดหลินจืออี้ได้ยินเสียง เสิ่นเยียนน่าจะกระโจนมาทางนี้และด้านหน้าของเธอคือกงเฉินเสิ่นเยียนช่างใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์จริงๆ จากนั้นก็มีเสียงร่างกายชนกันดังขึ้น เสิ่นเยียนทําสําเร็จแล้วจริงๆ หลินจืออี้กําลังจะยิ้มเยาะ ทันใดนั้นก็มีเงาดําสายหนึ่งมาขวางหน้าเธอเธอชะงักงัน ไม่ทันได้ตอบสนอง กลิ่นอายที่คุ้นเคยก็กดลงมาหลินจืออี้ถูกจูบอย่างไม่มีการป้องกัน จนลืมหนีไปเลยกลิ่นกายของผู้ชายเหมือนอากาศเย็นในฤดูหนาวในแสงแดด แสงแดดบางๆ อบอุ่นหลังจากถูกแสงแดดเล็กน้อยเขาไม่ได้จูบหนักมาก ไม่ดุดันเหมือนเมื่อก่อน เหมือนเพื่ออุดปากเธอมากกว่า ลมหายใจยุ่งเหยิงแต่กลับยับยั้งมากหลินจืออี้ถูกเสียงโหยหวนที่กลิ้งไปบนพื้นดึงสติกลับมาทันใดนั้น เสียงฝีเท้าของคนรับใช้ก็ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของทางเดิน มองจากตรงนี้ก็สามารถเห็นพวกเธอถือเทียนหอมที่จุดไฟอยู่ในมือหลินจืออี้เห็นแสงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอกําลังจะผลักชายตรงหน้าออกอย่างลุกลี้ลุกลน แต่กลับถูกเขากุมเอวเข้าไปในห้อ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0144
“มานี่สิ”หลินจืออี้เม้มปาก เดาความคิดของเขาไม่ออกแต่เธอก็ออกไปไม่ได้ ได้แต่เดินไปเท่านั้นพอนั่งลง มือที่บาดเจ็บก็ถูกเขาดึงไปเขาหยิบครีมทาแผลออกมาจากกระเป๋าแล้วทาลงบนแผลของหลินจืออี้หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย เขารู้ได้ยังไง?ความรู้สึกเย็นเข้ามาแทนที่ความสงสัยของเธออย่างรวดเร็ว ทําให้ร่างกายของเธอผ่อนคลายตามสัญชาตญาณและด้วยกลิ่นของอโรมาที่จุดขึ้นมา ทําให้เธอสดใสขึ้นเยอะเลยกงเฉินก้มหน้ามองสีหน้าไม่ชัด พูดเสียงเรียบว่า "เธอรู้เรื่องประธานอวี๋ได้ยังไง? นั่นเป็นข่าวเมื่อสิบปีก่อน หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ประธานอวี๋ก็ให้คนถอนข้อมูลออกไป”ได้ยินดังนั้น ร่างกายที่เดิมทีผ่อนคลายของหลินจืออี้ก็ตึงเครียดอีกครั้ง นิ้วมือขดอย่างอดไม่ได้เธอมองไปที่กงเฉินและยิ้มอย่างขมขื่นในใจนี่ยังต้องขอบคุณเขาชาติก่อน ข้อมูลที่ขาดๆ หายๆ มากมายของเธอล้วนได้ยินจากนอกประตูของกงเฉินแม้จะฟังได้ไม่ชัดแต่เธอตรวจสอบไปตามเวลา ก็ไม่ยากเลยแม้ว่าประธานอวี๋จะลบข่าวเกี่ยวกับสามีของเธอ แต่ข้อมูลอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ซ่อนชื่อของเธอไม่ได้ถูกลบออกอย่างสมบูรณ์ยังไงก็ตาม เธอไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0145
ทำเองแม้ว่าในใจของหลินจืออี้จะร้อนรุ่ม แต่แผ่นหลังก็ยังแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัวเธอเงยหน้าขึ้น สบสายตาเขาโดยตรง ในความมืดมิด รู้สึกเพียงว่ามันเป็นเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นเหวเขากลับเท้าคางอย่างเบามือ มองเธอด้วยความสนใจ มุมปากมีรอยยิ้มคล้ายไม่มีรอยยิ้มหลินจืออี้นึกถึงเรื่องที่ไม่ค่อยดีเหล่านั้นขึ้นมา เธอเบือนหน้าหนีอย่างอัปยศอดสูเธอกัดริมฝีปากด้านในอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว แต่ก็ยังยากที่จะควบคุมความทรมานในร่างกายได้ เธอจําเป็นต้องกัดริมฝีปากอย่างแรงต่อไป...ทันใดนั้นขากรรไกรล่างของเธอก็เจ็บ ริมฝีปากของเธอเปิดออกเล็กน้อยและเลือดก็ไหลลงมาจากมุมปากของเธอผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอหรี่ตาลงและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธเขาโกรธแล้ว"ไม่เต็มใจขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วทําไมตอนนั้นถึงมายุ่งกับฉันล่ะ?”"..."หลินจืออี้ไม่พูดอะไร และไม่ยอมมองเขาด้วยทันใดนั้น แรงที่บีบคางของเธอก็ค่อยๆ แรงขึ้นเธอเงยหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยไอน้ำ ขนตายาวของเธอเปียกและสั่น แต่ถึงกระนั้นดวงตาของเธอก็ยังเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะก้มหัวลงกงเฉินคลายมือออกเล็กน้อย นิ้ว
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0146
เกือบจะทันทีที่เธอลุกจากเตียง ประตูก็ถูกเปิดออกแล้วฝูงคนกรูกันเข้ามาไม่น้อยนอกจากซ่งหว่านชิวและเสิ่นเยียนแล้ว ยังมีเฉินฮวนและพ่อบ้าน แม้กระทั่งในฝูงชนยังมีผู้ชายหลายคนยืนอยู่ซ่งหว่านชิววิ่งนําหน้าสุด สายตากวาดมองทุกตารางนิ้วของห้องหลินจืออี้มองพ่อบ้านอย่างไม่พอใจ "พวกคุณทําอะไร? นี่ก็คือวิธีการต้อนรับแขกของรีสอร์ทหรือ? ถ้าฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าจะทํายังไง?”พ่อบ้านตกตะลึงและมองไปที่ซ่งหว่านชิวโดยไม่รู้ตัว เธอเป็นคู่หมั้นของกงเฉิน เธอยืนกรานที่จะเปิดประตู เขาจะกล้าขัดเธอได้ยังไง?พ่อบ้านกลอกตาและพูดอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ว่า "คุณหลิน ผมขอโทษจริงๆ คุณซ่งบอกว่าคุณไม่เคยตอบเธอเลย เธอเป็นห่วงว่าคุณจะเป็นอะไร ก็เลยให้ผมเปิดประตูให้ครับ"หลินจืออี้ชําเลืองมองเวลาแวบหนึ่ง "เจ็ดโมงกว่า ฉันไม่ตอบนอกจากนอนแล้วจะทําอะไรได้อีก? ถึงจะเป็นห่วงฉันก็โทรมาได้ใช่ไหม?”ซ่งหว่านชิวถอนสายตาจากการค้นหาและกัดฟันพูดว่า "จืออี้ ฉันลืมเร็วเกินไป แต่ว่า...พอเราเปิดประตู เธอก็ตื่นแล้ว เธอคงไม่ได้ตั้งใจไม่เปิดประตูใช่ไหม? หรือว่าห้องนี้มีอะไรที่พวกเราไม่สามารถเห็นได้ซ่อนอยู่?”พูดไปเธอชําเลืองมองเสิ่นเยียนไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0147
เมื่อพูดถึงการค้นหาห้อง ประธานอวี๋ก็จงใจมองไปที่ซ่งหว่านชิว"คุณซ่ง ไม่มีความคิดเห็นใช่ไหม?"ได้ยินดังนั้น สีหน้าของซ่งหว่านชิวก็ฉายแววไม่เป็นธรรมชาติออกมา"ประธานอวี๋ ในเมื่อความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขแล้ว ฉันคิดว่าช่างมันเถอะ ไม่อย่างนั้นมันจะเสียเวลาของคุณกับคุณชายสามมากเกินไป"ประธานอวี๋ปิดปากหัวเราะเบาๆ "คุณซ่งช่างเอาใจใส่ขนาดนี้ จะเรียกว่าเสียเวลาได้ยังไง?" พวกแกมัวยืนบื้ออะไรอยู่ ยังไม่ไปค้นห้องของคุณซ่งอีก""ครับ"พ่อบ้านกําลังจะพาคนออกไป แต่กลับถูกซ่งหว่านชิวขวางทางไว้อย่างรวดเร็ว"ประธานอวี๋ ถึงยังไงก็เป็นห้องนอนของฉันกับคุณชายสาม แบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสมมั้งคะ" เธอเตือน"คุณซ่ง งั้นคุณก็สองมาตรฐานเกินไปแล้ว คุณหลินเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวกําลังนอนหลับอยู่ คุณพาผู้ชายมากมายบุกเข้ามาเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเลย คุณกลัวอะไร? อย่าบอกนะว่าคุณซ่อนอะไรไว้" ประธานอวี๋ชี้อย่างมีความหมาย"ไม่มี! ไม่มีค่ะ!"ซ่งหว่านชิวส่ายหัว แต่สีหน้าของเธอยิ่งพูดก็ยิ่งน่าเกลียดเธอไม่ได้ซ่อนอะไร แต่ห้องของเธอสะอาดเกินไป ไม่เหมือนร่องรอยของชายหญิงที่เคยอาศัยอยู่เลยถ้าให้คนอื่นรู้ว่าเมื่อคืนกงเฉินไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0148
ซ่งหว่านชิวควงแขนและเน้นเสียงต่ำว่า "เมื่อวานฉันกับคุณชายสามเข้ากันได้ดีแค่ไหนแล้ว เธอยังไม่ได้ขึ้นเตียงก็ต้องการฉันแล้ว เสียงในโทรศัพท์เป็นเพียงความสนุกสนานเท่านั้น คนอย่างเธอที่ต้องพึ่งพายาไปปีนเตียงย่อมไม่เข้าใจแน่นอน"หลินจืออี้ยิ้มหยัน "ถ้ามีเวลาว่างก็ตุ๋นซุปบํารุงให้อาเล็กเยอะๆ หน่อยนะ""แก..."หลินจืออี้ขี้เกียจจะสนใจเธอ จึงดึงมือจากเธอแล้วเข้าไปในห้องซ่งหว่านชิวก็คือคนที่ใส่ร้ายคนไม่สำเร็จยังโดนกัดคืนอยากจับชู้แต่กลับขายหน้าตัวเองซะงั้นแต่ประธานอวี๋รู้ได้ยังไงว่าโทรศัพท์ของซ่งหว่านชิวมีสิ่งนี้...ใต้ระเบียงทางเดินประธานอวี๋เดินอย่างสง่างามและยิ้มที่มุมปาก "คุณชายสาม การแสดงของฉันเมื่อกี้ยังพอใจอยู่ไหม? แต่ทําให้คู่หมั้นเธอขายหน้าขนาดนี้ คุณไม่โกรธเหรอ?”เมื่อวานเธอคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วอยากจะกลับไปคุยรายละเอียดสัญญากับกงเฉินสักหน่อย พอมาถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องของซ่งหว่านชิวเดิมทีเธอคิดว่าไม่สะดวกที่จะรบกวน แต่ใครจะรู้ว่าพอหันหลังกลับไปก็พบกับกงเฉินที่เดินมาจากห้องรับแขก เธอเข้าใจกลลวงของซ่งหว่านชิวทันทีเดิมทีเธอขี้เกียจที่จะโต้เถียงกับซ่งหว่านชิว
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0149
คุณท่านกงเรียกแม่บ้านมาเก็บถังขยะ“ทิ้งขยะเหล่านี้ให้ไกลๆ จะได้ไม่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์”"ค่ะ"ต่อหน้ากงเฉิน พ่อบ้านฉีกกระดาษที่เขียนด้วย'มโนทัศน์'ในถังขยะเป็นชิ้นๆ ขยี้เป็นก้อนกลมๆ แล้วกดมันทั้งหมดลงในถุงขยะสีดําแล้วออกจากห้องหนังสือไปคุณท่านยกถ้วยชาขึ้นเป่าที่ปากถ้วย กําชับเสียงเข้มว่า "ความร่วมมือครั้งนี้สําคัญมาก อย่าให้เกิดความผิดพลาด ซ่งหว่านชิวเป็นคู่หมั้นของแก ภาพลักษณ์ของเขาก็เป็นภาพลักษณ์ของแก อย่าให้คนอื่นจับผิดได้""เข้าใจแล้ว ผมขอตัวไปก่อนนะครับ"กงเฉินลุกขึ้นและหันหลังจากไป...ณ ในเรือนหลินจืออี้กลับมาก็นอนทั้งบ่าย หลังกินข้าวเย็นเสร็จในตอนเย็นก็เริ่มวาดภาพร่างการออกแบบในเวลานี้หลิ่วเหอยกผลไม้เข้ามาเธอยกส้อมผลไม้ยื่นไปที่ริมฝีปากของหลินจืออี้ อวดแหวนทับทิมขนาดใหญ่บนนิ้วของเธอหลินจืออี้กัดผลไม้คําหนึ่ง "นี่คุณอาให้แม่เหรอ?"หลิ่วเหอปิดปาก พูดอย่างภาคภูมิใจว่า "เป็นตระกูลซ่งส่งคําขอโทษมาต่างหาก เป็นฉินซวงที่ประมูลมาเมื่อสองเดือนก่อน ไม่ได้สวมแม้แต่ครั้งเดียวก็ให้ฉันแล้ว”"แม่อย่าหลงไปหน่อยเลย พวกเขามอบของขวัญแค่ให้คุณท่านดูเท่านั้น"หลินจืออี้เอ่ยปากพู
บทล่าสุด
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0184
หลินจื้ออี้มองดูโต๊ะกลมขนาดใหญ่ เธออดคิดไม่ได้ว่าครั้งก่อนที่กินข้าวที่นี่คือเหตุการณ์ที่เธอเคยระเบิดใส่แม่ลูกตระกูลซ่งหว่านชิวคุณท่านกงซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะแต่งตัวด้วยสูทเรียบร้อยสีหน้าเคร่งขรึมตามแบบฉบับเพราะคำนึงถามมารยาท หลินจื้ออี้จึงเอ่ยทักอย่างนอบน้อม “คุณท่าน”“อืม นั่งกินข้าวเถอะ”เขาโบกมือเชิญทุกคนเริ่มกินอาหารหลินจื้ออี้มองอาหารทะเลเต็มโต๊ะแล้วกลืนน้ำลายเบาๆ แต่เพราะมีคุณท่านอยู่เธอจึงคีบแค่เนื้อวัวตรงหน้าเท่านั้นเธอไม่ได้เป็นตัวแทนแค่ตัวเองแต่ยังเป็นตัวแทนของหลิ่วเหอด้วยพอคิดถึงเรื่องที่หลิ่วเหอยังต้องใช่ชีวิตอยู่ในตระกูลกงนี้ต่อไป ทุกการกระทำของเธอในฐานะลูกสาวจึงมีความสำคัญมากขณะกำลังคิดอยู่นั้น หลิ่วเหอก็คีบอาหารทะเลให้เธอหลายอย่าง ทั้งปลาดิบ เนื้อหอยสังข์ และยังตักโจ๊กกุ้งล็อบสเตอร์ชามใหญ่ให้ด้วยหลิ่วเหอพูดเบาๆอย่างแนบเนียนว่า “กินก่อนนะ เดี๋ยวถ้าโต๊ะหมุนมาถึง ฉันจะหยิบหอยเป๋าฮื้อดำ ไส้กุ้งในหอยเชลล์ แล้วก็กุ้งทะเลย่างให้เธอ”หลินจื้ออี้พยักหน้ารัวๆ พูดในใจว่า ขอบคุณนะแม่เมื่อก่อนเธอไม่กินอาหารทะเลเพราะรู้สึกว่ามันคาว แต่หลังจากได้ลองอาหารทะเลฝีมือพ่อ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0183
“ฉัน…เธอท้องแล้ว!ฉันขอตั้งสติก่อนนะ ผู้หญิงคนนี้หลอกฉันทุกทางเลยเหรอเนี่ย? ทั้งที่ฉันยังอุตส่าห์ช่วยทำใบรับรองว่าเธอมีปัญหาทางจิตใจให้!”หลี่ฮวนแทบกรี๊ดออกมา เขาถูกหลินจืออี้หลอกเต็มๆ!“พูดมา”กงเฉินยกมือถือออกห่างจากหูด้วยสีหน้ารำคาญใจ“ภาวะเสี่ยงแท้งส่วนใหญ่ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ อาหารการกินก็ต้องระวัง โดยเฉพาะห้ามทำงานหนัก” หลี่ฮวนตอบ“อืม”“แล้วนายจะทำยังไง?เมื่อก่อนตอนที่มีข่าวลือ เธอยอมรับว่าคืนนั้นเธออยู่กับนาย นายก็อ้างกระแสสังคมแต่งงานกับเธอได้เลย คุณท่านก็คงจะพูดอะไรไม่ได้ แต่นี่เธอกลับไม่ยอม นายบอกฉันตามตรงนะ ตอนนั้นนายยอมร่วมมือกับคุณท่านกดดันเธอเพราะนายเองก็มีใจใช่ไหมล่ะ?”หลี่ฮวนหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์กงเฉินก้มหน้าลงเล็กน้อย “วางสายละ”หลี่ฮวนรีบร้องห้ามเสียงดัง “นายนี่มันปากไม่ตรงกับใจชัดๆ นายต้องโชว์ข้อดีตัวเองบ้างนะ!”“โชว์ไปแล้ว”“อะไรนะ…” … ตู้ดๆๆ…ฝั่งนู้นสายตัดไปแล้วทิ้งให้หลี่ฮวนงงเป็นไก่ตาแตกโชว์ไปแล้ว?โชว์อะไรของมันวะ?.......หลังจากที่เฉินซู่หลานตรวจร่างกายเสร็จ กงเฉินก็ช่วยประคองเธอเดินออกจากตึกพอขึ้นรถมาด้วยกัน เฉินซู่หลานก็ยิ้มหวานแล้วพูดว่า
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0182
“ฮะ? ฉัน...” หลินจืออี้ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะรู้ว่าหมอเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนอื่น“ตั้งครรภ์ระยะแรกนะมีเลือดออกนิดหน่อยต้องพักผ่อนให้มาก อย่ากระโดดโลดเต้นและอาหารการกินก็ต้องระวัง”“ไม่ใช่ค่ะคุณหมอ ฉัน...”“พอแล้ว คนต่อไป” หมอขีดปากกาลงใบตรวจแล้วเรียกคนถัดไปผู้หญิงคนต่อไปก็เปิดประตูเข้ามาเรียบร้อยหลินจืออี้เห็นว่าไม่มีเหตุผลจะต้องอธิบายต่อก็รีบถอยออกมาพอหันตัวกลับ ตึบ! ก็ชนเข้ากับใครบางคนเธอก้มหน้าลงขอโทษ “ขอโทษค่ะ”กำลังจะเดินหนีไปอยู่แล้วข้อมือของเธอกลับถูกคว้าไว้อย่างแรง“เธอโกหกฉัน?เธอท้องอยู่เหรอ”เสียงที่มักจะสงบนิ่งเยือกเย็นตอนนี้กลับปะทุไปด้วยความโกรธหลินจืออี้เงยหน้าขึ้นถึงพบว่าคนตรงหน้าก็คือกงเฉินเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?หรือว่ามากับซ่งหว่านชิว?แต่เห็นชัดๆ ว่าซ่งหว่านชิวมาก็เพื่อทำแท้งไม่ใช่เหรอ?หลินจืออี้ยังไม่ทันได้คิดอะไรให้ชัดเจนข้อมือของเธอก็ยิ่งเจ็บขึ้นเธอร้องเบาๆ “ปล่อยนะ ฉันเจ็บนะ แล้วฉันก็ไม่ได้ท้อง!”กงเฉินหรี่ตามองความโกรธในดวงตายิ่งเพิ่มขึ้นแต่แรงที่มือก็คลายลงนิดหน่อยพร้อมกับเธอเข้าไปในห้องตรวจ“อาการของเธอเป็นยังไง?”หมอขยับแว่นมองห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0181
แผนกสูตินรีเวชก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ปัญหาก็คือหลินจืออี้เห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาซ่งหว่านชิวถึงแม้ว่าเธอจะแต่งตัวมิดชิดแค่ไหนแต่แผ่นหลังนี้ก็ฝังอยู่ในหัวของหลินจืออี้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว เธอจะลืมได้อย่างไรกัน?แต่ซ่งหว่านชิวมาทำอะไรที่แผนกสูตินรีเวชล่ะ?“จืออี้ เป็นอะไรไป?” เฉินซู่หลานที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็หันมาส่งเสียงเรียกเธอ“ไม่มีอะไรค่ะ มาแล้ว”หลินจืออี้ก็รีบเดินตามไป แต่พอเธอหันกลับไปมองอีกที ซ่งหว่านชิวก็หายไปแล้วเฉินซู่หลานดึงแขนเธอไว้ แล้วชี้ไปที่บันไดข้างหน้า “ขึ้นทางนี้ก็ได้นะ”หลินจืออี้ได้สติกลับมาและพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินขึ้นไปพร้อมกับเธอแบบเหม่อลอยหรือว่าที่ซ่งหว่านชิวเดินทะลุผ่านแผนกสูตินรีเวชเพราะว่าสะดวก?พอขึ้นไปถึงข้างบนหลินจืออี้ก็ช่วยเฉินซู่หลานจัดที่นั่งเพื่อรอคิวตรวจ หมอผู้เชี่ยวชาญของโรงพยาบาลนี้เป็นเพื่อนของเฉินซู่หลาน เธอไว้ใจเขามากเป็นพิเศษเธอยอมรอก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเอกชนเปลี่ยนหมอคนใหม่ตรวจหลินจืออี้เข้าใจดีคนมีเงินก็มักจะเลือกหมอที่ตัวเองไว้ใจได้และไม่ค่อยยอมเปลี่ยนคนคงกลัวข้อมูลสุขภาพของตัวเองจะรั่วไหลกงเฉินก็เป็นแบบนั้น การตรวจร่างกายทุกค
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0180
“แก... แกอิจฉาฉันจริงๆ ด้วย แม้แต่ผู้ชายก็รั้งไว้ไม่ได้!” เฉินฮวนทุบกล่องในมือ“เหอะ” เซวียมั่นยิ้มเยาะและเดินออกไปทันที เธอขี้เกียจเกินไปที่จะตอบคําถามที่น่าเบื่อแบบนี้"แกหมายความว่ายังไง? แกพูดมาให้ชัดเจนนะ”เฉินฮวนรีบวิ่งไปที่เซวียมั่น แต่ถูกขวางโดยผู้ช่วยเบลล่าเบลล่ารีบเอ่ย "รปภ.พาคนออกไปเร็วเข้า อ้อ แล้วก็ขยะของมันด้วย"แล้วเฉินฮวนก็ถูกโยนออกไปหลินจืออี้ไม่ได้รู้สึกสงสารอะไรเลย ทั้งหมดนี้เป็นเฉินฮวนทำตัวเองทั้งนั้นเมื่อก้มหน้าทํางาน เธอก็เห็นซ่งหว่านชิวที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งพอดีซ่งหว่านชิวเอามือปิดปากเหมือนรู้สึกไม่สบายมาก จากนั้นก็ฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนไม่ทันสังเกตลุกขึ้นและออกจากที่นั่งไปหลินจืออี้รู้สึกแปลกใจ กําลังจะดูให้ละเอียด โทรศัพท์ก็สั่น“พรุ่งนี้ฉันอยู่บ้าน แกจะมาไหม?”“อืม”“งั้นฉันจะทําอาหารที่แกชอบ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันเร็วๆ หน่อย”“ได้”หลินจืออี้ยิ้มเมื่อเห็นข่าว เธอวางแผนว่าจะถือโอกาสพักผ่อนพรุ่งนี้ไปบ้านตระกูลกงเพื่อย้ายของที่เหลือไปที่คอนโดจริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรมากหรอกเมื่อก่อนตอนที่อยู่บ้านตระกูลกงเธอก็ใช้ชีวิตอย่างหวาดผวา ดังนั้นหลังจากพักอย
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0179
บนรถกงเฉินและซ่งหว่านชิวเพิ่งนั่งได้มั่นคนขับรถที่สวมถุงมือสีขาวอยู่แถวหน้าก็หันมามองกงเฉินอย่างประหม่า“คุณผู้ชาย ถ้าไม่ไปบริษัท งั้นผมก็จะไปถนนลี่หัวแล้วนะครับ”“อืม”กงเฉินตอบรับเบาๆ แล้วหลับตาพักผ่อนซ่งหว่านชิวเพิ่งพบว่าคนขับไม่ใช่คนที่คุ้นเคยมาก่อน จึงถามอย่างสงสัยว่า “ทําไมเปลี่ยนคนขับกะทันหันล่ะคะ? ทางก็ไม่คุ้นเคยแล้ว”กงเฉินหลับตาลงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่คุ้นเคยทางขับไปเดี๋ยวก็คุ้นเคยเอง แค่คนที่แยกนายจ้างไม่ออกก็ไม่จําเป็นต้องเก็บไว้แล้ว”ได้ยินดังนั้น หน้าของซ่งหว่านชิวก็เหมือนมีรอยร้าวและเล็บที่เพิ่งทําใหม่ก็จิกลงไปในเบาะหนังแท้โดยตรงแต่ใบหน้าของเธอยังคงยิ้มอยู่ "ค่ะ"จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกพอไปถึงบ้านตระกูลซ่ง ซ่งหว่านชิวไม่กล้ารั้งกงเฉินไว้ พูดคําอําลาแล้วลงจากรถเหมือนวิ่งหนีกงเฉินก็ไม่ได้อยู่ต่อ เขาจากไปทันทีไม่รู้ว่าเธอเก็บกดเกินไปหรือเปล่า ซ่งหว่านชิวรู้สึกหมดแรง กระเพาะอาหารเริ่มปั่นป่วนอีกครั้งเธอผลักคนรับใช้ที่หิ้วชายกระโปรงราตรีให้เธอออก แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและเริ่มอาเจียน"อ้วก... แหวะ...”ในเวลานี้ รถของฉินซวงก็จอดอยู่ที่ปร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0178
ซ่งหว่านชิวเป็นทางลัดที่เร็วที่สุดสําหรับเสิ่นเยียนที่จะเข้าใกล้วงการชนชั้นสูง ยอมทิ้งไปเพื่อคนอย่างเฉินฮวนมันไม่คุ้มค่าเลยดังนั้นเสิ่นเยียนจะต้องถือโอกาสบอกแผนการกับซ่งหว่านชิวแน่นอนซ่งหว่านชิวและเธอร่วมมือกันทั้งภายในและภายนอก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองก็สามารถหลบหนีได้อย่างรวดเร็วน่าเสียดายที่เฉินฮวนเข้าใจช้าเกินไป เธอมองหลินจืออี้อย่างไม่เต็มใจ “แกเปลี่ยนเบอร์ห้อง แกมั่นใจได้ยังไงว่าฉันจะมาที่นี่?”“เธอมั่นใจเกินไปแล้ว ตั้งแต่เธอจงใจวางรูปคู่กับสามีของประธานเซวียไว้ในตําแหน่งที่โดดเด่นที่สุดบนโต๊ะทํางาน ฉันก็รู้ว่าเธอจะต้องมาชื่นชมผลงานชิ้นเอกของเธอแน่นอน” หลินจืออี้อธิบาย"ฉันแพ้แล้ว แต่แกก็ไม่ได้ชนะเหมือนกัน” เฉินฮวนพูดอย่างแค้นเคืองถึงยังไงก็ยังมีซ่งหว่านชิวและเสิ่นเยียนที่เป็นอุปสรรคขัดขวางอยู่หลินจืออี้เดินไปที่ประตู ชะงักไปครู่หนึ่ง มองเธออย่างเย็นชา “เธอไม่เคยเป็นเป้าหมายของฉันเลย”พูดจบเธอก็เดินจากไป...ณ ห้องจัดเลี้ยงเมื่อหลินจืออี้เข้าประตูมา ห้องทั้งห้องก็มืดลงซ่งหว่านชิวยืนอยู่กลางห้องโถงอย่างตื่นเต้นพร้อมกับกงเฉิน รอของขวัญลึกลับในตํานานหลินจืออ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0177
ทุกคนต่างก็ตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเฉินฮวนรูปร่างหน้าตาและรูปร่างของเฉินฮวนนั้นถือว่าธรรมดาเท่านั้น แทบจะไม่สามารถเทียบได้กับเซวียมั่นที่ได้รับการดูแลอย่างดีได้เลยด้วยซ้ำสามีของเซวียมั่นคิดยังไงกันแน่?เฉินฮวนห่อเสื้อผ้าและร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า "ประธานเซวีย ฉัน ฉันถูกใส่ร้ายนะคะ หลินจืออี้เรียกฉันมาที่ห้องรับรองเบอร์ 6! พอเข้ามาฉันก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัวแล้วฉันก็ไม่รู้อะไรเลย”ทุกคนหูผึ่งกันทันที พล็อตเรื่องนี้กลับตาลปัตรได้ด้วยเหรอ?เซวียมั่นขมวดคิ้วมองหลินจืออี้ “เกิดอะไรขึ้น?”หลินจืออี้ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ “ประธานเซวีย ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทําไมเฉินฮวนถึงพูดแบบนี้ค่ะ ต่อให้ฉันจะให้เขาไปที่ห้องรับรองเบอร์ 6 เพื่อใส่ร้ายเขาจริง แต่นี่เป็นห้องรับรองเบอร์ 9 นะคะ”พูดจบเธอก็ชี้ไปที่ป้ายบนประตูมันเป็นเลข 9ตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มเฉินฮวนจ้องมองตัวเลขอย่างไม่เชื่อสายตา ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างออก จ้องหลินจืออี้เขม็งหลินจืออี้ยกยิ้มที่ริมฝีปากล่าง แสร้งทําเป็นกังวล “เฉินฮวน เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันใส่ร้ายเธอเหรอ? แต่ในห้องนี้ยังมีสามีของประธานเซวียด้วยนะ เธอหมายความว่าฉันสมรู้ร่วมคิดกับเ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0176
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็สูดหายใจเข้าลึกๆแต่เซวียมั่นไม่ได้ตกอยู่ในความสงสัยในตนเอง กลับหัวเราะเยาะ "คุณเพิ่งรู้จักฉันในวันแรกหรือไงกัน? ก่อนแต่งงานคุณชมว่าฉันฉลาดและพึ่งพาตนเอง ตอนนี้คุณกลับบอกว่าฉันแข็งแกร่งเกินไปเหรอ? ทําไมคุณไม่บอกว่าคุณอ่อนแอเกินไปล่ะ? ถึงต้องมาหาสิ่งที่เรียกว่าความน่าเกรงขามจากผู้หญิงคนหนึ่ง?”"คุณ! หย่าเดี๋ยวนี้เลย! ผมทนคุณไม่ไหวแล้ว”"ก็ควรจะหย่าจริงๆ นั่นแหละ แต่แกต้องออกจากบ้านตัวเปล่า! เรื่องดีๆ ของพวกแกสองคนคนเขาเห็นกันหมดแล้ว ถ้าพวกแกยังมียางอายก็เก็บข้าวของออกไปจากสตูดิโอของฉันซะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตํารวจข้อหาพวกแกขโมยเอกสารสําคัญของสตูดิโอไป”“เธอ... เธอมีสิทธิ์อะไร? ฉันเป็นสามีของเธอ! ฉันขอให้แบ่งทรัพย์สินเท่าๆ กัน!" ชายคนนั้นโกรธจนหน้าแดงเซวียมั่นกําลังจะบอกว่าฝันไปเถอะ ซ่งหว่านชิวก็ก้าวไปข้างหน้าขัดจังหวะขึ้นมาซะก่อน“ประธานเซวียคะ กรุณาใจเย็นๆ ก่อนค่ะ ที่จริงเรื่องนี้ไม่ใช่แค่ความผิดของสามีคุณเท่านั้น จืออี้รู้ทั้งรู้ว่าคุณมีบุญยังอ่อยสามีคุณอีก ฉันคิดว่าเธอควรขอโทษคุณมากที่สุดค่ะ”อ่อยหรือ?เหอะๆประโยคเดียวของซ่งหว่านชิวก็ทําให้ชายชั่ว
