All Chapters of ยั่วรักนายบอดี้การ์ดจอมโหด: Chapter 41 - Chapter 50

“คิดว่าตัวเองเป็นใครกันหา เหมย!” เสียงทุ้มตวาดกร้าวทันที่ที่ประตูปิดลงโดยไม่คิดที่จะตั้งระบบสัญญาณเตือนใหม่เหมือนทุกครั้งที่ทำเมื่อกลับมาถึงเพนต์เฮาส์ “มาสั่งผมว่าต้องทำหรือไม่ทำอะไร ผมไม่ใช่ใครก็ตามที่จะมาชี้นิ้วสั่งกันได้ง่าย ๆ”เซียวเฟิงระเบิดอารมณ์ใส่หญิงสาวหลังจากที่เงียบมานานตั้งแต่ระหว่างทางกลับจากร้านอาหาร“แล้วพี่เซียวเฟิงคิดว่าตัวเองเป็นใคร” เมริสาย้อน หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง หัวใจเต้นแรงด้วยความโมโหสุดจะกลั้น “คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มากเลยใช่ไหม ทำตัวป่าเถื่อนชอบหาเรื่องชกต่อยกับคนอื่น พี่ต้องปกป้องเหมย ไม่ใช่สร้างเรื่องให้เป็นจุดสนใจมากกว่าเดิม”“อ้อ เหมยห่วงว่ากลัวตัวเองจะเสียภาพพจน์สินะ”“พี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าเหมยเป็นห่วงอะไร พี่เคยคิดมั้ยว่าเหมยจะรู้สึกยังไงที่พี่มีเรื่องกับคนอื่นเพราะเหมย เคยคิดมั้ยว่าเหมยจะรู้สึกแย่แค่ไหนที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ”“งั้นจะให้ผมทนดูเฉย ๆ งั้นเหรอ” เขาโน้มตัวเข้าใกล้จนร่างกา

วันนี้เป็นวันที่เมริสาเดินทางกลับบ้าน เธอนั่งอยู่เบาะหลัง กำลังแชทคุยกับผิงซินและเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ และเมื่อมาถึงตี้หยาง เขาส่งข้อความถามว่าเธอถึงบ้านหรือยัง เธอจึงถามกลับ เขาบอกว่าถึงแล้วและกำลังจะไปพบใครบางคน แน่นอนว่าเป็นผู้หญิง เมริสาอดกลั้นขำไม่ได้ที่เขาจงใจบอกให้รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงเพียงคนเดียวในโลก แต่เธอไม่ใส่ใจหรอก“ข้างหลังโอเคมั้ยนั่น” เซียวเฟิงถามขณะมองเมริสาผ่านกระจก ถึงแม้เธอจะมองไม่เห็นใบหน้าเขาทั้งหมด แต่ก็รู้ได้ว่าเขากำลังยิ้มอยู่จากแววตาอ่อนแสงที่สะท้อนอยู่แม้เธอจะชอบแววตาและรอยยิ้มแบบนี้ของเขาแค่ไหน แต่หากเขามองเธอแบบนี้ต่อไปอาจจะเกิดปัญหาได้“พี่เซียวเฟิงห้ามยิ้มแบบนี้ให้เหมยเวลาอยู่ที่บ้านเด็ดขาดเลยนะ พี่จะต้องกลับไปทำหน้าถมึงทึงเป็นยักษ์แบบเมื่อก่อน” เธอบอกทั้งยังแกล้งเลียนแบบสีหน้าเขาเซียวเฟิงกลอกตาก่อนที่จะขยับแว่นที่คาดหัวไว้ลงมาปิดตา “ผมว่าแบบนี้ดีกว่าไหม”“ไม่ดี ยังไม่พอ” เมริสาแกล้งบอก

“นี่มันเรื่องอะไรกันเหมย” หลิวเจี้ยนลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหาเมริสา“อย่าเข้ามาค่ะ” เมริสาก้าวถอยหลังด้วยความรู้สึกรังเกียจและรับไม่ได้กับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้ เธอสังเกตเห็นเซียวเฟิงที่ในมือถือแก้วบรรจุน้ำสีอำพันอยู่ ทำให้นึกสงสัยว่าพวกเขากำลังสังสรรค์อะไรกันอยู่ เธอหันหน้าไปทางชายหนุ่ม “นายรู้เรื่องนี้และมีส่วนร่วมด้วยใช่มั้ย”ใบหน้าหล่อของเซียวเฟิงถอดสี “เรื่องอะไรครับ ผมไม่...”“ไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากฟังคำโกหกอีก” เธอหันกลับไปทางหลิวเจี้ยน “พ่อทำแบบนี้ได้ยังไง โกหกเหมยมาตลอดตั้งแต่ต้น”“เมื่อกี้นายบอกว่ายัยเหมยจะเสียความรู้สึกใช่ไหม” หลิวเจี้ยนเลิกคิ้วมองเซียวเฟิง“อ้อ นี่กำลังพูดถึงเหมยกันอยู่ใช่มั้ย กำลังวางแผนกันว่าจะจัดการกับเหมยอย่างไรถ้ารู้ความจริงว่าเงินของพ่อทั้งหมดนี้ได้มาจากอะไร” เมริสาทั้งผิดหวัง เสียใจและโมโหจนตัวสั่นบทความชิ้นที่สามที่ตี้หยางส่งมามีรายละเอียดทุกอย่างเ

ตั้งแต่ขึ้นรถมาได้เมริสาก็หันกลับไปมองข้างหลังตลอด ตี้หยางขับรถเร็วมากจนภาพคฤหาสน์หลังใหญ่หายไปจากครรลองสายตาอย่างรวดเร็ว“ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครเห็นฉัน” ตี้หยางพ่นลมหายใจออก “ตอนนี้เธอบอกฉันได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงให้ฉันรีบออกมารับแบบนี้ ใครทำอะไรเธอรึเปล่า ไอ้บอดี้การ์ดนั่นทำร้ายเธอใช่ไหม ฉันจะกลับไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้”“ไม่ต้อง! เอ่อ…มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด คือพ่อกับเซียวเฟิงโกหกฉันมาตลอด”“โกหก? เรื่องอะไร?” ตี้หยางชำเลืองมองเมริสาก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ “เธอเปิดอ่านอีเมลแล้วเหรอ”“อืม ก็นายบอกให้ฉันเช็กอีเมลไม่ใช่เหรอ”“ก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้ให้เธอรีบเปิดอ่านเลยเสียหน่อย ฉันไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้”“จะให้ทำยังไงได้ล่ะ”“เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอรู้แล้วใช่มั้ยว่าพ่อเธอทำอะไร” เสียงของชายหนุ่มสะท้อนความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดจนเมริสานึกแปลกใจ

“เธอไม่เอะใจเลยเหรอว่าทำไมฉันถึงไปหาเธอได้เร็วขนาดนั้น ฮ่า ๆ ๆ เธอคงคิดไม่ถึงละสิ ว่าฉันน่ะรออยู่ในโรงแรมใกล ๆ บ้านเธอตั้งนานแล้ว เพราะรู้ว่ายังไงเธอจะต้องโทรมาน่ะสิ เธอน่ะเอาแต่คิดถึงแต่ตัวเอง ต้องโทษว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเธอโง่เอง”เมริสารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาโชว์ความฉลาด สิ่งที่เธอต้องทำคือทำให้ตี้หยางสงบที่สุด ระหว่างทางเขาค่อย ๆ จมดิ่งไปกับความแค้นในอดีต คอยพร่ำพรรณนาบอกว่าเขาต้องเผชิญกับความทุกข์ยากอย่างไรบ้างหลังจากที่เซียวเฟิงสังหารพ่อของเขาตอนนี้เมริสานั่งอยู่ที่โซฟา วางมือไว้บนหน้าขาเพื่อให้ตี้หยางเห็นได้ถนัดว่าเธอไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ ส่วนเขาเดินไปรอบห้อง บางครั้งก็มองที่ประตูระเบียงแต่ไม่ได้เดินไปที่นั่น เขากำลังรอว่าเมื่อไหร่เซียวเฟิงจะมาเมริสามั่นใจว่าชายหนุ่มต้องมา เขาจะต้องได้รับแจ้งเตือนตอนประตูคอนโดเปิดทางโทรศัพท์ เธอได้แต่ภาวนาในใจให้เขาระวังตัว เธอไม่สนแล้วว่าเขาจะเคยโกหกหลอกลวงเธอ ไม่ว่าเขาจะทำงานอะไรให้พ่อ เธอปรารถนาเพียงอย่างเดียวว่าจะต้องหนีไปจากที่นี่ใ