All Chapters of พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา: Chapter 1 - Chapter 10

[BET LOVE VEILBETHEART]{เกลียดยิ่งกว่าอะไร}หลังจากที่ฉันมาถึงบริษัทได้สักพักพ่อของฉันก็ตามมาพร้อมกับยัยสองแม่ลูกนั้นที่ไม่รู้จะมาทำไมงานการก็ไม่เห็นจะทำแถมยังจะมานั่งปั้นหน้าใส่ให้ฉันได้หมั่นไส้อีก“คุณโรสจะรับกาแฟมั้ยคะเดี๋ยวดิฉันไปชงให้ค่ะ” เลขาของฉันเข้ามาถามทันทีที่ฉันเข้ามาในห้องทำงาน“ไม่ต้องฉันกินอะไรไม่ลงหรอก” จะให้กินอะไรลงได้ไงในเมื่อยัยสองแม่ลูกนั้นมันมาประจบคุณพ่อขนาดนั้น“ค่ะงั้นดิฉันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ” เธอก้มหัวให้ฉันเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป แล้วกลับเข้ามาใหม่“มีอะไรไหนว่าจะไปทำงาน”“เอ้อ…คือท่านประธานเรียกคุณโรสเข้าพบด่วนค่ะ”“อืมเดี๋ยวฉันไป” พ่อจะเรียกฉันเข้าไปหาทำไมหรือว่ายังไม่จบกับเรื่องเมื่อเช้าฉันเก็บเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะให้เข้าที่ก่อนที่จะออกไปหาท่านที่ห้องทำงานใหญ่ก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามา” เสียงคนข้างในบอกหลังจากที่ฉันเคาะประตู“เรียกโรสมาทำไมหรอคะ” ทันทีที่เข้าไปสายตาของฉันก็ไปปะทะกับยัยสองแม่ลูกที่นั่งตรงโซฟาในห้องนั้นพอดี“นั่งก่อนสิโรสพ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”“ถ้ามันเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นพ่อก็ไม่ควรเอาคนนอกมายุ่งด้วย” ฉันพูดพร้อมกับแลตาไปยังสองแ

[หาทางเข้าใกล้]หลังจากที่ฉันถูกเมลินดาว่าให้เมื่อวานมันทำให้ฉันโกรธเธอมากจนฉันไม่อยากจะกลับบ้านไม่ใช่ว่าฉันกลัวที่จะต้องเจอเมลินดาแต่ที่ฉันไม่อยากกลับบ้านก็เพราะฉันไม่อยากเจอหน้าพ่อเพราะคำพูดของเมลินที่บอกว่าแม้แต่พ่อยังไม่สนใจฉันมันดังกล้องอยู่ในหูฉันตลอดเวลา แต่มันก็คงจะจริงอย่างที่เธอพูดฉันไม่ใช่ลูกรักของพ่ออีกต่อไปแล้วนี้นา“ไงหงอยอะไรมาอีกถึงไม่ยอมกลับบ้าน” นิน่าถามฉันที่เอาแต่นั่งทำหน้าหงิงอยู่บนเตียงของเธอ“เปล่าไม่มีอะไร”“จะให้ฉันเชื่อแกดีมั้ยหน้าแกมันฟ้องขนาดนั้นว่ามีเรื่องมา สรุปจะเล่าหรือไม่เล่า” มันจะคาดคั้นจากฉันให้ได้ใช่มั้ย“เอ้อๆ เล่าก็เล่าแต่แกต้องสัญญาก่อนว่าคืนนี้จะให้ฉันอยู่ที่คอนโดแก” ทุกอย่างบนโลกนี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน“นั่งบนเตียงฉันขนาดนี้ไม่ต้องมาถามแล้วมั้งว่าจะให้อยู่มั้ย”“แฮ่ๆ ก็แหมฉันทำงานมาทั้งวันก็ขอนั่งเตียงนุ่มๆ ขอแกหน่อยจะเป็นไรไป”“ไม่ต้องมาชวนเปลี่ยนเรื่องเล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมแกไม่ยอมกลับบ้าน” อุส่าพยายามหาประเด็นอื่นมาพูดแล้วมันยังมีหน้าวกเข้าเรื่องนี้อีกต่อมเผือกของนิน่านี้น่าเคารพจริงๆ“ก็วันนี้อ่ะดิพ่อฉันเอายัยกาฝากเมลินนั้นไปด้วย”“แค่เน

Ep05… [เริ่มรุก][คฤหาสน์ลีโอน่า]“จะไปไหนแต่เช้าห๊ะยัยโรส” พ่อถามขณะที่ฉันกำลังสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ“ไปทำงานค่ะ”“งานอะไรวันนี้แกไม่ต้องเข้าบริษัทไม่ใช่หรือไง”“ค่ะ แต่โรสมีงานอย่างอื่นต้องทำค่ะ” ฉันตอบพ่อโดยที่ไม่ชายตา.มองสองคนแม่ลูกนั้นแม้แต่น้อย“หนูโรส…”“สมองเสื่อมหรือไงฉันเคยบอกเธอว่ายังไง...ห้ามเรียกฉันแบบนั้น” ฉันเหลียวไปเอ็ดเสียงใส่แมรี่แม่เลี้ยงที่ไม่ต้องการของฉัน“เอ้อ ขอโทษค่ะคุณโรส” ปากบอกขอโทษแต่สายตาเครียดแค้นยิ่งกว่าอะไร“สรุปจะไปไหน” พ่อยังไม่ลดความพยายามที่จะถามฉัน“สนใจทำไมคะปกติไม่เคยเห็นจะถาม” ตอนแรกก็ว่าจะตอบดีๆ แล้วนะแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเถียง“โรสพ่อถามดีๆนะ”“โรสก็ตอบดีแล้วนี้คะ” ฉันยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป“คงออกไปหาผู้ชายสินะถึงไม่ยอมบอก” ยัยเมลินดาหันมาว่าให้ฉันต่อหน้าทุกคน แต่คุณพ่อของฉันกลับไม่ว่าอะไรยัยนั้นสักคำ เหอะ! นี้เขากำลังว่าให้ลูกตัวเองอยู่นะ อ่อ! ฉันลืมไปว่าไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้ว“ค่ะโรสออกไปหาผู้ชายคุณพ่อมีอะไรมั้ยคะ” ฉันตอบด้วยความประชดประฉัน“ยัยโรส!!!”“หึ! พ่อไม่ต้องขึ้นเสียงใส่โรสหรอกค่ะเพราะผู้ชายที่โรสจะไปหา…เขาเป็นถึงนายแพทย์เลยนะคะ

ตอนที่ 7 ความอ่อนแอวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ฉันต้องมาโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรแต่ที่มาก็เพราะคุณหมอที่นี่น่าจับทำสามีฉันเลยต้องมาบ่อย ๆ แม้ว่าเวลาของฉันมันเป็นเงินเป็นทองแต่เผื่อเขาฉันยอมเสียเงินเสียทองไปเลยก็ได้ ฉันล่อเล่นอย่าคิดจริงจังไปได้ที่มาวันนี้มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นต่อให้ฉันจะต้องเสียอะไรไปฉันไม่มีทางในเมลินสมหวังหรอก แต่ที่แน่ๆ วันนี้เขาไม่ว่างมานั่งเล่นกับฉันเพราะเขาต้องรีบไปรักษาคนไข้ที่รอการช่วยเหลือจากเขาอยู่ ฉันก็เลยต้องมานั่งรอเขาในห้องไม่อยากเชื่อเลยว่าการผ่าตัดมันจะนานปานนี้ถ้ารู้จักฉันจริงเขาจะต้องรู้ว่านิสัยของฉันเกลียดการต้องรอโดยเฉพาะรอในสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเอง ยกเว้นคุณหมอคนนี้เพราะเขาสามารถทำประโยชน์ให้ฉันได้แม้ว่าจะต้องนั่งรอจนเกือบจะสามชั่วโมงก็เถอะจะว่าไปเขาก็เป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันอดทนตั้งตารอจนแทบจะหลับคาห้องเขาฉันก็เบื่อเป็นเหมือนกันเกิดมาฉันยังไม่เคยต้องมานั่งรอใครนานเท่านี้มาก่อนเขาคนแรก ไหนๆ ก็ไหนๆฉันก็เลยขอถือโอกาสครั้งนี้เดินสำรวจห้องพักเขาสักหน่อยก็ แล้วกันฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายแบบเขาทำไมถึงชอบตกแต่งห้องเป็นโทนสีดำแต่

ตอนที่9… [ไม่เนียน]วันนี้ถือเป็นการขึ้นต้นเดือนใหม่ที่ดีเลยทีเดียวเพราะตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพนักงานทุกคนในบริษัทจะไม่มีใครมาว่ารองผู้บริหารแบบฉันว่ามาสายได้อีกแล้วเพราะหลังจากนี้เป็นต้นไป ฉัน! โรเซ็ทต้า ลีโอน่า จะไม่ไปเสียเวลาตามตื้อ ตามจีบ ตามรังขวานไอ้หมอบ้านั้นอีกพอกันทีเสียทั้งงาน เสียทั้งสุขภาพจิตนอกจากไม่ได้อะไรกลับมาแล้วฉันยังถูกมองเป็นผู้หญิงไร้ยางอายเพราะฉะนั้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเรื่องเดียวที่จะไม่แย่งชินกับกาฝากนั้นก็คือหมอนี่แหละ"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโรส” ตายยากตายเย็นจริง ๆ อุส่าคิดว่าเป็นวันที่ดีพอมาเจอสองคนแม่ลูกในห้องทำงานของฉันวันดี ๆ วันนี้หมดไปโดยไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง“ใครให้เธอสองคนแม่ลูกเข้ามาในห้องฉันห๊ะ!!!”“ไม่มีใครใช้หรอกค่ะเราสองคนแม่ลูกเข้ามาเอง” ยัยแม่เลี้ยงนั้นยืนขึ้นก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่“ไม่มีใครอยากมาเข้ามาในห้องคนใจแคบแบบเธอหรอก” เมลินพูดใส่หน้าฉัน“ถึงเธออยากฉันก็คงไม่ให้กาฝากอย่างพวกเธอเข้ามาหรอกเดี๋ยวห้องฉันมันจะหมองไปด้วยความหน้าด้านไร้ยางอายของพวกเธอ!!!” คิดหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมให้ว่าฝ่ายเดียว"หน้าด้าน!!!ไร้ยางอาย หือ ว่า