All Chapters of เมื่อรักเดินทางมาเจอกัน: Chapter 11 - Chapter 20

16:00น.คาเฟ่Aไอริส อันฤดี…..“คุณแม่….สวัสดีค่ะ…”ฉันยกมือไหว้สวัสดีคุณแม่ของลูกหว้าด้วยท่าทางเคารพท่านที่ท่านยืนประจำตำแหน่งเคาน์เตอร์ของร้านแทนที่ของยัยลูกหว้าที่เธอจะต้องยืนประจำอยู่ทุกวัน “อ้าว…หนูไอสวัสดีจ้า^_^”คุณแม่ของลูกหว้ารับไหว้ฉัน ฉันก็ยิ้มให้ท่าน ฉันสนิทกับท่านเพราะฉันจะมาหายัยลูกหว้าเป็นประจำแต่วันนี้กลับแปลกไปที่เธอหายไปไหนไม่ได้มาทำงานหน้าเคาน์เตอร์ของเธอเหมือนทุกที“ยัยลูกหว้านอนอยู่บนห้องน่ะจ้ะ…หนูจะขึ้นไปหาไหม?”“ลูกหว้าไม่สบายเหรอคะ?”“น่าจะทำนองนั้นจ้ะ…หนูไอเดินขึ้นไปหาเลย…”“ได้ค่ะแม่…ขอบคุณนะคะ…”“จ้า^_^”ฉันยกมือไหว้ลาคุณแม่ของลูกหว้าและเดินหมุนทิศทางไปยังบันไดที่อยู้ด้านหลังของห้องครัวเพื่อจะขึ้นไปหายัยลูกหว้า บ้านของเธอด้านล่างถูกเปิดเป็นคาเฟ่ส่วนด้านบนเป็นที่พักอาศัยของลูกหว้าและแม่ของเธอ ฉันที่มาบ้านของเธอบ่อยจึงรู้ว่าห้องของลูกหว้าอยู่ตรงไหนจึงรีบมุ่งเดินไปหาเธอด้วยความเป็นห่วงก๊อกกกกก“ลูกหว้า”ฉันเคาะประตูและเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าห้องไปด้วย แต่ก็ไร้การตอบกลับได้ยินแต่เสียงของโทรทัศน์ดังแว่วออกมา “เราเข้าไปนะ…”ฉันเอ่ยบอกเธอและเอื้อมมือไปหมุดประตูลูกบิดแล

“เธอ….เป็นแฟนคลับเขาใช่ไหม?”เขาถามฉันพลางมองสำรวจการแต่งกายของฉัน ที่แสนจะบ้านนอกๆก็ฉันชอบแบบนี้ กางเกงขาสั้นและเสื้อยืดมันใส่สบายดี“หนู…ไม่ได้เป็นแฟนคลับเขาค่ะ…บังเอิญว่าเขาวิ่งชนหนู…และทำให้โทรศัพท์ของหนูพังหนูเลยวิ่งตามเขาเพื่อจะให้เขารับผิดชอบนะคะ”“แต่หนูเห็นเขามีท่าทางแปลกๆ”“ท่าทางแปลกๆ?”ชายคนนั้นว่าอย่างทวนคำพูดของฉันอย่างสงสัย ฉันก็มองหน้าเขาอย่างจริงจัง“ค่ะ…หนูเคยศึกษาเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าเพื่อจะเอามาเขียนนิยาย…และหนูเห็นว่าเขามีอาการแบบนั้น…”“เธอก็เลยกอดเขา?”ชายคนนั้นว่าอย่างพอเดาเรื่องราวได้“ค่ะ….”“เธอคงจะไม่ได้ชอบเขาใช่ไหม?”“ค่ะ…หนูมีแฟนอยู่แล้วค่ะ…”“งั้นก็ดี…ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องเธอ….”“ช่วยทำให้เขาหายจากการเป็นโรคซึมเศร้าทีเถอะนะ…”“ช่วยเขาด้วย….”“ค่ะ….แต่หนูก็ไม่มั่นใจว่าหนูจะช่วยเขาได้ไหม…เพราะหนูไม่ใช่หมอที่รักษาเฉพาะทาง…”“หนูคิดว่าคุณควรจะพาไดร์ฟไปพบจิตแพทย์นะคะ…”ฉันเอ่ยอย่างแนะนำ ชายคนนั้นก็ถอนหายใจออกมาด้วยท่าทางเคร่งเครียด แววตาของเขาสั่นไหวสื่อว่าเขาเป็นห่วงไดร์ฟจริงๆ“ฉันก็อยากพาไป…แต่ทางเจ้าของค่ายเขาไม่ยินยอม…”“เขาจะรอให้ไดร์ฟตายก่อนอย่างงั้นเหรอคะ

“จนลิ้นจุกปาก…ขาดอากาศหายใจและตายลงในที่สุด”“อยากตาย…ก็ตายดิ….ตายเลย…”“ฉันจะนั่งดูนายตาย…ตั้งแต่วิธีแรกยันนายหมดลมหายใจ…เลย…นายจะได้รู้ว่านายไม่ได้ตายอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดายไง?”ฉันเอ่ยออกไปพลางทำสีหน้าให้เป็นธรรมดาที่สุด เพราะถ้าฉันไม่ยุยงส่งเสริมเขาแบบนี้แต่กลับห้ามเขา บางทีเขาอาจจะฆ่าตัวตายจริงๆก็ได้นะพรึบ“ทำไมล่ะ….เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?”“ฉันไม่อยากตายต่อหน้าคนอื่น…”เขาตอบฉันมาเสียงเรียบๆก่อนจะทิ้งเชือกและเดินกระทืบเท้าหนักๆไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนคิงไซส์ขนาดใหญ่สีดำของเขาแทน ทำให้ฉันอมยิ้มขึ้นมาที่เปลี่ยนใจเขาไปได้อีกครั้งหนึ่งแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนใจเขาไปได้แบบนี้ทุกครั้งไหมพรึบฉันก็เดินตามร่างเขาไปพลางค่อยๆขึ้นไปนั่งบนเตียงนอนและค่อยๆเอนตัวลงนอนข้างๆเขาและเอื้อมมือไปกอดเขาจากทางด้านหลังและเอาใบหน้าแนบไปกับแผ่นหลังที่ขาวเนียนของเขา“อย่าคิดฆ่าตัวตายเลยนะ….”ฉันเอ่ยบอกเขาไป“อะไรทำให้นายไม่สบายใจ….คุยกับฉันได้นะ…”“ฉันยินดีที่จะอยู่ข้างๆนายเสมอ….ไดร์ฟ…”“เธอเป็นแฟนคลับของฉันเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉันขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันสักเท่าไหร่ ก็เมื่อคืนฉันยังทำเป็นไม่รู้

“มุขจีบหญิง….?”ฉันเอ่ยถามไดร์ฟไป เขาก็ยิ้มบางๆให้ฉัน มันทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวเร็วขึ้นมาเพราะฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มแต่พอเขายิ้มแบบนี้มันช่างสดใสจัง ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมแฟนคลับของไดร์ฟได้เยอะอย่างถล่มทลายแบบนี้ ก็เพราะเขายิ้มทีหัวใจแทบจะละลายยังไงล่ะ“ทำไมทำหน้าแบบนั้น…?”ไดร์ฟเอ่ยถามฉันอย่างสงสัยพลางขยับใบหน้าหล่อของเขาเข้ามาหาใบหน้าของฉันจนปลายจมูกของเราแตะกันอย่างแผ่วเบา“ไดร์ฟ….นายจะใช้ข้ออ้างว่านายป่วยซึมเศร้าแล้วจะมาจูบฉันบ่อยๆแบบนี้ไม่ได้นะ…”ฉันว่าอย่างเหนื่อยใจ ที่ไดร์ฟกำลังใช้ริมฝีปากของเขาคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากของฉัน เขาจ้องแต่จะจูบปากฉันอีกแล้ว“ทำไมอ่ะ…ก็ฉันอยากจูบเธอ….”ไดร์ฟเอ่ยออกมาพลางทำสีหน้าอย่างเอาแต่ใจ ฉันก็กระพริบตาปริบๆเมื่อมองไปที่ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มของไดร์ฟที่มันเผยอขึ้นเล็กน้อย“ฉัน…เคยอ่านนิยายของเธอด้วยนะ…”“มันมีฉากสยิวด้วย….เธอเคยทำกับแฟนเหรอ?ถึงได้เขียนจนเห็นภาพนึกว่าไปแอบอยู่ใต้เตียงขนาดนั้น..”“ไดร์ฟ…คนป่วยซึมเศร้าเขาไม่มีอารมณ์อย่างว่ากันหรอกนะ”ฉันเอ่ยเสียงเข้มเถียงเขาไป เขาก็พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจนะแต่ก็ไม่ยอมผละใบหน้าให้ถอยห่างออกไปจากฉันอยู่ดี “ว่าแ

“คนรักนายเยอะมากขนาดนี้….แต่ทำไมนายไม่รักตัวเองบ้างล่ะ….”“รักตัวเอง?”ไดร์ฟขมวดคิ้วมองหน้าฉันอย่างสงสัยและเขาก็เอ่ยทวนคำพูดของฉันมา ฉันก็ยิ้มบางๆให้เขาและหันกลับไปมองจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ตรงหน้าต่อและชี้นิ้วไปที่ร่างของไดร์ฟในจอโทรทัศน์ที่เขากำลังร้องเพลงและเต้นอยู่ตรงกลางของเพื่อนร่วมวง เขาดูโดดเด่นที่สุดในนั้นแล้ว“นายดูสิ….ว่านายน่ะทั้งหล่อและเท่ห์ขนาดไหน….”ฉันพูดพลางทำหน้าเพ้อฝันและกำลังฟินและเคลิ้มในความหล่อละลายของไดร์ฟ ที่ฉันไม่ได้แกล้งทำ แต่ฉันทำออกมาจากใจจริงๆ “ฉันอยากจะกรี๊ดดดด…”“และเรียกท่านไดร์ฟขา^_^”“ฉันขอสมัครเป็นแฟนคลับนายอีกคนนะ^_^”ฉันหันไปยิ้มและเอ่ยบอกไดร์ฟก็พบว่าเขาเองก็มองฉันอยู่ก่อนแล้ว“อยากเป็นแค่แฟนคลับเหรอ?”เขาถามฉันพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูงข้างหนึ่งแววตาของเขาดูอ่อนโยนและลึกซึ้งแบบแปลกๆชอบกลแหะพรึบ“เธอ….อยากเป็นแค่แฟนคลับฉันจริงๆเหรอ?”ไดร์ฟขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นและเอ่ยถามฉันเสียงแหบแห้งแอบกระเส่านิดๆอีกครั้ง ฉันก็อ้ำๆอึ้งๆเพราะแอบตกใจและตั้งตัวไม่ทันกับคำถามของเขา หัวใจของฉันมันเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะแล้วพรึบไดร์ฟกดรีโมทเพื่อเปลี่ยนจากคอนเสิร์ตเป็น