All Chapters of ยั่วรักนายบอดี้การ์ดจอมโหด: Chapter 31 - Chapter 40

“ไหนนายบอกว่าฉันพาเพื่อนมาที่นี่ได้ไง ครั้งก่อนที่ฉันชวนเพื่อนมานายไม่เห็นว่าอะไรเลย”ไม่ว่าเขาจะเดินไปที่ไหนเธอจะต้องตามติดไม่ปล่อย แม้ว่าจะขังตัวเองไว้ในห้อง แต่เสียงของเธอก็ยังตามมาหลอกหลอนจนเขาแทบบ้า“ตอนเสี่ยวลี่มานายไม่เห็นว่าอะไร” เมริสาเอ่ยถึงเพื่อนสมัยม.ปลายที่เธอชวนมาที่คอนโดเมื่อสัปดาห์ก่อน “แล้วก็ตอนผิงซินชวนรูมเมทมาด้วยนายไม่เห็นว่าอะไรนี่”“ครับ เพราะเป็นพวกเธอไงผมถึงยอม แต่ไม่ใช่...หมอนั่น”เซียวเฟิงรู้ว่าไม่ควรแสดงความจงเกลียดจงชังผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจนถึงขนาดนี้แต่เขาทำไม่ได้จริง ๆ ทุกครั้งที่เจอหน้าเลือดในกายเขาเป็นเดือดพล่านทุกที มันเป็นใบหน้าที่เขาอยากแจกกำปั้นทุกครั้งที่เห็นไป“นายเป็นอะไรกับตี้หยางกันนักกันหนาเนี่ย!” เมริสาปิดลิ้นชักในครัวอย่างแรงด้วยความขัดใจ“เป็นอะไร? ผมเกลียดมันไง”“ทำไม เพราะเขาชอบฉันเหรอ หรือเพราะเขาดีกับฉัน” เมริ

เมริสาเบิกตาโตด้วยความตกใจ ตอนแรกเธอจะผลักร่างสูงใหญ่ออก แต่ทว่ากลับค่อย ๆ หลับตาลง เธอต้องการเขา โหยหาเขา และตอนนี้...เขากำลังจูบเธอจูบรุนแรงรุกรานราวต้องการประกาศความเป็นเจ้าของ เขาดูดดึงริมฝีปากของเธอจนรู้สึกเจ็บนิด ๆ จากนั้นใช้ลิ้นเลีย แล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก รุกล้ำสำรวจทุกซอกทุกมุม ล่อลวงให้เธอแลกลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันไปมาราวกับว่าทั้งคู่ต่างกระหายซึ่งกันและกันเซียวเฟิงใช้มือประคองต้นคอหญิงสาวให้รับจูบ ทั้งคู่รู้ดีว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด มันเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้น ที่พวกเขาทั้งสองคนต่างฝืนปฏิเสธมานาน และสุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความปรารถนาที่กักเก็บไว้อย่างราบคาบมือของเมริสายกขึ้นมาโอบรอบคอชายหนุ่ม รั้งให้เขามอบจูบที่ร้อนแรงขึ้น ทั้งยั้งเพื่อยึดไว้ไม่ให้ตัวเองทรุดลงไปกองที่พื้นเพราะขาของเธอกำลังสั่นอย่างรุนแรงมือข้างที่ว่างของชายหนุ่มเลื่อนจากแผ่นหลังบอบบางลงต่ำไปถึงบั้นท้ายนุ่ม เขาบีบเคล้นทั้งยังรั้งให้เธอประชิดเข้ามาจนตอนนี้สองร่

เซียวเฟิงโอบประคองเมริสาพาเดินไปเรื่อย ๆ โดยที่ริมฝีปากของทั้งสองไม่แยกจากกันเลย ระหว่างทางก็ชนสิ่งของสะเปะสะปะ เขาหยุดตรึงร่างบางกับผนังจูบอย่างเร่าร้อน แล้วพาเดินต่อจนกระทั่งถึงห้องนอนภายในห้องนอนของเมริสา สายตาคมกล้ากำลังชื่นชมเรือนร่างแสนงดงามของหญิงสาวอย่างไม่วางตา คนถูกมองรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว เกิดเป็นความซ่านสยิวในท้องน้อยที่ทำให้ขนอ่อนลุกชันไปทั้งตัว ปลายถันหดเกร็ง“ฉันต้องทำยังไงต่อ” ความประหม่าทำให้เธอเปิดปากถามเสียงเบาด้วยความเก้อเขิน“ทำยังไงต่อ?” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา จากนั้นเขาก็ดึงกางเกงลง คราวนี้ถอดมันออกทั้งหมด แก่นกายชี้โด่ท้าทายสายตาจนเมริสาลอบกลืนน้ำลาย เขากำมือรอบท่อนลำใหญ่ ชักรูดเบา ๆ คล้ายปลอบให้มันสงบนิ่งความรู้สึกปั่นปวนมวนท้องของเมริสารทวีความรุนแรงขึ้น“นั่งลงสิครับ”เมริสาค่อย ๆ นั่งลงที่ขอบเตียง แล้วชายหนุ่มก็มาคุกเข่าตรงหน้า

เมริสาไม่คิดว่ามือไม้จะสั่นได้ขนาดนี้ ตอนแรกเธอไม่คิดกังวลว่าพ่อจะรู้เรื่องของเธอกับเซียวเฟิง แต่พอเอาเข้าจริงเธอกลับกลัวมากจนคิดอะไรไม่ออก“รับสายสิครับ นายท่านจะเป็นห่วงถ้าคุณหนูไม่รับสาย”เสียงทุ้มที่เอ่ยเตือนเรียกสติของเมริสาให้กลับมา เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกกำลังใจ แล้วค่อยกดรับ“ฮัลโหล” เธอฉีกยิ้มและกรอกเสียงใสแม้ใบหน้าจะยังคงเป็นกังวล ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าให้ ยืนยันว่าเธอทำได้ดี“เป็นยังไงบ้างเหมย เอ๊ะ! มีเรื่องอะไรดี ๆ รึเปล่า เสียงหนูฟังดูมีความสุข”“ทำไมถามแบบนั้นล่ะคะ หนูจะไม่มีความสุขได้ยังไง แล้วพ่อล่ะคะเป็นยังไงบ้าง”“ก็เหมือนเดิม” เสียงที่ตอบเจือแววผิดหวังจนเมริสาสงสัย“พ่อดูแลตัวเองบ้างรึเปล่าคะ ยังโหมงานหนักเหมือนเดิมแน่ ๆ คงจะไม่ได้ไปงานเลี้ยงกลับค่ำ ๆ มืด ๆ อีกหรอกนะคะ”เสียงปลายสายหัวเราะชอบใจ “ก็ไม่ได้

เมริสาตื่นขึ้นมาคนเดียวเป็นคืนที่สี่ติดต่อกัน เธอไม่สามารถทำเป็นไม่รู้สึกอะไรได้อีกต่อไป มีคนหลายหคนที่สามารถนอนหลับลึกทุกคืน พวกเขาขึ้นเตียง หลับตา แล้วก็หลับไปโดยไม่ตื่นขึ้นมาอีกจนกว่าเสียงนาฬิกาปลุกจะดัง หรือแปลกไปกว่านั้น พวกเขาตื่นเองโดยไม่ต้องพึ่งสิ่งใดเลยแต่เธอไม่ใช่คนจำพวกนั้น เป็นเหตุว่าทำไมเธอจึงรู้สึกตัวตื่นเมื่อชายหนุ่มที่โอบกอดเธอทั้งคืนลุกออกไปจากเตียง เธออดทนรอจนกระทั่งคืนนี้ แต่เธอเผลอหลับไปเสียก่อน พอตื่นมาอีกทีคนตัวโตก็กลับมานอนตามเดิมแล้วเธอนั่งตัวตรงและหยิบโทรศัพท์มาดู ตอนนี้เป็นเวลาตีสามสี่สิบห้า และเธอก็ไม่รู้เลยว่ามันผ่านไปนานแค่ไหนตั้งแต่เขาออกไป เธอไม่รู้ว่าเขามีปัญหานอนไม่หลับหรือเปล่าเพราะเขาไม่เคยพูดถึง หรือว่าอันที่จริงเขาอาจมีปัญหาอะไรบางอย่างที่ยิ่งไปกว่านั้นพวกเธอมีค่ำคืนอันแสนวิเศษร่วมกัน กินข้าว ดูหนัง แล้วก็เข้านอน แม้ทุกอย่างดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่ารู้สึกดีมากทว่าในตอนเช้า ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเปลี่ย