All Chapters of วัตถุโบราณตระกูลหลี่: Chapter 131 - Chapter 140

“จะไปต่อว่าเธอให้ได้อะไร ก็แค่เด็กคนหนึ่ง คนที่ทำผิดก็รุ่นพ่อแม่” บางคนเริ่มสงสารเมื่อเห็นท่าทางเปราะบางของหญิงสาวรุ่นลูกพอมีหลายเสียงสนับสนุนคนที่ซุบซิบนินทาก็เงียบเสียงลง หลินเหวินหลานจึงพอตั้งสติให้ใจเย็นลงได้บ้าง ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างออก“คุณหนู ที่คุณบอกว่าเอาตัวเองให้รอดก่อนหน้านี้ เพราะคุณรู้อยู่ก่อนว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?”เสียงสั่น ๆ ตั้งคำถามเชิงกล่าวหาไปทางไป๋เหม่ยถิง สีหน้าแววตาเจ็บปวดสุดแสน ราวกับโดนผู้อื่นรังแก“ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร?” ไป๋เหม่ยถิงตอบกลับเรียบ ๆ“แต่สร้อยชุดนี้ เป็นมรดกตกทอดของตระกูลหลินจริง ฉันมีหลักฐานพิสูจน์... สร้อยนี่อยู่ในภาพถ่ายของคุณยายที่บ้านตระกูลหลิน ถ้าพลิกตัวสร้อยขึ้นมาจะมีตัวอักษรภาษาอังกฤษ L I N สลักไว้”หลินเหวินหลานพยายามเบี่ยงหัวข้อนินทาให้พ้นตัว แต่หารู้ไม่ว่าคิดผิดที่ยังคงตามเรื่องนี้ต่อ“จริงสิ! เรื่องความผิดของตระกูลหลินสายรองยังไม่ตัดสิน แต่มรดกของตระกูลที่หายไปนี่อาจจะเป็นจริง”“พลิกสร้อยขึ้นดูก็รู้แล้วใช่ไหม แบบนี้ก็พิสูจน์ให้เห็นกันจะจะไปเลย”ชาวสังคมมุงเริ่มกระตือรือร้นกินแตงอีกครั้ง สายตาจดจ่ออยู่ที่คอของไป๋เหม่ย

บ้านตระกูลไป๋ฉินเฟยหลงมาส่งไป๋เหม่ยถิงก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ตอนเข้าไปส่งในบ้านท่านผู้เฒ่าทั้งสอง และพ่อไป๋จื้อหยาง พ่อบ้านทั้งสอง แม่นม รวมทั้งจ้าวลี่จูกำลังนั่งกระวนกระวายรออยู่ในห้องนั่งเล่น“ถิงเออร์ มาให้พ่อกับปู่ดูหน่อยลูก บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”ไป๋จื้อหยางรีบลุกเดินออกมารับลูกสาวตรงทางเข้าห้องโถงจับหมุนซ้ายขวาดูจนกว่าจะแน่ใจว่าไม่มีอะไรน่าห่วงไป๋เหม่ยถิงก็ยืนนิ่งดูเป็นเด็กดีให้คุณพ่อได้ดูจนพอใจ“ทำไมถึงยังไม่พักกันอีกล่ะค่ะ” หญิงสาวเดินมานั่งบนเก้าอี้ข้างจ้าวลี่จู“ประธานไม่เป็นไรแน่นะคะ”จ้าวลี่จูรีบหันมาสำรวจสีหน้ากับส่วนอื่น ๆ ด้วยคิ้วแทบจะผูกโบว์ พอเห็นว่าไม่เป็นไรจริง ๆ ก็หายใจออกดังเฮือก แต่ก็กลับมาทำหน้าปวดใจพอเห็นชุดที่โดนตัด“เอาน่า ของนอกกาย” พอพูดจบจ้าวลี่จูยิ่งทำหน้าอยากจะร้องไห้ ไป๋เหม่ยถิงหลุดขำกับสีหน้าเลขา‘ของนอกกายราคาหลายแสนหยวน’ทุกคนถูกจ้าวลี่จูทำให้รู้สึกผ่อนคลาย สีหน้าแววตาจึงสดใสขึ้น“นายน่ะตามขึ้นมาบนห้องทำงาน ถิงเออร์ไปเปลี่ยนชุดแล้วค่อยตามพวกพ่อเข้าไปนะลูก”“ประธานคะ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เถอะค่ะ” ได้ยินที่พ่อของประธานพูด จ้าวลี่จูรีบดีดตัวดึงแขนป

ไป๋เหม่ยถิงยกเท้าที่ถีบประตูเข้ามาลงอย่างเชื่องช้า สายตาเย็นชาราวคมมีดกวาดไล่มองคนในห้องสองขาค่อย ๆ ก้าวเดินต่างจากท่าทางราวพายุพัดโหมตอนถีบประตู ฉินเฟยหลงรีบเดินก้าวยาวเพียง 2 ก้าวก็ถึงตัวคน ทำหน้าราวกับโดนรังแกฟ้องร้องคล่องปาก“ถิงถิง เฮียโดนข่มขู่จากหญิงแก่หน้าด้านกับลูกสาวไร้ยางอาย” เสียงออดอ่อยกุมมือคู่หมั้นขึ้นมาถูไถใบหน้าลงไปหยางฝูเหว่ยที่ยืนมองเจ้านายด่าผู้อื่นจนแทบร้องหาบรรพบุรุษ แล้วไปออดอ้อนว่าที่นายหญิงมุมปากกระตุกยิก‘เพิ่งจะด่าคนไฟแล่บไม่กี่วินาทีก่อน เปลี่ยนหน้าไวยิ่ง’“แก…” คุณนายหลินทนสุภาพต่อไม่ไหวไป๋เหม่ยถิงใบหน้าสงบนิ่งเดินเนิบนาบไปทางสองแม่ลูก เธอหยุดยืนมองไล่สายตาหลินเหวินหลานตั้งแต่หัวจรดเท้าพลั่ก! เพียะ!มองจนพอใจก็ใช้มือผลักตัวคนแม่ออกจนกระเด็นถอยไปหลายก้าว หลังมือซ้ายที่สวมแหวนหมั้นตวัดใบหน้าดอกสาลี่ต้องฝนจนมุมปากช้ำได้เลือดจากหัวแหวน“กรี๊ดดดดดด! แกทำอะไรลูกสาวฉัน” หญิงกลางคนรีบโผไปประคองลูกสาวที่โดนตบหน้าหันจนล้มกองกับพื้นห้อง“จับโยนออกไปนอกบ้าน!” เธอไม่มีคำพูดให้หญิงไร้ค่าไร้ราคาสองคนนี่“ทั้งหมดเลยใช่ไหมครับ” หยางฝูเหว่ยทวนเพื่อความแน่ใจ“คุณหนู ๆ เด

ไป๋เหม่ยถิงชมดูเลขาสาวที่ทำความลำบากให้ผู้อื่นได้ลื่นไหล พอใจที่สอนสั่งได้ ช่วงขาเรียวเดินมาหยุดมองหลินเหวินหลานนิ่ง ๆ“คะ คุณ...ไล่ฉันออกไปแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหน? แล้วหนี้สินขนาดนั้นจะชดใช้ยังไง ฉันไม่ใช่คนเอาออกไปขายสักหน่อย”หลินเหวินหลานถูกจู่โจมรวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัว หรือไม่เคยคาดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองตั้งแต่จำความได้ก็มีสถานะคุณหนูใหญ่ พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง การศึกษาจากสถาบันที่ดีที่สุด“อย่าบอกนะว่าไม่คิดจะทำงานทำการ ทุกวันนี้เกาะพ่อแม่กิน หรือจะพูดให้ถูกผลาญสมบัติตระกูลฉันกิน? แล้วอนาคตจะใช้ชีวิตยังไง?”ประโยคหลังไป๋เหม่ยถิงถามออกเพราะอยากรู้จริง ๆ ว่าในสมองนี่บรรจุอะไรไว้ หรือมีแต่น้ำ“นายน้อย! ฉันค่ะฉันตอบได้! ดูจากข้อมูลสถิติการใช้ชีวิต ออกงานสังคม บริจาคของเพื่อการกุศล รับน้ำชาตามงานเลี้ยง นี่มัน...เตรียมตัวแต่งงานไปเกาะสามีกินค่ะ!”พรูดดดดดด....คนงานตระกูลไป๋ที่ออกมานั่งบ้างยืนบ้างพักดื่มน้ำ ถึงกับพ่นน้ำเพราะคำตอบของจ้าวลี่จู“ไม่ใช่มั้งคุณหนูจ้าว มันจะมีคนคิดแบบนี้ได้ยังไง? เฮ้ย! ดูจากสีหน้า คิดแบบนี้จริง ๆ เหรอวะ!!?” คนงานตกใจร้องเสียงหลง มองหลินเหวินหลานเห

เสียงครางปนหอบสั่นตอบรับ พร้อมฝ่ามือนุ่มอ้อมกอดรอบลำคอหนาออกแรงกดกระชับให้แนบสนิทเนื้อนวลความรัญจวนปนเปไปกับความหวานล้ำ หญิงสาวหลั่งน้ำหวานราวดอกไม้แรกผลิถูกภมรล่อหลอก กระแสโลหิตร้อนผ่าวเกินควบคุมอาภรณ์ที่เหลือค่อย ๆ ถูกปลดออกทีละชิ้น จนเหลือเพียงผืนผ้าชิ้นน้อยปิดส่วนลี้ลับที่สุดแห่งวัยสาว“อา...”ฉินเฟยหลงกวาดมองประติมากรรมอันงดงามเปี่ยมเสน่ห์ท่ามกลางแสงเรืองจากผืนน้ำสีฟ้าตกกระทบด้วยแสงสีส้มจากตะเกียงส่องต้องเรือนร่างนางพรายแห่งสายน้ำประกายน้ำวาววามราวกับอัญมณีเปล่งแสงระยับบนผิวขาว คลื่นน้ำกระโดดล้อหยอกตรงทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงปัดผ่านอัญมณีสีทับทิมจุดเล็ก ๆ“ถิงถิง น้องงามมาก”เจ้าของฝ่ามือหยาบใช้ผิวเนื้อกร้านลูบขึ้นลงตามแผ่นหลัง กดลำตัวบอบบางจนแอ่นโค้ง ทรวงอกเปลือยสล้างเชิดรั้งขึ้นสอดรับกับโพรงปากที่ครอบลงดูดดื่มเนินเนื้อถูกหยอกล้อจากลิ้นหนาข้างหนึ่ง อีกข้างก็มีปลายนิ้วบิดดึงขยำขยี้ ลำตัวอ่อนที่แอ่นโค้งสะโพกเสียดสีเข้ากับลำตัวแข็งดุจภูผาดอกไม้กลีบบางเปียกชุ่มภายใต้สายน้ำ ร่างเล็กสะท้านสั่นเทาด้วยความต้องการที่ถูกปลุก ห้วงอารมณ์ค่อย ๆ สุกงอมเหมือนผลไม้ต้องห้ามที่ส่งกลิ่นหอมหวาน“