All Chapters of ข้ามภพมารักเธอ: Chapter 31 - Chapter 40

ซู่ๆๆๆๆพรึบ“เจ้ามาทำไมกัน…?”พี่เข้มเอ่ยเสียงเข้มอย่างสงสัยพร้อมกับหันหน้ากลับไปมองยังปลายเตียงนอนที่เราสองคนกำลังนั่งกันอยู่ในขณะนี้ผมก็ค่อยๆชะโงกหน้าขึ้นไปมองบ้างว่าพี่เข้มคุยอยู่กับใครและก็ต้องถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ด้านหลังพี่เข้มตอนนี้ก็คือผู้หญิงผมยาวสีดำคนนั้น ผมว่าถ้าเธอสวมใส่ชุดสีขาวจะเหมือนผีชุดขาวในหนังเรื่องเดอะริงเลยนะ น่ากลัวเป็นบ้า“ช่วงนี้ใกล้จะเข้าพรรษาเจ้าจำศีลภาวนาไม่ใช่เหรอ?”พี่เข้มเอ่ยถามหญิงสาวคนนั้นที่เธอกำลังก้มหน้ามองพื้นโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่เข้ม ผมนี่ก็กอดเอวสอบของพี่เข้มแน่นเลยชายชาติตำรวจกลัวผี รู้ถึงไหนอายถึงนั้นเลยนะ“ใช่….แต่ข้าเป็นห่วงนายท่าน….”เสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ้นพร้อมกับความหนาวที่เย็นยะเยือกขึ้นมาอีกครั้ง “เป็นห่วงข้า?”พี่เข้มทวนคำพูดไปอย่างงุนงง ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าพี่เข้มอย่างสงสัยและงุนงงเช่นกัน“เมื่อวันก่อน…ข้าเห็น…ไอ้พรายสมิงมันปลอมแปลงจำแลงกายเป็นชายหนุ่มที่น้ำตก…ตอนที่นายท่านไปหาปลา…”หญิงสาวคนนั้นเอ่ยขึ้นยาวเยียดด้วยน้ำเสียงโทนปกติเหมือนคนอื่นเขาพูดกัน พูดดีๆก็เป็นแล้วจะพูดยานครางไปเพื่อ?ผมก็ได

“ฝากนายท่านของข้าให้ท่านดูแลด้วย~~~~”“ดูแลนายท่านของข้าด้วย~~~~~~”พรึบ“เฮือก!!”ผมสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นอย่างด้วยความตกใจที่ตื่นจากความฝัน ที่ในฝันของผมฝันถึงเมียงเรผู้หญิงผมยาวคนเมื่อคืนนี้ ในฝันเธอมาบอกผมว่าให้ผมดูแลพี่เข้มอย่าให้พี่เข้มหลงเชื่ออะไรผู้หญิงผิวขาวนวลผ่องคนนั้นเด็ดขาดเธอคนนั้นจะนำพาความเดือดร้อนและความทุกข์ทรมานมาให้แก่พี่เข้มพรึบ“เฮือก!”ผมสะดุ้งโหยงสุดตัวอีกครั้งเมื่อสัมผัสหนักๆวางลงบนไหล่ของผม ผมจึงหันไปมองคนที่นอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่เดียวกันด้วยสีหน้าตื่นตกใจพี่เข้มก็มองผมด้วยสายตาเป็นห่วงปนสงสัยว่าผมเป็นอะไรไป ถึงได้สะดุ้งลุกขึ้นนั่งขนาดนี้“ร้อนเหรอ…เหงื่อโทรมกายเชียว?”พี่เข้มเอ่ยถามผมพร้อมกับยื่นมือมาเช็ดคราบน้ำเหงื่อที่เปียกโชกไปทั่วทั้งร่างกายของผมตามที่พี่เข้มบอกจริงๆนั้นแหละพรึบผมคว้ามือพี่เข้มไปพร้อมกับกำมือเขาแน่นแววตาสั่นไหวจับจ้องมองไปในแววตาสีดำของเขา“เมียงเร….มาเข้าฝันผม…เธอบอกให้ผมดูแลพี่เข้ม…”“อย่าห่วงไป…ข้าดูแลตัวเองได้…^_^”พี่เข้มว่าเสียงใสพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆให้ผม แต่รอยยิ้มของเขาไม่ได้ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาเลยสักนิด ถ้าเมียงเรมาเตือนขนาดนี้ แสดงว่

“พวกมัน…โดนเสือกัดตาย….”พี่เข้มเอ่ยออกมาเสียงเข้มน้ำเสียงของเขาแสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ผมก็เดินตามแผ่นหลังของพี่เข้มไปอย่างช้าๆและทิ้งระยะห่างไว้สองศอกและตั้งอกตั้งใจฟังสิ่งที่พี่เข้มพูดอยู่ในขณะนี้ “แต่ผมได้ยินเสียงปืนกลรัวยิงนับหลายสิบกระบอก…เสือมันไม่ได้มีตัวเดียวใช่ไหมพี่…” “ในยุคสมัยพี่นี่เสือน่าจะชุมน่าดูเลยนะครับ….”ผมเอ่ยพูดไปอย่างตามความคิดของผม “สมัยพี่นี่…มันพุทธศักราชที่เท่าไหร่เหรอครับ?”ผมเอ่ยถามพี่เข้มต่ออย่างสงสัย เพราะพี่เข้มบอกว่าผมย้อนอดีตมาอยู่ในภพของผมพร้อมๆกับพวกตำรวจและคนที่ทรยศแผ่นดินพวกนี้ที่มันเกือบจะไม่เหลือซากเพราะถูกเสือกัดกิน แต่ที่ผมสงสัยคือผมย้อนอดีตข้ามมาที่นี่ได้ยังไงมันเกิดอะไรขึ้นกับกาลเวลาและการหมุนรอบๆตัวของโลกงั้นเหรอ มันเกิดปรากฏการณ์อะไรทำไมมันช่างเหลือเชื่อและน่าอัศจรรย์ใจได้ขนาดนี้ “สมัยของข้า…เขาเพิ่งจะเลิกใช้ร.ศ.ไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน…”พี่เข้มเอ่ยตอบผมมาด้วยเสียงเรียบก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโขนไม้แกร่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่น่าจะมีอายุไม่ต่ำกว่าห้าสิบปี “ร.ศ.รัตนโกสินทร์ศกน่ะเหรอพี่?” “ที่พระบาทสมเด็จ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5)

“ผมอยากเจอคนที่ชื่อพรายสมิง…”ผมเอ่ยบอกพี่เข้มไปอย่างจริงจัง พี่เข้มก็มองหน้าผมด้วยสีหน้าดุดัน“เอ็งจะไปอยากเจอมันทำไม?”พี่เข้มถามผมเสียงเขียวอย่างไม่พอใจ ทำให้ผมงุนงงหนักเพิ่มขึ้นไปอีกว่าทำไมพี่เข้มต้องไม่พอใจผมขนาดนี้ด้วย“ก็เป็นเพราะพรายสมิงไม่ใช่เหรอครับ…ที่ทำให้ผมมาที่นี่…เพราะฉะนั้นเขาจะต้องรู้วิธีที่จะทำให้ผมกลับไปยังที่ที่ผมมาได้สิครับ…”ผมว่าอย่างจริงจัง แววตามุ่งมั่นผิดกับพี่เข้มที่มองผมด้วยแววตาสั่นไหว“เอ็ง…ไม่อยาก..อยู่กับข้าเหรอ?”พี่เข้มเอ่ยถามผมเสียงสั่นไหวแววตาก็สั่นไหวเช่นกัน ทำให้วินาทีนั้นเหมือนสิ่งที่อยู่รอบๆตัวผมได้หยุดชะงักลงไปทั้งๆที่ลมยังคงพัดแรงกระหน่ำอยู่แท้ๆแต่พอได้ยินคำพูดที่เขาถามผมเสียงแผ่วเบาและสั่นไหวของพี่เข้มแล้วทำให้ผมเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะนั่นสิ ถ้าผมกลับไปยังที่ที่ผมจากมา ผมก็จะไม่มีวันได้เจอพี่เข้มของผมอีกแล้ว ใช่ไหม“ตอบข้าสิ…ว่าเอ็งไม่อยากอยู่ที่นี่กับ….ข้า…”พี่เข้มเอ่ยถามผมเน้นย้ำอย่างต้องการคำตอบ ผมก็จ้องมองเขาด้วยแววตาสั่นไหว อย่างคิดไม่ออกจริงๆว่าผมจะเลือกอะไรถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากกลับบ้านแต่ผมก็อยากอยู่กับพี่เข้มด้วยเหมือนกัน ผมเลือกไ

ฟิ้ววววววววววววววโฮก ฮาก(เสียวคำรามของเสือ)ลมพัดโหมกระหน่ำจนผมต้องหลับตาปี๋เพราะฝุ่นเข้าตาทั้งสองข้างของผม แต่เสียงคำรามของเสือโคร่งใหญ่โตแปดศอกนั่นยังคงร้องคำรามลั่นทั่วไปทั้งผืนป่าแห่งที่เป็นหุบลึกแห่งนี้พรึบและสักพักลมที่พัดแรงกระหน่ำก็หยุดลงราวกับเหมือนโดนใครสั่งให้หยุด ทำให้ผมค่อยๆลืมตามองไปยังเบื้องล่างต้นมะค่าใหญ่ที่ผมนั่งอยู่แทบจะทันทีด้วยความเป็นห่วงพี่เข้ม ภาพเบื้องหน้าที่ผมเห็นในตอนนี้คือพี่เข้มนั่งยองๆลงที่พื้นดินพร้อมกับเอามีดปลายแหลมด้ามสั้นกดแทงลงไปบนพื้นดินและปากก็พึมพำอะไรบางอย่างอยู่แต่ที่รู้ๆคือไอ้เสือโคร่งตัวนั้นมันกำลังแสดงท่าทางไม่พอใจพี่เข้มเป็นอย่างมากในตอนนี้ผมก็ยกปืนเล็งปากกระบอกพร้อมลั่นไกจ่อเล็งไปที่ร่างของเสือโคร่งตัวนั้น ถ้ามันกระโจนเข้าทำร้ายพี่เข้มเมื่อไหร่ ผมยิงมันแน่“หึ….เอ็งคิดว่าเอ็งจะทำอะไรข้าได้อย่างงั้นเหรอ…ไอ้เข้ม!”เสียงผู้ชายที่มีความดุดันเอ่ยออกมาทำให้ผมขมวดคิ้วงุนงงและสงสัยเพราะเสียงนั้น ดังออกมาจากเสือโคร่งใหญ่ตัวนั้น“หึ…ถึงวิชาอาคมของข้าจะไม่แกร่งกล้าถึงเอ็ง….แต่คนอย่างข้าก็ไม่เคยยอมแพ้คนที่เนรคุณอย่างเอ็ง!!”พี่เข้มผุดลุกขึ้นพร้อมก