All Chapters of Crazy Rain ฝนคลั่ง : Chapter 51 - Chapter 60

6 เดือนผ่านไปพิรุณเดินทางกลับมาจากนิวยอร์กพร้อมกับเชสและทนายความกริช ทนายคนสนิทรุ่นพ่อของลุงโทนธรรม แต่ดาเนียที่ไปด้วยกันนั้นเลือกที่จะไปเรียนต่อที่สถาบันแฟชั่นอีกสามปี เพื่อหลบไปเลียแผลใจ ดวงหน้าคมขาวยิ้มสดใสเมื่อเขาแอบหลบซ่อนอยู่ภายในห้องทำงานในสุดของเลานจ์ซึ่งเป็นห้องกระจกเงาที่อยู่หลังห้องของปาลินอีกชั้น เรียกได้ว่าเป็นห้องแห่งความลับที่ใช้หลบศัตรูยามมีภยันอันตรายเขากลับมาถึงตั้งแต่เมื่อเช้าและรีบบอกเชสว่าเขาจะมาแอบดูปาลินทำงานสักพักหนึ่ง เขาอยากนั่งมองเมียเงียบ ๆ และดูว่ายัยตัวเล็กของเขานั้นเก่งกาจขนาดไหน เพราะตั้งแต่เขาจากไปภรรยาที่ใคร ๆ เคยสบประมาทก็งัดความสามารถในการเป็นผู้นำชายฉกรรจ์อีกหลายสิบชีวิตขึ้นมาและคุมพวกเขาได้อยู่หมัด ด้วยรอยยิ้มหวานแต่ยามเอาจริงก็ดูน่าเกรงขามและสง่างามจนลูกน้องใต้อาณัติของเขายังต้องยอมก้มหัวให้นายหญิง"น้ำแตงโมปั่นค่ะคุณลิน" จูน ผู้จัดการของเลานจ์เดินนำน้ำแตงโมเข้ามาเสริฟ์พลางชำเลืองมองห้องกระจกเงาที่ซ้อนอยู่ติดกับห้องทำงานของนายหญิง จูนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนปาลินเหลือบมองใบหน้าที่เอาแต่ยืนยิ้มของผู้จัดการ"มีความสุขอะไรคะวันนี้" ปาลินยิ้มทัก"ปะ....เ

"พี่จะเสริฟ์พิซซ่าให้ลินกินไปยันเช้าเลย จัดให้หกถาดจุก ๆ เลยดีไหมครับ" สิ้นเสียงที่คลอเคลียรดแถวเนินอกของเธอ ปากกระจับก็ตะโบมดูดลงมาบนยอดถันอย่างกับทารกเพศชาย ขณะที่ดูดกลืนอกของเธอมือทั้งสองข้างก็นวดบีบเต้าที่พองขยายไปด้วย นัยน์ตาที่เปี่ยมด้วยไฟปรารถนาปรือขึ้นมองดูใบหน้าที่หลับพริ้มรับเคลิบเคลิ้มในรสราคะ"อึ้ม...ปะป๊าเรนดูดแรงไปแล้วนะคะ...อ๊าพี่เรน!" ก็คนมันคิดถึงเมียใจจะขาด จะให้มาเนิ่บนาบอ้อยอิ่งอยู่ได้ยังไง แต่ถึงแม่ตัวเล็กของเขาจะบอกว่าเขาดูดแรง แต่ก็แอ่นหน้าอกต้านรับริมฝีปากของเขาไม่หยุดนิ้วทั้งสิบของปาลินแทรกเข้าไปในเรือนผมมือไม้ไล้วนหัวทุยจนสะเปะสะปะด้วยความซ่านเสียวเกินบรรยาย คงเพราะตั้งแต่ที่เธอตั้งท้องและเริ่มมีน้ำนม เต้านมที่คอยปั๊มนมให้ลูกอยู่เป็นประจำมันเริ่มอ่อนไหวได้ง่ายขึ้น ทั้งที่พี่เรนยังไม่ได้แตะส่วนอื่นของร่างกายแต่เธอก็เกือบไปถึงเส้นชัยก่อนเขาเสียแล้วคนที่กำลังหลงอยู่ในรสสวาทถูกกดแช่ลงกับหมอนใบโตกว่าจะรู้ตัวว่าสามีเปลื้องผ้าจนเหลือแต่เนื้อตัวว่างเปล่าก็เป็นตอนที่มือหยาบโลนดันเนินขาอ่อนนุ่มด้านในของเธอจนฉีกออกกว้าง"ฮ้า....อ๊ะพี่เรนขา" ใบหน้าขาวแทรกเข้ามาที่กลางห

วันนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์ พ่อแม่ลูกทั้งสี่คนจึงพากันจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านลุงโทนธรรม และเพื่อฉลองงานวันเกิดอันอบอุ่นให้กับดาเนีย ซึ่งของกินจำนวนมากถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยฝีมือของพ่อบ้านมาเฟียสองคน คือ พิรุณ กับ สุริยะ สองเพื่อนซี้ที่โตมาพร้อมกันตั้งแต่วัยอนุบาล เพียงแค่สบตาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรทั้งสองแข่งกันสับเนื้ออย่างสนุก พิรุณสับไก่ย่าง ส่วนสุริยะก็สับเป็ดย่าง ปาลินกับดาเนียเอียงคอซุบซิบกันรู้สึกว่าสามีของพวกเธอจะจริงจังกับการสับมากเกินไป จนลูกน้องที่นั่งรอยืนกลืนน้ำลายกันเป็นแถว ๆ เพราะลูกพี่เอาแต่บรรจงสับอย่างละเมียดละไม"พิเรนทร์! โมนเหวข่ะ เหวจะแย่" พราวมนต์คือผู้กล้าที่เข้าไปเขย่าขาของปะป๊าเรนให้หยุดสับไก่ย่างสักที "อาแช็คอาแช็คเม่ก เม่กจากิมเปรต" กลเมฆเองก็ไม่ยอมเข้าไปเกาะขาอาแซ็คพยายามเขย่งสุดตัวเพื่อจะดูว่าเมื่อไหร่จะได้กินเป็ด"โอเคครับ ปะป๊าสับไก่ให้น้องมนต์เสร็จแล้วครับ อันนี้น้ำจิ้มนะลูกมีแบบเผ็ดกับไม่เผ็ด ปะป๊าทำเองเลยนะ" พิรุณยื่นถาดหลุมของเด็กที่มีไก่ของโปรดสับเป็นชิ้นน้อย ๆ ให้ลูกสาวไปรับประทานที่โต๊ะกับคุณแม่"ขบคูนค่าพิเรนทร์" พิรุณฉีกยิ้มเอ็นดูลูกสาวที่ต

หลังจากที่คุณพ่อส่งลูกแฝดทั้งสองไปโรงเรียนเรียบร้อยช่วงที่เขาจะแวะไปตรวจงานที่ร้านเรดเรนเสียงโทรศัพท์จากเชสก็ดังขึ้นพร้อมกับแชทของกั้งและคิงที่ส่งเข้ามาพร้อมกัน ปลายรองเท้าผ้าใบสีดำค่อย ๆ เหยียบชะลอเบรกและแวะจอดหน้าร้านขายของเล่นเด็ก"เชส....ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม" ทุกครั้งที่คนสนิทของเขาโทรมาตอนเช้ามักจะเป็นเรื่องไม่ดีทั้งสิ้น แถมคราวนี้กั้งกับคิงก็ยังส่งข้อความเข้ามากันอย่างต่อเนื่อง"บอสครับคุณลินหายตัวไป กระเป๋าคุณลินตกอยู่ในลิฟต์บริเวณชั้น 12 ครับ ผมเช็คกล้องวงจรปิดเรียบร้อยดีแล้ว พบว่ามีรปภ.อีกคนหิ้วคุณลินออกไปจากตึกครับ"กรามที่กัดข่มอารมณ์เดือดดาลขบบดหนักจนขึ้นเป็นสันกรามดูน่ากลัว แววตาคู่ที่สดใสเมื่อเช้าตรู่สลับเปลี่ยนโหมดเป็นนัยน์ตาที่เจ็บปวด ตอนนี้ตัวของเขามันชาไปหมด ชาไปถึงแกนสมองหัวใจของเขาเหมือนกับถูกเหวี่ยงออกไปจากอกอย่างแรง จากนั้นก้อนหัวใจนั้นมันก็พลันสลายหายวับไปกับตา เมื่อได้ยินว่าภรรยาของตนถูกใครบางคนลักพาตัว นอกจากเขาจะโกรธจนคิดอ่านอะไรไม่ได้ เขาก็ทรมานใจเมื่อนึกไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าเธอจะถูกกระทำจากบุคคลเดิมอย่างไอ้ชั่วชนะศร ภพนคร"บอส...ครับ ตอนนี้ผมให้กั้งกับคิง

เสียงของโกดังถูกยิงถล่มทลายพักใหญ่ลูกน้องเกือบยี่สิบชีวิตของชนะศรวิ่งกรูเข้ามาในสภาพสะบักสะบอมบ้างก็บาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ถึงแก่ชีวิต บุรุษร่างสูงโปร่งที่มีความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบกว่าไล่เลี่ยกันจนถึงความสูงเกือบร้อยเก้าสิบกว่ายืนเรียงแถวหน้ากระดานในมือถือสรรพาวุธประจำกายกระบอกปืนสีเงินที่สลักชื่อประจำตัวของทั้งห้าคนส่องประกายวิบวับจ่อเล็งมาที่ใบหน้าชนะศรที่เล็งกระบอกปืนไปยังพิรุณกับปาลิน"เอาปืนนั่นออกไปจากกบาลเพื่อนกูเดี๋ยวนี้!!" สุริยะเอ่ยน้ำเสียงเข้มขรึม ชนะศรชูมือขึ้นสองข้างทำท่าทียอมแพ้"พวกมึงนี่มันหมาหมู่นี่หว่า" สบถอย่างเหน็บแนม"เออสิวะพวกกูหมาหมู่ แต่มึงมันหมาหน้าตัวเมียชัด ๆ เอาผู้หญิงมาเป็นตัวประกันข่มขู่ ทุเรศสิ้นดี!!" พนาธีร์ตวาดลั่น"วางปืนนั่นลงกับพื้นซะ" หมอเหมันต์ หรือหมอเอลวินในคราบชุดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาลพร้อมกับหูฟังแพทย์ตะคอกแววตาโกรธกร้าวขบฟันกรามแน่นมือข้างนึงกำดาบคาตานะที่ตีขึ้นโดยต้นตระกูลของเขาที่เป็นช่างตีดาบมือฉมัง ด้านหลังสะพายกระเป๋าที่เต็มด้วยอุปกรณ์ทำแผล สายตาตวัดมองร่างกายของผิงผิงที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นรู้สึกถูกบีบหัวใจใจอกจนปวดร้าวไปหมดทัพฟ้าที่เป็น