LOGINShare
ทำอะไรให้มันเด็ดขาด
Last Updated:
2025-03-18 23:50:07
Related chapters
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย อ่อนโยน
รถมาจอดลงตรงหน้าแล้ว เฉิงซีหยวนเงอะงะทำตัวไม่ถูกก้ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนั่งรถโดยสารประจำทางแบบนี้มาก่อน “จุนลุง ไปกันเถอะ” อันอันพูดเจื้อยแจ้ว เฉิงซีหยวนถอนหายใจยาว รู้สึกว่ามือน้อยๆ นุ่มๆ ทั้งสองที่สอดอยู่ในอุ้งมือเขาให้เขารู้สึกว่าหัวใจหยาบกระด้างของเขาอ่อนโยนลงทันที หากได้กุมมือน้อยๆ แบบนี้พร้อมกับซูจ๋าย…..เขาจะรู้สึกดีแค่ไหนหัวใจอ่อนไหวไหวเอน นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้คิดถึงช่วงเวลาดีดีกับซูจ๋าย“จุนลุงนั่งเลยค่ะ” เฉิงซีหยวนนั่งลงอย่างว่าง่ายป้าเหวยนั่งฝั่งตรงข้ามของอีกเบาะ พร้อมกับอันอันส่วนเชียวอู่ปีนขึ้นมานั่งบนตักของเฉิงซีหยวน“จุนุลงๆ ไปม่อต้องห่วงนะครับเชียวอู่รู้ว่าจุนลุงคงคิดถึงลูกำของจุนลุงมากๆ เลยใช่ไหมฮับ เชียวอู่จะดูแลจุนลุงเอง” เฉิงซีหยวนอมยิ้มอดขำกับท่าทีเป็นงานเป็นการของเชียวอู่ตัวน้อยไม่ได้ เด็กคนนี้เหมือนกับเฉิงซีหยวนเมื่อนานมาแล้วเมื่อครั้งที่ยังไม่พบกับความผิดหวังและยังมีศรัทธาไม่ผิดที่มักจะเข้าใจคนอื่น และใจดีเสมอกอดเชียวอู่ไว้ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าไปในหัวใจ “โอ๋ๆๆๆๆ จุนลุงฮับไม่ต้องร้องนะฮับ ต่อไปมากอดเชียวอู่ได้ตาหลอดเลยฮับถ้าวันไหนคิดถึงลูกของจุนลุง” มือเล็ก
Last Updated : 2025-03-19อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ไม่ยอม
"ป้าเหวยหนูวานป้าพาเด็กๆ ไปอาบน้ำให้หน่อยค่ะแล้วให้พวกแกทำการบ้านที่คุณครูให้มาที่ห้องด้านในด้วยค่ะ” ป้าเหวยรีบมาจูงแขนอันอันที่หันหน้าหันหลังแต่เชียวอู่ที่ยักคิ้วแผล็บๆเมื่อคนทั้งสามไปแล้ว “มีอะไรที่มีปัญหาในเรื่องการจัดการแต่งงานหรือเปล่าคะคุณเฉิงถึงมาถึงนี่” น้ำเสียงเรียบเฉยจนน่ากลัว“ไม่มีนี่” เฉิงซีหยวนพูดขึ้นเบาๆ กำลังหาวิธีรับมือกับความเฉยชาของเหรินเหมย“อย่างนั้นเชิญคุณกลับได้แล้วค่ะนี่ก็ใกล้จะมืดแล้วเป็นเวลาของครอบครัวเราไม่นิยมให้คนแปลกหน้ามาอยู่ในบ้านที่มีแต่ผู้หญิงกับเด็ก” เฉิงซีหยวนยิ้มมุมปาก“ผมเป็นตัวร้ายขนาดนั้นเลยหรือ” เหรินเหมยหลุบตามองพื้น แล้วเงยหน้าที่มีแววตามั่นคงไม่ได้หวั่นไหวอะไรกับคำพูดตัดพ้อของเฉิงซีหยวนในเมื่อไม่เคยเกี่ยวข้องไม่เคยได้รับการช่วยเหลืออะไรในการเลี้ยงดูลูกที่อดยอมรับไม่ได้ว่าเป็นของเขาครึ่งหนึ่งแต่นั่นเพราะความบังเอิญหรอกนะหากไม่มีกรณีก่อนหน้าเหรินเหมยจะไม่มีมีทางเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลเฉิงอันยิ่งใหญ่ และให้มีเลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเขาผสมมา“ถ้าคุณยังไม่ไปฉันจะเรียกตำรวจ”“ใจร้ายที่สุดผมก็แค่อยากจะมาเจอเด็กๆ บ้างก็เท่านั้น” เหริอนเห
Last Updated : 2025-03-20อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ข้อตกลง
“จุนแม่ขาอย่าโกรธจุนลุงเลยนะคะจุนลุงแค่มาเล่นกับเรา” อันอันกับเชียวอู่ที่วิ่งเข้ามากอดแขนกอดขาเหรินเหมยไว้ ป้าเหวยวิ่งตามมาติดๆ แต่ไม่ทันเด็กทั้งสองเฉิงซีหยวนถอนหายใจ“ไปซะ ไปจากชีวิตพวกเราเสีย”“จุนแม่ขาจุนลุงน่าสงสารนะคะเขาแค่คิดถึงลูกเขา” อันอันพูดพร้อมกับแววตาเศร้าสร้อย“แม่สอนกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เข้าใกล้คนแปลกหน้าไม่เคยจำหรือไรแม่จะลงโทษต่อไปแม่จะไปรับที่โรงเรียนทุกวันและตลอดเวลาสามเดือนนี้ห้ามกินไอศกรีมและซื้อของเล่น”“ฮือออออจุนแม่ใจร้ายที่สุดจุนแม่ใจร้ายยยยย เราสองคนไม่รักจุนแม่แล้ว”“เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูห้ามออกมาอันอัน พาน้องเข้าไปในห้อง” อันอันเบ้ปากร้องไห้ดังลั่นป้าเหวยรีบเข้ามาโอบกอดเด็กทั้งสองพาเดินเข้าห้องไป“เราผิดอะไรเราแค่อยากเล่นกับจุนลุงจุนลุงใจดีมาเล่นกับเราไม่เหมือนจุนแม่ที่ทำแต่งาน”“คุณคนเดียวที่ทำให้ทุกอย่างแย่ลง ไปให้พ้นไปให้พ้นจากลูกของฉัน” เฉิงซีหยวนถอนหายใจยาว“ใจร้ายมากคุณทำกับลุกของผมแบบนี้ได้อย่างไรพวกแกไม่มีพ่อ ผมไม่มีทางปล่อยคุณกับลูกไปแน่ๆ นั่นคือลูกของผมเด็กๆ ต้องการผม”และหลายวันต่อมาในวันที่ฟ้าใส เหรินเหมยก็รู้ว่าเฉิงซีหยวนเอาจริงเมื่อจือหรา
Last Updated : 2025-03-21อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย เสียที
หลี่ตงเหลียวรถตรงหัวมุมตึกหันหน้าเข้ามาหาสำนักงานของเหรินเหมยที่ตอนนี้เหรินเหมยกับชาไช้มายืนรออยู่ก่อนแล้ว ประตูรถถูกเลื่อนเปิดออกช้าๆ เฉิงซีหยวนนั่งๆ ไขว่ห้างบนนั้น ชาไช้ชะโงกหน้าเข้าไป“พี่ครับต้องการคนกลางไหมครับ” เฉิงซีหยวนยิ้มมุมปาก“ไม่จำเป็น ฉันไม่ทำอะไรแฟนนายหรอกน่าหวงไปได้” เหรินเหมยเชิดหน้า“เหรินเหมยให้ผมไปด้วยไหม”“เอ้าหมอนี่ฉันบอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น นายทำอย่างกับว่าฉันจะฆ่าจะแกงแฟนนายอย่างนั้นคุณจีของนายเขาเป็นคนนัดฉันไม่ใช่หรือ เอาแบบนี้ฉันไม่ลงจากรถคุยเสร็จแล้วพาเขากลับมาส่งที่เดินแค่หนึ่งชั่วโมง ตกลงไหมคุณจี” ประโยคสุดท้ายหันไปพูดกับเหรินเหมยที่นั่งตัวลีบอยู่ด้านหน้าชาไช้“มีอะไรโทรหาผมนะ” ชาไช้ยังวายเป็นห่วง“เข้าใจแล้วค่ะ คุณไปรับอันอันกับเชียวอู่ไปรอฉันที่บ้านดีไหม” ชาไช้ยิ้มพยักหน้าขึ้นลงแต่เฉิงซีหยวนกับอารมณ์โกรธพุ่งปรี๊ดกดเลื่อนประตูปิดทันที เหรินเหมยถอนหายใจยาว เฉิงซีหยวนกดปิดช่องระหว่างคนขับกับผู้โดยสาร ที่ข้างหน้ามีหลี่ตงนั่งขับรถอยู่เหรินเหมยเริ่มใจตุ๋มๆ ต่อมๆ ตอนนี้เหมือนอยู่กับเขาแค่สองคนและไม่รู้ว่าที่แคบๆ แบบนี้จะหนีเขาพ้นได้อย่างไร“คุณทำแบบนี้ไม่มีอะไรดี
Last Updated : 2025-03-22อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย เสร็จ
“ชอบจังด่าอีกสิ จะเลวให้สมกับคำด่า”กดเหรินเหมยลงกับพื้น ล้วงมือเข้าไปปลดกางเกงแล้วดึงลงไปที่ข้อเท้าเหรินเหมยพยายามดึงกางเกงขึ้นมาข้างบนแต่ด้านบนนั้นอกอวบกลับถูกรุกล้ำด้วยริมฝีปากอุ่นดิ้นสุดแรงเพื่อเอาตัวรอดรู้สึกว่าเขาดูถูกเหรินเหมยทำแบบนี้ไม่ต่างจากการข่มขืน “นี่มันในรถนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ร้องตะโกนดังแต่ไร้การตอบรับสงสัยว่าหลี่ตงก็คนของเขานี่จะช่วยเหรินเหมยทำไมแล้วเฉิงซีหยวนก็คงพาสาวๆ มีเชือดที่นี่ประจำน่าจะไหวตัวทันตั้งแต่เห็นเขาเปลี่ยนรถเป็นรถคันนี้“ในรถหรือ นั่นล่ะฉันชอบไม่ต้องห่วงนะห้องโดยสารนี้เก็บเสียง….ครางได้เต็มที่” เหรินเหมยผลักร่างสูงอย่างแรงแต่ไม่สำหรับผลักต้องนั้นตรงนี้เผลอทั้งข้างล่างข้างบนเป็นจุดอ่อนไปหมดปิดตรงนั้นเหลือตรงนี้ เขามีสองมือเท่ากับเหรินเหมยแต่ทำไมรูู้สึกว่าเขาได้เปรียบทั้งมือทั้งปากที่ใช้จัดการกับเหรินเหมยจนอ่อนระทวย มืออุ่นยังรุกล้ำไปไปเกินกว่าจะให้อภัย มันกำลังจะทำการสำเร็จแล้วหน้าท้องเนียนเสียวซ่านเมื่อมืออุ่นลูบวนแล้วไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ นิ้วเรียวเล็กสอดเข้าที่จุดอ่อนไหวหรือกลีบดอกไม้จนสุดลำ เหรินเหมยสะดุ้งเฮือกกอดเขาไว้แน่น เฉิงซีหยวนยิ้ม ชักนิ้
Last Updated : 2025-03-23อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ขอโทษ
เหรินเหมยส่ายหน้า“ปล่อยฉันไปเสีย” เฉิงซีหยวนกอดรวบเอวบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เหรินเหมยกลับนิ่งเฉย“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยฉัน” กัดฟันพูดออกมาเบาๆ เฉิงซีหยวนส่ายหน้าไปมา“ผมจะให้ชาไช้มารับคุณ” น้ำเสียงอ่อนโยน“ไม่” น้ำเสียงที่ปรับให้เป็นเรียบเฉย ไม่มองหน้าอีกคนด้วยซ้ำ“อย่างนั้นผมก็ไม่ไว้ใจให้คุณลงจากรถ” เสียงเข้มขึ้นมาอีกครั้งแต่เหรินเหมยไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้วพยายามจะเปิดประตูรถออกไปให้ได้“มันเปิดไม่ได้คุณก็รู้ จะพยายามทำไมกัน อยู่กับผมให้ผม ได้ ขอโทษ”“ไม่มีประโยชน์”“จีเหรินเหมย ผมจะยกเลิกงานแต่งงานแล้วมาแต่งกับคุณและๆๆ จะดีกับคุณคุณก็รู้ว่าผมต้องการลูก” ความเจ็บปวดแล้วความน้อยเนื้อต่ำใจไหลเข้ามาในใจให้เจ็บแปลบ เขาแค่รับผิดชอบสิ่งที่ทำเขาแค่ต้องการลูกแล้วเหรินเหมยจะคาดหวังอะไร คาดหวังให้เขาบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะความรักเพราะห้ามใจไม่ได้กับเหรินเหมยนะหรือ อย่าคิดฝันไปไกลก็แค่คนที่ไม่รู้จักพอแค่ผู้ชายมักมากผู้ชายที่ฟาดไม่เลือกก็เท่านั้น“ผมขอโทษ ผมพยายามแล้วพยายามที่จะไม่…ไม่ทำอะไรคุณพยายามที่จะหักห้ามใจแต่ทำได้ ก่อนหน้านั้นจะสารภาพอย่างไรว่าผมรู้สึกอย่างไรเวลาที่เข้าใกล้คุณ”“ฉันไ
Last Updated : 2025-03-25อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ความจริง
ชาไช้ นั่งก้มหน้ารอโทรศัพท์จากเหรินเหมยอย่างใจจดจ่อ ที่สำนักงานของเหรินเหมยซูจิงที่หอบเอาขนมในมือ มาพะรุงพะรังก้าวเดินเข้ามาทำมองไม่เห็นชาไช้เสียอย่างนั้น“นี่คุณ คุณมาทำอะไรที่นี่” คิ้วสวยเลิกสูงขึ้นจ้องมองชาไช้ตาไม่กะพริบ“ฉันมาที่นี่เพื่อมาติดตามเรื่องงานแต่งงานนั่นไม่น่าแปลกใจแต่ที่แปลกใจคือคุณมาทำอะไรที่นี่” ชาไช้ถอนหายใจส่ายหน้าไปมาเลยเวลาที่นัดไว้กับเหรินเหมยแล้วหนึ่งชั่วโมงตามที่เแิงซีหยวนบอกไว้แต่มาถึงตอนนี้ผ่านไปแล้วกว่าสองชั่วโมง“ไปกินข้าวกัน” พูดขึ้นดังๆ แล้วลุกขึ้นคว้าข้อมือของเหรินเหมยดึงเอาห่อขนมในมือซูจิงวางไว้บนโต๊ะทำงานของเหรินเหมยแล้วลากซูจิงออกจากห้องไป“ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน”“เอ้าก็พาไปกินข้าวไงผมหิวอล้วหาเพื่อนกินข้าว”“คุณก็ไปคนเดียวสิ ฉันมีธุระกับคุณจี” ชาไช้ถอนหายใจอีกครั้ง“วันนี้คุณจีเขาไม่ว่างหรอก คุณจะพูดดีดีกบผมบ้างไม่ได้หรือ” ชาไช้กลืนน้ำลายลงคอยากเย็นคำว่าคุณจีไม่ว่างป่านนี้เฉิงซีหยวน จะพาเหรินเหมยไปถึงไหนที่ไหนคำสัญญาของเฉิงซีหยวนเชื่อได้แค่ไหนที่บอกว่าจะไม่ทำอะไรเหรินเหมยซูจิงเม้มปาก“ทำไมต้องพูดดีดีในเมื่อเราไม่ถูกกัน”“อย่างน้อยก็ในฐานะคน เคย…จู
Last Updated : 2025-03-29อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ
“ไม่ควรตามแล้วครับจือหรานคงพอจะช่วยได้นะครับท่าน” หลี่ตงที่พูดอย่างนอบน้อม“ฉัน…ห่วงเขา” หลี่ตงเผลอยิ้ม“ครับ”“ไปรอเขาที่บ้านเล่นกับเด็กๆ ดีไหม” หลี่ตงส่ายหน้าไปมาบทจะมึน เฉิงซีหยวนก็ไม่แบ่งใคร“แล้วจะไม่กลัวว่าคุณจีเธอจะโกรธมากกว่านี้หรือครับ”“ช่างเขาสิฉันก็แค่อยากจะเล่นกับลูก” ใช้ความลูกได้สนิทใจไม่มีอึกอักก็ได้แม่แล้วนี่ ถึงจะบอกว่าช่างเขาแต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้กลัวว่าเหรินเหมยจะโกรธ“กลับก่อนดีไหม ครับแล้วค่อยหาทางปรับความเข้าใจกัน” หลี่ตงพูดไปแบบนั้นความจริงแล้วกำลังคิดว่า คนอย่างเฉิงซีหยวนที่ทำอะไรแบบนี้ก็ต้องได้รับผลตอบแทนบ้างเพราะทำร้ายเหรินเหมยจนไม่น่าให้อภัยหากเป็นเพราะความแค้น ก็ยิ่งไม่น่าให้อภัยแต่หากเป็นเพราะความรักก็ควรจะอ่อนข้อไม่ใช่ยังใช้ลูกมึนแบบนี้“กลับบ้านฉันต้องคุยเรื่องการแต่งงานกับซูจิงและคุณแม่” หลี่ตงยิ่งถอนหายใจยาวบ้านเฉิง“คุณแม่ให้ผมโทรเรียกซูจิงมาที่นี่ดีไหม เราจะได้คุยเสียให้พร้อมหน้ากัน” คุณเสวียเตอหลุบตามองพื้น“แกตั้งใจจะทำอะไรกันแน่อย่าบอกนะว่าจะยกเลิกงานแต่งงานทั้งๆ ที่ทุกอย่างดำเนินการไปเกือบ70เปอร์เซ็นต์แล้วรอแค่ แกจะเข้าพิธีกับซูจิงก็เท่านั้นเฉิง
Last Updated : 2025-03-31
Latest chapter
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย บ้าน
ลานหน้าบ้านบนเขา เสียงหัวเราะสดใสดังมาจากสวนหลังบ้าน “จุนย่าขา! จะต้องดูอันอันกระโดดนะ!” อันอันในชุดกระโปรงสีฟ้ากระโดดข้ามหินอย่างกล้าหาญ ส่วนเชียวอู่ก็วิ่งมาพร้อมดอกไม้ในมือ “นี่ของจุนย่าฮะ! เชียวอู่เด็ดมาเองเลยนะฮับ ดอกไม้ที่สวยที่สุดในสวนเลย!สำหรับจุนย่าที่ใจดีที่สุดในโลก”คุณเสวียเตอหญิงสูงวัยที่มักดูสง่างาม เยือกเย็นในสายตาผู้อื่นยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบัง เธอนั่งยองๆ ลงกับพื้น หอมแก้มหลานทั้งสองข้างพร้อมกัน “โอ๊ยย ย่าใจละลายหมดแล้วลูกเอ๊ย พวกหนูนี่มันน่ารักอะไรอย่างนี้!”เชียวอู่หัวเราะเสียงใส “จุนย่าฮับ! จุนย่ามาอยู่กับเรานะครับ จะได้เล่านิทานให้เราฟังทุกคืนเลย!”คุณเสวียเตอพยักหน้าเบา ๆ กอดหลานๆ ไว้แน่น “ย่าไม่เคยคิดเลยว่าพอมาพบหลานทั้งสองแล้วจะมีความสุขขนาดนี้… ความสุขอยู่ที่อ้อมกอดของเด็กตัวเล็กๆ สองคนนี้แหละ”เหรินเหมยยืนดูจากมุมระเบียง ลมโชยอ่อนๆ พัดปลายผมเธอพลิ้วเบาๆ เธอเอามือกุมหน้าอก รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังคลี่คลาย ความไม่มั่นคง ความกลัว… เหมือนถูกกล่อมด้วยเสียงหัวเราะของลูก และรอยยิ้มของคนเป็นแม่เฉิงซีหยวนเดินมาหยุดข้างๆ สบตากับเหรินเหมยยิ้มกรุ้มกริ่ม แล
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ตัวช่วย
เหรินเหมยนั่งเหม่ออยู่ตรงมุมโต๊ะอาหาร ทั้งที่ข้างหน้าคือเกี๊ยวปูที่ป้าจูเพิ่งจะให้เสี่ยวจี้ยกมา กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วแต่เหรินเหมยไม่ยอมหยิบมันเข้าปากน้ำตาหยดไหลลงข้างแก้มโดยไม่รู้ตัว… เธอรีบเช็ดมันออกด้วยหลังมือ แล้วสูดหายใจเข้าลึก“ฉันไม่เป็นไร…” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วยิ้มสดใสแต่ก็รู้ดี… ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอพยายามแสร้งเข้มแข็งเกินไปทั้งที่ในใจเหมือนมีเข็มนับร้อยเล่มทิ่มแทง“จูดี้ก็แค่ท้อง... ลูกของเขา”เสียงในหัวตอกย้ำซ้ำไปมา เธอหลับตาแน่น พยายามกลั้นน้ำตา แต่ยิ่งฝืนเท่าไหร่ กลับยิ่งรู้สึกว่าหัวใจอ่อนแรงลงเสียงฝีเท้าเล็กๆ ของลูกทั้งสองคนดังขึ้นหลังบ้าน“จุนแม่คะจุนแม่ฮับบบบบบ” เหรินเหมยรีบลุกขึ้นเช็ดน้ำตาจนแห้ง ฝืนยิ้ม แล้วต้อนรับลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้จะรู้ว่ารอยร้าวบางอย่างในใจเธอ… กำลังแตกออกช้าๆ อย่างไร้เสียง“จุนแม่ฮับเราวิ่งเล่นเหนื่อยแล้วฮับหิวแล้วฮับบบ” เหรินเหมยกอดเชียวอู่และะอันอันไว้ในอ้อมแขน“คุณจีขา ให้เสี่ยวจี้โทรหาคุณผู้ชายดีไหมคะ” เหรินเหมยส่ายหน้า“ไม่ต้องฉันจัดการทุกอย่างไปแล้วไม่ต้องห่วงฉันก็แค่รู้สึกว่า รู้สึกว่าขอเวลาฉันทำให้ตัวเองเข้มแข็งเสียหน่อ
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ขอโทษนะจูดี้
“วันนี้ผมมีประชุมด่วนความจริงแล้วตั้งใจพาคุณกับลูกๆ ไปพบคุณนายเสวียเตอ ซึ่งป่านมนี้หมอนั่นผมหมาถึง ชาไช้คงไปที่นั่นเพื่อที่จะขอให้คุณแม่หาฤกษ์ดีดีให้เขากับซูจิงแล้วล่ะ คุณอดใจรออีกหน่อยได้ไหมบางที่อาจเป็นวันพรุ่งนี้” เฉิงซีหยวนพูดในขณะที่อาบน้ำสะอาด และกำลังแต่งตัวกลิ่นสบู่หอมอ่อนกับน้ำยาโกนหนวดหากเป็นเมื่อก่อนหน้านั้นเหรินเหมยคงใจเต้นตึกตักแต่ตอนนี้มีเส้นบางๆ ที่กางกั้นไว้จนเหรินเหมยเองก็กลัวเฉิงซีหยวนเดินมาใกล้ๆ ก้มลงกดจมูกกับหน้าผาก กลิ่นสบู่ยอมผ่อนคลาย“คุณโกรธอีกแล้วหรือ” เหรินเหมยส่ายหน้ายิ้มบาง“ฉันกำลังคิดว่างานแต่งของเราควรเลื่อนไปก่อนในเมื่อ ในเมื่อจูดี้…ฉันหมายถึงเรื่องของจูดี้ยังทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรที่หนักอึ้ง“คุณจะว่าอะไรไหมหากผมจะพาคุณไปที่บ้านคุณหมอฟานเราจะคุยเรื่องี้กับจูดี้กับข้อเสนอหลายๆ อย่างจนกว่าจูดี้จะพอใจ” เหรินเหมยถอนกายใจ“แล้วถ้าสิ่งที่จูดี้ต้องการก็คือการที่ ได้เป็นภรรยาของคุณเพียงคนเดียวหรือต้องการให้คุณใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาเล่าคุณจะทำอย่างไร” เฉิงซีหยวนยิ้มรวบร่างเล็กมากอดไว้“ผมก็จะกอดคุณแบบนี้จูบคุณแบบนี้” ก้มลงจูบเหริยนเหมยอย่างกับคนที่หิวกระหายไ
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ไม่อยากมีลูกกับใครนอกจากคุณ
“ผมป้องกันทุกครั้งที่มีอะไรกับจูดี้ และมันแค่สองครั้งสองครั้งจริงๆ” น้ำเสียงหนักแน่นหากแต่ไม่มั่นใจ มีครั้งหนึ่งที่จูดี้มาพร้อมกับเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์และเขากับจูดี้ก็ดื่มจนเมาทั้งคู่ คืนนั้นจึงเป็นคืนที่สนุกสุดเหวี้ยง“ผมเชื่อ” คุณหมอฟานพูดเร็ว ราบเรียบแต่หนักแน่น “ผมรู้จักลูกตัวเองดีพอ จูดี้... ผมตามใจเธอมาตลอด” หยุดคำพูดไว้ตรงนั้นทั้งที่อยากจะพูดว่า ผมให้เธอเรียนหมอ ให้เธอเลือกเส้นทางและเธอก็เดินทางเดียวกับที่ผมเดิน แต่ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะทำอะไรแบบนี้สายตาของเขามองไปที่เหรินเหมย ราวกับจะขอโทษแทนลูกสาวของตน“ผมแค่อยากให้รู้ว่า...ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมจะรับผิดชอบเองทุกอย่าง ขอแค่อย่าปล่อยให้ความสุขของพวกคุณพังทลายเพราะใครคนเดียว”เฉิงซีหยวนลุกขึ้นมายืนข้างเหรินเหมยทันที แล้วกุมมือเธอไว้แน่น“ไม่มีใครพรากเราไปจากกันได้อีกแล้วครับคุณลุง... ผมขอสัญญา”เหรินเหมยหันไปสบตาสามี ดวงตาแดงระเรื่อด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง ในขณะที่คุณหมอฟานพยักหน้าเบาๆ“นั่นล่ะ...สิ่งที่ผมอยากได้ยินที่สุด แต่รู้ไหมจูดี้เองก็มีลูกของคุณในท้องซึ่งผมอยากจะมาเพื่อบอกและการันตีว่าจะดูแลเด็กในท้องของจูดี้ด้วยตัวเองแต่ในใจก็ย
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย เรื่องวุ่นๆมาอีกแล้ว
ยามสายของวันใหม่ เสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังแว่วลอดออกมาจากสวนหลังบ้านอันอันกับเชียวอู่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกับเสี่ยวจี้และเสี่ยวหยูอย่างสนุกสนาน“คุณหนูทั้งสองคนวิ่งช้าๆ หน่อย” เสียงเสี่ยวจี้ดังมาแต่ไกล บ้านไม้สีอ่อนริมเนินเขาที่ล้อมรอบด้วยแสงแดดอ่อนและกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า เฉิงซีหยวนนั่งมองอันอันหัวเราะคิกคัก ส่วน “เชียวอู่” กำลังปีนขึ้นหลังเหรินเหมยหนีการจับตัวจากเสี่ยจวจี้ อย่างสนุกสนาน“พรุ่งนี้ผมอยากชวนคุณกับลูกๆ ไปที่บ้านเฉิงเพื่อพบคุณแม่สักครั้งแล้วไม่นานท่านก็จะหาฤกษ์ดีดีให้เราสองคนเพื่อแต่งงาน” เหรินเหมยยิ้มก้มหน้าอายๆ“ไม่ต้องแต่งได้ไหม”“ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด จะต้องแต่งเพราะผมจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกคุณ”“จุนแม่ฮับ ผมจะขี่หลังเป็นม้าละนะ” เชียวอู่ที่กระโดดขึ้นไปบนหลังของเหรินเหมยตะโกนดังๆ“ถ้าตกลงมานี่ม้าจะไม่รับผิดชอบเลยนะเจ้าคะ” เหรินเหมยหัวเราะ พลางหันไปยิ้มกับเฉิงซีหยวนเฉิงซีหยวนยิ้มบางๆ เดินเข้ามาจูบที่หน้าผากเชียวอู่“ลงมาได้แล้วครับ” อุ้มเชียวอู่ไว้กับอ้อมแขนเสียงรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ชายวัยกลางคนในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงผ้าลินินเบาสบายก็เปิดประตูลงมา ใบหน้าค
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย จูดี้+คุณหมอฟาน
ในห้องที่มืดสนิท มีเพียงแสงจากโคมข้างเตียงส่องกระทบใบหน้าที่แสดงให้เห้นว่าดีใจอย่างที่สุดของจูดี้ ขณะที่เธอจ้องที่แถบขีดสีแดงสองเส้นบนแท่งตรวจครรภ์ในมือ หัวใจเต้นโครมคราม ริมฝีปากสั่นระริกก่อนจะค่อย ๆ ยกยิ้ม… ยิ้มที่มีทั้งความหวาดหวั่นและดีใจเจืออยู่ในคราวเดียวกัน“ในที่สุด… ฉันก็ทำได้…” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ คิดไม่ถึงว่าทุกอย่างจะง่ายดายขนาดนี้ดวงตาเปล่งประกายแปลกประหลาด ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่หน้าท้องของตัวเองอย่างแผ่วเบา“ลูกของเขา… ลูกของ เฉิงซีหยวน เลือดเนื้อเชื้อไขของอวิ๋นเฉิง”เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนหันไปหยิบแฟ้มเอกสารที่ซ่อนไว้ใต้ลิ้นชัก โต๊ะข้างเตียง บรรจุผลแล็บที่แอบทำไว้ ใบรับรองการใช้สเปิร์มจากคลินิกในช่วงเวลาที่เฉิงซีหยวนมอบไว้เพื่อฝากอุ้มบุญ ได้มาง่ายดายเพราะเข้าออกโรงพยาบาลBBBได้ง่ายดาย“ถ้าฉันไม่พูด… ไม่มีใครรู้อย่างนั้นก็ทำลายมันเสียก็แค่อ้างว่าวันนั้นซีหยวนเมามากพอนอนกับฉันเลยแตกในดีไหมนะ ไม่สิลืมสวมถุงฮะฮะฮ่าาาา” ใบหน้าสวยเฉียวพูดด้วยท่าทีมั่นหน้าเหลือเกิน “ดูสิว่าฉันมีลูกของเขาในท้องลูกที่ไม่ได้ผสมเทียมไม่ได้ฝากไข่แต่เป็นการเย้กันจริงๆ เขาจะทำหน้าอย่างไร แล้วก็
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย รักกันไหม
เสียงกองไฟในเตาผิงแตกดังเปาะแปะ กลิ่นขนมปังที่เหรินเหมยอบไว้ยังอุ่นกรุ่นบนโต๊ะ เด็กแฝดสองคนในชุดนอนตัวโตกำลังนั่งวาดรูปอยู่บนพรมสีขาวสะอาดกลางห้องอันอันเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นเฉิงซีหยวนเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ มือใหญ่ของเขาลูบผมลูกสาวตัวน้อยที่บรรจงแต่งแต้มสัสันลงบนภาพวาด เบา ๆ“จุนพ่อ…คะนี่คือพ่อกับแม่ กับอันอันกับเชียวอู่ พวกเราอยู่ด้วยกัน…” เธอกะพริบตาปริบ ๆ ยิ้มแก้มป่อง แล้วชี้ภาพวาดที่เธอระบายสี เชียวอู่ชะโงกหน้ามามอง“พี่อันอันเก่งจังเลยครับวาดรูปให้เราอยู่ด้วยกันได้ด้วย”“เพราะว่าอันอันกับเชียวอู่อยากให้พวกเราอยู่ด้วยกัน”เฉิงซีหยวนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วโน้มตัวลงกอดทั้งสองวาดไว้แนบอก“ต่อไปนี้... พ่อจะอยู่ตรงนี้กับพวกหนูตลอดไป”เชียวอู่ กอดจากอีกด้าน มือเล็ก ๆ ดึงเสื้อของเขาแน่น “สัญญานะครับ…จุนพ่อ”“พ่อสัญญาเลย” เขาพยักหน้า แล้วหันไปมอง เหรินเหมย ที่ยืนพิงประตูอยู่อย่างเงียบ ๆสายตาทั้งสองมองสบกัน เฉิงซีหยวนลุกขึ้นเดินไปหาเธออย่างช้า ๆ แล้วจับมือเธอไว้“ผมขอโทษ…ที่เคยปล่อยมือคุณไป และครั้งนี้…ผมจะไม่มีวันปล่อยอีก”เหรินเหมยพยายามกลั้นน้ำตา แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมา ดวงตาเปล่งป
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย เสียงหัวใจนำทาง
เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าบ้านไม้หลังเล็กกลางหุบเขา เหรินเหมย ที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่เงยหน้าขึ้น เห็นรถของเฉิงซีหยวนที่คุ้นตา แต่กลับเปิดประตูออกมาเป็น ชาไช้ กับ ซูจิงเธอชะงัก มือที่จับสายยางสั่นเล็กน้อย ในมเื่อเหรินเมหยคิดว่าตัวเองทำผิดกับซูจิงที่แอบมาอยู่ที่นี่กับเฉิงซีหยวนทั้งๆ ที่ซูจิงดีกับเหรินเหมยขนาดนั้นเฉิงซีหยวนเดินออกมาตามเสียงรถ หยุดลงข้างเหรินเหมย เขามองเห็นทั้งสองที่เดินเข้ามา ไม่มีถ้อยคำทักทาย ไม่มีคำอธิบาย มีเพียงสายตาของทั้งสี่ที่สื่อสารกันอย่างเงียบงัน“ขอโทษที่มารบกวน” ซูจิงเอ่ยเสียงเบา แววตาซ่อนความสั่นไหว แม้จะบอกว่าไมไ่ด้รุ้สึกอะไรกับพี่เขยอย่างเฉิงซีหยวนแต่กลับรู้สึกว่าเขามองว่าซูจิงโง่“นายกับซูจิงไม่สิสองคนมาด้วยกันได้อย่างไร” เฉิงซีหยวนถามตรง สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์เขาไม่มีทางหวั่นเกรงอะไรเพราะตอนนี้คนที่เขาจะต้องปกป้องคือเหรินเหมยกับลูกถ้าหากว่าซูจิงจะไม่พอใจที่เหรินเหมยกับเขาอยู่ด้วยกันเหมือนกับซูจิงถูกหักหลังและชาไช้จะโกรธเขา ที่แอบเอาเหรินเหมยมากกที่นี่“เพราะผมอยากจะคุยกับพี่ให้เข้าใจ” ซูจิงเหลือบตามองเหรินเหมย “กับเธอ…ด้วย เหรินเหมย” ชาไช้พูดตรงๆเหริ
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ได้โปรดอย่าคาดหวัง
ห้องพักในรีสอร์ตเสียงฝนพรำกระทบกระจกหน้าต่างไม่ช่วยให้หัวใจของ ซูจิง สงบลงได้เลย เธอยืนพิงขอบหน้าต่าง มองออกไปยังคลื่นที่ซัดสาดไปที่ทะเล ร่างในเสื้อยืดบางมองเห็นทรวดทรงชัดเจน แววตาเต็มไปด้วยความสับสนชาไช้ เดินออกมาจากห้องน้ำเช็ดผม เขามองซูจิงเงียบ ๆ ก่อนจะวางผ้าลงบนเก้าอี้ “คุณ ยังไม่นอนหรือ คุณหลับได้เลยนะกว่าเราจะกลับก็คงเย็นๆ”“พรุ่งนี้ฉันต้องไปเจอคุณแม่…เสียที เราสองคนหนีความจริงไม่พ้น” เสียงซูจิงแผ่วเบา …ต้องไปเจอคุณแม่อยู่ดีจะช้าหรือเร็ว…” ชาไช้ยิ้มอ่อนโยนเดินเข้าไปใกล้ ชะงักเล็กน้อยแล้วถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือแตะไหล่เธอ “ผมสัญญา จะไปเผชิญปัญหาด้วยกันกับคุณ ไม่ต้องกลัว”“กลัว?” ซูจิงหันมามองเขา ดวงตาสั่นไหว “ไม่ใช่แค่กลัว… แต่ฉันไม่รู้จะพูดยังไงด้วยซ้ำ ฉันทำลายทุกอย่างเองกับมือ... ทั้งงานแต่ง... ทั้งชื่อเสียงของพ่อแม่... และ คุณแม่คาดหวังในตัวฉันมาก มากจนฉันไม่กล้าที่จะทำให้คุณแม่ผิดหวัง”"พี่ซีหยวนไม่ใช่คนที่ปล่อยอะไรไว้ค้างคา" ชาไช้พูดเสียงขรึม “เขาจะต้องพูดอะไรออกมาแน่ๆ และเรา... ต้องยอมรับมัน ไม่สิผมจะยอมรับผิดเพียงคนเดียวคุณไม่ต้องพูดอะไรทุกอย่างเป็นความผิดของผม”ซูจิง
