All Chapters of หลินชิงชิงนางร้ายพลิกชะตา(รัก)ยุค70: Chapter 21 - Chapter 30

ที่อีกด้านหนึ่ง หวังอ้ายหลิน กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ หลังจากเห็นหลี่เหว่ยเดินไปกับนังหลินชิงชิง ความคับแค้นใจปะทุขึ้นในอกจนเธอต้องเดินออกไปโดยไม่สนใจใคร หวังเพียงจะหาที่ระบายอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น"ช่างน่าโมโห นังแพศยา ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้แก" หวังอ้ายหลินสบถกับตัวเองเบาๆ ขณะก้มหน้าเดินไปตามทาง"โอ๊ย" หวังอ้ายหลินร้องขึ้นเมื่อเดินชนเข้ากับใครบางคนอย่างแรง เธอเงยหน้าขึ้นอย่างหัวเสีย แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง อารมณ์เดือดดาลก็ถูกเก็บกลับอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากให้ใครเห็นความโกรธเกรี้ยวของเธอในตอนนี้เพราะจะทำให้เธอสูญเสียภาพลักษณ์ที่ดีงาม"ขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉันไม่ระวังเอง" อ้ายหลินเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับเหยียดหยามหญิงสาวตรงหน้า'ก็แค่นังเด็กบ้านนอก' เธอคิดในใจหลินผิงผิงเองก็กำลังหงุดหงิดไม่แพ้กัน คู่หมั้นของเธอเพิ่งยกเลิกงานแต่งงานไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เธอจึงแอบหนีออกมาจากบ้านเพื่อร้องไห้ตามลำพัง"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้ดูทางเหมือนกัน" หลินผิงผิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย"ง

ชายชราผู้ได้รับความช่วยเหลือจากหลินชิงชิงเอ่ยถามชื่อของเธอด้วยความเอื้ออาทร "แล้วหนูชื่ออะไรล่ะ?""หนูชื่อหลินชิงชิงค่ะ มาจากหมู่บ้านหลงเหมินค่ะ" หญิงสาวตอบกลับ"งั้นเดี๋ยวปู่ไปส่งหนูที่โรงเรียนเองนะ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่หนูช่วยชีวิตปู่เอาไว้" ชายชราเสนอด้วยความจริงใจหลินชิงชิงเห็นว่าเวลาใกล้จะสายแล้ว เธอจึงตอบรับข้อเสนอของชายชรา "ขอบคุณค่ะคุณปู่"ระหว่างทาง ชายชราเอ่ยถามหลินชิงชิงด้วยความสนใจ "แล้วตอนนี้หนูเรียนชั้นไหนแล้วล่ะ?""หนูเคยเรียนจบแค่ชั้นประถมในหมู่บ้านค่ะ" หลินชิงชิงตอบตามความเป็นจริง เจ้าของร่างนี้เรียนแค่ระดับประถม"หนูอยากเรียนต่อชั้นมัธยม แต่คุณย่ากลับไม่ยอมส่งหนูเข้าเรียน ท่านบอกว่าผู้หญิงเรียนไปก็เท่านั้น แต่ตอนนี้บ้านสามของหนูแยกบ้านออกมาแล้ว หนูเลยตั้งใจจะมาสอบข้ามชั้นอีกครั้งคะ หนูอยากเรียนระดับชั้นเดียวกับเพื่อน ๆ ในรุ่นเดียวกัน"ชายชราเมื่อได้ยินดังนั้นก็สงสารชีวิตความเป็นอยู่ของเด็กน้อยผู้มีพระคุณของเขาเมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวเข้าสู่บริเวณโรงเรียนมัธยมศึกษาเมืองเฉิงตู เจิ้งเทียนฉี ก้าวลงจากรถพร้อมกับเด็

หลินผิงผิงเมื่อเห็นพวกชาวบ้านเข้าข้างนังหลินชิงชิงเธอถึงกับกัดฟันกรอดทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำของเหลยเทียนเหิง ทำให้ทุกสายตาหันไปมอง"ในเมื่อฉันล่วงเกินผิงผิงไปแล้ว ฉันจะรับผิดชอบด้วยการแต่งงานเอง" เหลยเทียนเหิงพูดเสียงเจ้าเล่ห์ เขาที่ทั้งยากจนและเกียจคร้าน ทำให้ไม่มีสาวๆ คนไหนสนใจจะแต่งงานกับเขาในเมื่อมีเหยื่อหลงเข้ามา เขาที่อยากมีเมียนอนอุ่นไหนเลยจะปฏิเสธแผนการชั่วร้ายเช่นนี้ แต่นึกไม่ถึงเลยแทนที่เขาจะได้คนน้อง กลับได้คนพี่มาแทน ถึงจะเป็นใครเขาก็ไม่สนทั้งนั้น"ไหนๆ เธอก็ถูกถอนหมั้นแล้ว ไม่แต่งกับฉัน ก็ไม่มีใครจะแต่งงานกับเธอแล้ว"คำพูดของเขาเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของหลินผิงผิง เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ใครๆ ต่างก็เรียกว่าอันธพาลประจำหมู่บ้าน ที่มีใบหน้าอัปลักษณ์ คิดจะกินหงส์ฟ้าแบบเธอเหรอ ฝันไปเถอะ"ฉันไม่แต่งกับแกหรอก!" หลินผิงผิงตะโกนสุดเสียง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมาอาบแก้ม "คนขี้เกียจสันหลังยาวแบบนี้ ฉันเอามาทำผัวก็โง่เต็มที"เหลยเทียนเหิงถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ความโกรธจะเริ่มปรากฏบนใบหน้า"นังนี่!" เขาคำรามเสียงต่ำ "กูอ

ในขณะที่หลินชิงชิง กำลังอยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นหลี่เหว่ยก็เดินมาหาเจิ้งเทียนฉี"สวัสดีครับท่านเจิ้ง" หลี่เหว่ยเอ่ยทักทายด้วยความดีใจเจิ้งเทียนฉีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "หลี่เหว่ย หลานมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?""พอดีช่วงที่เกิดเรื่องผมได้รับเลือกให้มาเป็นยุวชนปัญญาที่หมู่บ้านหลงเหมินพอดี ผมเลยแยกกับพ่อและแม่หนีคนพวกนั้นลงมาที่หมู่บ้านแห่งนี้ครับ " หลี่เหว่ยกล่าวด้วยความรู้สึกเศร้าใจ"แล้วพ่อแม่ของหลานล่ะ?" เจิ้งเทียนฉีถามต่อด้วยความเป็นห่วงรอยยิ้มของหลี่เหว่ยจางหายไป เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "พวกท่านอยู่ทางใต้ มณฑลกวางตุ้งครับ"เจิ้งเทียนฉีรับรู้ได้ถึงความเศร้าในน้ำเสียงของเด็กหนุ่มเขาเข้าใจดีว่าการพลัดพรากจากครอบครัวเป็นเรื่องยากลำบากเพียงใด โดยเฉพาะการเดินทางและการติดต่อสื่อสารเป็นไปอย่างยากลำบากเช่นนี้"ไม่ต้องห่วงไปนะอาเหว่ย" เจิ้งเทียนฉีพูดให้กำลังใจ "เดี๋ยวปู่จะส่งพวกลูกน้องไปช่วยหลี่หย่งและเฉินเหม่ยหลิง เอง"หลี่เหว่ยพยักหน้ารับ เขารู้สึกขอบคุณสำหรับความเมตตาของท่านเจิ้งเป็นอย่างมาก แม้จะรู้สึกคิดถึงพ่อแม่อยู่บ้าง แต่เขา

เมื่อหลินชิงชิงเห็นหลี่อ้ายเจีย เดินจากไปเธอหายใจโล่งอก เธอรู้สึกโชคดีที่วันนี้คนงานเร่งสร้างรั้วและประตูไม้บานใหญ่จนเสร็จเรียบร้อย หากไม่แล้ว พ่อแม่ของเธอคงนอนไม่หลับแน่ๆ คงคิดกังวลเรื่องข้าวของในบ้านที่จะตกเป็นเป้าหมายของเหล่าหัวขโมยทั้งหลาย"พ่อคะ โชคดีจริงๆ ที่พวกเราสร้างรั้วสูงและแข็งแรงแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคงมีพวกโจรลักเล็กขโมยน้อย คิดจะมาขโมยของๆ เราแน่ๆ" เธอพูดพลางมองรั้วสูง 2 เมตรด้วยความพึงพอใจหลินเจิ้งเทียนพยักหน้าเห็นด้วย "จริงของลูก โชคดีที่วันนี้พ่อเร่งงานจนเสร็จ""งั้นพ่อกับแม่รอหนูแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวหนูไปตามเสี่ยวหลงก่อน หนูให้เขาแอบอยู่กับคุณย่าข้างนอก เพราะน้องกลัวคุณย่ามากๆ" หลินชิงชิงบอกพ่อแม่ก่อนจะรีบวิ่งออกไปเมื่อหญิงสาวเดินออกไปนอกบ้านเธอเห็นน้องชายเธอยังแอบอยู่ข้างพุ่มไม้อยู่ เธอเดินไปหาหลินเสี่ยวหลงทันที"น้องเล็ก ออกมาได้แล้ว" หลินชิงชิงเอ่ยเสียงแผ่ว ร่างเล็กๆ ของหลินเสี่ยวหลงค่อยๆ โผล่ออกมาจากพุ่มไม้อย่างลังเล ดวงตากลมโตของเขาจ้องมองพี่สาวอย่างสำรวจ"พี่...พี่สาวไม่เป็นไรใช่ไหม" เสียงเล็กๆ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงหลินชิงชิงยิ้มบางๆ ก่อนจะย่อตัวลงลูบหัวน้องชายเบา