Tous les chapitres de : Chapitre 101 - Chapitre 110

ฮันนี่ เอริยา....."อืมมมทำไมปวดหัวเเบบนี้ล่ะ"ฉันลืมตาแล้วพยายามมองไปรอบๆแต่ทำไมมันถึงมองไม่เห็นอะไร แขนของฉันเหมือนจะมีเชือกมัดไว้ฉันรู้สึกเจ็บปวดร้าวไปหมดทั้งแขนเลย และขาของฉันก็ขยับไม่ได้ปวดขามากเหมือนกัน เชือกตรงขาถูกรัดไว้เเน่นมากทำให้เชือกบาดขาฉันจนแสบไปหมด ในห้องนี้มันน่ากลัวมาก มืดทั้งหมดมองไม่เห็นอะไรเลย พี่ราม พี่รามอยู่ที่ไหน พี่รามมาช่วยฮันนี่ด้วยค่ะพี่ราม นำ้ตาของฉันค่อยๆไหล ฉันนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง ฉันไม่รู้เลยว่าห้องนี้ใหญ่แค่ไหน ฉันมองไปตรงไหนก็มืดไปหมดแอ๊ดดด(เสียงเปิดประตู)ฉันรีบหันไปมองทางประตูที่มีแสงสว่างสาดส่องเข้ามา ฉันพยายามเพ่งมอง ฉันเห็นเป็นเงาน่าจะเป็นเงาของคนที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งยืนมองมาที่ฉัน แสงมันสะท้อนทำให้ฉันต้องกระพริบตา แล้วไฟในห้องก็สว่างขึ้นมา ในนี้เป็นเหมือนตู้สี่เหลี่ยม ทำจากไม้ไม่ใหญ่มาก"ตื่นแล้วเหรอสาวน้อย?"ผู้ชายคนที่จับฉันมาเอ่ยขึ้น"แก แกจับฉันมาทำไม?”ฉันเอ่ยถามผู้ชายคนนั้น ด้วยนำ้เสียงกลัวๆ"ฉันจับเธอมา เพราะพี่ชายเลวๆของเธอไงสาวน้อย"ผู้ชายคนนั้นบอกฉันพลางเดินเข้ามานั่งยองๆตรงหน้าฉัน"พี่เฮลไปทำอะไรให้นาย นายถึงโกรธเขามากขนาดนี้?”ฉันเอ่ยถ

"ฮันนี่คะ หนูอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะพี่กำลังจะไปช่วยหนูแล้วนะ รอพี่นะคะเด็กดี"รามพูดบอกกับตัวเองแล้วเขาก็ได้กลิ่นอะไรไหม้ๆรามรีบเดินตามหากลิ่น นั่นจนไปสุดทางข้างหลังโกดัง เขาเห็นไฟกำลังไหม้ ตู้ไม้สีเหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก ไฟลุกกำลังแรง "ฮันนี่ ฮันนี่"รามร้องเรียกหญิงคนรัก เขารีบวิ่งเข้าไป ตอนนี้ไฟกำลังลุกโชน ประตูไม้ถูกล็อคด้วยโซ่ขนาดใหญ่ รามรีบหยืบปืนที่เขาเหน็บไว้ที่หลังออกมาปัง ปัง ปัง(เสียงปืน)รามยิงปืนไปที่แม่กุญแจ แม่กุญแจแตก ทำให้เขาสามารถเอาโซ่ออกไปได้ แต่ไฟกำลังลุกโชนทั่วทั้งทางเข้าทำให้รามไม่สามารถเข้าไปได้ เขาจึงหันไปมองแถวๆนั้นเพื่อหาผ้า แล้วก็โชคดีของเขา ที่มีผ้าผืนใหญ่กับนำ้ในถังรามวางกระบอกปืนพกไว้ที่พื้น แล้วรามก็รีบปีนขึ้นถังไปจุ่มนำ้ แล้วเขาก็เอาผ้าผืนใหญ่จุ่มลงไปในนำ้ให้เปียกโซก เมื่อเสร็จบแล้วรามรีบวิ่งเข้าไปในประตูไม้บานนั้นราม วยุทัศ... ภาพแรกที่ผมเห็น หลังจากที่ผมเปิดประตู ภาพของฮันนี่ช่างบีบใจผมมาก ผมอยากจะเจ็บแทนเธอ ผมไม่อยากให้เธอเจ็บ เธอจะรู้ไหมยิ่งผมเห็นเธอเจ็บ ผมก็เจ็บมากว่าเธอหลายเท่า ผู้หญิงตัวเล็กๆโดนมัดมือไว้กับเสากลางบ้านมัดขา เสื้อผ้าฉีกขาด ที

"เมียกู ใครอย่าแตะ ไอ้สัส!"ผมบอกมันแล้วเตะเสยคางมันไปอย่างแรงทำให้มันสลบไปทันที"กูอยากจะฆ่ามึง ให้ตายตอนนี้เลยด้วยซำ้"ผมพูดขึ้น "แต่มึงเสือกอยากจะข่มขืนเมียกูเอง กูจะทำให้มึงเจ็บมากกว่าที่เมียกูเจ็บ " ผมพูดแล้วกดโทรศัพท์หาคนๆหนึ่ง"ผมมีของหวาน อยากจะให้พวกคุณได้ลิ้มลอง"ผมพูดกับปลายสายไป"หนุ่มญี่ปุ่น สนใจไหม ที่โกดังท่าเรือS รีบๆมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจฆ่ามันทิ้ง"ผมบอกปลายสายด้วยนำ้เสียงเย็นชา คนนี้ๆรู้จักผมดีว่าผมพูดจริงแล้วก็ทำจริง"ผมขอ แค่อย่างเดียว ถ่ายคลิป แล้วปล่อยลงเน็ตให้ผมด้วย"ผมบอกปลายสายแล้ววางสายไป "มึงกล้าทำให้เมียกูเจ็บ มึงจะต้องเจ็บกว่าเมียกู"ผมพูดขึ้น แล้วจับตัวไอ้ฮิโรชิมามัดติดกับเสาเหล็กที่อยู่ตรงนั้น แล้วหันไปมองมัน"ขอให้สนุก กับบรรดาหนุ่มๆที่กูหามาให้นะ^_^"ผมพูดกับมันแล้วก็เดินกลับเข้าไปหาพวกไอ้คาร์ ไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ศพชายชุดดำนอนเกลื่อนเต็มพื้นโกดัง ผมก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง นั่ง จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมรีบเดินเข้าไปพวกมันด้วยรอยยิ้ม"ห่า หายไปไหนมาว่ะ?"ไอ้น็อตเอ่ยถามผม พวกมันกำลังนั่งคุยกันอยู่ มีไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ไอ้คาร์ เพิ่มเติมคือไอ้อา

"คุณ เป็น ใคร คะ?"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปด้วยสีหน้าสงสัยและงุนงง พี่เฮลกับอลิซ อลิซจริงๆๆด้วย ทั้งสองเดินไปหามี๊ฉัน เเล้วก็ยิ้มมองมาที่ฉันกับพี่ราม มี๊ฉันเป็นคนโทรไปบอกพี่เฮล ว่าฉันฟื้นแล้ว แล้วความทรงจำทั้งหมดก็กลับมาทั้งหมดแล้ว ในที่นี้ทุกคนรู้ยกเว้นพี่ราม^_^"ฮันนี่ นี่หนูจำพี่ไม่ได้อีกแล้วเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงอ่อนๆ"กูคงจะยกฮันนี่ให้มึงไม่ได้แล้วว่ะ ไอ้ราม"พี่เฮลเดินมาตบไหล่พี่ราม พี่รามหันขวับไปมองพี่เฮลอย่างไวและเขาก็เดินเข้าไปประชิดตัวพี่เฮลอย่างไวด้วยเช่นกัน"มึงจะผิดคำกับกูเหรอไอ้เฮล?"พี่รามถามพี่เฮลไปด้วยนำ้เสียงดุดันน่ากลัวจัง"พี่รามคะมาหาฮันนี่สิค่ะมาเร็วๆ ชักช้าไม่หอมน่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามก็หันมองมาที่ด้วยสีหน้าสงสัย แต่เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันนะ พลางยื่นหน้าหล่อๆของเขามาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ราม"ฮันนี่ ไม่ลืมสามีผู้เป็นที่รักหรอกค่ะ"ฉันกระซิบไปที่ข้างหูของพี่ราม พี่รามหันไปก้มหัวให้มี๊ฉัน แล้วหันหน้ากลับมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างไว มันเป็นสัมผัสแห่งความรักที่เต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ ความคิดถึงที่โหยหา "ออ อ่ออ อ่ะ อัอ อี อาอ ใอ ไอ อออ(พอก่อนค่ะฮั

"คุณฮันนี่ รึป่าวครับ"มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาโอบรอบเอวฉัน ฉันจึงหันกลับไป วันนี้ขอลืมสามีสักวันนะคะ นานแล้วที่ไม่ได้บริหารเสน่ห์เลย"ใช่ค่ะ^_^”"คุณสวยมากเลย"เขาบอกฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขาไป"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มอย่างเขินๆอย่างมีจริตจะก้านตามแบบฉบับคาสโนวี่ชั้นที่สองของผับ AK (VIP) ราม วยุทัศ......"แม่งเอ้ย! ลูกค้างี่เง่า เมียก็งี่เง่า"ไอ้เฮลเอ่ยขึ้นมาด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด มันหงุดหงิดแล้วเสือกลากผมมากินเหล้าด้วยเนี่ยน่ะ ผับตัวเองก็มีเสือกไม่ไป มันบอกผมว่ามาอุดหนุนผับเพื่อนมั่ง ผมก็ไม่เห็นว่าไอ้คาร์มันจะเอาเงินไอ้เฮลเลยสักครั้ง"แล้วมึงจะลากกูมาด้วยทำไม กูคิดถึงเมียกู กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกไอ้เฮลไปตามความจริง เห็นฮันนี่บ่นเหนื่อยอยู่ สงสัยผมคงจะปั้มลูกกับเธอหนักเกินไป "น้องกูไม่หนีมึงไปไหนหรอกสัสราม!"ไอ้เฮลบอกผม ผมก็มองมันอย่างเหนื่อยๆ แล้วผมก็หันไปมองไอ้คาร์ที่ตอนนี้เเม่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอย่างไม่หยุด นึกว่าแดกนำ้เปล่าเถอะครับ!"แล้วมึงล่ะ เมียงี่เง่า?"ผมเอ่ยถามไอ้คาร์ ไอ้คาร์ก็หันมามองหน้าผม "เปล่า เมียกูแค่เเรด!"ไอ้คาร์บอกผม แล้วกระดกเหล้าเข้าปากต่อ นี้มันกล้าว่าเมียแรดเลเหรอว่ะเนี่ย ช