บททั้งหมดของ อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย: บทที่ 71 - บทที่ 80

“จุนแม่ขาอย่าโกรธจุนลุงเลยนะคะจุนลุงแค่มาเล่นกับเรา” อันอันกับเชียวอู่ที่วิ่งเข้ามากอดแขนกอดขาเหรินเหมยไว้ ป้าเหวยวิ่งตามมาติดๆ แต่ไม่ทันเด็กทั้งสองเฉิงซีหยวนถอนหายใจ“ไปซะ ไปจากชีวิตพวกเราเสีย”“จุนแม่ขาจุนลุงน่าสงสารนะคะเขาแค่คิดถึงลูกเขา” อันอันพูดพร้อมกับแววตาเศร้าสร้อย“แม่สอนกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เข้าใกล้คนแปลกหน้าไม่เคยจำหรือไรแม่จะลงโทษต่อไปแม่จะไปรับที่โรงเรียนทุกวันและตลอดเวลาสามเดือนนี้ห้ามกินไอศกรีมและซื้อของเล่น”“ฮือออออจุนแม่ใจร้ายที่สุดจุนแม่ใจร้ายยยยย เราสองคนไม่รักจุนแม่แล้ว”“เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูห้ามออกมาอันอัน พาน้องเข้าไปในห้อง” อันอันเบ้ปากร้องไห้ดังลั่นป้าเหวยรีบเข้ามาโอบกอดเด็กทั้งสองพาเดินเข้าห้องไป“เราผิดอะไรเราแค่อยากเล่นกับจุนลุงจุนลุงใจดีมาเล่นกับเราไม่เหมือนจุนแม่ที่ทำแต่งาน”“คุณคนเดียวที่ทำให้ทุกอย่างแย่ลง ไปให้พ้นไปให้พ้นจากลูกของฉัน” เฉิงซีหยวนถอนหายใจยาว“ใจร้ายมากคุณทำกับลุกของผมแบบนี้ได้อย่างไรพวกแกไม่มีพ่อ ผมไม่มีทางปล่อยคุณกับลูกไปแน่ๆ นั่นคือลูกของผมเด็กๆ ต้องการผม”และหลายวันต่อมาในวันที่ฟ้าใส เหรินเหมยก็รู้ว่าเฉิงซีหยวนเอาจริงเมื่อจือหรา

“ชอบจังด่าอีกสิ จะเลวให้สมกับคำด่า”กดเหรินเหมยลงกับพื้น ล้วงมือเข้าไปปลดกางเกงแล้วดึงลงไปที่ข้อเท้าเหรินเหมยพยายามดึงกางเกงขึ้นมาข้างบนแต่ด้านบนนั้นอกอวบกลับถูกรุกล้ำด้วยริมฝีปากอุ่นดิ้นสุดแรงเพื่อเอาตัวรอดรู้สึกว่าเขาดูถูกเหรินเหมยทำแบบนี้ไม่ต่างจากการข่มขืน “นี่มันในรถนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ร้องตะโกนดังแต่ไร้การตอบรับสงสัยว่าหลี่ตงก็คนของเขานี่จะช่วยเหรินเหมยทำไมแล้วเฉิงซีหยวนก็คงพาสาวๆ มีเชือดที่นี่ประจำน่าจะไหวตัวทันตั้งแต่เห็นเขาเปลี่ยนรถเป็นรถคันนี้“ในรถหรือ นั่นล่ะฉันชอบไม่ต้องห่วงนะห้องโดยสารนี้เก็บเสียง….ครางได้เต็มที่” เหรินเหมยผลักร่างสูงอย่างแรงแต่ไม่สำหรับผลักต้องนั้นตรงนี้เผลอทั้งข้างล่างข้างบนเป็นจุดอ่อนไปหมดปิดตรงนั้นเหลือตรงนี้ เขามีสองมือเท่ากับเหรินเหมยแต่ทำไมรูู้สึกว่าเขาได้เปรียบทั้งมือทั้งปากที่ใช้จัดการกับเหรินเหมยจนอ่อนระทวย มืออุ่นยังรุกล้ำไปไปเกินกว่าจะให้อภัย มันกำลังจะทำการสำเร็จแล้วหน้าท้องเนียนเสียวซ่านเมื่อมืออุ่นลูบวนแล้วไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ นิ้วเรียวเล็กสอดเข้าที่จุดอ่อนไหวหรือกลีบดอกไม้จนสุดลำ เหรินเหมยสะดุ้งเฮือกกอดเขาไว้แน่น เฉิงซีหยวนยิ้ม ชักนิ้

ชาไช้ นั่งก้มหน้ารอโทรศัพท์จากเหรินเหมยอย่างใจจดจ่อ ที่สำนักงานของเหรินเหมยซูจิงที่หอบเอาขนมในมือ มาพะรุงพะรังก้าวเดินเข้ามาทำมองไม่เห็นชาไช้เสียอย่างนั้น“นี่คุณ คุณมาทำอะไรที่นี่” คิ้วสวยเลิกสูงขึ้นจ้องมองชาไช้ตาไม่กะพริบ“ฉันมาที่นี่เพื่อมาติดตามเรื่องงานแต่งงานนั่นไม่น่าแปลกใจแต่ที่แปลกใจคือคุณมาทำอะไรที่นี่” ชาไช้ถอนหายใจส่ายหน้าไปมาเลยเวลาที่นัดไว้กับเหรินเหมยแล้วหนึ่งชั่วโมงตามที่เแิงซีหยวนบอกไว้แต่มาถึงตอนนี้ผ่านไปแล้วกว่าสองชั่วโมง“ไปกินข้าวกัน” พูดขึ้นดังๆ แล้วลุกขึ้นคว้าข้อมือของเหรินเหมยดึงเอาห่อขนมในมือซูจิงวางไว้บนโต๊ะทำงานของเหรินเหมยแล้วลากซูจิงออกจากห้องไป“ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน”“เอ้าก็พาไปกินข้าวไงผมหิวอล้วหาเพื่อนกินข้าว”“คุณก็ไปคนเดียวสิ ฉันมีธุระกับคุณจี” ชาไช้ถอนหายใจอีกครั้ง“วันนี้คุณจีเขาไม่ว่างหรอก คุณจะพูดดีดีกบผมบ้างไม่ได้หรือ” ชาไช้กลืนน้ำลายลงคอยากเย็นคำว่าคุณจีไม่ว่างป่านนี้เฉิงซีหยวน จะพาเหรินเหมยไปถึงไหนที่ไหนคำสัญญาของเฉิงซีหยวนเชื่อได้แค่ไหนที่บอกว่าจะไม่ทำอะไรเหรินเหมยซูจิงเม้มปาก“ทำไมต้องพูดดีดีในเมื่อเราไม่ถูกกัน”“อย่างน้อยก็ในฐานะคน เคย…จู

“เราสองคน ไม่โกรธกันแล้วใช่ไหม” ชาไช้ถามเบาๆ เสียงแหบพร่า“ทำไมต้องทำเสียงแหบด้วยพูดดีดีไม่ได้หรือ” ซูจิงพูดเหมือนรู้ทัน“โธ่กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว น่าน่าจะโรแมนติกกว่านี้หน่อยไมไ่ด้หรือ” ซุจิงถอนหายใจ“นี่คุณไม่ได้อกหักหรอกหรือไม่ได้เสียใจที่คุณจีเธอๆๆ ไม่รู้สิจะพูดว่าอย่างไรดีฉันก็ไม่ได้เห็นกับตาหรอกนะฟังแต่คุณพูดแล้วฉันก็เชื่อเป็นตุเป็นตะว่าพี่ชายของคุณ มีใจให้กับคุณจี” ชาไช้ถอนหายใจยาว“นั่นสินะเอาเข้าจีจริงๆ พี่ซีหยวนคิดอย่างไรผมก็ไม่ได้นั่งในใจเขา ช่างพวกเขาเหอะเราสองคน เลิกพูดถึงเขาแล้วไปเที่ยวกันดีกว่าไหนใครเมื่อกี้บอกจะเลี้ยงเหล้าผม” ชาไช้ทวงสัญญาซูจิงเบ้ปาก“คุณหายเศร้าแล้วนี้กลับกันดีกว่าฉันไม่ได้บอกคุณแม่ว่าจะไปไหนเดี๋ยวจะโทรจิก” ยกโทรศัพท์ขึ้นมาชาไบ้ดึงโทรศัพท์ในมือของซูจิงมากดพิมพ์สองสามคำแล้วปิดเครื่องโยนโทรศัพท์ไปที่เบาะหลัง“อะ…คุณทำอะไรนะ” ชาไช่หยักคิ้วยิ้มๆ“ผมก็แค่บอกคุณแม่คุณว่าคืนนี้ไม่กลับนะคะและโทรศัพท์แบตกำลังจะหมด” ซูจิงอ้าปากค้าง“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะแบบนี้คุณแม่ของฉันก็ยิ่งจะทำทุกวิถีทางเพื่อจะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน” ซูจิงโวยวาย“นี่คุณลูกแหง่นี่ ถามจริงเถอะท

บ้านบนเขา เฉิงซีหยวนยืนมองรถที่เลี้ยวเข้ามาจากด้านนอกเข้ามาภายในกำแพงที่เขาสร้างไว้สูงถึงสองเมตรล้อมรอบบ้านและเนินเขาปล่อยกระต่ายนับร้อยตัวให้กระโดดไปมาบนเนินหญ้ากับดอกไม้หลากสีกอดอกมองจากบานกระจกในห้องเก่าที่เหรินเหมยเคยใช้ชีวิตที่นั่นก่อนที่ซูจ๋ายและแม่ของเหรินเหมยจะจากไป“มาแล้วครับท่าน” หลี่ตงพูดขึ้นเบาๆเฉิงซีหยวนก้าวขายาวๆ ออกมายืนรอรถที่ด้านหน้า อดที่จะเหลือบตามองพนักงานส่งของที่นำเครื่องเล่นของเด็กมาติดตั้งสองสามอย่างเพื่อเจ้าแฝดทั้งสอง ด้านหลัง ป้าจู เสี่ยวหยูเสี่ยวจี้และลุงกวนกำลังลำเลียงของกินของใช้เข้ามาไว้ในบ้านที่ก่อนนั้นลุงกวนมีหน้าที่ดูแลเพียงคนเดียวตอนนี้บ้านหลังนี้กลับมาครึกครื้นอีกครั้งรถจอดลงด้านหน้าเฉิงซีหยวนหลี่ตงเปิดประตูรถ เหรินเหมยก้าวขาลงมากล้าๆ กลัว เจ้าสองแฝดยิ้มแก้มป่อง จ้องไปที่เครื่องเล่นที่กำลังติดตั้งตาไม่กะพริบเหรินเหมยกวาดตามองกำแพงสูงลิบที่เพิ่งเคยเห็นนี่เขาตั้งใจสร้างกำแพงขึ้นมาล้อมบ้านบนเขาไว้เลย กระต่ายน้อยกระโดดไปมาเหรินเหมยถอนหายใจก่อนนั้นไม่มีอะไรทำเอาแต่จ้องมองกระต่ายจากกระจกบานใหญ่มาข้างนอกตอนนี้มีแปลงแครอทให้กระต่ายได้มากินมาวันนี้แปลงแคร