All Chapters of ข้ามภพมารักเธอ: Chapter 41 - Chapter 50

“พอเถอะ…..!!!”ผมตะโกนฝ่ากลางเสียงของสายฝนไปอย่างดุดันและเข้มขรึม เพราะเสือสองตัวนั้นสู่กันมาเป็นชั่วโมงแล้ว และเสือดำก็เริ่มจะแย่แล้วแต่ดูเหมือนไอ้เสือลายพาดกลอนนั้นมันกะจะเอาเสือดำให้ตายไปเลย แต่เสียงของผมกลับกลายเป็นเพียงแค่อากาศธาตุเพราะเสียงของผมไม่ได้เข้าหูของเสือทั้งสองตัวนั้นเลย “โถ่เว้ย!!!” พรึบ ผมสบถออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับทุบมือลงไปบนกิ่งไม้อย่างหงุดหงิด จิตใจของผมร้อนรุ่มดังมีเปลวไฟสุมอยู่ในอกผม ยิ่งผมเห็นเสือดำใหญ่นั้นเจ็บมากเท่าไหร่ ผมก็เจ็บตามไปด้วย แต่แล้วสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นสร้อยคอที่ผมสวมใส่อยู่ คำพูดของพี่เข้มดังกึกก้องเข้ามาในโสตประสาทของผม “หน้าผากเสือของอาจารย์ข้า…พออาจารย์ข้าสิ้น…ข้าก็นำหนังหน้าผากของท่านมาลงอักขระตามคำสั่งเสียของท่าน…” ผมเมื่อนึกได้แบบนั้นก็หยิบยกหน้าผากเสือขึ้นมากุมไว้พร้อมกับพนมมือยกไหว้ด้วยหัวใจที่เคารพ “ท่านอาจารย์ของพี่เข้มและพี่เข้ม…โปรดช่วยเสือดำตัวนั้นให้รอดพ้นจากเสือลายพาดกลอนใหญ่นั้นด้วยเถอะครับ…” “ขอให้กระสุนที่ผมจะยิงใส่เสือลายพาดกลอนใหญ่นั้นทะลุเข้าไปในร่างกายของมันได้ด้วยเถอะครับ….”ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพ

ยามดึกคืนนั้น……พรึบ“อื้อ….”ผมรับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่เย็นเฉียบของใครสักคนที่กำลังใช้หัวแม่มือลูบไล้โครงแก้มของผมอยู่ในตอนนี้ ในขณะที่ผมกำลังหลับอย่างสบายทำให้ผมที่ไม่รู้ว่าตัวเองนอนหลับไปนานเท่าไหร่ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเจ้าของฝ่ามือนั้น และสายตาของผมก็ประสานเข้ากับนัยน์ตาสีเหลืองที่กำลังจ้องมองผมอยู่ด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆให้ผม“เอ็งรู้สึกเป็นยังไงบ้าง…ยังเจ็บปวดกระดูกตรงไหนอีกหรือไม่?”น้ำเสียงอบอุ่นที่สื่อออกมาว่าเป็นห่วงผมอย่างสุดใจเอ่ยออกมา ผมก็จ้องมองบุคคลตรงหน้านิ่งไม่ยอมตอบคำถามเขาจนสีหน้าของพี่เข้มสลดลงก่อนจะค่อยๆละมือหนาของเขาออกไปจากโครงแก้มของผม“เอ็งคงจะกลัวข้าและรังเกียจข้าสินะ…ที่ข้ามันเป็นตัวประหลาด…”พี่เข้มเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาและตัดพ้อในน้ำเสียงของเขา ทำให้ผมใจสั่นไหวขึ้นมาที่พี่เข้มคิดแบบนั้นพรึบ“ผมไม่รังเกียจพี่เลยครับ….”“พี่น่ะเก่งและสุดยอดไปเลยนะครับ…ที่สามารถแปลงร่างเป็นเสือได้ด้วย^7^”ผมพูดเสียงร่าเริงที่กลั่นออกมาจากใจจริงๆ พี่เข้มก็มองหน้าผมด้วยแววตาตื่นตะหนก อย่างอึ้งๆที่ได้ยินคำพูดของผมผมจึงยันตัวค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆเพราะกลัวกระดูกที่พี่เข้ม

“พวกข้าไปช่วยตาก่อนนะจ๊ะพ่อ…”เด็กผมจุกคนแรกหันมาเอ่ยบอกพี่เข้ม พี่เข้มก็พยักหน้าแทนคำตอบ“อย่าไปเที่่ยวซนที่ไหนอีกล่ะ…”พี่เข้มเอ่ยขึ้นเสียงเข้มหน้าตาดุๆใส่เด็กสองคนนั้นไปอย่างเชิงขู่“จ้ะพ่อ^_^”เด็กสองคนนั้นก็เอ่ยรับคำพี่เข้มพร้อมกับยิ้มกว้างจนตาปิดและยกมือขึ้นมาโบกให้พี่เข้ม“พวกเราไปก่อนนะจ๊ะพ่อ…หายไวๆนะจ๊ะ…^_^”และเสียงนั้นก็ดังกึกก้องสะท้อนบ้านหลังนี้ทั้งๆที่เด็กสองคนนั้นได้อันตรธานหายไปแล้วต่อหน้าต่อตาผมพรึบผมรีบเกาะแขนพี่เข้มทันทีด้วยความหวาดระแวง“เด็กสองคนนั้น…เป็นเด็กผีเหรอพี่?”ผมเอ่ยถามพี่เข้มไปเสียงสั่น พี่เข้มก็ยื่นมือมาจับมือผมที่กอดแขสเขาแน่นก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆให้ผม“เอ็งนี่ก็ขี้กลัวผีเหมือนกันนะ…”“หรือเอ็งแกล้งกลัวเพราะจะอ้อนข้ากันแน่?”พี่เข้มเอ่ยถามผมด้วยแววตามีเลศนัยและเป็นประกายทำให้ผมทำหน้าเบ้ใส่เขาใครจะคิดแบบนั้นกัน ขี้ตู่ชะมัดเลยพี่เข้ม!พรึบผมปล่อยมือจากแขนพี่เข้มและขยับออกมาจากเขาเพื่อจะไปยังโต๊ะที่ทำจากต้นไม้ใหญ่ที่ลุงสิงห์นำถาดอาหารมาวางไว้ให้เราสองคนกิน“แสดงว่าจริง…เอ็งสะบัดสะบิ้งแบบนี้?”พี่เข้มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแจ่มใสที่แซวผมได้ ผมก็สะบัดหน้าใส่เขาก่อ

ุแต่ก่อนที่ผมจะปิดประตูสนิท สายตาของผมก็ไปสบเข้ากับดวงตาสีขาวที่ไม่มีดวงตาสีดำอยู่ด้านในลูกกระตาคู่นั้นที่จับจ้องถมึงทึงมายังผมทำให้ผมขนลุกซู่เสียวสันหลังวาบอย่างตกใจมือไม้สั่นไปหมดและแรงของประตูก็ค่อยๆถูกเปิดออกจากด้านในอีกครั้ง คราวนี้ผมยืนขาสั่นระริกทำตัวไม่ถูกเพราะตกใจและหวาดกลัวกับร่างของเจ้าของดวงตาสีขาวที่ไม่มีตาดำในลูกกระตานั่น“ช่วยนายท่านด้วย……”เธอเปล่งเสียงออกมาแต่ริมฝีปากของเธอกลับไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิดและเสียงยานและเยือกเย็นแบบนี้ทำให้ผมรู้และจำเธอได้ทันทีว่าเธอคือใคร“มะเมียงเร”ผมเอ่ยชื่อเธอไปเสียงสั่นๆและกระตุก เธอก็มองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนักเหมือนเธอเป็นกังวลใจอยู่มาก“ช่วยนายท่านด้วย…นายท่านจะไปจัดการกับไอ้พรายสมิงตามที่รักกับยมแนะนำ…”“ท่านต้องช่วยนายท่านเข้มของข้า…”“มีแต่ท่านคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยเหลือนายท่านของข้าได้!!”เมียงเรตะโกนแผดเสียงดังใส่หูทั้งสองข้างของผมพร้อมกับใบหน้าที่ขาวซีดของเธอพุ่งเข้ามาใกล้ใบหน้าของผมอย่างรวดเร็วหัวใจของผมเต้นรัวเร็วด้วยความกลัว ผมจึงพยักหน้ายอมรับตกลงของเธอที่บอกให้ผมไปช่วยพี่เข้ม“ละแล้วพี่เข้มอยู่ที่ไหนล่ะ?”ผมเอ่ย

“เอ่อจริงสิ…!”ผมตะโกนออกมาอย่างนึกได้อย่างดีใจ ผมก็จัดการยื่นมือขึ้นมากุมหน้าผากเสือในมือผมและตั้งจิตตั้งใจอธิษฐานให้หน้าผากเสือนำพาผมไปหาพี่เข้มทีเถอะครับและพอผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับความน่าอัศจรรย์ใจนั้นคือมีแสงสว่างส่องออกมาจากหน้าผากเสือของผมและเปล่งประกายเป็นช่องทางทางซ้ายมือของผม เหมือนจะสื่อให้ผมเดินไปทางนั้น ผมก็ยิ้มกริ่มออกมาอย่างดีใจ“ขอบคุณมากๆๆครับ…ขอบคุณ…”ผมเอ่ยขอบคุณหน้าผากเสือและออกฝีเท้าเดินตามทิศทางของแสงสว่างนั้นไปเรื่อยๆจนแสงไปสว่างวาบอยู่ที่ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งที่ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือต้นไม้ชนิดใดกันแน่ แต่เงาตะคุ่มๆที่ทำลับๆล่อๆอยู่ตรงด้านหน้าของผม แต่เป็นด้านหลังของต้นไม้ใหญ่นั้น แสนคุ้นตาผมเสียจริงๆ“พี่เข้ม…”ผมพึมพำชื่อของเจ้าของแผ่นหลังนั้นออกมา และยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนจะพุ่งเดินตรงเข้าไปหาพี่เข้ม“พี่เข้ม!”ผมเอ่ยเรียกพี่เข้มอย่างตกใจที่เขาหันมาหาผมอย่างว่องไวและใช้มีดปลายแหลมจ่อมาที่หน้าของผม ทำให้ผมตกใจมากเพราะอีกนิดเดียว ปลายมีดของพี่เข้าจะทิ่มหน้าผมอยู่แล้ว พี่เข้มก็มองหน้าผมและมองของในมือผม ที่เป็นตะเกียงน้ำมันแต่มันกลับไม่มีไฟเพราะผมทำมันดับขณะที่ผ