Tous les chapitres de : Chapitre 81 - Chapitre 90

Si Sigmund ay kumalma nang sumunod si Cerise. Pati halik niya, naging mahinahon. Hindi niya alam kung kailan niya nagustuhan 'yung pakiramdam na 'yon. Parang may pulot sa labi niya, lalo na kapag hinahalikan niya si Cerise.Mababaw ang paghinga ni Cerise, takot na mainis si Sigmund, hanggang sa bitawan siya nito. Hawak pa rin ni Sigmund ang mukha niya, nakatingin pababa, "Nakakainis 'pag hindi kita nahahalikan."Napangiwi si Cerise.Gusto niyang pigilan ang paggalaw ng labi niya, pero mabilis iyong napigilan ng hinlalaki ni Sigmund.Sa mga mata nito, may emosyon siyang hindi maintindihan, o kaya'y hindi mapaniwalaan."O kaya, isapubliko nalang kaya natin ang totoo nating relasyon.” Sabi ni Sigmund.Namutla si Cerise sa takot.Isaubliko? Ano ang sasabihin nila? May relasyon ba talaga sila? Paano si Vivian?Para kay Cerise, hindi na kailangan 'yon."Para mabawasan ang problema mo," sabi ni Sigmund.Para sa kanya, kailangan nito ang impormasyong iyon para maprotektahan siya sa trabaho ni

Si Cerise ay may kakaibang pakiramdam, isang hindi mapakaling pakiramdam na tila kumikiliti sa likod ng kanyang isipan. Ito iyong uri ng pakiramdam na gusto mong iwasan ang isang sitwasyon, kahit hindi mo lubos na maipaliwanag kung bakit."Kumain ka ng hapunan mamaya kasama si Vivian," mahina at garalgal na bulong ni Sigmund. "Gusto niyang humingi ng tawad."Ramdam pa rin ni Cerise ang mainit nitong mga palad na nakahawak sa kanyang mukha, isang pagdamping tila isang tahimik na pakiusap.Ngunit hindi niya maiwasang maramdaman na may mali, na ang paghinging tawad na ito ay higit pa sa isang palabas kaysa sa isang tunay na pagsisisi."Hindi ba puwedeng ‘wag na lang?" mahina niyang tanong, halos isang bulong.Naningkit ang madilim na mga mata ni Sigmund, may kislap ng tila hamon sa loob ng mga ito. "Ha?""Hindi ko gustong makipagplastikan," matapat niyang sagot, matatag ang tinig sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan. "Ayokong magkunwaring okay lang sa’kin na kausapin siya kahit ayaw ko n

Nang bumalik sina Cerise at Alex sa opisina, natuklasan nilang nakaalis na si Vivian.Ngunit isang tsismosang kasamahan ang lumapit, sabik sa tsismis. "Uy! Ang dakilang host nating si Cerise. Ang babaeng nangahas agawin ang lalaki mula sa panganay na anak na babae ng pamilya Prescott. Talaga namang kakaiba ka."Tumingin si Alex sa kasamahang iyon, tinaasan ito ng kilay. "Ano ang sinasabi mo? Nagpaparinig ka ba?""Sir Tiu, hindi mo lang talaga naiintindihan ang mga usapan naming mga babae," nakangiting wika ng katrabahong iyon, halatang naaaliw.Hindi napigilan ni Cerise na ngumiti nang bahagya. "Sir Tiu, hindi mo talaga naiintindihan. Sa totoo lang, pinupuri ako ni Miss Susan dahil mas matapang ako kaysa sa kanya."Napakurap ang katrabahong iyon, tila nagulat."Hindi ba tama?" tanong ni Cerise, napansin ang pagbabago sa ekspresyon nito."Sinasabi kong wala kang hiya. Hindi ko inasahan na mukhang inosente at walang muwang ka, pero sa likod pala ay isa kang tusong babae." sagot ni Susan

“Bakit ka nag-aalinlangan? Hindi naman ito ang unang beses na hinawakan mo ako."Nanatiling makapal ang tensyon sa silid habang lumapit si Sigmund, unti-unting pinapalapit ang distansya sa pagitan nila.Agad na binawi ni Cerise ang kamay niya mula sa bulsa nito at itinago sa likod niya.Pilit siyang ngumiti, tinatago ang kaba. "Kalokohan. Hindi mo naman ako maloloko."Matalim ang tingin ni Sigmund, ang madilim niyang mga mata ay nakatutok sa kanya, seryoso at hindi natitinag. "Hanapin natin nang magkasama. Paano kung matagpuan natin? Tutal, hindi mo naman ako gaanong pinagkakatiwalaan, hindi ba?"Isang kilabot ang gumapang sa likod ni Cerise sa narinig niyang iyon.Nagsimulang bumalik sa kanyang isipan ang mga nakaraang pagtatagpo nila, dahilan upang umatras siya ng isang hakbang. “Hindi na kailangan. Naniniwala ako sa’yo.”Ayaw na niyang mapagbintangan na naman ng pang-aakit.Bahagyang yumuko si Sigmund, lalo pang binawasan ang distansya sa pagitan nila hanggang sa halos maghalo ang

Bigla niyang naalala ang pagtalon niya mula sa bathtub noong unang gabi niya sa China. Ang alaalang iyon ay bumalik sa kanya, sariwa at puno ng damdamin.Si Sigmund, nakasandal sa dingding, ay halatang nahihirapan pigilan ang sarili. Napaungol siya, at napansin ni Cerise ang paggalaw ng kanyang Adam’s apple.“May problema ba? Masakit ba ang lalamunan mo?” tanong ni Cerise, nag-aalala.“Wala. Magluto ka na lang ng almusal.” matigas na sabi ni Sigmund, tumalikod pa. Mukhang pinipilit niyang pakalmahin ang sarili.“Sige.” masiglang sagot ni Cerise, para maiwas sa nagbabadyang gulo.Si Cerise ay abala sa kusina. Matagal maluto ang lugaw, at habang nagluluto ng ibang gusto nito, ramdam niya ang titig ni Sigmund.Nang lumingon siya, nahuli niya itong nakatitig, parang malalim ang iniisip. Napangiti siya, iniisip kung baka nag-aalala ito na baka lason ang ilagay niya dito. Pero nanahimik na lang siya at baka ano pa ang masimulan niya.Sinundan din ni Sigmund ang tingin niya at napansin a