Semua Bab อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย: Bab 81 - Bab 90

“ยะยะอย่าทำแบบนี้ไม่ฉะ ฉะฉันจะไม่มีทางยอมคุณอีกแล้ว” เหรินเหมยกัดฟันเปล่งเสียงพูดออกรัวเร็ว“เธอเป็นเมียฉัน มันคือความจริงและฉันที่เหมือนเพิ่งจะรู้ใจตัวเองว่า…ว่า หลายปีก่อนนั้นที่เข้าใกล้เธอแล้วใจสั่นที่เข้าใกล้เธอแล้ว แล้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้ง เหรินเหมยเธอคือคนที่ฉัน อยากจะนอนด้วยมาตลอด”เหรินเหมยกัดเม้มริมฝีปาก เมื่อได้ยินประโยคนั้นประโยคที่ยืนยันว่าเหรินเหมยก็แค่คนที่เขาอยากนอนด้วยเขาก็แค่คนมักมากที่ไม่รู้จักพอแต่เก็บกดความรู้สึกในใจไว้เพราะเขาเอาคำว่ารักภรรยาของเขาที่สุด เป็นกำแพงต่างหากพอภรรยาเขาตายเขาก็มีโอกาสได้ทำตามใจบำเรอความอยากตัวเองและอ้างว่าชอบเหรินเหมยเพื่อที่จะได้ให้เหรินเหมยยอมเป็นของเล่นของเขาไม่ได้อยากจะมีเหรินเหมยเป็นภรรยาของเขาเหมือนที่เขาเคยมีซูจ๋าย“ปล่อยฉันคุณไม่ควรจะทำแบบนี้คุณทำให้ฉันที่เคยเห็นคุณเป็นคนที่รักภรรยาที่สุด ไม่มีใครมาแทนที่ภรรยาของคุณได้แต่มาวันนี้ ฉันหมดศรัทธาในตัวคุณ ได้โปรดคุณเฉิงฉันยังอยากจะมีภาพจำเดิมๆ ของคุณ แบบนั้นตลอดไป” เฉิงซีหยวนกอดรวบร่างบางของเหรินเหมยไว้แน่น“เธอดูถูกฉันเกินไปแล้วคิดว่าฉัน คนอย่างฉันจะรักเธอไม่ได้อย่างนั้นหรือหร

ค่ำแล้วอาหารเย็นผ่านไปด้วยรอยยิ้มของอันอันและเชียวอู่ส่วนเหรินเหมยนอกจากยอมจำนนแล้วก็กลายเป็นนิ่งเฉยแสงจันทร์สาดลอดม่านบางเข้ามา เงาร่างบางยืนพิงระเบียงห้องนอนของเด็กๆ ที่หลับไปแล้ว เขาทุ่มเงินสร้างห้องสำหรับเด็กๆ ขึ้นมาตอนไหนนะ เหรินเหมยแค่คิดว่าเขาเตรียมการนานแค่ไหน ห้องนี้ต่อออกมาจากห้องที่เหรนเหมยเคยมาพักพิงเมื่อตอนอุ้มท้องห้องจัดได้สบายตาและน่ารักในแบบของเด็กวันปฐมของใช้ทุกชิ้นล้วนราคาสูงลิบเสี่ยวจี้บอกว่าเฉิงซีหยวนเป็นคนเลือกซื้อของพวกนี้ด้วยตัวเองและพูดกับคนที่บ้านนี้ว่าคุณจีกำลังจะกลับมา ลมเย็นพัดเบาๆ กระทบใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้มเสมอแต่ยามนี้กลับเงียบงัน เหรินเหมยเงยหน้ามองฟ้า ดวงจันทร์กลมโตคล้ายกำลังมองเธอด้วยความสงสารหรือเปล่านะหรือว่ากำลังสมน้ำหน้า เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเข้ามาใกล้ เธอไม่จำเป็นต้องหันกลับไปก็รู้ว่าเป็นเขา คนที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง แล้วก็ทำให้มันพังยับเยินในเวลาเดียวกันเฉิงซีหยวนยืนอยู่ข้างหลังเธอ แค่ไม่กี่ก้าวก็สามารถเอื้อมมือคว้าร่างเธอไว้ได้ แต่เขาไม่กล้า เพราะรู้ดีว่า…เขาไม่อยากทำร้ายเหรินเหมยอีกแล้วทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นต่อจากนี้เขาไม่อยากทำมันพัง ทั้งที่อย

จูดี้หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ดวงตาคู่นั้นเปล่งแสงวาบเหมือนกำลังขบคิดอะไรบางอย่าง “ก็ข่าวลือที่กำลังแพร่สะพัดอยู่น่ะค่ะ... ข่าวที่บอกว่าซีหยวนยกเลิกงานแต่งงานกับน้องเมียเก่าหรือคุณซูจิงเพราะคุณ เก่งจังนะคะทำพี่เขาตตายแล้วยังมีความสามรถทำให้เขายกเลิกงานแต่งงานได้เพราะคุณ ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะทำสำเร็จจนได้”คำพูดของจูดี้ทำให้เหรินเหมยรู้สึกเหมือนโดนทิ่มแทงจากมีดคม เหรินเหมยคุมสติ กลั้นความร้อนรุ่มในอกไว้ “คุณหมายความว่าอย่างไร?”จูดี้ยิ้มขำอย่างมีเลศนัย ท่าทางเหมือนรู้จักทุกอย่างดีเกินไป “เอาเถอะค่ะ… ฉันแค่จะบอกคุณว่า ความจริงมีแค่หนึ่งเดียว... คุณเคยบอกกับเฉิงซีหยวนไหมคะว่า...เหตุผลที่คุณยอมอุ้มบุญให้ซีหยวนมันไม่ใช่แค่เพราะความสงสาร กับเรื่องเงินที่ต้องเอาไปรักษาแม่ของคุณแต่ยังมีบางสิ่งที่คุณไม่เคยบอกใคร” เธอหยุดพูดชั่วขณะแล้วมองเหรินเหมยอย่างเจาะจง “มันคือความรู้สึกที่คุณมีต่อเขา... คุณแอบรักเขาอยู่ใช่ไหมคะ?”เหรินเหมยรู้สึกเหมือนตัวเองโดนทำร้ายด้วยคำพูดเหล่านั้น แต่ก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์ “คุณพูดอะไรน่ะ?”จูดี้ยิ้มเย็นชา เธอลุกขึ้นและก้าวเข้าใกล้เหรินเหมยอีกนิด ก่อนจะพูดเสียงเบา แต่เจา

ชาไช้…“หนีออกมาเดินเล่นคนเดียวแบบนี้ ถ้าหลงฉันจะหาเธอเจอได้ยังไง”เสียงเขาแหย่เบาๆ แต่แววตาที่มองเธอนั้นกลับไม่ได้ขำซูจิงหัวเราะในลำคอ หันกลับไปสบตาเขา “นายก็หาจนเจอนี่”“ฉันหาเธอเจอตลอดแหละ...ความจริงแล้วตั้งใจเที่ยวรอบโลกเสียก่อนค่อยหลับมาทำงานแต่ได้ยินว่าซูจิงกลับมาบ้านเฉิงเพื่อดูแลพี่สสะใภ้ฉันเลยรีบกลับบ้านเฉิงบ้างอย่างไรเล่า เฮ้อแต่เธอไม่เคยหันมามอง”ประโยคที่ออกจากปากเขาทำให้หัวใจเธอสะดุดไปชั่ววูบลมทะเลพัดแรงขึ้นจนเธอขยับตัวเข้าหาเขาโดยอัตโนมัติ เขายื่นมือออกมา กางแขนโอบเธอไว้แน่นในอ้อมอก“รู้ไหม...ฉันเคยคิดว่าถ้าได้จูบเธอตรงนี้ บนหาดทรายที่มีแค่เรา ฉันคงไม่มีอะไรต้องเสียดายในชีวิตนี้อีกเลย”ซูจิงเงยหน้ามองเขาช้าๆ ดวงตาเธอสะท้อนแสงจันทร์และแววตาอ่อนโยนที่เขามีให้“งั้นจูบฉันสิ...ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”คำพูดของเธอเหมือนหยุดเวลาไว้ทั้งโลก ชาไช้ไม่รอให้เธอพูดซ้ำ มือเขาประคองใบหน้าเธอเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงริมฝีปากของเขาสัมผัสเธออย่างแผ่วเบาในตอนแรก เหมือนกำลังถามว่า ‘เธอแน่ใจนะ’ แต่เมื่อเธอตอบกลับด้วยจูบเดียวกัน จูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอัดแน่นที่ไม่เคยพูด มันก็ลึกซึ้งขึ้น ช

สายวันนั้นเสียงฝนสาดกระทบกระจกหน้าต่างดังเปาะแปะ เฉิงซีหยวนยืนอยู่กลางห้องรับแขก สีหน้าเรียบเย็นเยือก เขาสวมเสื้อเข้ารูปสีเข้มอย่างไม่เป็นทางการ แต่ดวงตานั้นทอประกายมุ่งมั่นยิ่งกว่าสายฟ้านอกหน้าต่างคุณเสวียเตอ นั่งอยู่บนโซฟาอย่างสงบข้างเขา สายตาเฉียบขาดไม่แพ้กันไม่กี่นาทีถัดมา คุณนายจางก็เดินเข้ามา สีหน้ากังวลแต่พยายามยิ้มรับ“อา...คุณเสวียเตอ คุณเฉิงขอโทษที่ให้รอ” เดินอ้อมมาเพื่อนั่งลงตรงหน้าคนททั้งสองที่โซฟาหลุยส์เฉิงซีหยวนลุกขึ้นนิดๆ แสดงความเคารพก่อนจะนั่งลงหลังจากที่คุณซีหยินนั่งลงก่อนแล้วคุณเสวียเตอเอ่ยอย่างนุ่มนวล“ผมกับคุณแม่ตั้งใจมาที่นี่ จึงไม่กังวลว่าจะต้องรอหากคุณจางจะออกมาคุยกับเราสักนิด” เสียงเฉิงซีหยวนดังขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบประโยค ไม่เหลือความลังเล “เอ่อ ขอโทษจริงๆ ที่ซูจิงมาพบพวกคุณไม่ได้ ทั้งๆ ที่คู่หมั้นมาถึงบ้าน” สีหน้ากังวลจนไม่อาจปกปิดได้อีก“เราสองคนที่นี่เพื่อเรื่องสำคัญ” คุณเสวียเตอช่วยเสริมทั้งอึดอัดและเหมือนถูกกดดัน คุณจางยิ้มแห้งๆ“เรื่องสำคัญอะไรหรือคะหรือว่าพวกคุณ เองก็มีเรื่องที่อยากจะพูดและตกลงกัน”คุณเสวียเตอมองสบตากับเฉิงซีหยวน“ฉันจำต้อ