All Chapters of อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

“นอนได้แล้วครับที่รักของแม่” เหรินเหมยจุ๊บแก้มเชียวอู่แล้วกันมาจุ๊บแก้มอันอัน“จุนแม่ขาจุนแม่มีรูปของจุนพ่อไหมคะอันอันอยากจะเห็นหน้าจุนพ่อ” เชียวอู่ตัวน้อยที่เดินมาที่เขย่าแขนเหรินเหมยอีกคน“เพื่อนๆ ที่โรเรียนเขากห้บอกว่าอยากเห็นว่าจุนพ่อของเราหล่อไหมจุนแม่บอกว่าจุนพ่อตายแล้วทำไมไม่มีรูปจุนพ่อละครับ”เหรินเหมยกอดลูกไว้ในอ้อมกอดแนบแน่น“ไว้ แม่ว่างแม่จะหาให้นะคะตอนนี้ดึกแล้วนอนเสียพรุ่งนี้จะต้องไปโรงเรียน” เชียวอู่ประคองใบหน้าของเหรินเหมยไว้ในมืออ้วน“เราสองคนรอได้ฮับ ไม่กดดันจุนแม่ฮับ ไม่กดดันจริงจริ้งงงงง” เหรินเหมยยิ้ม“หลับได้แล้วคนดีของแม่” จุ๊บที่แก้มของสองแฝดอีกครั้งเฉิงซีหยวนยืนเอามือล้วงกระเป๋าฟังสามคนแม่ลูกคุยกันอยู่ด้านล่างของหน้าต่างตัวบ้านบนรถระหว่างทางซูจิงนั่งตัวแข็งข้างๆ ชาไช้ที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถแต่เหมือนไม่ยอมเหยียบคันเร่งยังปล่อยให่รถแล่นไปช้าๆ“เด็กๆ น่ารักจังนะคะ คุณเหรินเหมยดูแลเด็กๆ ได้ดีมากๆ” ชาไช้ถอนหายใจถ้าหากซูจิงรู้ว่าเหรินเหมยคือต้นเหตุที่ทำให้ซูจ๋ายตายไปจะยังพูดแบบนี้ไหม“คุณส่งฉันแค่ปากซอยก็ได้ฉันเดินเข้าไปนิดหน่อยไม่อยากให้คุณแม่ถามว่าใครมาส่ง เพราะก

“ชักชอบแบบนี้แล้วสิ ไม่เอาดีกว่า เอากลับไปเก็บไว้หรือซุกไว้ตรงไหนสักที่ดีไหม เมียสวยๆ กับลูกน่ารัก เป็นเมียเก็บฉันมันแย่ตรงไหน” พูดเล่น“ไปให้พ้น.....อย่ามายุ่งกับลูกของฉัน พวกเขาเป็นลูกของฉันคุณมีสิทธิ์อะไรคุณอุ้มท้องมาหรือก็เปล่าแล้วคุณ …” กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ฟ้องศาลเอาลูกมาไว้ในการปกครองแล้วแม่ก็จะตามมาเอง” เหรินเหมยดิ้นออกจากอ้อมแขน แต่เฉิงซีหยวนกลับรัดไว้แน่นไม่ยอมปล่อยแล้วยังฉวยโอกาสหอมแก้มเสียฟอดใหญ่“พวกเขาเป็นลูกของฉัน ….ฉันไม่จำเป็นต้องเหตุผล ฉันไม่ให้คุณเอาลูกของฉันไปไหนทั้งนั้น” เฉิงซีหยวนคลายอ้อมกอดลุกขึ้นยืน “ฉันจะเอาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งแม่ทั้งลูกและไม่จำเป็นว่าจะต้องสนใจอะไรไม่ได้โง่เหมือนเจ้าหมอนั่นที่เฝ้าเธออยู่ถึงห้าปีแต่ไม่ได้อะไรเลย ฉันจะเอาเธอตอนนี้ยังได้เลย…”“ไม่มีทางคุณมันก็แค่พวกที่ชอบใช้กำลัง”เค้นเสียงพูดออกจากปาก เฉิงซีหยวนถอนหายใจยาว“ดีอย่างนั้นเรามาใช้กำลังกัน” พุ่งตัวเข้าใส่เหรินเหมยหันหลังวิ่งตั้งใจไปที่ประตูอีกคนพุ่งตัวเข้าหาเหรินเหมยปาหมอนในมือใส่เฉิงซีหยวนอย่างจัง คว้าผ้าห่มกอดไว้อีกคนดึงผ้าห่มติดมือโถมตัวเข้าใส่ทับไว้ทั้งตัวกดริมฝีปากอีกครั้งครา

“คุณจีครับ” พนักงานส่งสินค้านำดอกกุหลาบสีแดงช่อโตมายื่นให้กับจีเหรนเหมยต่อหน้าซูจิงและจือหราน“โอโห้ อะไรเนี๊ยะทำไมต้องเป็นคุณจีด้วยนะทำไมไม่เป็นฉัน” จือหรานพูดขึ้นดังๆ ยื่นหน้ามาสุดดอกกุหลาบช่อดตนั่นในอ้อมแขนของเหรินเหมย“ใครกันนี่ ทุ่มทุนน่าดูแลเลย อย่าบอกนะว่าาาา” ใจคิดไปถึงคนที่จูบเร่าร้อนกันเมื่อคืนอย่าบอกนะว่าชาไช้ส่งดอกกุหลาบมาให้จีเหรินเหมย ซูจิงรู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าวอิจฉา หึงหวงหรืออะรกันแน่“ใครคะคุณจาง” จือหรานถามด้วยความซื่อ“ก็คุณชาไช้ที่มารับคุณ จีเมื่อวานอย่างไรเล่ากันจริง” น้ำเสียงแปร่งๆ ในตอนท้าย“ไม่มีการ์ดบ่งบอกเจ้าของว่าคือใคร” เหรินเหมยส่ายหน้าไปมา วางช่อกุหลาบลงบนโต๊ะ แต่เหลือบตาไปเห็นการ์ดโผล่ออกมาหยิบขึ้นมาอ่านดู ลายมือเรียงกันเป็นระเบียบแต่ข้อความชวนให้หัวเสีย“สวัสดี ที่ระบายความอยาก…คิดถึงกันไหม” ไม่ลงท้ายชื่อคนเขียน เหรินเหมยรีบขยำการ์ดไว้ในมือกลัวว่าจือหรานกับซูจิงจะเห็น เม้มปากแน่นคิดว่าคำพูดของตัวเองเมื่อคืนจะทำให้เขารามือแต่ดูสิ่งที่เป็นฟีดแบ็กกลับบมาแต่ละอย่างน่าหัวเสีย“ฉันพร้อมแล้วค่ะเรามาดูของที่จะให้แขกในงานกันดีกว่าคุณมีตัวอย่างให้เลือกไหม” เหร

เหรินเหมยยิ้มสาสมใจ เฉิงซีหยวนคว้าข้อมือเหรินเหมยใต้โต๊ะบีบอย่างแรง “ปล่อยนะ” เผลอพูดเสียงดัง“อ่อ นี่สะกิดฉ้นด้วยเท้าของเธอแบบนี้ต้องการอะไรจะให้ปล่อยง่ายๆ ได้หรือถ้าปล่อยไปแล้วใครจะรู้ว่าเธอแอบสะกิดฉัน” เหรินหมยอ้าปากค้างเมื่อคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินหันมองและหยุดมือที่กำลังสารวนกับการตั้งหน้าตั้งตากินบางคนอมยิ้ม ซูจิงเงยหน้าขึ้นมองจือหรานอมยิ้ม แต่เหรินเหมยไม่ขำ ใช้เท้าเตะไปที่หน้าแข้งของเฉิงซีหยวนอย่างแรง“พลั๊ก โอ๊ย”“ทำร้ายผมทำไมผมผิดอะไรคุณลวนลามผมก่อนนะ”“ลวนลาม ใช้คำว่าลวนลามเลยหรือ”“นี่คุณมากินข้าว” เหรินเหมยยิ้มมุมปาก“ยังไม่เจอใช่ไหม” เฉิงซีหยวนถอนหายใจ“ไม่มีทางเจอ ไม่มีทางที่คุณจะได้เจอเขา”“พี่กับพับคุณจีคุณอะไรกันค่ะน่าสนุกจังกำลังหาใครอยู่หรือคะ”“หาเฉิงชาไช้ไงเขากำลังถามผมเรื่องเฉิงชาไช้คนนั้นคนที่สุภาพ ใจดี ที่ดูแลผู้หญิง เอาใจเก่ง ใส่ใจได้ทุกเรื่องใช่ไหมคุณจีคุณตามหาคุณเฉิงคนนั้น” ซูจิงหน้าถอดสี“ถ้าชาไช้ฉันเจอเขาทุกวัน ไม่จำเป็นต้องหา” เหรินเหมยพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย“เมื่อไหร่จะแต่งกันล่ะ ฉันคงต้องเตรียมของขวัญแต่งงานใช่ไหม” เหน็บแนม เหรินเหมยยิ้ม“ให้คุณแต่ก่

รถมาจอดลงตรงหน้าแล้ว เฉิงซีหยวนเงอะงะทำตัวไม่ถูกก้ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนั่งรถโดยสารประจำทางแบบนี้มาก่อน “จุนลุง ไปกันเถอะ” อันอันพูดเจื้อยแจ้ว เฉิงซีหยวนถอนหายใจยาว รู้สึกว่ามือน้อยๆ นุ่มๆ ทั้งสองที่สอดอยู่ในอุ้งมือเขาให้เขารู้สึกว่าหัวใจหยาบกระด้างของเขาอ่อนโยนลงทันที หากได้กุมมือน้อยๆ แบบนี้พร้อมกับซูจ๋าย…..เขาจะรู้สึกดีแค่ไหนหัวใจอ่อนไหวไหวเอน นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้คิดถึงช่วงเวลาดีดีกับซูจ๋าย“จุนลุงนั่งเลยค่ะ” เฉิงซีหยวนนั่งลงอย่างว่าง่ายป้าเหวยนั่งฝั่งตรงข้ามของอีกเบาะ พร้อมกับอันอันส่วนเชียวอู่ปีนขึ้นมานั่งบนตักของเฉิงซีหยวน“จุนุลงๆ ไปม่อต้องห่วงนะครับเชียวอู่รู้ว่าจุนลุงคงคิดถึงลูกำของจุนลุงมากๆ เลยใช่ไหมฮับ เชียวอู่จะดูแลจุนลุงเอง” เฉิงซีหยวนอมยิ้มอดขำกับท่าทีเป็นงานเป็นการของเชียวอู่ตัวน้อยไม่ได้ เด็กคนนี้เหมือนกับเฉิงซีหยวนเมื่อนานมาแล้วเมื่อครั้งที่ยังไม่พบกับความผิดหวังและยังมีศรัทธาไม่ผิดที่มักจะเข้าใจคนอื่น และใจดีเสมอกอดเชียวอู่ไว้ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าไปในหัวใจ “โอ๋ๆๆๆๆ จุนลุงฮับไม่ต้องร้องนะฮับ ต่อไปมากอดเชียวอู่ได้ตาหลอดเลยฮับถ้าวันไหนคิดถึงลูกของจุนลุง” มือเล็ก