All Chapters of เมื่อรักเดินทางมาเจอกัน: Chapter 21 - Chapter 30

พรึบ“โอ้ย!”ไดร์ฟร้องเสียงหลงเมื่อฉันก้าวขาข้างขวาขึ้นไปเหยียบบนไหล่ของเขา“ชู่วววว”ฉันจึงทำเสียงเพืื่อเตือนให้เขาเงียบๆหน่อย“ก็ฉันเจ็บหนิ!”ไดร์ฟบ่นอุบฉันก็เบะปากใส่เขาและรีบจัดการดีดตัวเหยียบไหล่ไดร์ฟและเอามือเกาะกำแพงเพื่อจะปีนออกไปทันทีพรึบ“เร็ว…ขึ้นมาสิไดร์ฟ!”ฉันเอ่ยเร่งไดร์ฟที่ฉันขึ้นมานั่งบนขอบกำแพงหนาได้แล้ว ไดร์ฟที่อยู่ข้างล่างก็ใช้มือของเขาปัดไปที่ไหล่ของเขาที่โดนฉันเหยียบก่อนจะพยักหน้าให้ฉันอย่างรับรู้พรึบฉันยื่นมือไปให้ไดร์ฟจับมือฉัน แต่เขาก็ไม่จับมือฉันเขากลับกระโดดสูงรวดเดียวจนมือหนาของเขาจับคานของกำแพงได้และเขาก็ใช้เท้าไต่กำแพงขึ้นมาอย่างสบายๆ ฉันก็มองหน้าไดร์ฟด้วยท่าทางอึ้งตกใจกับการกระโดดขึ้นกำแพงของเขา อย่างกับมีวิชาตัวเบาน่ะพรึบ“นาย….ลงไปก่อน…”ฉันเอ่ยบอกไดร์ฟไปทันทีที่เขาขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆฉันแล้วโดยเราทั้งคู่หันขาออกไปด้านนอกตัวบ้านแล้ว“อืม…”เขาตอบฉันสั้นๆและกระโดดรวดเดียวถึงพื้นเลยตุ๊บ“รอรับฉันด้วยสิ….”ฉันเอ่ยบอกไดร์ฟไปแทบจะทันทีที่เขาเอื้อมมือไปเก็บกระเป๋าเป้ของฉันขึ้นมาสะพายไหล่เขาไว้ เขาก็เลิกคิ้วมองหน้าฉันก่อนจะอ้ามือออกจากกันอย่างกว้างๆเพื่อรอรับร่าง

พรึบ“อืม….”ผมตอบเธอเบาๆพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปสวมกอดเธอแผ่นหลังเล็กของเธอกลับพร้อมกับก้มใบหน้าลงไปสูดดมกลุ่มผมเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอ เธอใช้น้ำยาสระผมยี่ห้อไหนกันนะ ถึงได้หอมละมุนขนาดนี้พรึบ“งั้น…นายหิวหรือยัง?”เธอผละร่างเล็กของเธอออกไปจากผมและเอ่ยถามผม ผมก็มองหน้าเธอนิ่งที่ผมกำลังสูดดมกลิ่นผมของเธออย่างเคลิบเคลิ้มอยู่เลยแต่นั่นสิ…ผมรู้สึกหิวไหมนะ…“ป่ะ…”เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับจับมือผมไปกุมไว้“ไปไหน?”ผมถามเธอพร้อมกับขมวดคิ้วมองหน้าเธออย่างงุนงง“ไปกินข้าวไง^\^”เธอตอบผมกลับมาพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้ผม จนหัวใจของผมเต้นโครมครามขึ้นมาซะอย่างงั้น นี้อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้อยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากแม่ของผม ตั้งแต่เด็กจนโตผมอยู่โรงเรียนประจำชายล้วนก็จริงแต่ก็ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนผู้หญิง มาเจอก็มหาลัยแล้ว ผมก็ค่อนข้างเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิงส่วนมากจะขุกตัวอยู่แต่ชมรมและบ้านของผมเพื่อทุ่มเทเวลาให้กับเพลงและการแต่งเพลงรวมไปถึงการเล่นดนตรีและคิดค้นท่าเต้นเบรกแดนซ์และฮิปฮอป ในหัวผมตอนนั้น มีเพียงเรื่องพวกนี้จริงๆถึงจะมีผู้หญิงมากมายเข้ามาขายขนมจีบในชีวิตของผมอยู่บ่อ

“ค่ะ^_^”ฉันก็ยิ้มรับคำเขาและยื่นมือที่สั่นเทาของตัวเองไปรับหนังสือนิยายของฉันคืนมาจากมือเขา และรีบเดินถอยห่างออกมาจากที่ตรงนั้นทันทีเพื่อให้แฟนคลับคนอื่นๆได้เข้ามาขอลายเซ็นพี่โรมต่อไปพรึบ“มองดูปลื้มเนอะ”เสียงเย้ยหยันของผู้ชายที่คุ้นหูของฉันดังขึ้นทางด้านหลังของฉันที่แอบยืนมองโครงหน้าหล่อเรียวของพี่โรมอยู่ด้วยความหลงใหล“ใช่….ฉันปลื้มเขามาก^_^”“มันหล่อ?”“อื้อ…”ฉันตอบเขาไปแต่ยังไม่ได้หันไปมองหน้าไดร์ฟหรอกนะ“เท่ม่ะ?”“ก็เท่นะ…นายดูแฟนคลับของพี่โรมสิ…เยอะมาก^_^”ฉันพูดพร้อมกับยิ้มอย่างตื้นตันใจแทนพี่โรมจริงๆ“เหอะ…นี่น่ะเหรอเยอะ?”เสียงแค่นหัวเราะดังออกมาจากทางด้านหลังฉันจากคนคนเดิม จึงทำให้ฉันต้องหันไปมองเขาอย่างเอาเรื่องทันที ที่เขากล้ามาดูถูกพี่โรมของฉันได้ขนาดนี้ แต่พอฉันหันไปเขาก็ได้หายตัวไปแล้ว พรึบ พรึบ“ไปไหนของเขานะ…?”ฉันพึมพำขึ้นที่ไดร์ฟได้หายไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว เมื่อกี้เขายังพูดกระซิบข้างหูฉันอยู่เลยไม่ใช่เหรอไง แล้วทำไมหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้เร็วขนาดนี้ ยังกับหายตัวได้อย่างงั้นแหละ“ไดร์ฟ!”ฉันร้องเรียกหาไดร์ฟแต่เป็นเสียงกระซิบนะเพราะกลัวคนอื่นจะรู้ ว่าท่านไดร์ฟแห่งเดอะ

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ(เสียงรองเท้ากระทบพื้นกระเบื้อง)“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!”เสียงกรี๊ดดังตามหลังพร้อมกับร่างของผู้คนมากมายที่แออัดกันอยู่ด้านหน้าต่างพากันวิ่งตามร่างของไดร์ฟไปเป็นขบวนที่เขาเดินออกไปจากเวทีแห่งนี้ โดยที่ตอนนี้ด้านหน้าเวทีไร้ผู้คนจะเหลือก็เพียงแค่ฉันคนเดียวที่ยังคงยืนทำหน้าเหวออยู่ พี่โรมเองก็ยืนทำหน้าอึ้งตกใจอยู่บนเวทีโดยที่ข้างๆเขามีพิธีกรยืนทำหน้าเหวออยู่เช่นกัน“อะไรกันวะเนี่ย!!”เสียงหงุดหงิดของพี่โรมเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจที่เหล่าบรรดาแฟนคลับของเขาพากันวิ่งตามร่างของไดร์ฟไปจนไม่หลงเหลือเลยสักคนเดียว“ไดร์ฟน่ะไดร์ฟ!”ฉันโวยขึ้นอีกคนที่ไดร์ฟหาเรื่องให้ตัวเองและฉันอีกแล้ว ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูของผู้จัดการล่ะก็มีหวัง ฉันตายแน่!!“ไอไปก่อนนะคะ…พี่โรม”ฉันหันมาเอ่ยลาพี่โรมที่เขากำลังหัวเสียกับการกระทำของไดร์ฟเป็นอย่างมากที่ไดร์ฟมาแย่งแฟนคลับของเขาไปซะหมดเลย“ครับ….”“ไว้เจอกันค่ะ…”ฉันยิ้มกว้างให้พี่โรมและยกมือโบกลาเขา“น้องไอก็จะไปตามไอ้ไดร์ฟนั้นด้ายเหมือนกันเหรอครับ?”“เปล่าหรอกค่ะ…ไอจะไปซื้อโทรศัพท์นะคะ…พอดีโทรศัพท์ของไอพัง^_^”ฉันเอ่ยบอกพี่โรมไป เขาที่ตอนแรกทำหน้าไม่พอใจนึกว่าฉันจะตาม

“ทำไม!!!”“ทำไมวะ!!”“ทำไมกูต้องเกิดมา!!!!”“อ๊าาาาาาาาาาาาา!”“มีพ่อแบบนี้….!!!”“เกิดมาทำไม!!!!!!!”เสียงของไดร์ฟตะโกนเสียงดังจนฉันแอบสงสารคอเขานะ“เข้าไปจับตัวไดร์ฟสิ!”เสียงตวาดอย่างออกคำสั่งจากผู้ชายที่แต่งตัวภูมิฐานเอ่ยขึ้นบอกการ์ดชุดดำร่างใหญ่สามสี่คนที่พากันยืนตกตะลึงอยู่ให้ออกไปจับตัวไดร์ฟ การ์ดก้มหัวน้อมรับคำสั่งและวิ่งเข้าไปหมายจะจับตัวไดร์ฟ“อย่าเข้ามานะเว้ย!!”“ไม่งั้น….กูแทงจริงๆด้วย!”ไดร์ฟเอ่ยขึ้นพร้อมกับจอปลายแจกันที่แหลมคมที่เขาเขวี้ยงมันแตกชี้ไปที่ท้องของเขาทำให้การ์ดหยุดชะงักทันทีและหันไปมองยังผู้ชายที่แต่งตัวดูภูมิฐานอย่างรอคำสั่ง ชายคนนั้นทำหน้าตื่นตกใจทำอะไรไม่ถูก“ไดร์ฟ…ใจเย็นๆนะ….”ผู้จัดการของไดร์ฟเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพื่อเกลี้ยกล่อมไดร์ฟให้ใจเย็นลง แต่เปล่าเลย ไดร์ฟไม่ใจเย็นลงอย่างที่เขาคิด“พวกมึง…ออกไปให้หมด!!!”ไดร์ฟตวาดเสียงดังพร้อมกับแกว่งปลายแจกันแหลมไปตรงด้านหน้าของเขา เพื่อทำการสื่อว่าถ้าใครเข้ามา เขาแทงแน่“และถ้าผมตาย….คุณอย่ามางานศพผมนะ…”ไดร์ฟว่าพร้อมกับหันปลายแจกันแหลมกลับไปเข้าหาตัวเขา“เหมือนที่คุณ….ไม่ไปงานศพของแม่ผม…”แววตาทีี่ดุดันของไดร์ฟม