All Chapters of นางร้ายผู้นี้ มิขอหลงรักพระเอก: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากที่รบเร้าขอให้หวงตงหยางพาออกมาข้างนอกได้ นางก็ชวนให้เขามาไหว้พระขอพรด้วยกัน ซึ่งหวงตงหยางเองก็ทำตามคำขอของฮูหยินอย่างที่ไม่ปริปากบ่นเลยสักคำ นางว่าอย่างไร นางอยากไปที่ใด เขานั้นไม่คิดที่จะขัดใจเลยแม้แต่น้อยเมื่อไหว้พระและขอพรเทพเจ้าองค์อื่น ๆ มาจนเกือบครบแล้ว เซี่ยซินหยานพร้อมด้วยหวงตงหยางก็เดินมาหยุดอยู่หน้ารูปปั้นเทพเจ้าองค์หนึ่ง ซึ่งนางเองก็ไม่รู้ว่าท่านคือผู้ใด เพราะก่อนหน้านี้นางได้ไปไหว้และขอพรจากเจ้าแม่กวนอิมรวมถึงเทพเจ้ากวนอูมาแล้วเหลือเพียงเทพเจ้าองค์นี้เท่านั้นที่นางยังมิได้มาขอพร เซี่ยซินหยานหันไปมองหน้าบุรุษตัวสูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตาปริบ ๆ หมายจะให้เขาอธิบายถึงองค์เทพแต่ละองค์ให้ฟังเหมือนกับก่อนหน้านี้"ท่านคือเทพเจ้าเหย่โหลวหรือที่ชาวบ้านมักเรียกกันว่าเฒ่าจันทรา ท่านทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อให้มนุษย์โลกได้สมหวังมีความรักต่อกันด้วยการผูกด้ายแดงเอาไว้ที่นิ้วของคู่ชายหญิง" หวงตงหยางอธิบายให้นางฟังอย่างคร่าว ๆอันที่จริงใช่ว่าเขาจะสนใจเรื่องพวกนี้ เพราะยามที่จับกระบี่อยู่ในสนามรบ มิมีสิ่งศักดิ์สิทธ์ที่ใดมาช่วยให้เขาชนะศึก มีเพียงสองมือและสองเท้าของเขาและเหล่าทหารเท่านั้น ท

เสียงจากฝูงชนดังจอแจอย่างไม่ขาดสาย ผู้คนต่างเดินไปมาอย่างขวักไขว่ พ่อค้าแม่ค้าต่างก็ตั้งหน้าตั้งตาตะโกนขายของ แม้มันจะเป็นวันที่อากาศหนาวเย็นก็ตาม แต่ถนนเทียนหนิงนั้นกลับไร้ซึ่งความเงียบงันสายลมเย็นพัดเอื่อยพาเกศาและอาภรณ์พลิ้วไหว จ้าวเยี่ยนฟางนั่งดื่มชาดอกท้ออยู่ริมระเบียงชั้นสองของโรงน้ำชาด้วยสีหน้าราบเรียบ นัยน์ตาคู่งามมองบรรดาของที่ตนซื้อมาวันนี้ด้วยความอาลัย นางหลุบตาต่ำลงก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขมขื่นวันนี้นางรอให้หวงตงหยางออกไปข้างทำงานเสียก่อน นางถึงได้แอบออกมาข้างนอกเช่นนี้ เพราะหากเขารู้เขาคงจะห้ามจนหัวชนฝา หรือไม่ก็ขอตามมาด้วยอย่างแน่นอน แต่ทว่าสิ่งของที่นางจะซื้อในวันนี้นั้นเป็นสิ่งที่จะให้เขารู้ไม่ได้จ้าวเยี่ยนฟางตั้งใจจะปักผ้าเช็ดหน้า รวมถึงอาภรณ์ต่าง ๆ ไว้ให้หวงตงหยาง เผื่อวันหนึ่งที่นางไม่อยู่แล้ว เขาจะได้ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่นางปักให้ ในงานเทศกาลล่าสัตว์ของทุก ๆ ปี แต่ถ้าหากตอนนั้นเขามีฮูหยินคนใหม่แล้ว เขาก็คงจะใช้ผ้าเช็ดหน้าที่สตรีผู้นั้นเป็นคนปักให้ และคงมิได้ใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนที่นางปักอีกแล้ว.. ถึงแม้มันจะน่าเศร้า แต่ตอนนั้นนางคงสบายใจและหลับใหลได้อย่างหมดห่วงข้าหวังว่า

จ้าวเยี่ยนฟางลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเฉิน ก็ไม่พบกับหวงตงหยางเสียแล้ว ในตอนแรกนางคิดว่าเขาคงจะไปที่ค่ายทหาร หรือไม่ก็คงจะเข้าวังตามปกติ นางจึงไม่คิดติดใจหรือสงสัยอะไรและใช้เวลาเกือบทั้งวันไปกับการเขียนตำราและปักเย็บผ้า"เหตุใดฮูหยินจึงปักผ้าเช็ดหน้าหลายผืนนักล่ะเจ้าคะ" ถิงถิงที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เจ้านายของนางจะเปิดร้านขายผ้าเช็ดหน้าหรืออย่างไรกัน นี่ก็ปาไปผืนที่สามแล้ว ท่านก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดปัก"ข้าตั้งใจปักไว้ให้ตงหยางน่ะ" ดวงหน้างามเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน บอกตามตรงว่านางก็มิได้มีฝีมืออันใด เพียงแต่ว่าอยากทำให้เขาก็เท่านั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าหวงตงหยางจะชอบผ้าเช็ดหน้าที่นางปักให้หรือไม่ เพราะว่ามันก็มิได้วิจิตรและมิใช่ลวดลายที่ทำยากอะไร"หากท่านแม่ทัพรู้ ท่านจะต้องดีใจมากแน่เจ้าค่ะ" "งั้นหรือ.. หากเขาชอบนั่นก็คงจะดี"ณ กระท่อมกลางป่าหวงตงหยางอยู่ในสภาวะอ่อนแรงหลังจากที่สูญเสียอายุไขให้กับเฒ่าเจ้าเล่ห์ผู้นั้นไปสิบปี เขามองเห็นทุกการกระทำที่ชายคนผู้นั้นทำ แต่กระนั้นก็ยังไม่เข้าใจว่า มนุษย์คนหนึ่งจะดึงเอาอายุไขผู้อื่นไปได้อย่างไร"วันนี้เจ้าพักผ่อนอยู่ท

ยามอู่ ของวันที่ห้าในป่าลึกเจียวมิ่งควบอาชาสีนิลมาหยุดอยู่ลานกว้างหน้ากระท่อมหลังเล็ก ร่างกำยำกระโดดลงจากหลังม้า ก่อนจะมุ่งหน้าเดินไปผลักประตูไม้บานเก่า ๆ ออก จนเกิดเสียงดังเอี๊ยด ภาพที่เห็นนั้นยิ่งทำให้องครักษ์หนุ่มนั้นประหลาดใจก็คือภาพที่ เจ้านายของเขาพูดคุยกับตาเฒ่าเจ้าเลห์อย่างสนิทสนมราวกับว่ารู้จักกันมานานหรือตอนนี้ท่านแม่ทัพกำลังถูกสะกดจิต.. เขาคิดเช่นนั้นอยู่ในใจ แต่กลับต้องหลุดออกจากภวังค์เพราะเสียงของผู้เป็นนาย"อ้าว เจ้ามาแล้วรึ" หวงตงหยางเอ่ยทักทายองครักษ์คนสนิท หลังจากที่มิได้เจอหน้ากันนานถึงสี่วัน"นายท่าน.. ท่านผู้เฒ่า" เจียวมิ่งประสานมือทำความเคารพก่อนจะค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อม แม้ว่าในใจจะมิไว้ใจตาเฒ่าเจ้าเลห์ผู้นั้น แต่ทว่าตอนนั้นตาเฒ่านั่นก็มีศักดิ์เป็นถึงอาจารย์ของท่านแม่ทัพ มิว่าจะชอบหรือไม่ชอบอย่างไร เขาก็ต้องทำความเคารพ"ว่าแต่เจ้าหอบอะไรมาล่ะนั่น พะรุงพะรังเชียว"สายคมกริบจ้องมองห่อผ้าด้วยความสงสัย อันที่จริงเขากำลังรอให้เจียวมิ่งกลับมา เพราะจะได้ถามว่าฮูหยินได้ฝากจดหมายมาบ้างหรือเปล่า"อ่อ..ของพวกนี้ฮูหยินเป็นคนเตรียมมาให้ท่านน่ะขอรับ" เจียวมิ่งตอบกลับ ก่อนจะยื

แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่างไม้สลัก มากระทบลงบนใบหน้าเนียนผ่องที่กำลังหลับใหลอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของผู้เป็นสามี เซี่ยซินหยานลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ด้วยความงัวเงีย ดวงตาคู่งามจับจ้องไปยังใบหน้าคมคายที่บัดนี้กำลังหลับไหลอยู่ด้วยความรู้สึกรักใคร่ ฝ่ามือเล็กสัมผัสกับใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา เรียวนิ้วลูบไล้สันจมูกโด่งด้วยความหลงใหล"ฮูหยินเจ้าหลอกกินเต้าหู้ข้าหรือ" เสียงนุ่มทุ้มของเขาเอ่ยขึ้น ก่อนจะจับข้อมือของภรรยาตัวน้อยเอาไว้มิยอมปล่อย อันที่จริงเขาตื่นมาสักพักแล้ว เพียงแต่ว่าแสร้งทำเป็นนอนต่อก็เท่านั้น ผู้ใดจะรู้เล่าว่าฮูหยินจะมีมุมเช่นนี้อยู่ด้วย "ข้ามิได้คิดเช่นนั้นเสียหน่อย" เซี่ยซินหยานขมวดคิ้ว ประท้วงคำพูดของเขาด้วยเสียงแผ่ว นางมิได้มีความคิดเช่นนั้นเสียหน่อย นางเพียงแค่คิดว่าหวงตงหยางเป็นบุรุษที่รูปงามมากก็เท่านั้น มิได้มีอารมณ์ความรู้สึกใดแอบแฝงอย่างที่เขากล่าวหาเลยแม้แต่น้อย"หากมิได้คิดเช่นนั้น..แล้วเจ้าคิดเช่นไรกันล่ะ" สายตาวิบวับเจ้าเล่ห์จับจ้องไปยังริมฝีปากของนางพร้อมซักถาม "ข้าคิดว่าท่านรูปงามมากก็เท่านั้นเอง..พอใจหรือยังเจ้าคะ" เซี่ยซินหยานตัดสินใจตอบกลับไปตามตรง หวงต