All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 221 - Chapter 230

“ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ ท่านไม่เห็นสภาพการณ์ในตอนนั้น ข้าก็ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด โจรป่าพวกนั้นดุร้ายยิ่งนัก ประกาศว่าต้องการตัวพวกเรา ข้าตื่นตระหนกลนลาน ข้ามิได้ทำเพื่อตัวเองนะ ข้าแค่อยากปกป้องลูกในท้อง ท่านหมอเคยบอกว่าเด็กในท้องของข้าคือเด็กผู้ชาย...”“เสียสละลูกสาวของข้าเพื่อปกป้องลูกชายของเจ้า?” เย่เต๋อโหรวมองนางด้วยรอยยิ้มประหลาด“อย่างไรก็ต้องให้ลูกชายสืบทอดความยิ่งใหญ่ของจวนตระกูลหลงเรามิใช่หรือเจ้าคะ? ท่านแม่ทัพ ขอร้องละ เห็นแก่ความรักที่เรามีต่อกันในอดีต ละเว้นข้าเถอะ ละเว้นลูกของเราด้วย นั่นก็ลูกของท่านเหมือนกันนะเจ้าคะ!” หงฮวารู้ว่าขอร้องเย่เต๋อโหรวไม่ได้แล้ว จึงหันไปขอร้องหลงฉางเทียนแทนหลงฉางเทียนโกรธจนตัวสั่น ถีบนางอีกหนหนึ่ง “ตอนนี้ข้าไม่มีลูกชายหรือ? ต้องให้ลูกชายของเจ้าสืบทอดตระกูล? ข้ายังหนุ่มยังแน่น ต่อไปจะมีอีกสักแปดคนสิบคนก็ไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่... อย่างไรก็ไม่ถึงตาเจ้า!”เขาตะคอกกับไฉ่หลี “ยังไม่รีบไปอีก? ยืนบื้อทำไม?!”ไฉ่หลีตกใจจนหน้าซีดเผือดเหมือนกัน จึงรีบรับคำแล้วหมุนตัวออกไป“ไม่นะ!” หงฮวาแผดเสียงร้องน่าเวทนา นางคลานไปกอดชิงซือพร้อมกับวิงวอน “ชิงซือ เจ้าข

เย่เต๋อโหรวเป็นฝ่ายกุมมือของเขาก่อน ยิ้มอ่อนหวานมีเสน่ห์ “ท่านแม่ทัพคือสามีของข้า สามีมีทุกข์ ผู้เป็นภรรยาจะนิ่งดูดายได้อย่างไร? วางใจเถอะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปหาท่านพ่อที่บ้าน”หลงฉางเทียนยิ้มบาง ๆ “สำหรับเรื่องราชครูต้องการเข้าหุ้นเหมืองทองกับสกุลหวัง ก็รบกวนฮูหยินแล้ว”“เรื่องนี้ ข้าได้แต่พยายามเต็มกำลังเจ้าค่ะ!” เย่เต๋อโหรวกล่าวเพียงเท่านี้ กลับไม่ยอมเดินหน้าอีกก้าว ในอดีตเพื่อประจบเขา นางจะสนองทุกเรื่องที่เขาขอ บัดนี้นางจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร?หลงฉางเทียนรู้ว่ารีบร้อนเกินไปไม่ได้ เพียงแต่คืนนี้บรรลุจุดประสงค์ได้กึ่งหนึ่งก็พอใจแล้ว เอ่ย “เจ้าไปเยี่ยมจ่านซินก่อนเถอะ ข้าผู้เป็นสามีจะพักผ่อนที่นี่” “เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ เชิญท่านแม่ทัพขึ้นเตียงพักผ่อน ข้าไปแล้วก็จะกลับ”“อื่ม อยู่เป็นเพื่อนนาง ตอนนี้นางอารมณ์ไม่สู้ดี” หลงฉางเทียนถอนหายใจด้วยท่าทางบิดาผู้มีเมตตาทีแรกหลงฉางเทียนอยากรั้งชิงซืออยู่ที่นี่เป็นเพื่อน แต่ตอนที่เย่เต๋อโหรวออกไปได้พาชิงซือไปด้วย จึงทำให้เขาหัวเสียนักชิงซือมิได้เอื้อนเอ่ยตลอดทาง กระทั่งจวนจะถึงเรือนพักของหลงจ่านซินแล้ว นางจึงเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ฮูหยิน ห

เขาตกใจหันมามองจ่านเหยียนอย่างระแวง จ่านเหยียนหน้าซีดแล้ว นางเอามือกดบั้นเอว เลือดไหลย้อยลงมาตามตัวนางนองเต็มพื้น ร่างกายซวนเซจะล้มอาเสอปัดมือของฮุ่ยอวิ่น และเอ่ยด้วยโทสะ “พูดอะไรน่ะ? หลีกไปนะ ข้าจะฆ่าไอ้นักพรตชั่วนี่!”ฟางจี้จื่อหัวเราะเสียงเย็น หยิบกระดิ่งสีทองใบหนึ่งมาจากข้างหลัง จังหวะที่อาเสอเห็นพลันใบหน้าถอดสี “กระดิ่งสยบฟ้า?”“ถือว่าเจ้าตาแหลม!” ฟางจี้จื่อแค่นเสียงหัวเราะ “คราวนี้ดูสิว่าพวกเจ้าจะหนีไปไหนได้?”“ท่านนักพรต นี่เกิดอะไรขึ้น?” ฮุ่ยอวิ่นถามฟางจี้จื่ออธิบาย “ความจริงแล้วหลงอู่ก็คือหลงจ่านเหยียน หรือก็คือหมู่โฮ่วฮองไทเฮาองค์ปัจจุบัน นางเป็นปีศาจ ก่อนหน้านี้ที่ยืมวิญญาณมังกรก็เพื่อต่อกรกับนาง ใครจะคิดว่าวิญญาณมังกรจะถูกหลงจ่านเหยียนทำลาย เห็นได้ว่าวิชามารของนางร้ายกาจมาก ข้ารู้ว่านางไม่ระวังเทพโอสถ ดังนั้นจึงให้เทพโอสถทำร้ายนางแบบไม่ทันตั้งตัว เช่นนี้ข้าก็จะสยบนางได้”กล่าวจบก็สั่นกระดิ่งสยบฟ้าในมือ พลางท่อนคาถาในปาก เมื่อเสียงกระดิ่งสยบฟ้าดังขึ้น ราวกับเสียงมารอย่างไรอย่างนั้น กรอกเข้าโสตอาเสอ อาเสอเอามือปิดหู อวัยวะภายในทรมานดังถูกกระแทกแหลกลาญ นางกรีดร้องอย่าง

อาเสอกระซิบข้างหูจ่านเหยียน “คุณหนูใหญ่ ตอนนี้กระดิ่งสยบฟ้าส่งเสียงแล้ว กลัวแต่จะมีมารปีศาจไม่น้อยมาเมืองหลวงอย่างต่อเนื่อง ท่านแน่ใจนะว่าจะเหนื่อยตายเอง?”อาเสอเตือนจ่านเหยียน ทันทีที่กระดิ่งสยบฟ้าส่งเสียงปลุกปีศาจที่ถูกสะกด ถึงตอนนั้นหากนางรับมืออยู่คนเดียว นั่นจะเหน็ดเหนื่อยตายได้จริง ๆ โดยเฉพาะเวลานี้นางยังบาดเจ็บนางดึงมือกลับมาฉับพลัน พายุหมุนฝุ่นละอองสลายไปต่อหน้าฟางจี้จื่อ ทันใดนั้นฟางจี้จื่อทรุดตัวลงกับพื้น สองตาเหลือกมองฟ้า ร่างกายกระตุกไม่หยุดเทพโอสถรีบเข้าไปรักษาเขาเหลียนถังเห็นอาเสอพยุงฮุ่ยอวิ่นขึ้นมา นึกว่านางจะทำร้ายฮุ่ยอวิ่น จึงรุดหน้าไปด้วยความร้อนใจ “เจ้าจะทำอะไร?”อาเสอตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้ามาพยุงพาเขาไปพักผ่อน พื้นเย็นเช่นนี้ เขานอนนาน ๆ มิต้องล้มป่วยหรือ? ข้าหวังดีมากนะ”อาเสอส่งฮุ่ยอวิ่นให้เหลียนถัง แต่เหลียนถังเป็นสตรีอ่อนแอคนหนึ่ง จะพยุงฮุ่ยอวิ่นที่ไม่ได้สติไหวอย่างไร ทั้งสองจึงล้มลงกับพื้นด้วยกันเหลียนถังใบหน้าแดงซ่าน ผลักฮุ่ยอวิ่นบนร่างตัวเอง จากนั้นจึงทอดสายตาขอความช่วยเหลือกับอาเสออาเสอฉีกยิ้มแล้วเข้าไปดึงฮุ่ยอวิ่นขึ้น พยุงเขาเดินออกไปข้างนอก

“ไปกันเถอะ หลวงจีนน้อย เจ้าออกจวนไปกับศิษย์เจ้าก่อน ข้าจะไปบอกท่านอ๋องสักคำ!” จ่านเหยียนรู้สึกอ่อนล้านัก เพิ่งอยู่สบายได้แค่ไม่กี่วันก็ต้องใช้แรงงานอีกแล้ว“ได้ น้อมส่งท่านเซียน!” พระอาจารย์เป่ากวงขานรับจ่านเหยียนไปยังเรือนของมู่หรงฉิงเทียน มู่หรงฉิงเทียนยังไม่ฟื้นจ่านเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียงยลโฉมหลับใหล จำต้องยอมรับ แม้พูดไม่ได้ว่าเค้าโครงหน้าของเขาสมบูรณ์แบบ กลับน่าดึงดูดอย่างยิ่งโดยเฉพาะยามหลับใหล ประกายในดวงตาถูกเก็บซ่อนเอาไว้ เส้นสายดวงหน้าอ่อนโยน ท่าทางไร้พิษภัย“อยากบอกลากับท่านสักหน่อย แต่ในเมื่อท่านไม่ตื่น เช่นนั้นข้าก็บอกลากับท่านตรงนี้แล้วกัน” ไม่รู้เพราะเหตุใด จ่านเหยียนจึงอยากมาอำลา แต่ไม่นานนางก็หาข้ออ้างได้ คือเพราะเขาเคยบอกว่าห้ามนางออกจากจวนเวลานี้นางจะไปแล้ว อย่างไรก็ต้องบอกกล่าวเขาสักคำกระมัง?แม้นางก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เหตุใดขนาดสาวใช้ก็บอกแล้วว่ามู่หรงฉิงเทียนยังไม่ฟื้น แต่นางยังดึงดันมาพบสักครั้งให้ได้ยิ่งไม่เข้าใจ ทั้งที่บอกกับฮุ่ยอวิ่นก็ได้เหมือนกัน แต่ก็ยังยืนกรานจะบอกกับเขาบางที... เพราะเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของจวนแห่งนี้?“เจ้าจะไปไหน?” เขาลืมตา