All Chapters of ท่านอ๋องหน้าตายกับนางร้ายสายฟาด: Chapter 21 - Chapter 30

หยางหลินอี้รีบวิ่งออกจากตำหนักบูรพาเพื่อไปให้ทันหลินเฟย เขาทราบจากพระชายาที่ส่งข่าวมาบอกว่าวันนี้นางจะมาเยี่ยมทั้งสองพระองค์เขาจึงรีบมาดักรอนางแต่เช้า นึกไม่ถึงว่ายังไม่ทันพบนางก็หนีไปอีกแล้ว“เดี๋ยวก่อน หลินเฟย!!”“รีบออกรถ”หลินเฟยสั่งคนขับรถม้าขับออกไปในทันที รถม้าวิ่งออกจากวังไปแล้ว สุดท้ายเขาก็ไม่พบนาง หากว่าเป็นไปดังที่ทหารองครักษ์กล่าวมา นั่นแสดงว่านางเห็นเขากับพระชายาอยู่ด้วยกันในช่วงระหว่างที่องค์รัชทายาทบอกว่าจะเข้าไปเอาใบชามาชงรอนาง เขาไปหานางที่จวน นางก็ไม่ออกมาพบเขาอยู่ดี ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่เขาจะมีโอกาสได้คุยกับนางเสียที “หลินเฟย เหตุใดเจ้าไม่ให้โอกาสข้าเลย”เขาพึ่งจะมารับรู้ในตอนนี้ ในตอนที่เขาหลบหลีกนางและเก็บตัวในจวนเพราะทนการตามตื๊อของหลิงเฟยไม่ไหว มาในตอนนี้เขาต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามนาง ซึ่งทำให้เขารู้ว่านางคงเหนื่อยมาไม่น้อยโรงละคร“นี่ หลิงเฟย เจ้าชวนข้ามาออกมาดูละครแต่เอาแต่ถอนหายใจและเหม่อลอยเช่นนี้จะดูรู้เรื่องงั้นหรือ”“จางหยวนหากท่านไม่ดูก็กลับบ้านไปสิ พูดมากอยู่ได้”“ไม่ใช่เช่นนั้น นี่เจ้าคงไม่ได้ทะเลาะกับท่านอ๋องมาอีกแล้วสินะ”“พูดมากเสียจริง”“ข้าพูดแทงใจดำล

“วันนั้นข้ายอมรับว่าตกใจที่พวกเขาถูกพิษ แต่ว่าองค์รัชทายาทน่ะมีหมอหลวงและยังมีเจ้าที่คอยดูแลอยู่ พวกเขาย่อมไม่ปล่อยให้ผู้ใดเข้าใกล้แต่พี่สาวเจ้ามีเพียงบิดาของเจ้าเท่านั้น ข้าก็แค่ช่วยอุ้มนางไปที่ห้องรักษา”“ท่านจับมือนางเอาไว้แน่นไม่ปล่อยจนข้าเอายาถอนพิษไปให้นาง”“นั่นเป็นเพราะบิดาของเจ้าควบคุมความกลัวไม่ได้ เขาบอกข้าว่าให้ข้าอยู่และจับมือนางเอาไว้และคอยบอกว่า ชีพจรยังเต้นอยู่หรือไม่เพราะเขา…บิดาของเจ้าก็ดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นว่าบุตรสาวถูกยาพิษ”“เป็นไปไม่ได้ ท่านพ่อเป็นหมอหลวงฝีมือดี มีหรือจะวิตกด้วยเรื่องเพียงเท่านี้”“ที่เขากลัวเพราะตรวจพบว่าพิษนั่น….เขาเองก็แก้ไม่ได้ต่างหาก แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะมียาถอนพิษที่ช่วยพวกเขาเอาไว้ได้”ที่แท้เรื่องก็เป็นเช่นนี้เองงั้นหรือ นางเข้าใจเขาผิดคิดไปเองแล้วยัง….ตบเขาไปอีกหนึ่งครั้งด้วย เรื่องที่เห็นกลับไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิด แต่ในเวลานั้น….ท่านอ๋องราวกับรู้ว่านางกำลังรู้สึกผิดกับเรื่องนี้เขาเดินเข้ามาและดึงนางเข้ามากอดเพื่อปลอบโยนอีกครั้ง เขาเองก็เคยเข้าใจในตัวนางผิดไปเช่นกัน ความรู้สึกนี้เขาเองก็เข้าใจดี“หลิงเฟย ที่ข้าควรพูดก็พูดหมดแ

หลิงเฟยไม่พูดอะไรแต่ค่อย ๆ ใช้ช้อนคนยาในถ้วยและค่อย ๆ ป้อนท่านอ๋องจนหมด นางแพ้สายตาเขาเข้าแล้วจริง ๆ ที่จริงนางรู้ใจตัวเองมานานแล้วว่ารักเขา แต่เพราะเหตุเข้าใจผิดทั้งหลายนั่นเกือบทำให้นางกับเขาแยกจากกันตลอดชีวิต พิษในกายเขาหากว่านางมาพบช้ากว่านี้คงช่วยเขาไว้ไม่ทันจริง ๆ ดูจากสีหน้าของจื่อ รุ่ยนางก็พอจะมองออก“ดื่มยาแล้วก็…พระองค์ต้องเปลี่ยนชุดเสียหน่อยนะเพคะ จื่อรุ่ยเอามาวางไว้ให้แล้ว”“ให้ข้าเปลี่ยนเองหรือ เจ้าช่วยข้าสิ”“ท่านอ๋องเพคะ”“ข้าล้อเจ้าเล่นเท่านั้นเอง เหตุใดทำหน้าดุอีกแล้ว ข้าจะไม่กลัวแล้วนะ”“มิได้ทำให้กลัวเพคะ เพียงแต่บางอย่างก็ไม่สมควร”“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่มีวันเปลี่ยน อย่างไรก็ต้องมีวันที่ข้าถอดออกจนหมดต่อหน้าเจ้าอยู่ดี”“ท่านอ๋อง!! หากพูดมากอีกหม่อมฉันจะกลับ!!”“ไม่นะ!! แค่พูดนิดหน่อยก็ขู่ เจ้าเป็นคนเช่นนี้ต้องแต่เมื่อไหร่กัน คนใจร้าย”“หม่อมฉันจะออกไปข้างนอก อ๊ะ”เขาหันไปดึงนางและรวบตัวเข้ามากอด นางยังหันหลังให้เขาอยู่แต่หัวใจนางเต้นจนแทบจะทะลุออกมาได้อยู่แล้ว หากถูกเขารุกเช่นนี้นางคงทนต่อไปอีกไม่ไหว“อย่าไปนะ ข้าแค่เปลี่ยนชุดเท่านั้น”“แต่จะให้หม่อมฉันมอง…”“ข้าจ

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”“เปล่าเพคะ ว่าแต่ เหตุใดท่านจึงถูกพิษซ้ำเข้าไปอีกครั้งหนึ่งได้”“หลังจากเรื่องที่รัชทายาทถูกพิษ ข้าก็ออกติดตามคนร้ายจนได้เบาะแส จึงได้ออกนอกเมืองเพื่อไปถึงที่กบดานของพวกมัน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแผนลงเพื่อกำจัดข้ายังดีที่ข้าวางแผนป้องกันไปพร้อมกับองครักษ์หลวง พวกมันล่าถอยแต่ก็หันมาแว้งกัดข้าได้”“เหตุใดท่านมีบาดแผลไปทั้งตัว คงมิได้ถูกพวกมันรุมโจมตีเหมือนครั้งก่อนหรอกนะ”“ไม่ผิดเพราะข้าตั้งใจจะจับตัวมันให้ได้ เลยวิ่งตามไปในป่า องครักษ์ที่เหลือติดตามไปไม่ทันเลยถูกรุมหนึ่งต่อยี่สิบ ก็เลยพลาดถูกอาวุธพิษนี่มาอีกครั้ง”“นานเท่าใดแล้ว”“สามวันเห็นจะได้ วันนั้นเป็นวันที่ข้าไม่ได้ไปหาเจ้าที่จวน” “ช่างโง่เสียจริง แม้ว่าท่านจะเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจเพียงใดแต่ก็มิอาจสู้กับวิถีโจรที่มักจะลอบกัดอยู่ในเงามืดได้หรอก”“ข้าผิดไปแล้วอย่าดุข้ามากนักเลยข้าเริ่มเจ็บแผลอีกแล้ว”“แสดงว่าท่านรู้ที่ซ่อนของพวกมันแล้ว แล้วหัวหน้าพวกมันเล่าเพคะ”“เหลียงคุณหมิง องค์ชายของแคว้นฉู่”“เป็นถึงองค์ชายแต่เหตุใดใช้วิธีสกปรกเช่นนี้”“เขามาเพื่อแก้แค้นข้าและต้องการกำจัดองค์รัชทายาท”“เพราะอะไรกันเพคะ”“ครั้งหน

ในเมื่อจะเอาใจเขาแล้ว หลิงเฟยเลยตัดสินใจทำให้ท่านอ๋องพอใจมากที่สุดก่อนที่นางจะออกจากจวน นางยกยามาให้พร้อมกับค่อย ๆ เป่าให้เขาและป้อนทีละช้อนจนหมด ซึ่งท่านอ๋องทรงพอใจมากจนกระทั่งนางเอ่ยขึ้น“กินข้าวแล้ว ดื่มยาแล้ว เช่นนั้น…”“ยังไม่ถึงเวลาเลยนะ ฟ้าก็ยังไม่มืดเลย”“ได้เวลาอาบน้ำแล้วเพคะ ไปเถอะไปอาบน้ำกันหม่อมฉันจะอาบให้”ราวกับได้ยินเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ ท่านอ๋องหันมามองใบหน้าของผู้พูดให้แน่ใจอีกครั้งว่าเขาฟังไม่ผิด เมื่อครู่นางบอกว่านางจะเป็นผู้อาบน้ำให้เขางั้นหรือ“หนะ…นี่เจ้าพึ่งจะบอกว่า…”“เพคะ พระองค์บาดเจ็บถึงอย่างไรก็อาบน้ำเองไม่ได้อยู่แล้ว หม่อมฉันออกไปเอายาและสั่งให้จื่อรุ่ยเตรียมน้ำเอาไว้แล้วรีบไปเถอะเพคะ”“เจ้าจะอาบน้ำให้ข้า แน่ใจแล้วงั้นหรือ”“เพคะ อาบน้ำเสร็จแล้วหม่อมฉันจะได้ทำแผลและเปลี่ยนผ้าพันแผลด้วย”“เช่นนั้นก็ได้”หลิงเฟยพยุงเขาเดินไปที่ห้องอาบน้ำและรอให้เขาเปลี่ยนชุดและเดินลงไปที่อ่างไม้ที่จัดเตรียมเอาไว้ แม้ว่าพึ่งจะผ่านสนามรักกันมาแต่นางก็ยังไม่เคยมองเขาเต็มตาเช่นนี้กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ตรงหน้าอีกทั้งแผงอกกว้าง หลังที่มีรอยเล็บของนางยังชัดอยู่ในตอนนี้อีกทั้งหน้า