All Chapters of นางร้ายผู้นี้ มิขอหลงรักพระเอก: Chapter 21 - Chapter 30

"อื้ม..ข้าสัญญา..ข้าจะทะนุถนอมเจ้าเป็นที่สุด" หวงตงหยางตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดจะเปรียบ ก่อนจะโน้มตัวไปจุมพิศที่ริมฝีปากบางของนางอย่างนุ่มนวล จ้าวเยี่ยนฟางรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนละมุนของเขาก็พยายามจูบตอบกลับไปอย่างเงอะ ๆ งะ ๆหวงตงหยางที่เห็นเช่นนั้นก็ลอบยิ้มอย่างพอใจ ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างรวบยกให้คนตัวเล็กมานั่งลงบนตักของตนก่อนจะครอบครองริมฝีปากของนางและเริ่มตักตวงความหวานจากนางอีกครั้ง มือซุกซนลูบไล้ไปจนทั่วแผ่นหลังของสตรีในอ้อมแขนจ้าวเยี่ยนฟางยกแขนสองข้างขึ้นมาคล้องคอเขาไว้อย่างไม่ขัดขืน ร่างกายของทั้งสองแนบชิดเสียจนได้ยินเสียงหายใจหอบถี่ของกันและกัน หวงตงหยางผละจูบออกเพื่อให้นางได้พักหายใจ ร่างอรชรซบหน้าลงที่ไหล่ของเขาด้วยความเหนื่อยหอบ นางมิรู้มาก่อนเลยว่าการจูบจะทำให้เหนื่อยขนาดนี้ ทว่าเขากลับให้นางพักได้ไม่นานนัก เขาก็เริ่มทำการช่วงชิงลมหายใจจากนางอีกครั้งหนึ่งสัมผัสนุ่มนวลจากนางกระตุ้นความต้องการของเขาให้มากขึ้นไปอีก เขาปลดอาภรณ์ของนางลงอย่างช้า ๆ ก่อนจะแง้มผ้าม่านเล็กน้อยเพื่อให้แสงจันทร์ลอดผ่านเข้ามาภายในรถม้าที่มืดสนิท เผยให้เห็นเนินเนื้ออวบอิ่มของนาง"เจ้างดงามมาก" เสียงแ

ข่าวลือหนาหูกระจ่ายไปทั่วจงหยวน หวงฮูหยินผู้ร้ายกาจ ถูกท่านแม่ทัพทอดทิ้งให้อยู่เพียงในเรือนที่ราวกับตำหนักเย็น ครั้งหนึ่งนางเป็นสตรีที่งดงามและสง่ายิ่งกว่าใคร ๆ ผู้คนทั้งใต้หล้าต่างรู้ว่าท่านแม่ทัพและฮูหยินรักกันเพียงใด..ท่านแม่ทัพเฟยหลงมากด้วยความสามารถและบารมี เป็นที่โปรดปรานขององค์ฮ่องเต้ หากนับว่าเป็นสหายรักกันมันก็คงจะไม่มากจนเกินไป ด้วยรูปร่างหน้าตาของหวงเฟยหลง รวมถึงยศฐาบรรดาศักดิ์ จึงทำให้เขาเป็นบุรุษที่เหล่าสาวงามต่างพากันใฝ่ฝันถึงเขามีฮูหยินเอกอยู่แล้ว แล้วอย่างไร? ในเมื่อพวกนางยอมเป็นกระทั่งอนุภรรยา ฮูหยินเอกเยี่ยงจางลี่จะไปทำอันใดได้แม้ว่าหวงเฟยหลงจะเป็นบุรุษที่เพรียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง แต่เขาก็ยังคือบุรุษ อีกอย่างเขาเป็นถึงผู้นำตระกูลหวง ตัวเขานั้นมีหน้าที่ทำให้สกุลของเขามีผู้สืบทอดต่อ ๆ ไป การแต่งงานมีอนุภรรยาก็นับว่าเป็นหน้าที่ของเขาเช่นกัน แต่ทว่าความตั้งใจของเขาขัดจากความต้องการของเมียรัก หวงจางลี่ไม่ยอมให้เขาแต่งงานมีอนุภรรยาเพิ่ม คู่สามีภรรยามีปากเสียงกันอย่างหนักหน่วง ตั้งแต่รักกันมาเขาทั้งคู่ไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน หวงจางลี่เป็นสตรีที่มีเหตุผล ส่วนหวงเฟยหลงก็เป็

เหรินหลานเฟิงเดินเข้ามาที่ห้องรับรองแขกด้วยสีหน้าซีดเซียว เมื่อสองสามวันก่อนนางก็มายืนรอหวงตงหยางที่หน้าจวน แต่เขากลับบอกว่างานเยอะและไม่สะดวกพบหน้านาง แม้จะรู้สึกเจ็บปวดใจแต่นางก็ยังคงมาหาเขาทุกวัน ด้วยใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวังว่าสักวันหวงตงหยางจะเห็นใจ และความพยายามของนางก็ไม่สูญเปล่า ในที่สุดวันนี้หวงตงหยางก็ยอมให้นางเข้ามาพบ"ในที่สุดข้าก็ได้พบหน้าท่านเสียที" เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าอ่อนแรง นางมีไข้มาตั้งแต่สองสามวันก่อนแล้ว อีกอย่างวันนี้นางก็ยืนตากน้ำค้างอยู่นานสองนาน เกรงว่ามันคงถึงขีดจำกัดของร่างกายเสียแล้ว"เจ้ามีเรื่องอะไรอยากคุยกับข้าหรือ" หวงตงหยางเอ่ยถามด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกผิดต่อเหรินหลานเฟิง แต่ทว่าตอนนี้หัวใจของเขานั้นเปลี่ยนไปแล้ว และเขาไม่อยากมีปัญหากับจ้าวเยี่ยนฟาง"ข้า..คิดถึงท่าน" หลังสิ้นคำพูดของเหรินหลานเฟิง ทั่วทั้งห้องก็เต็มไปด้วยความเงียบงัน หวงตงหยางรู้ดีว่าเหรินหลานเฟิงคิดเช่นไรกับเขา และตัวเขาเองที่เป็นคนทำร้ายนาง "ข้า..ขอโทษ" หวงตงหยางพูดขึ้นด้วยสีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ถึงจะชดใช้ในสิ่

จ้าวเยี่ยนฟางลืมตาขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมแห่งหนึ่ง ซึ่งดูคุ้นตา คล้ายกับว่ามันคือโรงพยาบาลในโลกที่นางจากมา และเมื่อมองดูอีกทีก็พบว่า คนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก็คือร่างกายของนางเองเซี่ยซินหยานนอนอยู่ในห้องไอซียู และกำลังถูกทีมแพทย์ช่วยกันปั๊มหัวใจเพื่อยื้อชีวิต ไม่นานนักบนหน้าปัดดิจิตอลก็แสดงให้เห็นคลื่นหัวใจที่ค่อย ๆ กลับมา เธอจ้องมองร่างของตนเองด้วยความรู้สึกสับสน ตกลงมันเกิดสิ่งใดขึ้นกับเธอกันแน่ นี่เรา..ยังไม่ตายหรอกหรือ"เยี่ยนฟางเจ้าได้ยินพี่หรือไม่ เยี่ยนฟาง..ฟางฟางเจ้าอย่านิ่งไปแบบนี้สิ พี่ใจคอไม่ดีเลย" หวงตงหยางกุมมือภรรยาไว้แน่น ราวกับว่ากลัวนางจะจากเขาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ หากเป็นเช่นนั้นเขาจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร ทุกคืนวันคงเป็นดั่งฝันร้ายหากไร้ซึ่งนางเคียงข้างเพียงไม่กี่อึดใจเจียวมิ่งพร้อมด้วยหมอชราท่านหนึ่งก็เดินทางมาถึง หวงตงหยางที่เห็นว่าหมอมาถึงแล้วก็รีบลุกขึ้นด้วยความร้อนใจ"ท่านหมอ ช่วยภรรยาของข้าด้วย ช่วยนางด้วย ข้ายินดีจ่ายด้วยทุกสิ่งที่ข้ามีขอเพียงแค่นางปลอดภัย" หวงตงหยางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาคมเข้มแดงก่ำคล้ายคนจะร้องไห้ออกมาเต็มแก่ทำเอาหมอชรารู้สึ

"เจ้าเป็นเมียพี่" เสียงนุ่มทุ้มของหวงตงหยางเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะโน้มตัวเข้ามาใกล้และทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้จ้าวเยี่ยนฟางกลับไม่ยอมให้ตนเองถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวนางงับริมฝีปากของคนด้านบนที่มองลงมาด้วยสายตาเปี่ยมอารมณ์ จ้าวเยี่ยนฟางนางอาจจะไม่รู้ว่าการกระทำของนางนั้นยิ่งทำให้เพลิงปรารถนาในใจเขาลุกโชน หวงตงหยางลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตนเอง และเดินมาโอบรอบเอวอุ้มร่างระหงขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะทำงานเรียวแขนบางโอบกอดรอบคอเขาไว้อย่างเต็มใจ ใบหน้าคมคายก้มลงจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างดูดดื่ม เรียวลิ้นตวัดชิมความหวานจากนางอย่างเร่าร้อน หนักหน่วงจนริมฝีปากที่ถูกบดขยี้แดงระเรื่อ มือหนาซุกซนลูบไล้ส่วนเว้าโค้งอย่างหลงใหล ทว่าเหมือนเขาจะยังไม่หนำใจ จึงปลดสายรัดอาภรณ์ของนางออก เผยให้เห็นเนินเนื้ออวบอิ่ม และผิวพรรณที่ขาวราวหิมะ หวงตงหยางเคล้นคลึงเต้าตูมด้วยความหลงใหล เรียวนิ้วไล้วนอยู่ที่ยอดถันจนกระทั่งมันแข็งขืนสู้นิ้วมือ"อื้ม.."จ้าวเยี่ยนฟางได้แต่ส่งเสียงพึงพอใจอยู่ในลำคอ หวงตงหยางที่ได้ยินเช่นนั้นยิ่งรู้สึกมีอารมณ์มากกว่าเก่า เขาก้มหน้าโลมเลียอกอิ่มอย่างหิวกระหาย และประทับรอยความเป็