All Chapters of ท่านอ๋องหน้าตายกับนางร้ายสายฟาด: Chapter 11 - Chapter 20

หลิงเฟยเปิดตามคำที่หลิงฟางบอก เมื่อเปิดออกมาก็พบว่าเป็นชุดใหม่ แต่นี่มิใช่ชุดที่นางและพี่สามเลือกในร้านก่อนจะพบชิงชิง แต่เป็นชุดที่งดงามมีลายปักดิ้นสีทองประดับด้วยมุกและใช้ผ้าไหมแก้วชั้นดีของเมืองหลวง ด้านในปักเลื่อมลายดอกไม้ทั้งตัว สายคาดเอวสีม่วงอ่อนเข้ากันกับชุดยิ่งทำให้ชุดนี้ดูหรูหรางดงามอย่างที่ร้านที่พวกนางพึ่งไปมาวันนี้ไม่มีขาย“พี่สาม นี่คือ….”“ท่านอ๋องสั่งตัดมาเพื่อเจ้า พร้อมกับสิ่งนี้”หลิงเฟยรับกล่องไม้แกะสลักมุกมาจากพี่สามของนางและเปิดออกมา ด้านในเป็นชุดเครื่องประดับไข่มุกราตรีทั้งชุด เครื่องประดับนี้ราวกับถูกสั่งทำขึ้นเพื่อให้เข้ากับชุดที่ท่านอ๋องส่งมาพร้อมกัน“นี่ ทั้งหมดนี้คือ….”“ท่านอ๋องคงอยากให้เจ้าสวมชุดนี้ไปงานเลี้ยงในวังหลวง”“แต่ว่า…เขาไม่พูดอะไรกับข้าสักคำ”“เด็กโง่ เรื่องเช่นนี้ต้องป่าวประกาศงั้นหรือ ท่านอ๋องให้คนนำมาส่งให้ข้าก่อนที่จะกลับพร้อมกำชับให้ข้าบอกเจ้าว่าวันชมดอกท้อให้เจ้าสวมชุดนี้เข้าวังพร้อมเขาที่มารับที่จวน”“บ้าจริง ทำเช่นนี้เพื่ออะไรกัน ข้าตั้งรับไม่ทันแล้ว”“ดูหน้าเจ้าสิ แดงดุจมะเขือเทศแล้ว เอาละข้าไม่กวนเจ้าแล้ว เก็บให้ดีแล้วพักผ่อนเสียหน่อย”

ดุจสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางแจ้ง หลิงเฟยคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเรื่องเช่นนี้ เมื่อครู่นี้พี่รองของนางพึ่งจะ….พี่รองที่เป็นพระชายาขององค์รัชทายาท ถามท่านอ๋องว่า…“หลินอี้ ท่านตอบข้ามาสิ เหตุใดจึงเงียบ ข้ามิอาจตอบรับความรู้สึกของท่านได้ น้องสี่มีหน้าตาและนิสัยเหมือนข้ามากที่สุด ท่านคงมิได้คิดว่าจะให้นาง….เป็นตัวแทนข้าในเรื่องนี้หรอกใช่หรือไม่”หลิงเฟยทรุดตัวลงช้า ๆ นางไม่อยากได้ยินอะไรต่อจากนี้อีกแล้ว นางพยายามหาทางออกจากที่นี่ ต้องออกไปเดี๋ยวนี้และลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ให้เร็วที่สุด นางจำได้แค่เดินออกมาและลัดเลาะตามพุ่มไม้ด้านหน้าตำหนักออกมาโดยไม่มีผู้ใดเห็น “พระชายา เรื่องในอดีตกระหม่อมลืมมันไปหมดแล้ว กระหม่อมกล้าสาบานกับพระองค์ตรงนี้ว่า ที่กระหม่อมอยากหมั้นหมายกับหลิงเฟยเพราะกระหม่อมรักนาง อยากดูแลนาง อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันนับจากนี้”“และที่สำคัญ พระองค์กล่าวผิดอยู่อย่างหนึ่ง นางไม่มีส่วนใดที่เหมือนท่านเลย นางสดใสและเป็นตัวของตัวเอง มีความสามารถและเข้มแข็งกล้าหาญที่แม้แต่กระหม่อมเองยังยอมแพ้ นั่นทำให้กระหม่อมรักนางจากใจจริง”พระชายายิ้มให้เขาอย่างจริงใจกลับไปเช่นกัน“เช

หลิงเฟยค่อย ๆ เลื่อนตัวลงนอนพัก เขาก้มลงห่มผ้าให้นางพร้อมกับก้มลงไปอีกครั้งหลิงเฟยหันหลังให้เขาในทันทีเขารู้สึกว่านางพยายามจะเลี่ยงเขาอยู่หลายครั้ง นางไม่เหมือนเดิมจริง ๆ เรื่องที่เขาคุยกับพระชายาคงต้องหาเวลาพูดคุยกับนาง รอให้นางหายดีกว่านี้เขาจะบอกทุกอย่างแก่นาง“เช่นนั้น ข้าไปนะ”“ขอบพระทัยเพคะ”วันถัดมา “น้องสี่เจ้าไหวหรือไม่”“พี่ใหญ่ข้าแค่ตกน้ำ มิได้ป่วยจนลุกไม่ขึ้นนะเจ้าคะ”“เช่นนั้นก็ไปกันเถิด เห็นว่าวันนี้พระชายาจะแสดงดีดพิณต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทด้วยนี่ใช่หรือไม่ขอรับท่านพ่อ”“อืม นานแล้วที่ไม่ได้เห็นพระชายาดีดพิณ”“ดี เริ่มเลย”“หลิงเฟย เจ้าว่าอะไรนะ”“เปล่าเพคะ”“อ่อ เช่นนั้นก็ขึ้นรถม้ากันเถอะ ไหวหรือไม่ให้ข้าอุ้มขึ้นไปดีกว่านะ”“ไม่ต้องเพคะหม่อมฉันเดินเองได้เพคะ”ท่านอ๋องรู้ดีว่านางอาจจะยังโกรธเขา แม้ว่าบางเรื่องยังไม่กระจ่างชัดแต่เขาจะค่อย ๆ เล่าให้นางฟัง หลายเรื่องต้องใช้เวลาคุยกันนานกว่าจะเข้าใจ แต่บางเรื่องที่เขาบอกนางได้ก็จะบอกเลย“หลิงเฟย หากว่าเจ้ารู้สึกไม่ค่อยดีให้รีบบอกข้าเข้าใจหรือไม่”“เพคะ”เขาดึงตัวนางเข้ามากอดและอิงซบที่ไหล่ หลิงเฟยไม่ทันระวังจึงต้องทำตามที่

เมื่องานเลี้ยงดำเนินไปได้สักพัก ฮองเฮาจึงได้ตรัสถามขึ้นกับพระชายาองค์รัชทายาท“ได้ยินว่าพระชายาจะดีดพิณถวายฝ่าบาทมิใช่หรือ เจ้าเตรียมตัวหรือยังเล่าพระชายา”“เสด็จแม่เพคะ คือว่า…”“เสด็จแม่ ขอประทานอภัยก่อนหน้านี้นิ้วของพระชายาถูกของมีคมบาด เกรงว่าในครั้งนี้คงทำการแสดงดีดพิณไม่ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“แย่จริงแล้วให้หมอหลวงดูอาการแล้วหรือไม่ นิ้วมือสำหรับผู้ที่เรียนพิณสำคัญมากนะ”“เอาเถอะ ในเมื่อไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร เห็นว่าบุตรของท่านเสนาบดีหลี่เองก็จัดการแสดงมามิใช่หรือ”“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันหลี่ฟางอิ่งขอบังอาจทูลเพคะ”“ว่ามาสิ”“ในเมื่อในวันนี้พระชายามิอาจบรรเลงเพลงพิณได้ เช่นนั้นให้ลู่หลิงเฟยเป็นผู้ดีดพิณแทนดีหรือไม่เพคะ”เกิดเสียงฮือฮาราวกับนึกสนุกขึ้นดังในท้องพระโรงในทันทีเพราะหลายคนทราบว่าบุตรคนสุดท้องของใต้เท้าลู่ไม่ชำนาญเรื่องเหล่านี้มาก่อน มีผู้ใดไม่รู้จักนางร้ายแห่งต้าซ่งเช่นนางบ้าง เสนาบดีหลี่เดินออกมาทำท่าคำนับพร้อมสนับสนุน"กระหม่อมเองก็อยากรับฟังเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ ได้ข่าวว่าสกุลลู่สอนบุตรทุกคนมาดี มีความรู้รอบด้านวันนี้คงได้เห็นเป็นบุญตาแล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท“เช่นนั้น…”“เอ่อ เสด็จแม่

นางหยิบยาต้าหรงออกมาหนึ่งเม็ดพร้อมกับให้องค์รัชทายาทกินเขากลืนลงไปอย่างยากลำบากแต่นางก็สกัดจุดให้เขากลืนลงคอไปจนได้“พวกเจ้าไปเตรียมผ้าสะอาด น้ำสะอาด กระโถนสำหรับบ้วนพิษออก อีกไม่เกินครึ่งชั่วยามองค์รัชทายาทจะกระอักเลือดพิษสีดำออกมา รีบไปเร็วเข้า”“ลูกข้าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง เขา…”“ฮองเฮาเพคะ ตอนนี้องค์รัชทายาทได้รับยาถอนพิษแล้ว หม่อมฉันสกัดไม่ให้พิษแพร่กระจายเอาไว้แล้ว รอให้พระองค์คายพิษออกมาก็ปลอดภัยแล้วเพคะ”“ขอบใจเจ้ามากแม่นางลู่ ขอบใจที่ช่วยชีวิตลูกข้า”“หม่อมฉันขอตัวไปช่วยพระชายาก่อนเพคะ”“ไปเถอะ ๆ ลูกแม่ รีบเอาผ้ามาเช็ดให้ลูกข้าเร็ว”หลิงเฟยรีบเดินเข้าไปยังเตียงของพระชายาเมื่อนางเดินเข้าไปก็พบว่าท่านพ่อเองก็ทำเช่นเดียวกับนาง แต่เขายังไม่มียาถอนพิษ เข็มเงินถูกเตรียมออกมาเพื่อจะรีดพิษให้พี่สาวนาง แต่นางจับไหล่ท่านพ่อ“ท่านพ่อ ท่านออกมาก่อน ข้าจะป้อนยาพี่รอง”“หลิงเฟย เจ้าหมายความว่าอย่างไร”“ข้ามียาต้าหรง”“ยานั่น!! นี่เจ้าปรุงยาได้แล้วจริง ๆ แต่เจ้าไม่เคยบอกพ่อเลย”“รีบหน่อยเจ้าค่ะ นางได้รับพิษมากกว่าองค์รัชทายาท”“ได้ ๆ นางเดินเข้าไปพร้อมหยิบยาถอนพิษและจับพี่สาวนางอ้าปาก แต่ก่