บททั้งหมดของ ท่านอ๋องหน้าตายกับนางร้ายสายฟาด: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ออกไปเลยคนใจร้าย ข้าไม่ต้องการท่านแล้ว ออกไปเลย ฮือ…”“ไม่ใช่นะ เอาละ ข้ายอมแล้ว ๆ ไม่ด่าแล้ว ๆ พอใจหรือยัง นิ่งก่อนสิ นิ่งก่อน เงียบก่อนเจ้าจะทำให้ข้าบ้าตายอยู่แล้ว”“ท่านไม่รู้หรือ ท่านกลัวคนเดียวหรืออย่างไร ข้าทั้งกลัวทั้งตัวสั่นตอนที่พวกมันจับได้ข้าก็คิดถึงแต่ท่าน แล้วดูท่านสิ ช่วยออกมาได้ก็อุ้มข้าราวกับกระสอบอาหารออกมาจากที่นั่น ข้าก็อายเป็นนะ ฮือ…..”“ข้าขอโทษ ขอโทษแล้วอย่าร้องสิ โธ่เอ๊ย หลิงเฟย เจ้าหยุดก่อน ข้าต้องเป็นคนโมโหสิถึงจะถูก”“ข้าทั้งกลัวทั้งโกรธ อุตส่าห์ทำขนาดนี้คำชมสักคำไม่มีแล้วยังด่าข้าอีก ฮือ…ท่านมันคนใจร้าย”ท่านอ๋องไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไรกับนางในตอนนี้ดี วันหนึ่งเปลี่ยนหลากหลายอารมณ์จนเขาตามไม่ทัน ในตอนนี้ก็ไม่มีผู้ใดให้เขาถามได้ จื่อรุ่ยก็ยังไม่กลับ เขาจึงดึงนางเข้ามากอดเอาไว้และลูบหลังนางเบา ๆ พร้อมกับพยายามเลี่ยงบาดแผลของนาง“ไม่ต้องกลัวนะ ข้าก็ไปช่วยเจ้าทันมิใช่หรืออย่างไรเล่า ข้าอยู่นี่แล้ว เจ้าปลอดภัยแล้ว”นางกอดเขากลับพร้อมกับตีเขาอีกครั้งเพราะความโมโห“แล้วผู้ใดกันที่ต่อว่าหม่อมฉัน ผู้ใดที่ตำหนิและยังด่าว่า…ว่า เป็นนางโลม ฮือ….ออกไปเลยหม่อมฉัน ไม่อยาก

ท่านอ๋องเข้าทรุดลงและกอดนางเอาไว้แน่น เขาคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ จะเกิดเรื่องเช่นนี้ เดิมทีคิดว่านางฝันร้ายหรือพบเจออะไรเข้า แต่…..“หลิงเฟยฟังข้านะ บิดาเจ้าเป็นหมอหลวงที่เก่งที่สุด เขาจะต้องช่วยรักษาเจ้าได้ เชื่อข้านะ มาเถอะข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำล้างแผลแล้วเปลี่ยนชุดให้เจ้าแล้วรีบพาเจ้า…..”ท่านอ๋องกลั้นเสียงไม่ไหวอีกต่อไป เขาไม่เคยอ่อนแอถึงเพียงนี้ นึกไม่ถึงว่าเรื่องของลู่หลิงเฟยจะทำให้เขาเสียน้ำตา ครั้งสุดท้ายที่เขาร้องไห้คือตอนที่บิดาของเขาเสียชีวิตกลางสนามรบ “ข้ากลัว ข้า…หลินอี้ ข้ากลัว”“ไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะอยู่กับเจ้าไม่ห่างเจ้าไปไหน ข้าสัญญาหลิงเฟย เชื่อใจข้านะได้หรือไม่”“หม่อมฉัน…”“ไม่เป็นไร ข้าจะรีบพาเจ้ากลับจวนสกุลลู่และรีบส่งข่าวไปบอกบิดาเจ้า”เขาอุ้มนางออกมาจากห้องย้ายไปที่ห้องอาบน้ำและสั่งให้จื่อรุ่ยเตรียมรถม้าไปสกุลลู่และให้รีบส่งข่าวไปแจ้งให้ท่านหมอลู่รออยู่ที่จวน จื่อรุ่ยและสาวใช้ถึงกับตกใจเมื่อเห็นท่านอ๋องอุ้มลู่หลิงเฟยที่ตัวชุ่มเลือดออกมาจากห้อง“ให้คนไปเก็บกวาดห้องด้วย”“พ่ะย่ะค่ะ”หยางหลินอี้พานางไปอาบน้ำ เขาเป็นผู้อาบให้นางเองทั้งหมด ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไม่หยุด

“ข้า….เอ่อ..”“กระหม่อมฮ่วนเซียว นี่คือซางเย่ภรรยากระหม่อม ถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”“ขออภัยที่ไม่ทันได้ทักทายพวกท่านก่อน ข้า…เป็นห่วงนางมากไปหน่อย”อาจารย์ทั้งสองมองทั้งคู่แล้วอดอมยิ้มไม่ได้ พวกเขารู้มาจากลู่หยวนลี่ว่าท่านอ๋องทรงห่วงใยนางมากแต่ไม่นึกว่าจะถึงขนาดนี้จนได้พบพระองค์ด้วยตัวเอง“หลิงเฟยเจ้าช่างโชคดีจริง”“หลิงเฟย พี่เจ้าบอกว่ามีหนทางรักษาตาของเจ้า รีบบอกมาเร็วต้องใช้สิ่งใดข้าจะได้รีบส่งให้คนไปตามหา”“ไม่ต้องใช้ยาวิเศษอันใดหรอกเพคะท่านอ๋อง อาจารย์บอกว่าใช้พลังปราณของอาจารย์ช่วยขับพิษออกมา เมื่อคืนนี้ที่หม่อมฉันไม่มีอาการเป็นเพราะขับปราณออกไปที่หอนางโลมนั่นครึ่งหนึ่งและกินยาถอนพิษเข้าไป พอยาหมดฤทธิ์เลยทำให้ตามองไม่เห็น”“พูดจริงหรือ เรื่องจริงงั้นหรือ”“เพคะท่านอ๋อง ตอนนี้ต้องให้นางพักผ่อนเก็บแรงให้มาก ยามซวี (19.00 น.) คืนนี้ก็เริ่มทำการขับพิษเพคะ พวกหม่อมฉันพึ่งให้นางดื่มยาไปและจะให้นางนอนพักผ่อนสักหน่อยพระองค์ก็เสด็จมาพอดีเพคะ”ท่านอ๋องหันไปมองหลิงเฟยที่มีผ้าผูกตาเอาไว้และยิ้มให้ เขาจับใบหน้านางและใช้หน้าผากชนกับหน้าผากนาง ทั้งหมดเลยเริ่มเดินออกไปเพื่อจะได้ไม่รบกวนทั้งค

ท่านอ๋องราวกับถูกน้ำเย็น ๆ ราดเข้าที่ใบหน้า เขาไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร และรีบดึงนางเข้ามากอดในทันที พร้อมกับหลิงเฟยที่เริ่มร้องไห้“มันไม่ได้ผล ฮือ ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย”ฮ่วนเซียวและซางเย่หันไปมองหน้ากันก่อนที่ซางเย่จะเดินเข้ามาหาหลิงเฟย“หลิงเฟย เจ้าใจเย็น ๆ ก่อนนะ แม้ว่าเราจะขับพิษออกมาได้หมดแล้วแต่เจ้าต้องกินยาแก้พิษต่อเนื่อง ดวงตาที่เคยมองไม่เห็นมันต้องใช้เวลาฟื้นฟู จู่ ๆ จะกลับมามองเห็นชัดเจนเลยเป็นเรื่องที่…เป็นไปไม่ได้ เจ้าต้องรอเวลาไปก่อน สามถึงสี่วันนะ”“จริงหรือเจ้าคะอาจารย์ ท่านมิได้โกหกข้าใช่หรือไม่”“ไม่โกหกแน่ ๆ หลิงเฟย เจ้าฟังข้านะตอนนี้เจ้าต้องตั้งสติและใจเย็น ๆ ทำใจให้สบายและอย่าพึ่งคิดมาก อย่าทำอะไรโง่ ๆ ข้าจะอยู่กับเจ้า เข้าใจหรือไม่”พระชายาหันไปซบอกองค์รัชทายาท นางสุดจะกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมาได้ นางไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดออกไปเกรงว่าหลิงเฟยจะจับได้ว่านางร้องไห้และเสียใจอยู่ ในตอนนี้ทุกคนต้องเข้มแข็งเพื่อให้นางไม่คิดมากและคอยปลอบนางดังเช่นที่ท่านอ๋องทำอยู่“หลิงเฟย อาจารย์หญิงของเจ้าพูดถูกต้องแล้ว พ่อคิดว่าเจ้าต้องรักษาต่ออีกสักสองสามวันกินยาอย่าได้ขาด อีก…อีกไม่เกินสามวัน

“องค์หญิง….”“กลับ”“พ่ะย่ะค่ะ”หลีน่าได้ยินเสียงฉีกเสื้อผ้าพร้อมกับเสียงกรีดร้องไห้อ้อนวอนของฝ่ายหญิงก่อนทุกอย่างจะเงียบไป และมีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นและเสียงครางของฝ่ายชายดังขึ้นมาแทน นางยิ้มอย่างผู้ชนะและเดินออกจากที่นั่นไปในทันทีวันถัดมาร่างของเฉินเป่าหลิงที่นอนเปลือยครึ่งท่อนอยู่และ ข้าง ๆ หลิงเฟยที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยและร้องไห้ทั้งคืนนั่งอยู่ที่มุมเตียงเมื่อประตูเปิดออกนางก็แทบจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้วทำให้องค์หญิงสะใจกับภาพตรงหน้ายิ่งนัก“ปลุกมันสิ”น้ำถูกสาดไปที่ทั้งคู่ เฉินเป่าหลิงลุกขึ้นพร้อมกับหันไปมองลู่หลิงเฟยด้านหลังและหันมามองหลีน่า“พวกเจ้า!!”“ช้าก่อนท่านรองแม่ทัพ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนนี้คนของข้าได้ยินเสียงท่านพอใจอยู่นานเลยนี่กว่าจะหยุดพัก เอาละ ได้เวลาแล้ว สวมเสื้อผ้าแล้วตามข้ามาดี ๆ อย่าคิดมีลูกเล่น”“จะพาพวกเราไปที่ใด”“พวกเจ้า…ไม่อยากกลับบ้านงั้นหรือ ข้าจะไปส่ง” พวกเขาถูกนำตัวออกมาจากอารามอิ้งเซียงมุ่งหน้าไปยังหน้าเมืองที่มีกองทหารของแคว้นฉู่รออยู่กว่าสามร้อยนายเห็นจะได้ เฉินเป่าหลิงที่ยืนมองอยู่ไม่นึกว่าพวกเขาจะกบดานซ่อนตัวจนรวมกันได้มากถึงเพียงนี้“ดูท่านรอ