All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 211 - Chapter 220

“ข้ามิได้ทำงานไม่ถูกเรื่อง เจ้าก็คือฆาตกรสังหารครอบครัวหญิงม่ายแซ่เซว” ฟางจี้จื่อจ้องนางพลางเอ่ยจ่านเหยียนส่ายหน้า “เจ้ามีหลักฐานอันใดพิสูจน์ว่าข้าคือฆาตกรสังหารครอบครัวหญิงม่ายแซ่เซว?”“ข้างตัวเจ้า หนึ่งปีศาจจิ้งจอก หนึ่งปีศาจงู นี่ก็คือเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด ที่จนถึงวันนี้ข้าก็ยังมองตัวตนของเจ้าไม่ออก นั่นมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียว เจ้าดูดวิญญาณมนุษย์ฝึกบำเพ็ญเป็นเวลานาน ดังนั้นเจ้าจึงมีกลิ่นอายของมนุษย์ กลบทับตัวตนที่แท้จริงของเจ้า”“นักพรตคนหนึ่งกลับกล่าวถ้อยคำเช่นนี้ออกมา ไม่กลัวว่าจะทำให้คนหัวเราะเยาะแย่หรือ? เจ้าไม่เคยคิดหรือว่าข้าจะเป็นคนจริง ๆ?” จ่านเหยียนเอ่ยฟางจี้จื่อหัวเราะเย้ยหยัน “เจ้าอยากเป็นคนเป็นเซียนจริง แต่น่าเสียดาย เจ้าเข่นฆ่าคนไปมาก ต่อให้ฝืนบำเพ็ญเพียร อย่างมากก็ถึงได้แค่ด่านหยวนสื่อเทียนจุนไท่ซ่างเหล่าจวิน เจ้ามีสันดานชั่วช้า จะเป็นเซียนได้อย่างไร?”“ข้าเข่นฆ่าคนมากจริง แต่เจ้าผิดแล้ว ข้าไม่เคยคิดอยากเป็นเซียน เป็นเซียนแล้วมีอะไรดี? มีแต่ผู้บำเพ็ญพรตที่เห็นแก่ตัวเช่นเจ้าจึงเพ้อฝันอยากเป็นเซียน อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นอย่างเจ้าสิ”หากนางไม่เข่นฆ่าคนม

“คุณชายฉี?” เขาหัวเราะด้วยจิตใจที่ขมปร่า “แม้แต่การเรียกขานก็เปลี่ยนแล้ว เห็นได้ว่าหัวใจเจ้าเปลี่ยนแล้วจริง ๆ!”นางไม่เอื้อนเอ่ย ในสายตาของฉีซุนก็คือการยอมรับโดยปริยายนางสามารถมองเห็นประกายในดวงตาของเขามืดลงไปทีละน้อย นางจินตนาการได้ว่าหัวใจของเขากำลังดำดิ่งลงไปทีละนิด หัวใจของนางก็เช่นกัน ดิ่งลึกลงไปถึงสถานที่ไม่ทราบชื่อ มืดมิด ไม่มีความรักของนางอีก“ขอให้เจ้ามีความสุข!” หลังจากจ้องนางอยู่นาน เขาก็เปล่งคำนี้ออกมาเสียงเนิบ น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย“ขอบคุณ!” นี่คือคำพูดสุดท้ายที่นางพยายามรักษาเสียงแข็ง มากอีกหนึ่งคำ น้ำตาของนางจะร่วงแล้วเขาไปแล้ว ราวกับพกแสงตะวันทั้งหมดไปด้วย เหลือเพียงเงาหลังเศร้าสร้อยและความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุดให้นาง“ชุนอี้ ข้ารู้สึกว่า ข้าอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว!” น้ำตาของนางพรั่งพรูออกมาราวกับน้ำหลาก ในดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง“คุณหนู ทุกอย่างจะดีเอง หากท่านไม่สามารถอยู่กับคุณชายฉีได้ กับคุณชายฉินก็ดีมากเช่นกันเจ้าค่ะ!” ชุนอี้ปลอบใจทั้งน้ำตาคลอเห็นคุณชายฉีและคุณหนูเสียใจ ชุนอี้รู้ว่าความรู้สึกนี้มิอาจหวนกลับนางนั่งอยู่ในศาลาอยู่นานสองนาน มิได้เอื้อนเอ่ย

“ครั้งนี้ พระอาจารย์เป่ากวงเชิญหลงอู่มาเพื่ออะไร?” มู่หรงฉิงเทียนถามฮุ่ยอวิ่นฮุ่ยอวิ่นตอบอย่างไม่ต้องคิด “แน่นอนว่ามาช่วยเจ้า”เขาชะงักไป แล้วมองมู่หรงฉิงเทียนอย่างตกตะลึง “เขาเป็นเรื่องพวกนี้...”“ทางพรตมีวิชาเหมาซัน เห็นว่าสามารถเป็นชายเป็นหญิง หากนางช่วยข้าได้ การที่นางจะเป็นเรื่องพวกนี้จะแปลกอันใด?”ฮุ่ยอวิ่นเงียบงัน หากบอกว่าหลงอู่ก็คือหลงจ่านเหยียน เช่นนั้น... นางต้องการทำอันใดกันแน่? นางจะช่วยฉิงเทียนจริงหรือ?กลัวแต่จะไม่อีกอย่าง อดีตฮ่องเต้สนทนากับนางตลอดทั้งคืน คุยอะไรกัน? อดีตฮ่องเต้หวาดกลัวฉิงเทียนมาโดยตลอด แต่สุดท้ายกลับแต่งตั้งเขาเป็นเซ่อเจิ้งอ๋อง เพียงเพื่อให้เขาคานสกุลถง?กลัวแต่จะไม่!“มิสู้... พิสูจน์สักหน่อย? ฟางจี้จื่อมิใช่คนสายพรตหรือ? บางทีเขาอาจรู้ว่าหลงจ่านเหยียนคือใครก็ได้” ฮุ่ยอวิ่นเอ่ย “ฟางจี้จื่อระแวดระวังนางมาตลอด ข้าสงสัยว่าที่ฟางจี้จื่อเอาวิญญาณมังกรไปก็เพื่อจะต่อกรกับนาง”ฮุ่ยอวิ่นผงะเล็กน้อย “ที่ท่านให้ฟางจี้จื่ออยู่ในจวน มิใช่แค่ให้เขาตรวจสอบเรื่องครอบครัวหญิงม่ายแซ่เซวหรือ?”“มิผิด ข้าให้คนจับตาดูฟางจี้จื่อมาตลอด เขาสนทนากับหลงอู่สองครั้

เสียงรถม้าตึก ๆ ๆ ดังก้องอยู่บนท้องถนนอันว่างเปล่า แสงจันทร์อันมืดสลัว ยิ่งส่องให้ถนนไร้คนเงียบสงบและเย็นยะเยือกมากขึ้นทันใดนั้นก็มีชายร่างกำยำปิดหน้าหลายคนออกมาดักจากในตรอก เมื่อง้างอาวุธก็บุกเข้ามาหลงจ่านซินและหงฮวาตกใจจนกรีดร้อง อาซิ่นกับองครักษ์อีกสองคนเข้าไปฟาดฟันกับชายปิดหน้าแล้วท่ามกลางความอลหม่าน อาซิ่นถามชายปิดหน้าผู้นั้น “พวกเจ้าเป็นใคร?” ชายปิดหน้าคนหนึ่งตอบด้วยน้ำเสียงป่าเถื่อน “หากรู้กาลเทศะก็ไสหัวไปเสีย พวกเราต้องการแค่คนบนรถ!”“ฝันไปเถอะ!” อาซิ่นกล่าวอย่างเดือดดาล“พวกเรามาเพราะหลงฉางเทียน เขาทำร้ายพี่น้องเรานับไม่ถ้วน ข้าฆ่าเขาไม่ได้ ก็ต้องฆ่าลูกสาวกับอนุของเขาระบายแค้น” ชายปิดหน้าเอ่ย จากนั้นก็ถือดาบพุ่งตัวเข้ามาหลงจ่านซินและหงฮวาได้ยินว่ามาเพราะพวกนางก็ตกใจตัวสั่นพั่บ ๆ เลิกผ้าม่านจะวิ่งหนีแต่เพิ่งเลิกผ้าม่านออก ชายชุดดำคนหนึ่งก็จิกหัวแล้วลากตัวนางลงมา กวัดแกว่งดาบใหญ่ง้างขึ้นก่อนจะฟันน่องของนางทีหนึ่ง หลงจ่านซินเจ็บจนกรีดร้องเสียงหลงแทบจะหมดสติ หงฮวาตกใจจนหมอบลงกับพื้นรถ ไม่กล้าออกมา เอามือปิดปากมองเลือดสดสีแดงฉานไหลออกมาจากขาของหลงจ่านซินต่อหน้าต่อตา

ไม่ได้ ไม่ได้ จะให้เย่เต๋อโหรวสมใจไม่ได้นางสั่งให้สาวใช้เตรียมน้ำอาบให้นางทันที แล้วเตรียมเสื้อผ้าหรูหราสวยงามให้นาง นางต้องไปหาเย่เต๋อโหรวหงฮวาที่คิดแต่จะแย่งชิงความรักกลับมิเห็นรอยยิ้มถากถางตรงมุมปากของสาวใช้หลังจากหงฮวาอาบน้ำเสร็จก็พาสาวใช้ไปยังเรือนพักของเย่เต๋อโหรวด้วยความกรุ่นโกรธครั้นนางมาถึงเรือนที่พักของเย่เต๋อโหรวก็ตรงดิ่งจะเข้าไป ไฉ่หลีและชิงซือรีบขวางนางไว้ ชิงซือกับหงฮวามีสายใยลึกซึ้ง กลัวว่านางจะล่วงเกินเย่เต๋อโหรว จึงเอ่ย “เจ้ากลับมาแล้วหรือ? จะมาคารวะฮูหยินหรือ? รออยู่ที่นี่เดี๋ยว ข้าจะเข้าไปรายงานก่อน”หงฮวาผลักชิงซือแล้วเอ่ยด้วยโทสะ “ยังต้องรายงานอันใด? ฮูหยิน ๆ เกรงแต่อีกระยะหนึ่งนางจะไม่ใช่ฮูหยินแล้ว”กล่าวจบก็ผลักประตูเข้าไปด้วยความเดือดดาลชิงซือเห็นไฉ่หลีแลกเปลี่ยนสายตากับสาวใช้ของหงฮวาทีหนึ่ง จึงอดมองไฉ่หลีอย่างสงสัยไม่ได้ไฉ่หลีเปลี่ยนสีหน้าและเอ่ยชืด ๆ “นางเข้าไปเอง ข้าขวางไม่อยู่”“เจ้าคิดจะทำอันใด?” ชิงซือเอ่ยถาม“มิใช่ข้าคิดจะทำอันใด แต่เป็นนางคิดจะทำอันใด ชิงซือ มีบางเรื่อง เจ้าไม่ถามจะดีกว่า” ไฉ่หลียิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วหมุนตัวเข้าไปหงฮวาเห