บททั้งหมดของ รักในรอยน้ำตา: บทที่ 41 - บทที่ 48

“พ...พี่ต้น! ไหนบอกว่าติดประชุมไงคะ แล้วผู้หญิงคนนี้ใครกัน”สรวิชญ์ถึงกับไปไม่เป็น ไม่คิดว่าจะมาเจอภรรยาและลูกสาวที่ห้างแห่งนี้ เพราะปกติรินรดาจะยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลามาเดินเล่นซื้อของในห้าง เขามองผู้หญิงทั้งสองคนสลับไปมาก่อนที่สายตาจะมาหยุดอยู่ที่ลูกสาวที่ยังกอดขาไม่ปล่อยด้วยความลังเล“เอ่อ คือพี่...”น้ำฟ้ากางแขนออกให้สรวิชญ์พลางร้องขึ้น“พ่อจ๋า อุ้มหนูหน่อย อุ้ม...”ชายหนุ่มถึงกับหายใจไม่ทั่วปอด มือกำลังขยับไป แต่ทว่าพอหางตาแลเห็นสายตาของกวินนาถที่มองมาเขม็งอย่างจับผิด มือที่ยื่นไปหมายจะอุ้มลูกน้อยเหมือนอย่างเคยจึงตกลงข้างตัว กลับยืนนิ่งทำเฉยชาเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ชายหนุ่มอยากเอาตัวเองออกจากสถานการณ์อิหลักอิเหลื่อนี่เหลือเกินแต่เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรใครจะไปคิดว่าระยะเวลากว่าสามปี กับความลับที่เขาพยายามปกปิดมานาน ต้องมาแตกในวันนี้เพียงเพราะเกิดเหตุการณ์รถไฟชนกันโดยไม่คาดฝัน คนหนึ่งคือรินรดา คู่ชีวิตที่เขารักและร่วมสร้างครอบครัวกระทั่งมีลูกด้วยกันขณะที่อีกคน ‘กวินนาถ&

‘วันสำคัญของลูกทั้งที พี่ต้นจะไม่กลับมาบ้านเหรอ’ ทว่าห้วงความคิดของเธอก็มีเสียงเรียกของพรพรรณดังมา“ระรินมัวยืนทำอะไรอยู่ จะเป่าเค้กแล้วลูก”ทันทีที่เธอเดินไปถึงโต๊ะกินข้าว เทียนสามเล่ม ถูกจุดไว้บนเค้กเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เสียงร้องเพลง Happy birthday ของพรพรรณจะดังขึ้นเป็นคนแรก ตามด้วยผู้ใหญ่ทั้งสามคนร้องเพลงดังพร้อมเสียงปรบมือ“เป่าเค้กสิลูก”“ค่ะแม่”น้ำฟ้ารวบรวมแรงเป่าพรวดเดียวจนเทียนทั้งสามเล่มดับในทันที ก่อนที่รินรดาจะกระวีกระวาดจัดการตัดแบ่งเค้กให้คนทั้งสี่กินพร้อมหน้าพร้อมตากันบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความสนุกสนานครื้นเครง แม้รินรดาจะพยายามยิ้มและหัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าพรพรรณรู้ดีว่าต้องมีอะไรบางอย่างถึงทำให้คนที่เคยยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เป็นนิจกลับทิ้งร่องรอยแดงบวมช้ำไว้ที่ดวงตาคู่งามรอยยิ้มที่ฝืนแสดงออกว่ามีความสุข ไม่อาจหลบพ้นสายตาคมกริบของคนช่างสังเกตอย่างเจตต์ไปได้เช่นกัน คืนวันนั้นเจตต์กลับบ้านไปด้วยด้วยอารมณ์หลากหลาย ดีใจที่ได้กลับมาเจอหน้ารินรดาอีกครั้ง เสียใ

เสียงโหวกเหวกโวยวายของคนบนท้องถนนด่าทอไม่ขาดสาย หากเขาก็ทู่ซี้ยืนขวางอยู่อย่างนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหนีไปไหน จนมีบางคนเลือดร้อนเปิดประตูลงมาด่าเขาใกล้ ๆ และพยายามลากเขาออกไปข้างถนน แต่สรวิชญ์ก็ขืนตัวเองไว้ จนเกิดการชกต่อยเกิดขึ้น          ผลัวะ!ชายหนุ่มพลาดท่าทำให้ตัวเองโดนอีกฝ่ายซัดเข้าที่ใบหน้าอย่างจังจนเขาเสียหลักล้มไปกองที่พื้นถนนหน้าแท็กซี่ของหญิงสาว แต่ยังไม่ทันที่เขาจะโดนต่อยซ้ำเข้าอีกครั้ง เสียงแหลมของยี่หวาก็ขัดขึ้นด้วยความไม่พอใจ          “ไม่ต้องต่อยแล้ว เดี๋ยวพวกเราไปเอง”          เธอรีบเดินไปห้ามชายคนนั้นไว้ได้ทัน ก่อนที่เขาจะซัดหมัดเข้าไปที่สรวิชญ์ ขณะที่กวินนาถรีบเดินตรงเข้าไปประคองชายหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน แล้วกลับไปที่รถเก๋งของเขาที่กำลังจอดขวางทางจราจรในตอนนี้ ทำให้การจราจรกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง          “ขอบคุณนะที่รัก”    &nbs

          รินรดาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปสอนพิเศษที่สถาบัน ขณะที่น้ำฟ้ายังคงหลับสนิทอยู่บนที่นอนเหมือนเดิม ทันทีที่รินรดาเดินลงมาชั้นล่าง กลิ่นหอมของข้าวต้มก็โชยมาแตะจมูกทำให้เธอเดินตามกลิ่นด้วยความหิว          “ข้าวต้มทรงเครื่องเหรอคะน้าอ้อย”          “ใช่แล้วจ้ะ ข้าวต้มทรงเครื่องโบราณน่ะ”          “เห็นข้าวต้มแบบนี้แล้วนึกถึงแม่เลยนะคะ เมื่อก่อนแม่ทำข้าวต้มแบบนี้ขายทุกวัน หนูก็จะได้กินข้าวต้มนี้ก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า ระรินโชคดีจังเลยค่ะที่น้าอ้อยมาอยู่ด้วย ขืนน้าอ้อยทำให้กินแบบนี้ทุกวัน หนูได้น้ำหนักขึ้นแน่เลยค่ะ”          “จ้าทำเป็นปากหวาน นี่สูตรของแม่เรานั่นแหละ เป็นยังไงบ้าง อร่อยไหม” พรพรรณถามขึ้นเมื่อเห็นรินรดาตักข้าวต้มเข้าปาก          “โอ๊ย