All Chapters of เหนือหัวใจภาคี: Chapter 51 - Chapter 60

ปกติทุก ๆ วันสามคนพ่อแม่ลูกจะนอนดูทีวีด้วยกันจนถึงสองทุ่มครึ่งแล้วส่งบะแต๋งเข้านอน แต่วันนี้เหนือฟ้าอยากไปเล่านิทานให้ลูกชายฟัง ทั้งที่ส่วนใหญ่หน้าที่นี้มักจะเป็นของภาคีภาคีเดินไปเดินมา ชะเง้อคอมองเมียที่หายไปเกือบชั่วโมง สุดท้ายจึงเดินไปเคาะเรียกที่ประตูห้องนอนของลูกชาย หมุนลูกบิดเข้าไป แต่คุณแม่ตัวแสบกลับไม่ได้อยู่ในนี้ แถมหนูน้อยก็นอนหลับสนิทไปแล้ว"อ้าวพี่คี่ พี่คี่ทำไยทงเน้ค้าาา" เสียงของเหนือฟ้ายานคาน ใบหน้าแดงเป็นปื้น ในมือถือแก้วใส่เปลือกมะกรูด"กินอะไรครับเหนือ" ภาคีก้มลงสูดกลิ่น "เหล้ามะกรูดเหรอ ของพี่เดือนใช่ไหม""อื้อ ๆ ช่าย ๆ ของปี่เดือนเป็น" เหนือฟ้าเดินเตาะแตะเข้าไปในห้อง อาการเมามายทำให้เธอเดินเซไปมา"เด็กดื้อ รู้ว่าคออ่อนก็ยังจะกินอีก พี่อยากจะตีเหนือจริง ๆ" ภาคีบ่นอุบอิบ รั้งข้อมือเมียให้นั่งลงบนเตียงนอน"กินไหมคะ" เหนือฟ้าส่งแก้วให้ ภาคีรับมาแล้วกรอกใส่ปากจนหมด ลุกขึ้นเอาแก้วไปวางที่โต๊ะ"อ้าวมากินของเหนือหมดเลยได้งายยย พี่คีปายเอามาเติมเลยน้า ไปเอามาเติมสิ" เหนือฟ้ากระโดดตะครุบกอดภาคีจากทางด้านหลัง วงแขนอวบรัดคอพ่อเลี้ยงหนุ่มจนแทบหายใจไม่ออก"อ๊อก ๆ เหนือ พี่จะขาด

เจ้าของไร่กำลังเดินแนะนำและอธิบายให้แขกสาวฟังอย่างตั้งใจ แต่สองหูของภาคีกลับได้ยินเสียงคล้ายรถซาเล้งของเมียดังแว่วเข้ามาใกล้ ตามด้วยเสียงกรี๊ดคลอประสานตามมาเป็นระยะ"พี่คี ป้ออออ" สองแม่ลูกแหกปากเรียกภาคีเพื่อขอความช่วยเหลือภาคีหันขวับวิ่งออกไปดูต้นเสียง เห็นเจ้าบ่ะยมกำลังขวิดลูกกับเมียฝุ่นตลบ "คุณไอขึ้นไปอยู่ที่รถก่อนนะครับ เผื่อควายผมอาจจะคลั่งขวิดคุณขึ้นมาอีกคน""อุ้ยตายแล้ว ได้ ๆ ค่ะ" ไอรดาวิ่งซอยเท้ารีบเปิดประตูขึ้นรถกระบะส่วนภาคีวิ่งออกล่อบ่ะยมไปอีกฝั่งแล้วตะโกนเสียงดังให้เจ้าควายขี้เหวี่ยงหยุดกวดสองแม่ลูก "บ่ะยม หยุดเดี๋ยวนี้ มาหาป้อเร็ว"บ่ะยมเบรกกะทันหันวิ่งตีโค้งกลับไปหาภาคี จากนั้นเปลี่ยนเป็นเดินอุ้ยอ้ายเข้าไปหาตามปกติทว่าซาเล้งของสองแม่ลูกกลับวิ่งตรงไปข้างหน้าไม่หยุด "อี่แม่ อี่แม่ไม่จอดเล้งล่ะ"บะแต๋งทักท้วงให้แม่ได้สติเหนือฟ้ายิ้มเผล่ส่งให้ลูกชาย "พอดีแม่หยุดไม่ได้จ้ะ""ปุ๊ดโท๊ะ! หมู่เหาตายแน่" บะแต๋งพนมไม้พนมมือ"เอางี้นะลูก แม่จะข้ามไปหาหนูแล้วเราสองคนก็กระโดดลงไป"ภาคีหรี่ตามองรถซาเล้งที่ยังวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด โชคดีที่คนดูแลแปลงผักโซนนี้ขับรถเ

มือใหญ่กุมมือเล็กขึ้นไปบนห้องนอนเลื่อนเปิดประตูออกไปยังดาดฟ้าที่เห็นหมู่ดาวทอแสงระยิบระยับในช่วงฤดูหนาวแรกของนครนายก แม้ว่าอากาศไม่ได้หนาวจัด แต่อุณหภูมิของพื้นที่ไร่ซึ่งโอบล้อมด้วยระบบนิเวศอันอุดมสมบูรณ์ก็ทำให้อากาศเย็นลงภาคีบรรจงเปิดน้ำในอ่างทรงกลมใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ใต้ชายคาโล่งกว้างบนยอดสุดของบ้านสไตล์รัสติกนัยน์ตาคมหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าของเขาปรายมองร่างอวบที่กำลังทำท่าอีหลักอีเหลื่อ เพราะรู้ดีว่าถ้าตัดสินใจลงอ่างกับเขา ขั้นตอนต่อไปก็คงไม่พ้นลีลาสวาทใต้สายน้ำ"เอ่อ พี่คีชอบอะไรเป็นพิเศษเหรอคะ" ไม่รู้ว่าจะยิงคำถามโง่ ๆ ออกมาทำไม ก็รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องตอบแบบเดิมคือ 'ชอบเธอ'เขารู้ว่าสิ่งที่เธอจะสื่อหมายถึงอะไร เหนือฟ้าคิดจะหาของขวัญสักชิ้นเพื่อมอบให้เขาในวันเกิดที่ใกล้จะถึงหนุ่มกล้ามล่ำเดินเอามือไพล่หลังเข้าไปหา หลุบตามองดูฝ่าเท้าที่มีจุดแดงดำคล้ายรอยยุงกัด "ไปเปลี่ยนเป็นชุดผ้าขนหนูก่อน แล้วพี่จะบอก"ใบหน้าคมขาวตั้งเงื่อนไข ทำไมเขาช่างเป็นคนลีลาเหลือเกิน แค่ตอบมาว่าชอบอะไรมันยากนักหรือไง"ทำไมไม่ไปอีก" ภาคีดุแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ "หรือจะให้พี่เปลี่ยนให้""ค่ะ เปลี่ยนให้หน่อย

เด็กชายนอนซมอยู่บนเตียงผู้ป่วยในห้องพักพิเศษนานหนึ่งสัปดาห์ เพราะมีอาการของโรคระบบทางเดินหายใจที่ได้รับเชื้อไวรัส RSV ซึ่งโรคนี้มักจะเกิดขึ้นช่วงฤดูฝนและฤดูหนาว ส่งผลให้บะแต๋งมีไข้สูง หายใจเร็ว หอบเหนื่อย ไอแล้วมีเสมหะมาก แต่พอเข้าสู่วันที่เจ็ดหนูน้อยเริ่มดีขึ้นแม้จะมีอาการไอบ้าง แต่ตัวไม่ร้อนแล้ว แถมยังลุกขึ้นมาจ้อได้เหมือนเดิม"อาหารมาแล้วค่ะ"แม่ครัวโรงพยาบาลเข็นอาหารเข้ามา เหนือฟ้าจึงสะกิดเรียกบะแต๋งขึ้นมากินมื้อเที่ยงก่อนกินยา"แต๋งครับ ลุกมากินข้าวก่อนลูก" แม่พยุงลูกชายนั่ง"จ้าว"หลังป้อนข้าวเสร็จพยาบาลกับหมอจึงเข้ามาวัดไข้ "ไหนหมอขอวัดไข้หน่อยนะคะ"ถึงหมอจะดูใจดีแต่บะแต๋งก็ยังกลัวอยู่ดี "หนุนน้อย"แม้จะใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ตลอด หนูน้อยตะโกนโวกเวกโวยวายเรียกแม่ที่อยู่ในห้องน้ำ "มาแล้วครับ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เจ็บ"พยาบาลวัดไข้ในหู ที่หน้าผาก และรักแร้ "โห วันนี้ไข้ลดแล้วกลับบ้านได้แล้วนะคนเก่ง"หมอสาวหุ่นบางร่างน้อยฉีกยิ้มให้กำลังใจคนป่วย"ขอบคุณค่ะคุณหมอ""ยินดีค่ะ ยังไงคุณแม่สามารถพาน้องออกได้เลยนะคะ หมอจะจัดยาที่จำเป็นต้องทานและวิตามินเสริม

งานเลี้ยงฉลองครบรอบการดำเนินกิจการของไร่ชากฤตกล้าธนาดรขวักไขว่ไปด้วยผู้คนที่หม่อมเจ้าภูวสินและภาคีลูกชายคนโตเป็นคนเรียนเชิญมา วันนี้ลูกคนเล็กอย่างเชฟเตียวหุยเดินทางมาร่วมงานด้วยหลังจากที่เชฟหนุ่มกลับมาสานต่อกิจการภัตตาคารร้านปลาเผาพุงพุ้ยของแม่ได้เกือบครึ่งปีแล้ว"ขอบคุณนะเตียวที่เตรียมของกินอร่อย ๆ ทั้งหมดนี้ให้พ่อ" บิดาอายุห้าสิบต้นเหนี่ยวคอลูกชายเข้ามาหอม"เตียวยินดีครับ แต่ยังไงพรุ่งนี้เตียวต้องกลับกรุงเทพแล้ว มีถ่ายรายการอาหารครับ""แล้วลูกกับยัยเปี๊ยะเจอกันหรือยัง ไม่ได้เจอหน้ากับหลายปีแล้วนี่"เจอกันเรียบร้อยแล้วครับ เสาร์อาทิตย์นี้ก็ว่าจะพาไปเที่ยวทะล" เชฟหนุ่มบอกขณะรินไวน์ขาวใส่แก้วบิดา"เจ้าซุสมันคงไม่ได้ส่งเลขาเฉินตามประกบอีกนะ กีดกันเด็ก ๆ ไม่ให้เจอกันแถมยังไม่ให้คุยกันอีก จะคุยก็ต้องเขียนเมล์หากันแทน วีดีโอคอลหากันมันก็ต้องนั่งอยู่ด้วย ทุกอย่างต้องอยู่ในสายตามันตลอด มันคิดว่าลูกกูไม่น่าไว้ใจหรือไงวะ" หม่อมเจ้าภูวสินบ่นพึมพำ"ผมว่าเฮียซุสเขาคิดว่าพ่อเป็นไงลูกคงเป็นแบบนั้นมากกว่า วีรกรรมพ่อสมัยหนุ่ม ๆ ที่ทำกับแม่ไว้ก็ไม่ธรรมดานี่ครับ" ภาคีกุมมือลูกกับเมียเข้ามา ทันทีที่บะแต