บททั้งหมดของ ชายาข้ามภพ: บทที่ 21 - บทที่ 30

เหลยคังน้อมรับคำสั่งแล้วหันหลังเดินจากไป ปล่อยผู้เป็นนายที่นั่งครุ่นคิดอะไรต่อมิอะไรไว้เพียงลำพังในห้องหนังสืออ๋องหมิงนั่งมองตรงไปข้างหน้าด้วยใบหน้าและแววตาเรียบเฉย นิ้วเรียวยาวเคาะไปมาบนโต๊ะเป็นจังหวะในขณะที่กำลังคิดสับสนกับเรื่องของชายาที่ตนมิได้เต็มใจจะให้เป็นผู้นั้น นางต้องการไปจากเขาจริงๆ น่ะห

-ตำหนักจันทรา-อ๋องหมิงเดินมาถึงตำหนักจันทราก็ไม่เห็นใคร ตำหนักเงียบราวกับปิดตาย“ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้วหรืออย่างไร ไปมุดหัวอยู่ที่ใดกันทั้งนายทั้งบ่าว!”ชิงชิงได้ยิาเสียงตวาดลั่นของอ๋องหมิงก็รีบออกมายังหน้าประตูตำหนัก นางกลัวจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว“ท่านอ๋อง คือว่าพระชายากำลังพักผ่อนอยู่ในห้องบรรทมเพค

เมื่อเพ่ยเพ่ยเดินมาถึงที่ห้องหนังสือ เหลยคังก็ทำความเคารพนางและรีบแจ้งแก่ท่านอ๋องอย่างรู้หน้าที่"พระชายาเสด็จมาพะย่ะค่ะ""ให้นางเข้ามา"เหลยคังเปิดประตูพร้อมกับเชิญเพ่ยเพ่ยให้เข้าไปด้านใน"เชิญพระชายาพะย่ะค่ะ""อืม ชิงชิงเจ้ารอเราอยู่ข้างนอกก่อน""เพคะ"เมื่อเพ่ยเพ่ยเดินเข้าไปข้างในนางก็เห็นอ๋องหมิ

ลิ้นหนารุกล้ำสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของนาง เขากวาดลิ้นตวัดไล่ต้อนลิ้นเล็กของเพ่ยเพ่ยอย่างไม่ให้โอกาสนางได้หลีกหนีเลยสักนิดจูบของเขาเร่าร้อนรุนแรงจนเพ่ยเพ่ยนั้นแทบจะขาดอากาศหายใจ นางกำหมัดทุบอกประท้วงไปหลายครั้งหลายหน อ๋องหมิงเหมือนจะรับรู้ได้จึงยอมปล่อยเรียวปากของนางให้เป็นอิสระ"อืม รสชาติหวานล้ำจร

"อะไรกันท่านแม่ ไยต้องร้องไห้ ดูบ่าวไพร่ร้องไห้ตามท่านแม่กันหมดแล้ว""คุณหนูกลับมาเยี่ยมบ้านเป็นเรื่องน่ายินดี ทุกคนเลิกร้องไห้กันได้แล้ว แล้วช่วยกันขนของเข้าข้างในเสีย" เขาหันไปสั่งบ่าวไพร่สิ้นเสียงคุณชายใหญ่ บ่าวไพร่ก็รีบปฏิบัติตามทันที ทุกคนพากันเดินเข้ามาในจวน โดยมีเพ่ยเพ่ยยืนอยู่ตรงกลางกอดเอวบ