ดั่งต้องมนต์

สายลมเย็นพัดพากลิ่มหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้อบอวลไปทั่วบริเวณ เสียงนกร้องประสานกับเสียงใบไม้ที่ปลิวไหวไปตามสายลม สร้างความรู้สึกสดชื่นและสบายใจ ภายในศาลาริมน้ำนั้นมีร่างเล็ก ๆ ของสตรีนางหนึ่งที่กำลังจดจ่ออยู่กับการตวัดปลายพู่กันวาดรูป ผมยาวสลวยของนางรวมถึงอาภรณ์สีชาดก็พลิ้วไหวไปตามแรงลม หากผู้ใดได้เห็นก็ต้องหยุดนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด นางแนบเส้นผมไว้หลังใบหูอย่างประณีต โดยที่ทุกการกระทำของนางนั้น ถูกสายตาล้ำลึกคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลาแม้นกระทั่งยกชาขึ้นจิบ ก็มิอาจละสายตาจากมือเรียวงามของนางได้เลย

นางหันมาแย้มยิ้มให้กับเขาเล็กน้อย ก่อนที่จะหันกลับไปจดจ่ออยู่กับผลงานของตนต่อ โดยที่นางหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มเล็ก ๆ ของนางนั้นทำให้หัวใจใครบางคนเต้นโครมคราม

"ชาเริ่มเย็นลงแล้ว เจ้ามาดื่มสักหน่อยเถิด" หวงตงหยางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดจะเปรียบ เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเยี่ยนฟางจึงวางพู่กันลงอย่างเบามือ ก่อนจะหันมาร่วมดื่มชากับเขา ซึ่งบนโต๊ะกลางศาลาริมน้ำนั้น มีแต่ชาและขนมที่นางโปรดปรานราวกับว่าเขาตั้งใจเตรียมมาไว้ให้ จ้าวเยี่ยนฟางนั่งกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่มีหวงตงหยางคอยรินชาให้อยู่เรื่อย ๆ

น