Semua Bab นางร้ายผู้นี้ มิขอหลงรักพระเอก: Bab 11 - Bab 20

ตอนนี้นางช่างเป็นคนที่รับมือได้ยากเสียจริงหวงตงหยางคิดอยู่ในใจพลางยกยิ้มมุมปากอย่างพึงใจ ถึงจะไม่อยากยอมรับว่าเขาสนใจเรื่องของนาง แต่ก็ต้องยอมรับว่าตอนนี้จ้าวเยี่ยนฟางเป็นสตรีที่น่าสนใจจริง ๆหลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดูเหมือนจะดีขึ้น ทั้งหวงตงหยางและจ้าวเยี่ยนฟางต่างก็มีเรื่องต่าง ๆ มาพูดคุยกัน เพื่อแก้เบื่อ หวงตงหยางเริ่มพูดกับนางมากขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาเจียวมิ่งองครักษ์ส่วนตัวของเขาถึงกับอมยิ้มเวลามองมาที่เขาและนางจ้าวเยี่ยนฟางมักจะถามเขาถึงเรื่องต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขาเคยไปออกรบว่าเป็นอย่างไรบ้าง ครั้งแรกที่เขาจับดาบตอนอายุเท่าไหร่ หรือกระทั่งเรื่องการฝึกยุทธ์ วิชาตัวเบาต่าง ๆ นางล้วนนั่งฟังอย่างตั้งใจหวงตงหยางเหลือบเห็นสายตาของนางที่มองมาที่เขาด้วยความชื่นชมตลอดเวลาที่เขาเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฟัง"เจ้าถูกใจเรื่องที่ข้าเล่าหรือ" เขาเอ่ยถามออกไปด้วยความแปลกใจ เรื่องของทหาร เรื่องของดาบ น้อยนักที่สตรีใต้หล้านี้จะใคร่รู้และอยากฟังเรื่องราว แต่ว่านางกลับนั่งฟังอย่างตั้งใจ อีกทั้งท่าทีก็ดูตื่นเต้นและสนุกสนานกับเรื่องเล่าของเขาการได้พูดคุยกับสตรีที่ชื่

จ้าวเยี่ยนฟางเดินมาหยุดที่หน้าเรือนของหวงตงหยางเหมือนในทุก ๆ วัน แต่ทว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว ที่นางจะมารักษาให้เขา เพราะบาดแผลของเขานั้นเกือบหายดีแล้ว ตัวนางเองก็คงหมดหน้าที่แล้วเช่นกันอาจเป็นเพราะว่าหวงตงหยางเป็นคนฝึกยุทธ์ บาดแผลจึงสมานได้ไวกว่าคนปกติ นางนึกหัวเราะอยู่ในใจ คนที่มีวิทยายุทธ์อย่างนั้นหรือ.. ความคิดนี้มาจากคนที่เคยเรียนแพทย์อย่างนางได้อย่างไรกัน นางคงจะคุ้นชินกับโลกใบนี้เสียแล้วล่ะ"ข้าคิดว่าแผลของท่านเกือบจะหายดีแล้ว พักดื่มยาอีกสองสามวันคงหาย" นางพูดขึ้นในขณะที่กำลังก้มหน้าเก็บอุปกรณ์ทำแผลเช่นเดิมแต่ขณะที่นางจะลุกขึ้นเพื่อเอาของไปเก็บ เขากลับเรียกนางเอาไว้ หวงตงหยางจมอยู่ในห้วงความคิดของตนอยู่นาน เหตุใดเขาถึงรู้สึกวูบโหวง ใจหายแปลก ๆ เพียงแค่คิดว่านางจะไม่มาหาอีก มันเป็นความรู้สึกที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทั้งที่เขาเคยเกลียดชังนางถึงขั้นไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากเข้าใกล้ แต่กลับเฝ้ารอให้นางมาหา และรู้สึกใจหายทุกครั้งเมื่อนางกลับไป"เจ้าหมายความว่า หากข้าหายดีแล้ว เจ้าก็จะไม่มาที่นี่อีกใช่หรือไม่" น้ำเสียงอ่อนโยนแฝงความนัยลึกซึ้ง สายตาที่ทอดมองนางก็ยิ่งลึกล้ำจ

หวงตงหยางมุ่งหน้าไปยังอาชาสีนิลของตน เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี วันนี้จิตใจของเขาสับสนวุ่นวายไปหมด ทั้งที่เคยเกลียดชังจ้าวเยี่ยนฟางปานนั้น ก็ยังคิดถึงใบหน้าของนางอยู่ได้ ในเมื่อนางไม่หายไปจากสมองสักที เขาก็จะไปหานางเองขณะหวงตงหยางกำลังกุมบังเหียนอาชาคู่ใจมุ่งหน้ากลับไปยังจวนสกุลหวงเพื่อที่จะไปพบกับฮูหยินของตน ในใจก็พลันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า จะไปหานางด้วยเรื่องอะไร มีเหตุผลใดเขาจึงต้องไปหานางกัน เขาคิดเช่นนั้นมาตลอดทาง จนกระทั่งถึงบริเวณหน้าจวนสองเท้ากระโดดลงจากอาชาอย่างมั่นคง ทหารยามที่เข้าเวรอยู่ ณ.ขณะนั้นจึงเป็นคนเอาม้าไปเก็บให้ผู้เป็นนาย หวงตงหยางเดินหน้าแดงก่ำไปยังที่พำนักของฮูหยิน ตอนนี้เขามาหยุดอยู่หน้าเรือนของสตรีที่เขาเคยเกลียดที่สุด ภายในใจสับสนวุ่นวายตีรวนกันไปหมด ทำไมข้าถึงได้ถ่อมาถึงที่นี่กันนะ หากข้าได้เจอหน้านาง ความรู้สึกวุ่นวายในใจนี้จะหายไปหรือไม่"ฮูหยินอยู่ที่ใด" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามบ่าวไพร่คนหนึ่งที่คอยรับใช้อยู่ในเรือนจงหยุน"เรียนท่านแม่ทัพ ฮูหยินกำลังพักผ่อนอยู่ที่ศาลาริมสระบัวเจ้าค่ะ"หวงตงหยางพยักหน้ารับรู้เล็กน้อย ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังศาลาริมสระบัว ซึ่งตอนนี้มีร่า

สายลมเย็นพัดพากลิ่มหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้อบอวลไปทั่วบริเวณ เสียงนกร้องประสานกับเสียงใบไม้ที่ปลิวไหวไปตามสายลม สร้างความรู้สึกสดชื่นและสบายใจ ภายในศาลาริมน้ำนั้นมีร่างเล็ก ๆ ของสตรีนางหนึ่งที่กำลังจดจ่ออยู่กับการตวัดปลายพู่กันวาดรูป ผมยาวสลวยของนางรวมถึงอาภรณ์สีชาดก็พลิ้วไหวไปตามแรงลม หากผู้ใดได้เห็นก็ต้องหยุดนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด นางแนบเส้นผมไว้หลังใบหูอย่างประณีต โดยที่ทุกการกระทำของนางนั้น ถูกสายตาล้ำลึกคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลาแม้นกระทั่งยกชาขึ้นจิบ ก็มิอาจละสายตาจากมือเรียวงามของนางได้เลยนางหันมาแย้มยิ้มให้กับเขาเล็กน้อย ก่อนที่จะหันกลับไปจดจ่ออยู่กับผลงานของตนต่อ โดยที่นางหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มเล็ก ๆ ของนางนั้นทำให้หัวใจใครบางคนเต้นโครมคราม"ชาเริ่มเย็นลงแล้ว เจ้ามาดื่มสักหน่อยเถิด" หวงตงหยางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดจะเปรียบ เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเยี่ยนฟางจึงวางพู่กันลงอย่างเบามือ ก่อนจะหันมาร่วมดื่มชากับเขา ซึ่งบนโต๊ะกลางศาลาริมน้ำนั้น มีแต่ชาและขนมที่นางโปรดปรานราวกับว่าเขาตั้งใจเตรียมมาไว้ให้ จ้าวเยี่ยนฟางนั่งกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่มีหวงตงหยางคอยรินชาให้อยู่เรื่อย ๆน

จ้าวเยี่ยนฟางได้นั่งสงบสติอารมณ์ก็รู้สึกดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ นางสูดหายใจเข้าเสียจนเต็มปอด ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา ใบหน้าที่ดูว่างเปล่าเมื่อครู่พลันเปลี่ยนไป ยอมรับความจริงเถิด อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด.."ขอบใจที่เมื่อครู่ช่วยข้าไว้นะเจ้าคะ" จ้าวเยี่ยนฟางหันกลับไปขอบคุณหลงโม่โฉวจากใจจริง เมื่อครู่นางสติแตกเสียจนทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกเขากระชากแขนกลับมา หลงโม่โฉวพยักหน้าเล็กน้อยคล้ายจะสื่อว่าไม่เป็นไร"เจ้า..รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่" เขาเอ่ยถามขึ้น เพื่อให้แน่ใจว่านางจะไม่ทำอะไรที่เป็นอันตรายอีก ดวงหน้างามหยักหน้าให้เขาเบา ๆ"เช่นนั้นก็ดีแล้ว ว่าแต่เจ้ามาเดินคนเดียวหรือ ผู้ติดตามไปไหนกันหมดไยจึงปล่อยให้เจ้ามาเดินคนเดียวเช่นนี้" หลงโม่โฉวยังคงถามนางอย่างใส่ใจ จ้าวเยี่ยนฟางนางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ไยหวงตงหยางถึงได้ปล่อยให้นางมาเดินคนเดียวเช่นนี้ "ข้ามากับหวงตงหยางแค่สองคน แต่ข้าบังเอิญหลงทางน่ะ" จ้าวเยี่ยนฟางตอบกลับด้วยสีหน้าราบเรียบ ราวกับว่ามันมิใช่เรื่องใหญ่ หลงโม่โฉวสามารถรับรู้ได้เลยว่านางกำลังโกหก แต่เขาก็มิได้เอ่ยถามอะไรต่อ เพราะรู้ว่านางไม่สะดวกใจที่จะพูดถึง ซึ่