All Chapters of Crazy Rain ฝนคลั่ง : Chapter 61 - Chapter 70

ปิดเทอมของลูก ๆ ครั้งนี้พ่อแม่ลูกแฝดไม่ค่อยได้เต็มที่กับการท่องเที่ยวเท่าไหร่นักเพราะไปได้ไม่ถึงสองวันก็ต้องรีบเดินทางกลับมาเยี่ยยพี่สาวต่างแม่ของปาลินโดยด่วน ญาติทุกคนรวมตัวกันอยู่หน้าห้องผู้ป่วยวิกฤตสีหน้าโศกเศร้าไม่มีใครปริปากเอ่ยสิ่งใดสักคน ไม่มีใครรู้ว่าสถานการณ์ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรแต่เมื่อน้องสาวคนสุดท้องเดินทางมาถึงโรงพยาบาลพี่สาวอีกสองคนและเจ๊กัลยา แม่แท้ ๆ ของเธอต่างก็โผเข้ากอดตัวเธออย่างพร้อมเพรียงกัน ไม่นานนักหมอผู้ดูแลเคสของพี่แก้วกานต์ก็เดินออกมาด้วยสีหน้าสลด พยาบาลอีกสองคนที่เป็นผู้ช่วยเดิมตามมา และพวกเขาก็โค้งคำนับญาติทั้งสามที่กำลังร้องไห้ระงม"หมอเสียใจกับญาติด้วยนะครับ" หมอแก่พูดเพียงสั้น ๆ แล้วก้มหัวลงค้างไว้พร้อมกับนางพยาบาลด้านหลังด้วยท่าทาอ่อนน้อมราวกับไว้อาลัยเมื่อได้ยินว่าแก้วกานต์ เธียรนิติธาดาได้จากไปแล้ว ทั้งสี่คนก็ยิ่งร้องไห้เสียงดังคับลั่นโรงพยาบาล พิรุณ เชส กั้งและคิงทั้งสี่คนสบตากันนัยน์ตาไร้แววสดใสมองของปาลินที่สูญเสียหนึ่งในสมาชิกของครอบครัวไปตลอดกาลหลังจากเสร็จธุระเรื่องเตรียมย้ายศพพี่แก้วไปที่วัดที่อยู่ไม่ไกลจากตลาดสดของแม่ ปาลินที่สีหน้าหม่นหมอ

เพื่อประกาศให้ทุกกลุ่มทุกคนรู้ชัดแจ้งว่า ปาลิน คือภรรยาของพิรุณ ปรมะเมคินทร์ วันนี้เขาจึงได้เข้าไปที่บริษัทPMK บริษัทแม่ที่รวบรวมธุรกิจหลากหลายแขนงก่อนจะแตกระแหงเป็นกลุ่มธุรกิจอื่น ๆ โดยมีผู้บริหารสูงสุดอย่าง โทนธรรม ปรมะเมคินทร์หรือก็คือ ลุงโทนที่ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของเขากับปาลินในครั้งแรก เป็นผู้กุมบังเหียนใหญ่พิรุณที่อยู่ในชุดสูทสีดำสนิทเดินฉายแววว่าที่ท่านประธานคนต่อไปเข้ามาในห้องประชุมใหญ่พร้อมกับภรรยาตัวเล็กที่อยู่ในชุดสูทผู้หญิงสีขาวเรียบหรู มัดผมรวบตึงเปิดหน้าผากและกรอบหน้าที่นวลสว่างเด่นชัด เขาเลื่อนเก้าอี้ให้ปาลินนั่งด้านข้างส่วนตนนั้นนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวกลางของห้อง"ที่ผมเรียกบอร์ดบริหารทุกท่านเข้ามาก็เพื่อแจ้งข่าวว่าเดือนหน้าผมจะแต่งงานกับปาลิน เธียรนิติธาดาอย่างเป็นทางการ ทุกคนอาจจะทราบดีว่าผมกับน้องลินหมั้นหมายกันมานานและมีลูกด้วยกันสองคนเรียบร้อย แต่ที่ยังไม่ได้แต่งงานกันเพราะผมก็แค่อยากให้ลูกของเรามีโอกาสมาร่วมงานแต่งของพ่อกับแม่ ดังนั้นผมจึงอยากเรียนเชิญทุกท่านล่วงหน้า อีกเรื่องที่สำคัญคือ ผมต้องการให้ภรรยาเข้ามาร่วมบริหารงานในเครือ PMK ด้วย หลายคนอาจจะรู้แล้วว

ร่างกายนุ่มใต้เสื้อฮู้ดสีดำถูกหย่อนลงมาบนเตียงมือที่ร้อนใจถลกเสื้อของภรรยาออก อีกคนที่ทนรอไม่ไหวจึงหยัดตัวขึ้นช่วยปลดเปลื้องจนเนื้อตัวของกันและกันเปลือยเปล่าเนินขาขาวราวหยวกกล้วยถูกรั้งเข้ามาประชิดหัวเข่าสองข้างที่คร่อมยันอยู่กับพื้นเตียง ข้อมือเล็กถูกตรึงมัดไว้ด้วยมือเหนียวหนึบไม่ยอมให้คนด้านล่างกระดุกกระดิก โน้มใบหน้าลงมาตะโบมดูดอกอิ่มที่เต่งตูมแผ่ขยายรับมือรับปากของเขาอย่างเชื้อเชิญ"ฮ้า........" อกอิ่มที่แอ่นต้านแรงดูดกระดกขึ้นเป็นจังหวะยามที่ชิวหาแดงเขี่ยตุ่มไตบนถันแดงของเธอ คนที่ตะกลุมตะกลามทั้งนวดและดูดลงน้ำหนักกับอกสองข้างด้วยความคลั่งใคล้ และเพื่อครอบครองปทุมถันนี้ให้เต็มอุ้งปากจึงดันแผ่นหลังภรรยาขึ้นแล้วจึงให้คร่อมทับอยู่บนหน้าขา"ฮึ่ม...เซ็กซี่!" ครางในลำคอยามที่ตวัดมองเต้างอนที่กำลังชูชันขึ้นชิดกับใบหน้าที่กระหายปรารถนา และทุกครั้งที่ถูกนัยน์ตาเรียวสำรวจมองอย่างพินิจพิเคราะห์ทีไร หัวใจก็พาลจะวูบไหวทุกครั้ง"อย่าจ้องสิคะ" ปากก็บอกว่าอย่ามองแต่กลับดันตัวของเขาเข้าไปบดเบียด"ไม่จ้องได้ยังไงที่รัก ก็นี่มันของ ๆ พี่นะครับ พี่ก็ต้องเช็คของหน่อยสิว่ายังมีคุณภาพอยู่หรือเปล่า

บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้ปาลินในชุดเดรสสีดำปักคริสคัลพริบพราวไปทั้งตัวยืนงงอยู่หน้าป้ายทองคำที่แขวนอยู่ปากทางเข้าบ้านหลังมหึมาที่ฉลุตัวอักษรว่า "บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้" รอบบริเวณบ้านเต็มด้วยแสงไฟประดับต้นไม้ มีโต๊ะและของกินจัดวางตามมุมของงาน ทว่างานเลี้ยงแห่งนี้กลับเต็มด้วยผู้คนหน้าตาโหด ๆ กับพวกคุณหญิงคุณนายที่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ การแต่งกายของทุกคนดูคล้ายกันตรงที่สวมใส่กี่เพ้าสีโทนเข้มและผู้ชายก็สวมเสื้อสูทคอจีนสีเข้มไร้สีสัน บรรยากาศดูอึมครึมเหมือนในหนังมาเฟียไม่มีผิด"พี่เรนคะ จู่ ๆ ก็ลากลินมางานศพใครก็ไม่รู้" พิรุณชะงักเมื่อภรรยาบอกว่าเขาพาเธอมางานศพ ชายหนุ่มหัวเราะเสียงคิกคัก"ตัวเล็ก!....นี่มันงานศพที่ไหนกันล่ะ นี่งานรวมเจ้าพ่อเจ้าแม่ ก็ลินถามหาอำนาจจากพี่ไม่ใช่เหรอครับ พี่ก็พาลินมาหาผู้มีอำนาจของพี่แล้วนี่ไง ไม่ต้องกลัวนะ คนพวกนี้เป็นคนของตระกูลพี่ ไป....พี่จะพาลินไปทำความรู้จักกับทุกคน""ฮื่อ....น่ากลัวจังเลยค่ะ" ปาลินยึดมือสามีไว้แล้วจับประตูรถก่อนที่เขาจะรั้งให้เธอเดินไปด้วยกัน"พวกเขาไม่น่ากลัวเท่าบรรณาธิการมาเฟียหรอก มีแต่คนแก่ใจดีมาเถอะ" หิ้วเอวภรรยาขึ้นมาพาดกับบ

"ฮ่าฮ่า คุณจะบอกว่าคุณเป็นคนดีงั้นสิ" นภาธรขำเสียงดังด้วยความสะใจแล้วควักปืนออกมาเล็งมาที่หน้าของพิรุณโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ลูกน้องทั้งสองฝ่ายรีบชักกระบอกปืนขึ้นมาจ่อไปยังฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่มีใครยอมใคร"ไม่มีใครอยากบอกว่าตัวเองเลวหรอกค่ะ แหม...โชคดีจังที่เธอเสนอหน้ามาร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ เพราะฉันจะได้ไม่ต้องกลับไปจัดการที่กรุงเทพ ยังไงก็ขอบคุณนะที่เธอมา" กล่าวขึ้นอย่างเยาะเย้ยแล้วกดปลายกระบอกปืนแนบกับขมับหนึ่งข้าง สาวในชุดเดรสปาดไหล่สีแดงก้าวขาขึ้นมายืนเบื้องหน้าของนภาธร"ก....แกนังปาลิน!" นภาธรชะงักตัวแข็งทื่อขณะที่กลุ่มบอดี้การ์ดสาวจากจีโพรเทคชั่นที่เถ้าแก่พงศกรยกให้หลานสะใภ้ไปดูแลในฐานะผู้บริหารคนใหม่ ต่างล้อมวงเข้ามายืนซ้อนหลังลูกน้องของนภาธรและล็อกใส่กุญแจมือด้วยความรวดเร็วจนไม่มีไหวตัวทัน"หนีไปก็เท่านั้น อีกไม่กี่นาทีตำรวจก็จะมาถึงแล้ว และครั้งนี้อย่าคิดว่าตำรวจที่นี่จะกลายเป็นคนของเธออีก อย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะเล่นพรรคเล่นพวกได้อยู่คนเดียวนะ เพราะฉันก็ทำได้เหมือนกัน"กรี๊ด!!!"ปล่อยฉันนะนังลิน แกไอ้พวกลูกกระจ๊อกโทรหาพ่อกูสิ พวกมึงจะยืนค้างอยู่ทำไม โทรสิวะ!"เพียะ!!หลังมื